Discover everything about everything from Thomas van Neerbos

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Dit boek heeft alles, is letterlijk wereldomvattend. Het meest grandiose boek dat ik dit jaar las, een boek om in te wonen… En in achter te blijven.

Het gaat over vliegen en varen, over films, over onze band met de natuur, twee wereldoorlogen, alle continenten, kunst, grootse avonturen, over anders zijn, passie, de vele variaties van succes en falen, complexe relaties - alles.

Over heldhaftigheid gaat het ook.

Maar het gaat vooral over vrijheid. Over je eigen weg kunnen/mogen/durven kiezen. Over een vrouw zijn in een mannenwereld, en wat je moet geven om te krijgen wat je wil.

En het is mooi in al z’n vormen - woorden, plot en personages:

“The plot of Great Circle is intricate and rich, humming like the Merlin engine of the Spitfire Marian will eventually fly. It is rare to read a novel that is as beautifully built as it is elegantly written.

…

Great Circle is peopled by vivid, memorable characters whose fates intersect in ways both inevitable and shocking; whose deaths, when they come, have the blunt, heartbreaking force of truth. The book takes its epigraph from Rilke: “I live my life in widening circles / that reach out across the world.” This is a novel that expands the reader’s horizons, and is moving and surprising at every turn.”

“Here we have an action-packed book rich with character, but it's at the level of the sentence and the scene, the small but unforgettable salient detail, that books finally succeed or fail. In that, Great Circle is consistently, often breathtakingly, sound.”

En daarin hebben de reviews van The Guardian en New York Times een belangrijke toevoeging op de door mij beschreven alles omvattende grootsheid: dit boek blijft bij door de geweldige reis, maar werkt omdat elke zin prachtig is, elk gevoel zo beschreven dat je het altijd snapt - vaak ook direct zelf voelt.

De momenten beschreven, ook al zijn ze 100 jaar oud of mijlenver weg, lijken dichtbij.

Het boek gaat ten slotte ook, en voor mij vooral, over alleen zijn. Into the Wild achtig.

De wens om niet mee te doen, het alleen te rooien, in je eentje te vechten met de elementen. Wat die elementen ook zijn.

En dat voel ik ergens ook, die wens. Fijn om dat vicariously te kunnen meemaken.

Vanaf de bank, met uitzicht op een 🎄

Lees snel, voordat Netflix alles voor je inkleurt, het prachtige en originele Boy Swallows Universe - onvergetelijk 🌟

Een van mijn lievelingsboeken - met scherp en sterk verhaal maar vooral zinnen zo mooi dat nog steeds af en toe gekopieerde pagina’s tegenkom die ik wilde bewaren - is A Fraction of the Whole. Over een geestige en slimme zoon, een vreemde vader, en een oom die een beruchte crimineel is.

Dit boek speelt ook in Australië, heeft ook een slimme en geestige puber als verteller, ook een wereld vol vreemde vaders, charmante criminelen en semi-vrolijk (want - warning - ook moeder in gevangenis, drugscriminaliteit en heftig geweld) opgroeien in een dysfunctionele familie.

Heerlijk boek in een nieuwe categorie waar ik nu veel behoefte aan heb: aantrekkelijk, ‘makkelijk’ en snel zoals een thriller of boeketreeks, maar écht goed geschreven, over meer dan alleen de mensen erin en een beetje fantasie mag van mij altijd.

“The book is jam-packed with such witty and profound insights into what's wrong and what's right with Australia and the world. It is almost 500 pages long but I read it in two sittings and immediately want to read it again. In its deft integration of the sacred and the profane, of high ideals and low villainy, it somehow reminded me of a favourite French movie, Diva. A rollicking ride, rich in philosophy, wit, truth and pathos.”

Een heel universum in een boek.

Lekker, anders en raak!

Heb als kind, volwassene én vader eindeloos kinderseries gezien: Bluey is de beste. Ontroerend, grappig, raak - én: niet alleen voor kinderen.

Scoort een zeldzame 9.4, zelfde categorie als Sopranos, The Wire, Breaking Bad en The Office. En is die 9.4 waard.

Ik merk steeds dat als m’n dochter dit kijkt, ik naast haar ga zetten, en blijf kijken…

Met de bijzondere kracht om zowel het leven van kinderen, als volwassenen, tot leven te brengen en te ontleden. Ons zelfs, braak, iets te leren…

Bijvoorbeeld in seizoen 3 aflevering 15, waarin een vader en dochter tegelijk op expeditie zijn - op hun eigen manier.

Andere hoogtepunten voor volwassenen:

Trampoline. Seizoen 1 - 26

Café. Seizoen 2 - 35

Bedroom. Seizoen 3 - 1

Mijn favoriet: Telefoons (3-16). Waarin een opa probeert met z’n kleindochters restaurantje te spelen, maar ontdekt dat hij te maken heeft met online thuisbezorgd app, hij vraagt op een bepaald moment: “maar zit ik dan nu zonder iemand te zien alleen thuis te eten wat ik heb besteld?”

