Discover everything about everything from Thomas van Neerbos

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Roald Dahl is juist voor volwassenen meesterlijk; origineel, slim, genuanceerd vilein, de mens op z’n kleinst. De beste korte verhalen die je nooit las.

De vierde collectie korte verhalen die ik tip, als liefhebber van het genre, na eerdere tips 9 Stories, Five Tuesdays in Winter & Our Story Begins.

Als fan van korte verhalen moet ik het moment dat Netflix vier van zijn korte verhalen, gemaakt door Wes Anderson (een perfecte combinatie), natuurlijk wel even gebruiken.

Roald Dahl is een meesterverteller. Alle soorten menselijke slechtheid, niet in karikaturen zoals Mevrouw Bulstronk of De Griezels, maar slechtheid in jaloezie, in vileinheden, in obscure hobbies en mini-martelingen.

Z’n lievelingsverhalen vind ik die waar mensen anderen te slim af willen zijn, en dat vaak niet lukt maar anders dan je denkt.

De fantasie zit in details, in kleine dingen die net even anders zijn. In een weddenschap die over iets raars gaat maar toch direct spannend is. Zoals in “Man From the South” waar iemand met een weddenschap een cadillac kan winnen maar z’n pink kan verliezen.

In de New Yorker dit prachtige stuk over wat hem als schrijver zo bijzonder maakt: https://www.newyorker.com/books/page-turner/roald-dahls-twisted-overlooked-stories-for-adults

“At the same time, Dahl comes off as more knowing, or perhaps more winking, as if he and we, a writer and his readers, were in cahoots together. For him, the act of storytelling, at its heart, is a collaborative game.

…

As with his books for children, his adult stories are marked by conscience, by a moral center that extends beyond mere payback, leading to moments of unexpected depth.”

Maar, dat besef van moraal, of soms de beloning van het goede - wordt je als lezer nooit opgedrongen. Je mag zelf bedenken wat je wil vinden, of je gerechtigheid wil of wil meegenieten met de dader.

“It’s one of the pleasures of reading him, that for all the callowness, or cruelty, of his characters, he never extends his judgments onto us.”

In deze tijden van uitersten is Dahl een fijn tegengeluid. Ja, er gebeuren gekke dingen. Maar daar hoef je niet altijd iets van te vinden.

Begreep belang van Griekse mythologie nooit zo goed, tot ik Song of Achilles las. Dit boek brengt het Griekenland van Odysseus echt tot leven.

Van de stoffige straten tot de eenvoudige gerechten. Van het leven in het bos, de normen aan het hof, de dynamiek van saaie dagen, tot de geuren en sensaties van een leger op pad.

Je voelt meteen, ook al was je er niet bij, zo was het!

En dat is waarschijnlijk ook zo. Madeline Miller deed meer dan tien jaar over dit boek, en haar eindeloze onderzoek straalt door haar prachtige en eenvoudige zinnen heen.

The Guardian schreef:

This is a deeply affecting version of the Achilles story: a fully three-dimensional man – a son, a father, husband and lover – now exists where a superhero previously stood and fought.

Miller's prose is more poetic than almost any translation of Homer. Iphigenia, sacrificed by her father Agamemnon to appease the goddess Artemis, is described as having "a tripping name, the sound of goat hooves on rock, quick, lively, lovely". And when Briseis, the concubine Agamemnon later steals from Achilles, gradually learns Greek from Patroclus, "her words were like new leather, still stiff and precise, not yet run together with use".

En dat is het belangrijkste aspect van dit boek. Het is zó prachtig beschreven. Het is een gedicht, een lofzang op ervaringen en keuzes maken, een verkenning van emoties waardoor ik mezelf beter leerde kennen.

Adembenemend prachtig 🥹

Echt vies-lekker, vanaf pagina één, maar stiekem ook echt goed! Een goudeerlijke verkenning van jaloezie, en pakken waar je ‘recht’ op hebt.

Een niet succesvolle schrijver krijgt de kans een boek uit te brengen dat eigenlijk niet van haar is, maar “is het niet voor iedereen beter als ik wel doe alsof dat zo is?”.

Het boek gaat ook over een onderwerp waar ze niet per sé in thuis is, maar “als mensen er door mijn middelste naam Song van uit gaan dat ik Chinees ben is dat toch niet mijn schuld?”

