Discover tv shows about everything from Ben Thomas van Neerbos

Dit is best wel even doorzetten, omdat je aan het begin nog niet precies weet waarom je naar elk personage, of elke planeet, zit te kijken.

Waarom ik toch vind dat je moet blijven kijken? Omdat een revolutie beginnen pijn doet, onmogelijk lijkt, offers vraagt. En dat er dan toch mensen zijn die dat durven, op Ferrix en in Iran, hoe bijzonder dat is. Hoe het voelt om in verzet te komen, juist als het echt gevaarlijk is - dat is denk ik goed om ‘mee te maken’.

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag… HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen…

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Absoluut verplicht!

Zou op scholen, in bedrijven, eigenlijk gewoon voor iedereen verplicht moeten zijn. Juist voor de mensen die denken dat ze niets te vrezen hebben, dat dit systeem (voor hen) werkt.

Dit is wat er op dit moment aan het gebeuren is, en blijft gebeuren.

Verplicht vind ik omdat het laat zien hoe dun ons vangnet is, en nog belangrijker: omdat je steeds tegen haar wil zeggen doe nou dit, stop met dat (neem die hulp aan, verbreek het contact met je moeder, stuur die vrienden naar huis) ga je beseffen dat dit geen keuzes zijn, dat haar wereld anders werkt. En dat we dus onze mond moeten houden en gewoon helpen waar we kunnen!

Zo hoop ik dat mijn gezin qua dynamiek en gender-bending zal zijn. Veel belangrijker: de kinderen in deze serie zijn zoals kinderen moeten zijn: dom, heel grappig, irritant en gefocust op de piepkleine dingen des levens.

ps. I ❤️ Gene

We zouden op mohi niet alleen moeten zeggen wanneer je iets moet kijken, maar ook wanneer je moet stoppen.

Stop bij Morning Show na seizoen 1. Dan heb je een ongelofelijk inkijkje gehad in de gelaagdheid en vele vormen van metoo, machtsmisbruik en het (ook als dader) omgaan daarmee.

Vanaf seizoen 2 is het gewoon een redelijk goede serie over de (oud-)presentatoren van een ochtend-show.

Seizoen twee is nog niet klaar maar ik vind dit naast een goed inkijkje in allerhande verslavingen en de mens op vakantie vooral ook een afschuwelijk sterke analyse van geld en maatschappelijke positie.

Aan het einde van seizoen één is iedereen mét geld veilig en wel en iedereen zonder geld een stuk slechter af. Geld is vrij spelen, gebrek eraan is alles inzetten op een hopeloos plan, zonder controle op de uitkomst.

Pijnlijk maar goed om te zien.

Fenomenale tip van Zomergast Lieke Marsman. Over vriendschappen en seks en school en ‘coming of age’ in een samenleving met op de achtergrond politiek conflict.

Maar VOORAL: over opgroeien in de jaren ‘90. De kleren, de haren, het nieuws én de geweldige soundtrack - 🥰

De grappigste ‘stream of consciousness’ monoloog tijdens anale seks, de beste komische timing, de meest aantrekkelijke priester ooit, de allerbeste speech over de menopauze, veruit de irritantste grote zus, de subtielste observaties over leven in de grote stad.

Fleabag verdient de overtreffende trap.

Als je het nog niet gekeken hebt: jaloers!