Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

Heel veel mensen kennen deze unieke tekst, die vandaag jarig is 🎂Veel minder mensen kennen het prachtige verhaal achter deze lessons on life.

Wear Sunscreen: A Primer for Real Life ging in 1997 als een van de allereerste ‘hypes’ viral op het net nieuwe internet, vooral via e-mail…

Daar werd de tekst aan beroemde mannen toegeschreven, zoals schrijver Kurt Vonnegut (die later schreef: “what she wrote was funny and wise and charming, so I would have been proud had the words been mine.”) en filmmaker Baz Luhrman, die trouwens wel de heerlijke clip maakte die ik hier deel.

Maar de tekst is van een vrouw: Mary Smich. Ze schreef hem in één middag “high on coffee and M&M’s” als column toen ze bedacht wat ze zou zeggen als iemand haar zou vragen een commencement speech te houden, de speeches op universiteiten waar oude mensen levenslessen bieden aan de net afgestudeerden.

Ik was in dat jaar net klaar met de middelbare school, dit nummer was de hele zomer te horen, en heeft me nooit meer losgelaten. Ik leef ernaar, zo goed als het me lukt.

Het is voor mij een van de beste speeches ooit. Elke zin is raak, de balans en de melodie (zelfs zonder muziek) zijn geweldig en de tips zijn veelzijdig, doordacht en invoelend. Je wil ze als 40-jarige geven én als 22-jarige horen.

“But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. You’re not as fat as you imagine.”

“Don’t be reckless with other people’s hearts,

don’t put up with people who are reckless with yours. … Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.”

“Understand that friends come and go, but to a precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.”

Mooie slotopdracht: Mary Smich schrijft in haar inleiding dat eigenlijk elke lezer zelf een poging moet wagen zo’n speech te schrijven. Al was het alleen maar om te ontdekken wat je zelf aan anderen - en vooral jezelf - mee wil geven.

Ik ga hem in elk geval eens goed vertalen, en kijken of ik er wat moois van kan maken…

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Dit is best wel even doorzetten, omdat je aan het begin nog niet precies weet waarom je naar elk personage, of elke planeet, zit te kijken.

Waarom ik toch vind dat je moet blijven kijken? Omdat een revolutie beginnen pijn doet, onmogelijk lijkt, offers vraagt. En dat er dan toch mensen zijn die dat durven, op Ferrix en in Iran, hoe bijzonder dat is. Hoe het voelt om in verzet te komen, juist als het echt gevaarlijk is - dat is denk ik goed om ‘mee te maken’.

Presentatoren - zelfs sportpresentatoren - kunnen mensen zijn, hun zichtbaarheid en zeggingskracht inzetten voor dingen die mooi en goed zijn.

Gary Lineker doet dat.

Waar onze NOS sportredactie op non-actief is gesteld om bergen grensoverschrijdend gedrag, is Gary Lineker (en vele presentatoren die zich solidair met hem verklaarden) dit weekend niet te zien omdat hij zich uitsprak tegen het inhumane asielbeleid in Engeland.

Wat zou ik trots zijn op zo’n boegbeeld!

Dit is mijn lievelingsfragment van Lineker: het mooiste sportfragment zonder dat er sport te zien is, zelfs geen bal. Lineker vertelt vol vuur waarom Maradona de beste is, en daar heeft hij gelijk in…

In de meeste verhalen komt eerst de crisis en dan het succes, in dit boek is het succes er meteen. Dat maakt het heerlijk lezen én origineel.

Dit fijne boek gaat over twee jonge mensen die games maken. Je kijkt met ze mee naar het proces daarachter (erg leuk en heerlijk voor iedereen die zich nog het moment herinnert dat zo voor het eerst Mario van links naar rechts over een scherm zagen rennen) en je kijkt terug op hoe ze zijn geworden wie ze zijn.

De taal is simpel en direct, waardoor trots ruzie, depressie, pijn en xtc gebruik zo helder worden beschreven dat je het zelf kunt voelen.

Een speelse lofzang op het opnieuw proberen (in games heb je altijd nóg een leven) en op spelen in het algemeen, één van de mooiste dingen in ons leven die we vaak vergeten.

In vervolg op mijn meest gedeelde post hier op mohi (Quiet Quitting): het recht ‘not to be fun’.

In Frankrijk (toch al het land van ‘s avonds geen mails beantwoorden en rustig en goed lunchen) heeft een hoge rechtbank bepaald dat werknemers niet verplicht kunnen worden om mee te doen aan borrels en andere ‘leuke’ dingen van hun bedrijf.

🎈

Je hoeft geen 120% te geven, en je mag nee zeggen tegen borrels, vrolijke sport-uitjes en weekends weg - die bij de meeste bedrijven lijken te gaan om heel veel drinken zonder de controle helemaal te verliezen.