De hoofdpersoon is niet per se sympathiek maar je snapt en voelt elke stap die ze zet.

Je hebt deze gedachten, als je eerlijk bent…

Ben halverwege en weet oprecht niet of ik hoop dat haar bedrog uitkomt…

🫣🫢🤫

Lichte kost maar goudeerlijk, echt en precies de wereld van marketing, woke-wedstrijden en netwerken waar jonge makers om mij heen zich in begeven.

Lekkerder boek las ik lang niet…

Korte verhalen zijn geweldig! Je stapt een leven of situatie binnen, alsof je een kroeg in stapt, en even later sta je weer buiten - een vreemde reis rijker.

Na mijn eerdere tips 9 Stories en Five Tuesdays in Winter nu Our Story Begins, een andere favoriet van mij. Een verhalenbundel met recent en oud werk van Wolff, je voelt daardoor de breedte van z’n blik - als jonge en oudere man en mens.

Wolff lezen is eigenlijk verplicht, en deze bundel is een ideaal begin, volgens Liesl Schillinger een soort “Portable Wolff”, met alles wat hem zo goed maakt lekker bij elkaar. En wat hem dan zo goed volgens haar?

“To read a Tobias Wolff story is to sink into the soft seat of your grandfather’s strong, old Buick and let yourself be carried through an America of small towns, small joys, small struggles and small despairs. A landscape so familiar as to be invisible, the landscape of homeland. As each tale proceeds, unhurried, unjudging, the car slows, the turn signal makes its reassuring clicks, and the car glides into the drive, delivering you, consoled yet strangely disquieted, to the place you came from —a place you thought you’d left behind.”

Our Story Begins bevat perfecte onderwerpen voor korte verhalen: eerste liefdes, het begraven van je moeder, een uit de hand gelopen jachtpartij, een makelaar die zijn broer uit een religieuze commune moet halen. Met prachtige waarheden als “You can’t be selfish. But we men-it’s a wonder we forget ourselves long enough to buy a birthday card. As for love... we can love, but we’re always forgetting.”

“Wat hij schrijft pakt je bij je nekvel, bezorgt je koude rillingen en laat je niet meer los."

Lees deze bundel.

Ik kijk graag series die af zijn zodat je weet waar je aan begint. Dit is nog fijner: van The Fall kijk je alleen seizoen 1&2…

Seizoen 3 moet je volgens The Guardian laten gaan, en daar schreven ze zo’n sterk artikel over (zie 2e foto) dat ik hun advies blind gevolgd heb.

Seizoen één is lekkere psychologische detective serie - set in Dublin. Een persoonlijk gevecht tussen vrouw die gemener lijkt dan ze is en een vrouwenhater die zich aardiger voordoet dan ie is. Seizoen twee is een kat en muis spel, in een iets hoger tempo.

Kijken voor een geweldige (én adembenemend sterk en prachtige) Gillian Anderson die tussen het speurwerk door strijdt voor de representatie van vrouwen op alle fronten: “waarom wordt dit slachtoffer ‘onschuldig’ genoemd in dit persbericht? Zijn niet alle slachtoffers, man en vrouw, prostituée of niet, onschuldig?”, en zelf ook alle normen doorbreekt, op volstrekt charmante en subtiele wijze.

En kijken voor een keur aan mannen die werkelijk alles wat ons zo stom maakt tentoonspreiden: domme agressie, zwakheid, entitlement, manipulatie, geweld, gaslighting en gemakszucht…

Zoek een kleine bioscoop. Ga op een dinsdagochtend. Koop geen popcorn. Zet je telefoon uit. Ga zitten en laat het gebeuren…

En dan het liefst meer dan drie uur lang.

Immersive is het woord. Onderdompelen. Lange films doen iets met je, dat geloof ik echt. En ik hou van ze.

Dat begon bewust met Lord of the Rings, maar eerder al onbewust met Dances with Wolves… Ik denk dat iedereen die dit leest een bijzondere band heeft met een echt lange film; Titanic, The Godfather II, The Sound of Music.

Daarom, na een paar keer een lofzang op het korte verhaal, nu juist een ode aan de lange film - met dit lekkere artikel van The New Yorker, voor de filmliefhebbers hier.

