Discover articles about everything from Thomas van Neerbos

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Er zijn veel lijstjes met GoT ‘life lessons’. Ik las ze allemaal maar de belangrijkste les die ik zelf leerde stond er niet tussen, dus die staat hier onderaan…

Hieronder eerst, juist niet uit het gelinkte Forbes artikel, een paar mooie van online:

- Don’t underestimate the power of women

- The moral high ground will not save you

- Greatness can truly come from anyone

- Always have your elevator pitch ready

- Defy incorrect social conventions

- Be good to your family members

- Ask for help before you need it

- Get yourself a dragon 🐉

Maar de mijne is anders. Ik ben vier jaar lang verzwolgen geweest door GoT. Ik ging er zo in op dat gebeurtenissen in GoT voor mij net zo belangrijk waren als gebeurtenissen in het echt. Zo verdrietig over Ned Stark als over Donald Trump, zo’n groot fan van Arya als van Maradona, de red wedding een familietrauma.

Wat ik van GoT heb geleerd is dit: enjoy it while it lasts… Because it won’t. Ned Stark was m’n alles. Weg. De jonge wolf zou winnen. Weg. Misandei zou samen met Daenerys een nieuwe samenleving bouwen. Weg.

Gebeurt er iets moois? Denk niet meteen dat het voortaan altijd zo moet, of dat het een begin is van iets nieuws. Geniet ervan, als los event, je weet nooit wanneer het weer gebeurt.

Dus:

- kan ik van losse winst van Nederlands Elftal genieten zonder meteen te dromen over een wereldkampioenschap.

- Kan ik positief terugkijken op een project, ook als het uiteindelijk compleet mislukte.

- Realiseer ik me dat elk moment met dierbaren het laatste kan zijn.

- Maakt één mooie zomeravond voor mij een zomer mooi.

En ga ik over 11 jaar GoT kijken met m’n kinderen…

Prachtig artikel over wat we verliezen als we onze collecties wegdoen en vertrouwen op Amazon, Apple, Netflix en Disney. Meer dan we denken…

Pijnlijk omdat ik precies nu bezig was met het opzoeken wat ik allemaal via m’n abonnementen beschikbaar had, zodat ik de dvd’s en boeken kon verkopen.

Brody zegt dat we niet te snel afscheid moeten nemen van onze collecties, voor politieke redenen van controle en censuur, maar ook omdat platen en dvd’s (en onze band ermee) een belangrijk onderdeel zijn van onze beleving van kunst.

“Collecting is an act of love; even though it risks fetish-like attachments to the objects in question, its essence is found not in the objects themselves but in the pleasure that they provide, by delivering movies, music, literature—by providing the experience of art.

And the medium is more than a delivery system: it has an aesthetic and a psychology of its own. The prime factor of home video is control, and it’s the struggle for control, between corporate entities and individual viewers, that’s at play in the shift from physical media to streaming.

With streaming, availability is out of one’s control and movie-watching becomes an activity conducted under the aegis of a big brother, however well-meaning.

And that invisible hand isn’t always so benign, as indicated by ominous messages that sometimes pop up at the start of films to proclaim - as, for instance, has been seen on Disney+ - that “this film has been modified from its original version. It has been edited for content.” What vanished? Sex? Drugs? Cigarettes? Hateful dialogue? “Pervasive language”? Only by watching side by side with a DVD can one find out. The oddly intrusive feeling of each viewing being mediated bears a chill of surveillance.

The shutdown or lockdown of a single site may eliminate all access to the only extant source for a major movie. Thus, physical media take on an essentially political role as the basis for samizdat, for the preservation in private of what’s neglected or suppressed or destroyed in the public realm, be it through mercantile vandalism, doctrinaire censorship, or technological apocalypse.

Far from being nostalgic and conservative, the maintenance of a stock of physical media at home is a progressive act of defiance.”

