Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

In de meeste verhalen komt eerst de crisis en dan het succes, in dit boek is het succes er meteen. Dat maakt het heerlijk lezen én origineel.

Dit fijne boek gaat over twee jonge mensen die games maken. Je kijkt met ze mee naar het proces daarachter (erg leuk en heerlijk voor iedereen die zich nog het moment herinnert dat zo voor het eerst Mario van links naar rechts over een scherm zagen rennen) en je kijkt terug op hoe ze zijn geworden wie ze zijn.

De taal is simpel en direct, waardoor trots ruzie, depressie, pijn en xtc gebruik zo helder worden beschreven dat je het zelf kunt voelen.

Een speelse lofzang op het opnieuw proberen (in games heb je altijd nóg een leven) en op spelen in het algemeen, één van de mooiste dingen in ons leven die we vaak vergeten.

Presentatoren - zelfs sportpresentatoren - kunnen mensen zijn, hun zichtbaarheid en zeggingskracht inzetten voor dingen die mooi en goed zijn.

Gary Lineker doet dat.

Waar onze NOS sportredactie op non-actief is gesteld om bergen grensoverschrijdend gedrag, is Gary Lineker (en vele presentatoren die zich solidair met hem verklaarden) dit weekend niet te zien omdat hij zich uitsprak tegen het inhumane asielbeleid in Engeland.

Wat zou ik trots zijn op zo’n boegbeeld!

Dit is mijn lievelingsfragment van Lineker: het mooiste sportfragment zonder dat er sport te zien is, zelfs geen bal. Lineker vertelt vol vuur waarom Maradona de beste is, en daar heeft hij gelijk in…

Heb zelf weinig met antroposofie te maken gehad maar deze levensfases in periodes van precies 7 jaar passen zó goed dat ik ze toch wil delen.

Het leven in periodes van 7 jaar: 0-7, 7-14, 14-21 enzovoort. Het klopt op de een of andere manier, voor mij én veel mensen om me heen. Op die leeftijden (14, 21, 28, 42) gebeurde er steeds iets nieuws, iets dat ongeveer 7 jaar zou duren…

Dat waren trouwens bij mij zelden de dingen die in dit artikel worden beschreven. De fase van de ‘schoonheid’ begon bij mij pas bij 14, en op m’n 21e had ik niet bepaald de fase van de ‘verfijning’, eerder die van ‘worsteling en inactiviteit’. Het lijkt me ook onzin dat er maar 10 fases van 7 jaar zijn, ik ga me van m’n 70e tot m’n 109e echt nog wel opnieuw uitvinden 🐢

En toch, er zit iets in, wat het voor jullie ook is.

Ik heb gezaaid van m’n 28e tot m’n 35e, en geoogst en gezocht naar mezelf tot vorig jaar. Zit nu in het begin van de uniciteit, en ik voel het wel.

Zin in het overzicht over 6 jaar!

Voor liefhebbers van korte verhalen én mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven.

Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee.

De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn.

En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten.

Maar alles is goed.

Lily King is goed.

Dit mooie artikel gaat over echte privacy. Niet de politieke privacy, of andermans ogen, maar privacy van je eigen blik.

Woolf beschrijft het “vasthouden van het leven zonder het te bekijken. Een cadeau dat je niet open maakt”. Dus we zouden dingen onbeschreven, ongespecificeerd, en onbekend moeten houden. Dan blijven ze het mooist en voel je ze het best.

Ik ben het daar helemaal mee eens. In een tijd van dankboeken, budget-apps, optimalisatie, stappen tellen en zelfanalyse is het extra moeilijk maar ook extra prachtig om dingen gewoon te ondergaan. Met je ogen half dicht. Of mensen in je leven gewoon te laten, te accepteren dat ze een stuk hebben dat niet van jou is.

“Usually, we think of social media as a forum for exhibitionism. But, inevitably, the cataloguing of everyday things and thoughts reaches its own limits; it ends up emphasizing what can’t be shared. Talking so freely about your life helps you to know the weight of those feelings which are too vague, or too spiritual, to express—left unspoken and unexplored. “Sharing” is, in fact, the opposite of what we do: we rehearse a limited openness so that we can feel the solidity of our own private selves.”

Je ziet iets moois en kijkt ernaar. Geen foto voor anderen of voor later, of in je agenda zetten hoe je vaker mooie dingen moet bekijken, of grote gedachten over wat schoonheid is.

Gewoon meemaken en verder niets.