Ikzelf zie, ook als directeur, wel de waarde van buiten kantoor samen zijn, elkaar als mens ontmoeten en spelenderwijs leren. Maar dat moet vrijwillig zijn, en je moet als organisatie proberen te zorgen dat het past bij iedereen, en die genoemde waarde echt toevoegt.

Veel belangrijker: die ‘vrolijkheid’ mag geen vervanging zijn van zekerheid, gelijke behandeling en betaling, flexibiliteit en respect.

Ik denk dat mensen meer behoefte hebben aan een een paar vrije dagen bij bijvoorbeeld liefdesverdriet of een verhuizing, dan aan drinken na werk.

Misschien moet je als team samen bepalen hoe ‘fun’ eruit ziet, en hoe je die extra uren samen besteed, of juist alleen.

“Nobody wants a field trip at the expense of a generous vacation allowance - and, as I’ve written, women disproportionately bear the costs of having to attend social events outside of working hours. Plenty of people these days don’t even want to come into the office to work, much less to play. For some employees, though, one of the attractive points of office work is its calm and quiet atmosphere, serving as an orderly counterpoint to the chaos of personal life. If you are one of them, the French ruling may offer inspiration.”

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag… HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen…

Nooit gedacht dat ik ooit een artikel van de EO zou delen, maar nu al deze dagen toch in onze agenda staan is het best leuk er wat over te weten.

Pinksteren, en dan vooral 2e Pinksterdag, blijkt een dag van groots dromen, van durven en van doen te zijn.

🙌

Theoloog Alain Verheij vertelt wat deze dag 2000 jaar later voor ons zou kunnen betekenen:

“Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Nu is het tijd voor iets anders.

Er zijn op deze wereld twee soorten helden. De eerste soort wordt toegejuicht en bewonderd. Je bent een fan van zo’n held, maar dat ben en blijf je wel vanaf je bank.

Jezus wilde het tweede soort held zijn: een inspirator. Dit is een held die jou wil helpen om het beste in jouzelf naar boven te halen. ‘Wat ik doe, dat moet jij ook eens proberen’, zegt dit type held.

Op de eerste Pinksterdag zijn de gelovigen van Jezus nog een beetje bang voor alles en iedereen en sluiten ze zich op in hun huis. Maar dan ineens krijgen ze de Geest: de inspiratie van Jezus begint door te werken. Het eerste wat er gebeurt, is dat ze in actie komen. Direct durven ze erop te vertrouwen dat zij het waard zijn, dat ook zij goed genoeg zijn.

Waarom is dit nou allemaal zo mooi en hoopvol? Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven. Deze Pinksterdag is een geweldige gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het aandurven om gewoon eens iets nieuws te proberen?”

Dus, juist als je net als ik niet in iets groots als een God gelooft: maak van deze dag één durf-dag! Een dag om iets nieuws te beginnen, op jezelf te vertrouwen, niet een andere held na te doen maar zelf te inspireren.

Maak iets moois van deze vrije dag 🌞

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Dit mooie artikel gaat over echte privacy. Niet de politieke privacy, of andermans ogen, maar privacy van je eigen blik.

Woolf beschrijft het “vasthouden van het leven zonder het te bekijken. Een cadeau dat je niet open maakt”. Dus we zouden dingen onbeschreven, ongespecificeerd, en onbekend moeten houden. Dan blijven ze het mooist en voel je ze het best.

Ik ben het daar helemaal mee eens. In een tijd van dankboeken, budget-apps, optimalisatie, stappen tellen en zelfanalyse is het extra moeilijk maar ook extra prachtig om dingen gewoon te ondergaan. Met je ogen half dicht. Of mensen in je leven gewoon te laten, te accepteren dat ze een stuk hebben dat niet van jou is.

“Usually, we think of social media as a forum for exhibitionism. But, inevitably, the cataloguing of everyday things and thoughts reaches its own limits; it ends up emphasizing what can’t be shared. Talking so freely about your life helps you to know the weight of those feelings which are too vague, or too spiritual, to express—left unspoken and unexplored. “Sharing” is, in fact, the opposite of what we do: we rehearse a limited openness so that we can feel the solidity of our own private selves.”

Je ziet iets moois en kijkt ernaar. Geen foto voor anderen of voor later, of in je agenda zetten hoe je vaker mooie dingen moet bekijken, of grote gedachten over wat schoonheid is.

Gewoon meemaken en verder niets.

Maar het is voor jullie vast iets anders. Dat is ook goed. Lees het artikel en bevrijdt jezelf van die meest kritische blik: je eigen.