Discover everything about everything from anyone

Deze, voor mij tot nog toe onbekende, auteur werd mij aangeraden door mijn favoriete podcast “De Shitshow”. Ik ben verrast en geïrriteerd, omdat dit een geweldig boek is van een zeer goede schrijver en ik dus nog nooit van haar had gehoord, als fervente lezer. Ik ga zeker meer van haar lezen en dank aan De Shitshow voor het tippen. Zo origineel, zulke geweldige dialogen. Een leesfeest voor iedereen.

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Ieder kind - en volwassene trouwens - fantaseert over het moment dat zij uitgekozen worden om de wereld te redden. Ze zijn onmisbaar voor de missie.

Zo cruciaal blijkt Stan als tienjarige in deze film voor de maanlanding.

Veel belangrijker dan die fantasie is het prachtige (geweldig voorbeeld van rotoscope animatie - look it up) inkijkje in deze jaren ‘60 zomers. Ik kan door dit soort films zo’n sterke nostalgie voelen voor tijden die ik nooit heb meegemaakt. Dit waren de zomers van mijn moeder, de zomers waar Bill Bryson zo geweldig over schrijft, dit is de jeugd van filmmaker Richard Linklater (nu snap je ineens waar die blik en vertraagde verhalen in zijn andere films vandaan komen), prachtig vormgegeven door de lome warme trage dagen in contrast met de spanning van de maanlanding.

Hoe het moet zijn geweest om als kind op die eerste televisies naar de voorbereiding op de maanlanding te kijken. Wat voelde je, hoe zag je je ouders kijken?

“Linklater makes this lucid dream of unsung kid heroism only a very small part of what is otherwise an overwhelmingly real, almost novelistically low-key film: a basically plotless account of just what it was like to be a kid in Houston in the late 60s. It’s a nonstop madeleine-fest, a revival of memories curated with passionate connoisseurship: the ice-cream flavours, the TV shows, the drive-in movies, the schoolyard games, the parents, the eccentric grandparents, the theme park rides, the neighbours, the prank phone calls – and the fact that Walt Disney’s Wonderful World of Color was on Sunday night TV and so unfairly saturated with next-day school dread.”

“The moon landing itself is epochal, transformative, and also just another thing that happened in one boy’s eventful, ordinary life: a small step after all.”

Prachtig tijdsdocument over gezinnen, opgroeien en groots dromen.

Gewoon op Netflix 🤗

Als je in (omgeving) Leiden woont, heb je er vast van gehoord. Daarom nam ik deze mee uit de bieb. Ongelooflijk hoeveel slachtoffers en je staat ervan te kijken hoe groot de armoede was in die tijd. Fijn geschreven ook.

We hebben te veel spullen, dat voelden we al. We weten door Marie Kondo precies wat er weg moet. Maar hoe kom je echt van je spullen af?

“Some will have you believe that the hardest part of parting with your belongings is choosing which items must go. Not so; saying goodbye is easy. Finding new homes for your stuff is the challenge.”

Enorm geestig artikel over iets waar ook ik mee worstel. Al die spullen die je ooit zo graag wilde, je voelt je er verantwoordelijk voor en gooit ze niet zomaar weg.

Zo fijn als ze een huis krijgen…

Met onhandige tips, vond vooral het stuk over wat te doen met boeken handig, en vooral heel vrolijke verhalen en voorbeelden.

Mijn lievelingstip is de laatste:

“tip no. 5: A major perk of death is that you don’t have to clean up after yourself. If you can’t muster the courage to deal with your three storage units, leave the contents to your heirs. Mention in the will that there’s something valuable in one of them.”

Als het echt niet lukt met wegbrengen, als je lang genoeg wacht moet iemand anders het doen…

Succes!

ps. De cartoon (2e plaatje) die ik deze week tegenkwam is nu m’n grote fantasie.

Let me start by saying that this is a TV Show starring Rob Lowe! (and his actual son).

It’s a workplace comedy and a very light-watch show about a young adult who keeps trying to “save” his very PECULIAR biotech CEO father and his company from literal tragedy.

Enorme bedrijven, sommige al generaties in handen van dezelfde families, beheersen de markt. „Die zijn bijna net zo machtig als de oliebedrijven”, zegt Bosma. „Ze doen er alles aan om de politiek en de consument te bespelen. Een Amerikaanse politicus zei onlangs dat de suikerlobby in zijn land invloedrijker is dan de National Rifle Association. Dat zal niet uit de lucht zijn gegrepen.”

Suiker heeft zijn weg gevonden naar frisdrank en bijna al het voedsel. De gevolgen daarvan zijn dramatisch. In de Verenigde Staten is inmiddels 40 procent van de bevolking obees. Bosma: „Dat suiker een gevaar vormt voor de gezondheid, stond in 1830 voor het eerst te lezen in een wetenschappelijk artikel in The Lancet. We weten het dus al heel lang, maar de industrie strooit de consument zand in de ogen. De focus op het gevaar van vet eten kwam bijvoorbeeld mede uit de koker van een onderzoeksinstituut dat gefinancierd werd door de Amerikaanse suikerindustrie.”

Goeie serie van de VPRO te zien op NPO start. In 3 dagen bekeken, boeiend en mooi gemaakt.

Misdaadserie over de vrienden Marc en Franky, en diens zus Vicky, in de turbulente jaren 80. Marc en Franky verhuizen naar Brussel voor een carrière bij de Rijkswacht. Al snel worden de drie jongeren meegezogen in een spiraal van misdaden, die worden toegeschreven aan de zogenaamde Bende van Nijvel.

Een knettergek en geweldig uitgevoerd idee dat het midden houdt tussen prank-tv en een Truman Show-mockumentary. Ronald heeft zich opgegeven voor een documentaire over de jury van een rechtszaak. Wat hij niet weet is dat iedereen een acteur is - behalve hij. Drie weken lang gaat dit door, waarbij de idiootste dingen gebeuren en Ronald niets door heeft. Het beste is dat hij als een enorme good guy overkomt in de serie (en dat het dus niet genant voor hem is, zoals bij pranks vaak het geval is) Hij is gewoon heel goed gecast als de sympathieke, nietsvermoedende hoofdpersoon.

Eerder zag ik voorstellingen gebaseerd op de boeken van Edouard, en die maakten me een beetje huiverig voor zijn boeken. Maar waar de voorstellingen die ik zag een soort montage van utter misery and despair waren, waardoor ik een soort ‘A little life’ maar dan Fransachtig verwachtte, vond ik Edouard hier eigenlijk hoopvol en empathisch. Een soort “ondanks alles:”-boek. Super scherp op het concreet maken van klassenverschillen, aan de hand van eigen observaties, en daar dan niet droog of feitelijk worden maar poëtisch en emotioneel blijven. Gewoon onwijs lekker gewerkt Eddy.