Maar het is voor jullie vast iets anders. Dat is ook goed. Lees het artikel en bevrijdt jezelf van die meest kritische blik: je eigen.

Als je voelt dat alles te snel gaat en de wereld in de brand staat en je je schuldig voelt dat je mensen niet opneemt en de weinig doet aan de brand…

Als je katerig en te laat op je fiets zit naar een volgende lawine van afspraken en je op je telefoon het nieuws checkt terwijl je dat niet meer wilde doen - je telefoon op de fiets én om de vijf minuten het nieuws kijken…

Dan moet je eigenlijk in één vrije middag deze prachtige koortsdroom van een novelle uitlezen.

Het is de zomer 2017, Trump en Brexit en bosbranden en Kathy gaat op vakantie en trouwen en verhuizen en schrijft alles op wat ze denkt en dat klinkt zo:

“She drank too much, she hadn’t been to the gym in weeks, she basically lived on the couch, hunched and barely breathing. She needed clean air, vegetables, she despised comfort, there were too many pastries and radiators in her life. … She felt like she was hastening after agenda’s and appointments with a butterfly net, not able to make anything stick.

…

There’d been a series of pieces in the London Review of Books that she’d read carefully but now could barely recall beyond a slow stirring of nausea, the sense of the ground being parcelled off beneath her.

…

Oaks too, an impeccable landscape that in itself at once depended on and concealed all kinds of colonial atrocities, seemingly natural but totally false, anyway it was beautiful and she was in it and newly awake and disinclined to have to grapple with the potential end of all life.”

Al die dingen die je tegelijk kunt denken als je op een feestje, een balkon of in een file staat…

ps. 2e plaatje vond ik mooiere cover én is hoe het boek er na het lezen uit moet zien.

Een reis door vele eeuwen - en tot in de toekomst - naar een paradijselijke stad in de wolken: Cloud Cuckoo Land.

Constantinopel in 1453, Idaho in 1950 en een ruimteschip in de toekomst, allemaal bewoond door bijzondere mensen met grote dromen. Je moet even je best doen, want zoveel mensen en tijden is even puzzelen. Maar het is het waard.

Want:

- Antony Doerr is een meester in het grote laten zien door juist in te zoomen op het kleine, zoals hij ook in ‘All the Light We Cannot See’ deed.

- Het gaat over onze omgang met onze omgeving, van een stukje land tot een plantje op een ruimteschip. Over hoe mooi onze wereld is, hoe dichtbij het paradijs.

Met mooie analyses over geloof, trouw, oorlog en seksualiteit.

Bijna te veel maar het past precies, en prachtig, in elkaar.

Op deze grijze zondag even een oprechte ode aan deze heerlijke app! ♥️ mohi…

Gemaakt om kwaliteit te delen, om tips die je aanspreken ook echt te gaan kijken of lezen (dat zie ik echt veel gebeuren), en perfect als archief voor alles wat je mooi vindt.

Niet gemaakt om eindeloos te scrollen, of elkaar onzin te verkopen. Een verademing!

Het mooiste vind ik dat we met z’n allen echt ons best doen om mooie en originele werken, met dito omschrijvingen van onszelf, aan elkaar cadeau te doen.

Hulde aan de makers 🙌

En 👏 voor onszelf

Onvergetelijk prachtige beelden. Traag en toch had ie me direct bij de keel - denk sowieso iedereen die onderdeel is van een vader-dochter relatie.

De onvergetelijke loomheid van vakanties in de jaren ‘90, het water, het hangen, de stiltes.

11 jaar oud zijn in alle facetten. Stoer en kwetsbaar, heel goed kijken hoe de grote kinderen het doen, de bandjes van je shirt precies zo.

En vader zijn. Je best doen, nooit voldoen.

🥲

Iedereen die kinderen heeft of krijgt stuur ik dit album door - m’n lievelings ooit met een cover to match.

Met nummers over blij zijn, anders zijn, bang zijn en verliefd zijn. Nummers over liegen, een dromedaris, alles wat je moet doen de hele tijd en een prachtig gedicht over de dood.

Alles met de heerlijke stem van Harry Jekkers.

Ik zei tegen een lievelingsvriendin, ook fan: ze zouden eens een versie met al deze wijsheid voor volwassenen moeten maken. Zij zei, wijzer dan ik: dit is óók de versie voor volwassenen, want al die dingen blijven hetzelfde.

Nu luister ik met dat in m’n hoofd en het klopt.

🥰