Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

Dit is een serie die snelheid, drama, inhoud, strategie en slimme dialogen a la Aaron Sorkin* combineert. Daardoor blijf je kijken.

*West Wing, Few Good Men, The Newsroom

Seizoen 3 nu op Apple+. Zo goed en gelaagd als in seizoen 1, met meer focus op één onderwerp, belicht vanuit veie perspectieven, is het niet meer - maar het is wel lekker.

Plus Rachel uit Friends, Ellie Don Draper uit Mad Men en Stephen Fry in lekkere bijrol - genoeg nostalgisch te genieten

ps. Dit schreef ik hier na Seizoen 2:

“We zouden op mohi niet alleen moeten zeggen wanneer je iets moet kijken, maar ook wanneer je moet stoppen.

Stop bij Morning Show na seizoen 1. Dan heb je een ongelofelijk inkijkje gehad in de gelaagdheid en vele vormen van metoo, machtsmisbruik en het (ook als dader) omgaan daarmee.

Vanaf seizoen 2 is het gewoon een goede serie over de (oud-)presentatoren van een ochtend-show.”

In totaal: het kijken waard!

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film.

Want vooral die scènes, de scènes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best.

Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer.

Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert.

Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van één van de slachtoffers.

Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt.

Ik ga nu ook Wish I was Here kijken…

Prachtig klein verhaal over regels volgen en regels breken - over neuro-normaal en abnormaal - over verwachtingen en tevreden zijn.

En een prachtig inkijkje in Japan!

Keiko Furukura is zesendertig jaar oud en werkt al achttien jaar parttime in dezelfde buurtsupermarkt. Ze heeft ook nog nooit een vriend gehad en aan trouwen en kinderen moet ze niet denken.

Dit alles tot grote zorg en frustratie van haar vrienden en familie. Want dit is niet normaal.

Maar wat is dan normaal? In de buurtsupermarkt is er een handboek, Keiko weet precies wat er wel en niet van een medewerker verwacht wordt en houdt zich netjes aan de regels. Daar is ze heel goed in en dus heel normaal. Buiten de winkel gelden allemaal andere regels, die zijn nergens opgeschreven dus dat is lastiger.

“You eliminate the parts of your life that others find strange – maybe that’s what everyone means when they say they want to “cure” me. These past two weeks I’d been asked fourteen times why I wasn’t married. And twelve times why I was still working part-time. So for now I’d decide what to eliminate from my life according to what I was asked about most often I thought.”

Dit verhaal laat perfect zien wat we verliezen als we allemaal ‘normaal’ doen. Als we allemaal het ‘normaal’ van de VVD blijven willen. Allemaal op dezelfde manier consumeren, scoren en tevreden zijn.

Juist mensen die iets anders durven, misschien wat kleiner, moeten we koesteren!

“Het leven is tegelijk lang en kort” zegt Rachel tegen haar oude gynaecoloog. “Heb ik nog tijd?” Zijn antwoord: “Dat vraag ik me elke dag af…”

Other People’s Children is een prachtige film over het houden van de kinderen van anderen, een kinderwens, hoe levens lopen en hoe we zorgen voor elkaar.

Klassieke Franse cinema, die romcom en drama is, maar breekt met alle conventies van die genres. Je valt namelijk midden in de romance (geen meet-cutes en misverstanden) en tegelijk in het drama - die moeiteloos en mooi samenvallen. En alles wat een Franse film moet zijn komt samen in Virginie Efira, die speelt ingetogen en is prachtig en geweldig.

Elk gesprek, elke kleine ruzie, elke korte ontmoeting laat veel meer zien, zonder het je te force-feeden.

Nu in de bioscoop, de perfecte film om te ontsnappen uit de hitte de komende week…

“A coming-of-age character study about a woman already of a certain age, Rebecca Zlotowski’s “Other People’s Children” feels, to put it bluntly, delightfully French. And that goes beyond the outer trappings, the Paris setting, the opening shot of the Eiffel Tower glittering in the night sky, or the countless dimly lit, book-lined apartments where the film’s characters enjoy wine and cigarettes, toasting to the pleasures of sophisticated adulthood.