🥲

Pijnlijk raak dit artikel… Onze persoonlijkheden uitgelegd in onze huiselijke onhebbelijkheden. Iedereen zit ertussen:

De post-opstapelaars, voet-vegers, afwas-wekers. You know who you are, maar wat zegt het over je?

De kortste beschrijving als voorbeeld:

“Keeping Leftovers in the Fridge Past the Point of Viability

Let’s not mince moldy garlic—you’ve got severe abandonment issues, which cause you to hold onto every damn thing. A perpetual people pleaser, you fear tossing something that may have potential because, well, it will all be good if you just wait awhile and add a little Lawry’s. It’s not. Lesson almost learned.”

Ik ben een kastdeur-open-laten-staander: iemand die nooit iets helemaal afmaakt, half moed en half angst, een leven vol ‘wat als-en’ en ik zal nooit weten wat er zou gebeuren als ik het echt zou doen…

Ik woon in huis met een dishes-soaker, een one-bite-leaver, een leftover-keeper, en een foot-wiper. Ik hoop dat als ik haar laat lezen wat dit echt over haar zegt ze inziet dat ze haar leven moet beteren.

Ok. Niemand leest hele New Yorker artikelen - maar deze wel. Het is zó goed! We moeten allemaal onze reizen opnieuw bezien. Door dit artikel weet ik hoe.

Een oprecht nieuwe kijk op wat reizen is. Nooit werd onze vreemde lofzang op het reizen zo goed beschreven als in dit artikel, hieronder een paar geestige gedachten:

Denk eens over je eigen reizen zoals je over die van anderen denkt:

- Je wil zelf wel reizen maar geen toeristen in je stad.

- Je wil vertellen over jouw reis maar niet luisteren naar de reisverhalen van anderen.

We vertellen nooit echt over wat we meemaken, blijven steken in de beweging…

“Tourism is marked by its locomotive character. “I went to France.” O.K., but what did you do there? “I went to the Louvre.” O.K., but what did you do there? “I went to see the ‘Mona Lisa.’ ” That is, before quickly moving on: apparently, many people spend just fifteen seconds looking at the “Mona Lisa.” It’s locomotion all the way down.”

We valideren de waarde van onze reizen via anderen. Hun kennis, hun checklist, hun ansichtkaart:

“The tourist is a deferential character. He outsources the vindication of his experiences to the ethnologist, to postcards, to conventional wisdom about what you are or are not supposed to do in a place. This deference, this “openness to experience,” is exactly what renders the tourist incapable of experience.”

“Travel gets branded as an achievement: see interesting places, have interesting experiences, become interesting people. Is that what it really is? Pessoa, Emerson, and Chesterton believed that travel, far from putting us in touch with humanity, divorced us from it. Travel turns us into the worst version of ourselves while convincing us that we’re at our best. Call this the traveller’s delusion.”

Reizen verandert ons niet, of maar voor heel even…

“The single most important fact about tourism is this: we already know what we will be like when we return.

Travel is a boomerang. It drops you right where you started.” (afbeelding 2)

Reizen is dus vooral even ontsnappen, waarom moet het dan meer zijn?

“Travel is fun, so it is not mysterious that we like it. What is mysterious is why we imbue it with a vast significance, an aura of virtue. If a vacation is merely the pursuit of unchanging change, an embrace of nothing, why insist on its meaning?”

“You don’t like to think about the fact that someday you will do nothing and be nobody. You will only allow yourself to preview this experience when you can disguise it in a narrative about how you are doing many exciting and edifying things.”

Daarom, in het kort, in de woorden van Fernando Pessoa:

“Ah, let those who don’t exist travel! Travel is for those who cannot feel… Only extreme poverty of the imagination justifies having to move around to feel.”

Laten we vaker blijven waar we zijn. Elke plek heeft iets moois. Leer je eigen plek kennen. En weet wat je doet als je reist.

Ik kijk graag series die af zijn zodat je weet waar je aan begint. Dit is nog fijner: van The Fall kijk je alleen seizoen 1&2…

Seizoen 3 moet je volgens The Guardian laten gaan, en daar schreven ze zo’n sterk artikel over (zie 2e foto) dat ik hun advies blind gevolgd heb.

Seizoen één is lekkere psychologische detective serie - set in Dublin. Een persoonlijk gevecht tussen vrouw die gemener lijkt dan ze is en een vrouwenhater die zich aardiger voordoet dan ie is. Seizoen twee is een kat en muis spel, in een iets hoger tempo.

Kijken voor een geweldige (én adembenemend sterk en prachtige) Gillian Anderson die tussen het speurwerk door strijdt voor de representatie van vrouwen op alle fronten: “waarom wordt dit slachtoffer ‘onschuldig’ genoemd in dit persbericht? Zijn niet alle slachtoffers, man en vrouw, prostituée of niet, onschuldig?”, en zelf ook alle normen doorbreekt, op volstrekt charmante en subtiele wijze.

