Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag… HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen…

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Stiekem Stoppen. Op werk niet die afschuwelijke ‘volle 200%’ geven, maar gewoon doen wat was afgesproken.

Een van de meest genuanceerde stukken die ik las over dit fenomeen. Over wat we kunnen leren van verschillende generaties, hoe elke generatie worstelde met werk en hoe onhandig die Boomer-boodschap van “volg je passie” voor hun kinderen (Gen X en Millennials) was.

Uiteindelijk moeten we ons allemaal tot werk verhouden. Dus moeten we uiteindelijk zelf bepalen wat we met dit ‘stiekem stoppen’ kunnen doen, op onze eigen manier…

En bedenken hoe werk voor jou past in een goed geleefd leven.

Ik heb deze aflevering al vier keer gezien. De meeste tips op Mohi mogen, maar deze MOET ❤️‍🩹

Bijna alles wat mens zijn is in 50 min.

Ik probeer normaal dingen te tippen die niet iedereen al weet, en geen series die nog niet af zijn. Maar hier gaat het om één aflevering.

Om Bill en Frank.

Kijk de eerste afleveringen vol schimmelzombies wel om te snappen waarom de wijn Frank zo goed smaakt, waarom Bill zo voorzichtig is, en om te beseffen hoe kwetsbaar dit samenzijn is.

Dit is de 2023 editie van de openingsscène van Up. Dit is een kort verhaal van Raymond Carver. Dit is Love Story maar dan goed.

🙌

Voor liefhebbers van korte verhalen én mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven.

Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee.

De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn.

En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten.

Maar alles is goed.

Lily King is goed.

Heb zelf weinig met antroposofie te maken gehad maar deze levensfases in periodes van precies 7 jaar passen zó goed dat ik ze toch wil delen.

Het leven in periodes van 7 jaar: 0-7, 7-14, 14-21 enzovoort. Het klopt op de een of andere manier, voor mij én veel mensen om me heen. Op die leeftijden (14, 21, 28, 42) gebeurde er steeds iets nieuws, iets dat ongeveer 7 jaar zou duren…

Dat waren trouwens bij mij zelden de dingen die in dit artikel worden beschreven. De fase van de ‘schoonheid’ begon bij mij pas bij 14, en op m’n 21e had ik niet bepaald de fase van de ‘verfijning’, eerder die van ‘worsteling en inactiviteit’. Het lijkt me ook onzin dat er maar 10 fases van 7 jaar zijn, ik ga me van m’n 70e tot m’n 109e echt nog wel opnieuw uitvinden 🐢

En toch, er zit iets in, wat het voor jullie ook is.

Ik heb gezaaid van m’n 28e tot m’n 35e, en geoogst en gezocht naar mezelf tot vorig jaar. Zit nu in het begin van de uniciteit, en ik voel het wel.

Zin in het overzicht over 6 jaar!

Onvergetelijk prachtige beelden. Traag en toch had ie me direct bij de keel - denk sowieso iedereen die onderdeel is van een vader-dochter relatie.

De onvergetelijke loomheid van vakanties in de jaren ‘90, het water, het hangen, de stiltes.

11 jaar oud zijn in alle facetten. Stoer en kwetsbaar, heel goed kijken hoe de grote kinderen het doen, de bandjes van je shirt precies zo.

En vader zijn. Je best doen, nooit voldoen.

🥲

Comedy: “niet flauw en best rauw”.

Had deze volgens mij al op een lijstje staan, nu weet ik zeker dat ik hem wil kijken 🤗

Een geweldig boek over vriendschap, opgroeien in de jaren ‘90, emigreren en aarden en hoe gek en groots het leven is.

Een prachtige schets van best normale mensen. Een heerlijk coming of age book, altijd mijn lievelings.

En net als je denkt dat je wel erg lang (in ook erg lange zinnen) over een eenzaam bestaan van een oom aan het lezen bent:

blijf lezen want de slotscène, de aan het begin van het boek beloofde laatste omhelzing, is ongeëvenaard. Een orkaan, een ouderlijk huis, Apocalypse Now en dat alles samenkomt 🥹

Als je voelt dat alles te snel gaat en de wereld in de brand staat en je je schuldig voelt dat je mensen niet opneemt en de weinig doet aan de brand…

Als je katerig en te laat op je fiets zit naar een volgende lawine van afspraken en je op je telefoon het nieuws checkt terwijl je dat niet meer wilde doen - je telefoon op de fiets én om de vijf minuten het nieuws kijken…

Dan moet je eigenlijk in één vrije middag deze prachtige koortsdroom van een novelle uitlezen.

Het is de zomer 2017, Trump en Brexit en bosbranden en Kathy gaat op vakantie en trouwen en verhuizen en schrijft alles op wat ze denkt en dat klinkt zo:

“She drank too much, she hadn’t been to the gym in weeks, she basically lived on the couch, hunched and barely breathing. She needed clean air, vegetables, she despised comfort, there were too many pastries and radiators in her life. … She felt like she was hastening after agenda’s and appointments with a butterfly net, not able to make anything stick.

…

There’d been a series of pieces in the London Review of Books that she’d read carefully but now could barely recall beyond a slow stirring of nausea, the sense of the ground being parcelled off beneath her.

…

Oaks too, an impeccable landscape that in itself at once depended on and concealed all kinds of colonial atrocities, seemingly natural but totally false, anyway it was beautiful and she was in it and newly awake and disinclined to have to grapple with the potential end of all life.”

Al die dingen die je tegelijk kunt denken als je op een feestje, een balkon of in een file staat…

ps. 2e plaatje vond ik mooiere cover én is hoe het boek er na het lezen uit moet zien.