Let those elements aside and consider this story of sentimental education in function and form: this particular drama’s focus on complex emotional scales — finding story beats given Hollywood polish in “Jerry Maguire” and “Stepmom” and exploring them with a focus on the characters’ inner lives — flowing naturally from the French literary tradition. “Other People’s Children” leaves no doubt about its parentage.

Holding the screen for all 104 minutes, and using each one to display her apparently limitless range, Virginie Efira stars as Rachel, a 40-something high school teacher with a bit of a crush. Efira imparts her character’s early anticipation - and eventual yearning, bliss, and hurt - using nothing but a glance. Rachel is a woman of the world with a universe inside.”

Na een epische film of levensgroot boek kan ik niet direct aan iets nieuws beginnen. Dan is een kort verhaal of dun boek ideaal, dit was perfect.

De verhalen van Keegan zijn vaker perfect.

Met zo weinig informatie karakters tot leven brengen, met precies genoeg woorden een sfeer creëren, spanning laten voelen.

In drie bladzijden was ik in het arme Ierland van de vorige eeuw, en de zomer van de hoofdpersoon die uit logeren gaat…

The Guardian:

“Keegan's lyrical novella was originally a New Yorker short story, but it has gained greatly from this expansion: the narrative breathes along with the child slowly detaching from her cramped, impoverished home and starting to unfurl, leaf-like, in an atmosphere of attentiveness. This is a story about liminal spaces: about having ‘room, and time to think’, about the shifting lines between secrecy and shame, and a child's burgeoning apprehension of the gap between what must be explicit and what need merely be implied.”

The New York Times:

“We critics are guilty of emphasizing, ad nauseam, the novella’s size. Our epithets (short, slim, brief) imply slightness, something lesser than, as if we owe the reader a trigger warning: not a novel.

But who doesn’t want to finish a book over the course of a weekend?

For those of you who do, the Irish writer Claire Keegan’s beautiful new novella, Foster, is no less likely to move you than any heaping 400-page tome you’ll read this year.”

Als je tussendoor iets wil lezen, of dit weekend iets bijzonders mee wil maken, lees dit!

Één van de beste boeken die ik ooit las. Letterlijk over alles. Een leven in al z’n eerlijkheid en schoonheid weergegeven door in- én uitzoomen.

McEwan doet zoveel tegelijk: de geschiedenis van één mens en de mensheid, de laatste decennia in grote gebeurtenissen (van Cuba crisis tot Corona) en prachtig beschreven emoties, kleine keuzes en toevalligheden. Een leven van jeugdig gemak tot berusting en sterfelijkheid, de blik op je ouders én die op je kinderen.

“McEwan’s 17th novel is old-fashioned, digressive and indulgently long; the hero is a gold-plated ditherer, and the story opens with a teenage wank (few books are improved by an achingly sentimental wank). But Lessons is also deeply generous. It’s compassionate and gentle, and so bereft of cynicism it feels almost radical. Can earnestness be a form of literary rebellion?”

Kan radicale eerlijkheid een vorm van literaire rebellie zijn? Ook mooi: de hoofdpersoon is een man maar het zijn de vrouwen om hem heen die z’n leven bepalen. En hij is geboren in 1950. Dit is het leven van die boomers die terecht zo veel wordt verweten. McEwan zelf is een eerlijke boomer, die precies laat zien hoe mensen keuzes maken en daarmee inzicht geeft in alles wat deze generatie heeft bereikt en verloren.

Veel belangrijker: hij laat zien hoe een mensenleven voelt. Ook dat van ons.

Heb m’n Instagram algoritme eindelijk zover dat ik alleen maar heerlijke sport en comedy filmpjes te zien krijg, daar zat ineens Micky Overman tussen.

Tussen Pete Holmes, Jerry Seinfeld, Norm McDonald en de geweldige James Acaster (Netflix) was ze daar ineens, met een geweldige grap over Engelse understatement, daarna over motivational quotes, meetcutes, sexdrive, de grote leugen die alle gepeste kinderen te horen krijgen en mijn lievelings: hoe opwinding werkt voor mannen en vrouwen.