En kijken voor een keur aan mannen die werkelijk alles wat ons zo stom maakt tentoonspreiden: domme agressie, zwakheid, entitlement, manipulatie, geweld, gaslighting en gemakszucht…

Ik kijk niet meer naar alle Marvel geweld, snap niets van de ‘multiverse’ en van de gevechten tussen de Hulk en Thor - ze kunnen toch niet dood. Maar…

Guardians of the Galaxy keek ik wel, want:

De helden zijn geen helden en volstrekt origineel.

Het mag donker en sentimenteel zijn in GotG.

Het verhaal heeft een begin en een eind.

Elke film heeft een eigen karakter.

De single shot action is heerlijk!

De soundtrack is geweldig…

De humor is bijna perfect.

De reeks heeft een ♥️

Maar wel gewoon een actiefilm. Een knotsgekke actiefilm. Voor mensen dus die wel van fantasy en actie houden maar ook vrienden willen worden van een overzichtelijke groep mensen én (zoals vroeger met James Bond) gewoon willen weten wie goed en wie slecht is en waarom.

Een beetje Indiana Jones en wat meer Firefly en Hitchhikers Guide to the Galaxy. Een beetje 21 Jump Street en een beetje Superbad. Een wolkje Ducktales. Precies goed.

Deel 3 nog net in de bios, over een paar weken kijk je ze op een te warme zomeravond in één keer achter elkaar op Disney+

Heel veel mensen kennen deze unieke tekst, die vandaag jarig is 🎂Veel minder mensen kennen het prachtige verhaal achter deze lessons on life.

Wear Sunscreen: A Primer for Real Life ging in 1997 als een van de allereerste ‘hypes’ viral op het net nieuwe internet, vooral via e-mail…

Daar werd de tekst aan beroemde mannen toegeschreven, zoals schrijver Kurt Vonnegut (die later schreef: “what she wrote was funny and wise and charming, so I would have been proud had the words been mine.”) en filmmaker Baz Luhrman, die trouwens wel de heerlijke clip maakte die ik hier deel.

Maar de tekst is van een vrouw: Mary Smich. Ze schreef hem in één middag “high on coffee and M&M’s” als column toen ze bedacht wat ze zou zeggen als iemand haar zou vragen een commencement speech te houden, de speeches op universiteiten waar oude mensen levenslessen bieden aan de net afgestudeerden.

Ik was in dat jaar net klaar met de middelbare school, dit nummer was de hele zomer te horen, en heeft me nooit meer losgelaten. Ik leef ernaar, zo goed als het me lukt.

Het is voor mij een van de beste speeches ooit. Elke zin is raak, de balans en de melodie (zelfs zonder muziek) zijn geweldig en de tips zijn veelzijdig, doordacht en invoelend. Je wil ze als 40-jarige geven én als 22-jarige horen.

“But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. You’re not as fat as you imagine.”

“Don’t be reckless with other people’s hearts,

don’t put up with people who are reckless with yours. … Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.”

“Understand that friends come and go, but to a precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.”

Mooie slotopdracht: Mary Smich schrijft in haar inleiding dat eigenlijk elke lezer zelf een poging moet wagen zo’n speech te schrijven. Al was het alleen maar om te ontdekken wat je zelf aan anderen - en vooral jezelf - mee wil geven.

Ik ga hem in elk geval eens goed vertalen, en kijken of ik er wat moois van kan maken…

Nooit gedacht dat ik ooit een artikel van de EO zou delen, maar nu al deze dagen toch in onze agenda staan is het best leuk er wat over te weten.

Pinksteren, en dan vooral 2e Pinksterdag, blijkt een dag van groots dromen, van durven en van doen te zijn.

🙌

Theoloog Alain Verheij vertelt wat deze dag 2000 jaar later voor ons zou kunnen betekenen:

“Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Nu is het tijd voor iets anders.

Er zijn op deze wereld twee soorten helden. De eerste soort wordt toegejuicht en bewonderd. Je bent een fan van zo’n held, maar dat ben en blijf je wel vanaf je bank.

Jezus wilde het tweede soort held zijn: een inspirator. Dit is een held die jou wil helpen om het beste in jouzelf naar boven te halen. ‘Wat ik doe, dat moet jij ook eens proberen’, zegt dit type held.

Op de eerste Pinksterdag zijn de gelovigen van Jezus nog een beetje bang voor alles en iedereen en sluiten ze zich op in hun huis. Maar dan ineens krijgen ze de Geest: de inspiratie van Jezus begint door te werken. Het eerste wat er gebeurt, is dat ze in actie komen. Direct durven ze erop te vertrouwen dat zij het waard zijn, dat ook zij goed genoeg zijn.

Waarom is dit nou allemaal zo mooi en hoopvol? Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven. Deze Pinksterdag is een geweldige gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het aandurven om gewoon eens iets nieuws te proberen?”

Dus, juist als je net als ik niet in iets groots als een God gelooft: maak van deze dag één durf-dag! Een dag om iets nieuws te beginnen, op jezelf te vertrouwen, niet een andere held na te doen maar zelf te inspireren.

Maak iets moois van deze vrije dag 🌞