“Commercially, length has often worked. Not only was Hollywood’s longtime box-office champion the nearly four-hour-long “Gone with the Wind” but, in Hollywood’s troubled fifties and sixties, such three-hour-plus films as “The Ten Commandments,” “Ben-Hur,” “Spartacus,” and “Lawrence of Arabia” were major hits, as were “My Fair Lady,” and “Camelot,” one minute from it. Then “Fiddler on the Roof,” “The Godfather: Part II,” and “The Deer Hunter” were among the biggest hits of the following decade. In recent years, the length of the leading box-office champions has, on average, increased, with such films as “Dances with Wolves,” “Schindler’s List,” “Titanic,” “The Lord of the Rings: The Return of the King,” “King Kong,” and “Pearl Harbor.

…

The long film is without conventions—it’s like turning a football field, with its sidelines and yard lines, into an open field, unmarked and unbounded and in demand of exploration, offering filmmakers the opportunity to discover the unknown at the risk of getting lost. What such length provides is more of whatever a filmmaker has to offer, more self-revelation, for better or worse.

…

Ordinary filmmakers make long movies mere slogs: those whose ambition exceeds their artistry reveal their public-facing strivings and pleadings for recognition; but, for the greats, such as Scorsese, it’s a canvas as big as the world.”

🤗

Verschillende geweldige makers kregen een bak geld en een simpele opdracht: maak een animatie over Love, Death of Robots. Alles mag, alles kan!

Daardoor is Love, Death & Robots een geweldig veelzijdig onderzoek geworden naar het leven na de mensheid, of aan het eind ervan. Allerlei soorten apocalypses. Door robots, menselijke idiotie, zombies, aliens of ongedierte.

Kleine gedachte-oefeningen, prachtig uitgewerkt. Allemaal in een eigen stijl en tempo, als er eentje niet bij je past - pak de volgende.

Maar; kijk ze niet te snel achter elkaar, ze verdienen het om er even bij stil te staan. Of als perfecte palate-cleansers tussen series in.

Mijn lievelings is Three Robots, drie vriendelijke robots die samen onderzoeken waar het voor de mensheid zo mis is gegaan…

Mooi en origineel:

- Zima blue

- The Drowned Giant

- Helping Hand

- Ice Age

Erg geestig zijn:

- Automated Customer Service

- When the yogurt took over

- Night of the mini dead

En wie vreemde horror actie wil:

- Kill team kill

- The secret war

- Jibaro

Enjoy 💖☠️🤖

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Heel veel mensen kennen deze unieke tekst, die vandaag jarig is 🎂Veel minder mensen kennen het prachtige verhaal achter deze lessons on life.

Wear Sunscreen: A Primer for Real Life ging in 1997 als een van de allereerste ‘hypes’ viral op het net nieuwe internet, vooral via e-mail…

Daar werd de tekst aan beroemde mannen toegeschreven, zoals schrijver Kurt Vonnegut (die later schreef: “what she wrote was funny and wise and charming, so I would have been proud had the words been mine.”) en filmmaker Baz Luhrman, die trouwens wel de heerlijke clip maakte die ik hier deel.

Maar de tekst is van een vrouw: Mary Smich. Ze schreef hem in één middag “high on coffee and M&M’s” als column toen ze bedacht wat ze zou zeggen als iemand haar zou vragen een commencement speech te houden, de speeches op universiteiten waar oude mensen levenslessen bieden aan de net afgestudeerden.

Ik was in dat jaar net klaar met de middelbare school, dit nummer was de hele zomer te horen, en heeft me nooit meer losgelaten. Ik leef ernaar, zo goed als het me lukt.

Het is voor mij een van de beste speeches ooit. Elke zin is raak, de balans en de melodie (zelfs zonder muziek) zijn geweldig en de tips zijn veelzijdig, doordacht en invoelend. Je wil ze als 40-jarige geven én als 22-jarige horen.

“But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. You’re not as fat as you imagine.”

“Don’t be reckless with other people’s hearts,

don’t put up with people who are reckless with yours. … Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.”

“Understand that friends come and go, but to a precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.”

Mooie slotopdracht: Mary Smich schrijft in haar inleiding dat eigenlijk elke lezer zelf een poging moet wagen zo’n speech te schrijven. Al was het alleen maar om te ontdekken wat je zelf aan anderen - en vooral jezelf - mee wil geven.

Ik ga hem in elk geval eens goed vertalen, en kijken of ik er wat moois van kan maken…