Eerlijk, open, intelligent, en een compleet nieuwe toon en stijl - enorme aanrader om je instagram-reel mee op te vrolijken.

Het gedeelde fragment is de langste die ik op YouTube vond, maar haar Instagram is geweldig, met live on stage fragmenten en toneelstukjes als Women CEO, Guy Who Knows Art en Your Mom on Feminism.

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.

Ik moet nog even bijkomen, weet nog niet precies wat me precies is gebeurd maar wel dat ik iets bijzonders heb meegemaakt…

Een epische film in de traditie van Lawrence of Arabia en All Quiet on the Western Front, in de stijl van 300 en Apocalypto, maar dan uit India - en daarmee voor mij een onvergetelijke ervaring!

Als je Hollywood films gewend bent is alles anders. Dat merk je al bij de opening, de productiehuizen en de muziek; en later ook bij de backstory (minder, je duikt er gewoon in en hoeft niet te weten waarom iedereen doet wat ie doet) en dialogen (korter, zonder subtext).

Ik durf niet te zeggen of je een goed gevoel zou moeten krijgen van de historische setting, de weergave van religie of nationalisme, en het stiekem aanwezige kastenstelsel, maar als je je overgeeft aan de overdaad:

Is dit een grenzenloze film op alle fronten. Idiote stunts, belachelijke bakken emotie. Bollywood zang en dans. Prachtige kleuren en beelden, een letterlijk episch avontuur.

Die drie uur vliegt voorbij.

Ik durfde nooit drugs te gebruiken; het stond voor mij gelijk aan bezweet dansen tussen vijfduizend anderen en heel hard in mensen hun oren tetteren.

Tot een vriendin zei: MDMA is niet alleen voor grote feesten, het is juist ook voor thuis.

Zij organiseerde een ‘mdmavond’ speciaal voor mij. Muziek, gesprekken, uitzicht, glunderend genieten. Sindsdien probeer ik mensen waarvoor het me leuk lijkt dat mee te maken zoiets een keer te geven.

Dit artikel laat precies zien waarom dat zo belangrijk is, zo goed kan werken. MDMA maakt oprecht contact makkelijker, en zorgt daardoor voor verbinding. Met mensen die je naast zijn, of je therapeut…

Het artikel begint met een verhaal van iemand (John) die om hulp vraagt en toevallig drie mensen aan de MDMA treft, zij zijn daardoor compleet invested in zijn verhaal, nemen alle tijd en helpen hem verder.

Ecstasy heette ooit therapy…

Lees dit artikel, en ontdek wat MDMA voor jou kan betekenen. Hopelijk neem je eens de tijd om, met of zonder MDMA, zo’n moment voor iemand te creëren!

Wat citaten:

“MDMA produces a substantial change in mental state that increases people’s ability to engage with traumatic material in psychotherapy.”

“Many people still think of MDMA as a chemical that makes you feel good when you go out dancing all night long. But what if its greatest power is an ability to inspire empathetic conversations?”

“In a Phase 2 clinical trial started in 2004, a hundred and seven people with a P.T.S.D. diagnosis received several weeks of talk therapy; during two of the sessions, about a month apart, participants received either MDMA or a placebo. When the study concluded, fifty-six per cent of those given MDMA and therapy no longer met the diagnostic criteria for the disorder, more than twice as many as those in the placebo group.”

“Therapy is a social pursuit: a good therapist provides not just insight and tools but a relationship in which it’s possible to change. When someone takes MDMA in the presence of a therapist, they might feel more supported and secure in this bond, and more able to dredge up painful feelings or hard memories without being overwhelmed by fear or shame.”

“It could be that MDMA simply intensifies something that’s already present in successful therapy. Therapy helps, in part, because human connection is good for us. It matters when someone listens to you, and when you listen. Recently, I reached out to John to ask him how he recalled our encounter in the dorm bathroom. On the phone, our old rapport quickly reëstablished itself; the longer we talked, the better I felt. When I asked about that day, he laughed and told me that he remembered our conversation as a soothing one. But he never suspected that we were on MDMA. “You guys were my friends,” he recalled. “I knew you were empathetic people.” That had been enough.”