Los van dit alles: al mijn vrienden hadden, met als ik, een x aantal videobanden in hun huis. Allemaal net anders, met precies genoeg overlap voor een gedeelde ervaring. Die video’s kennen we allemaal (ook 30 jaar later) nog helemaal uit ons hoofd.

Verhalen uit ons hoofd, precies dat ambacht bindt ons met de mens van 10.000, 1.000 en 100 jaar geleden, en de mens van 2150.

Ik ga kijken of m’n ouders die video’s nog hebben…

Ik durfde nooit drugs te gebruiken; het stond voor mij gelijk aan bezweet dansen tussen vijfduizend anderen en heel hard in mensen hun oren tetteren.

Tot een vriendin zei: MDMA is niet alleen voor grote feesten, het is juist ook voor thuis.

Zij organiseerde een ‘mdmavond’ speciaal voor mij. Muziek, gesprekken, uitzicht, glunderend genieten. Sindsdien probeer ik mensen waarvoor het me leuk lijkt dat mee te maken zoiets een keer te geven.

Dit artikel laat precies zien waarom dat zo belangrijk is, zo goed kan werken. MDMA maakt oprecht contact makkelijker, en zorgt daardoor voor verbinding. Met mensen die je naast zijn, of je therapeut…

Het artikel begint met een verhaal van iemand (John) die om hulp vraagt en toevallig drie mensen aan de MDMA treft, zij zijn daardoor compleet invested in zijn verhaal, nemen alle tijd en helpen hem verder.

Ecstasy heette ooit therapy…

Lees dit artikel, en ontdek wat MDMA voor jou kan betekenen. Hopelijk neem je eens de tijd om, met of zonder MDMA, zo’n moment voor iemand te creëren!

Wat citaten:

“MDMA produces a substantial change in mental state that increases people’s ability to engage with traumatic material in psychotherapy.”

“Many people still think of MDMA as a chemical that makes you feel good when you go out dancing all night long. But what if its greatest power is an ability to inspire empathetic conversations?”

“In a Phase 2 clinical trial started in 2004, a hundred and seven people with a P.T.S.D. diagnosis received several weeks of talk therapy; during two of the sessions, about a month apart, participants received either MDMA or a placebo. When the study concluded, fifty-six per cent of those given MDMA and therapy no longer met the diagnostic criteria for the disorder, more than twice as many as those in the placebo group.”

“Therapy is a social pursuit: a good therapist provides not just insight and tools but a relationship in which it’s possible to change. When someone takes MDMA in the presence of a therapist, they might feel more supported and secure in this bond, and more able to dredge up painful feelings or hard memories without being overwhelmed by fear or shame.”

“It could be that MDMA simply intensifies something that’s already present in successful therapy. Therapy helps, in part, because human connection is good for us. It matters when someone listens to you, and when you listen. Recently, I reached out to John to ask him how he recalled our encounter in the dorm bathroom. On the phone, our old rapport quickly reëstablished itself; the longer we talked, the better I felt. When I asked about that day, he laughed and told me that he remembered our conversation as a soothing one. But he never suspected that we were on MDMA. “You guys were my friends,” he recalled. “I knew you were empathetic people.” That had been enough.”

Voor wie een goed geïnformeerde keuze wil maken tussen Oppenheimer en Barbie.

Ok. Niemand leest hele New Yorker artikelen - maar deze wel. Het is zó goed! We moeten allemaal onze reizen opnieuw bezien. Door dit artikel weet ik hoe.

Een oprecht nieuwe kijk op wat reizen is. Nooit werd onze vreemde lofzang op het reizen zo goed beschreven als in dit artikel, hieronder een paar geestige gedachten:

Denk eens over je eigen reizen zoals je over die van anderen denkt:

- Je wil zelf wel reizen maar geen toeristen in je stad.

- Je wil vertellen over jouw reis maar niet luisteren naar de reisverhalen van anderen.

We vertellen nooit echt over wat we meemaken, blijven steken in de beweging…

“Tourism is marked by its locomotive character. “I went to France.” O.K., but what did you do there? “I went to the Louvre.” O.K., but what did you do there? “I went to see the ‘Mona Lisa.’ ” That is, before quickly moving on: apparently, many people spend just fifteen seconds looking at the “Mona Lisa.” It’s locomotion all the way down.”

We valideren de waarde van onze reizen via anderen. Hun kennis, hun checklist, hun ansichtkaart:

“The tourist is a deferential character. He outsources the vindication of his experiences to the ethnologist, to postcards, to conventional wisdom about what you are or are not supposed to do in a place. This deference, this “openness to experience,” is exactly what renders the tourist incapable of experience.”

“Travel gets branded as an achievement: see interesting places, have interesting experiences, become interesting people. Is that what it really is? Pessoa, Emerson, and Chesterton believed that travel, far from putting us in touch with humanity, divorced us from it. Travel turns us into the worst version of ourselves while convincing us that we’re at our best. Call this the traveller’s delusion.”

Reizen verandert ons niet, of maar voor heel even…

“The single most important fact about tourism is this: we already know what we will be like when we return.

Travel is a boomerang. It drops you right where you started.” (afbeelding 2)

Reizen is dus vooral even ontsnappen, waarom moet het dan meer zijn?

“Travel is fun, so it is not mysterious that we like it. What is mysterious is why we imbue it with a vast significance, an aura of virtue. If a vacation is merely the pursuit of unchanging change, an embrace of nothing, why insist on its meaning?”

“You don’t like to think about the fact that someday you will do nothing and be nobody. You will only allow yourself to preview this experience when you can disguise it in a narrative about how you are doing many exciting and edifying things.”

Daarom, in het kort, in de woorden van Fernando Pessoa:

“Ah, let those who don’t exist travel! Travel is for those who cannot feel… Only extreme poverty of the imagination justifies having to move around to feel.”

Laten we vaker blijven waar we zijn. Elke plek heeft iets moois. Leer je eigen plek kennen. En weet wat je doet als je reist.

Pijnlijk raak dit artikel… Onze persoonlijkheden uitgelegd in onze huiselijke onhebbelijkheden. Iedereen zit ertussen:

De post-opstapelaars, voet-vegers, afwas-wekers. You know who you are, maar wat zegt het over je?

De kortste beschrijving als voorbeeld:

“Keeping Leftovers in the Fridge Past the Point of Viability

Let’s not mince moldy garlic—you’ve got severe abandonment issues, which cause you to hold onto every damn thing. A perpetual people pleaser, you fear tossing something that may have potential because, well, it will all be good if you just wait awhile and add a little Lawry’s. It’s not. Lesson almost learned.”

Ik ben een kastdeur-open-laten-staander: iemand die nooit iets helemaal afmaakt, half moed en half angst, een leven vol ‘wat als-en’ en ik zal nooit weten wat er zou gebeuren als ik het echt zou doen…

Ik woon in huis met een dishes-soaker, een one-bite-leaver, een leftover-keeper, en een foot-wiper. Ik hoop dat als ik haar laat lezen wat dit echt over haar zegt ze inziet dat ze haar leven moet beteren.

Nooit gedacht dat ik ooit een artikel van de EO zou delen, maar nu al deze dagen toch in onze agenda staan is het best leuk er wat over te weten.

Pinksteren, en dan vooral 2e Pinksterdag, blijkt een dag van groots dromen, van durven en van doen te zijn.

🙌

Theoloog Alain Verheij vertelt wat deze dag 2000 jaar later voor ons zou kunnen betekenen:

“Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Nu is het tijd voor iets anders.

Er zijn op deze wereld twee soorten helden. De eerste soort wordt toegejuicht en bewonderd. Je bent een fan van zo’n held, maar dat ben en blijf je wel vanaf je bank.

Jezus wilde het tweede soort held zijn: een inspirator. Dit is een held die jou wil helpen om het beste in jouzelf naar boven te halen. ‘Wat ik doe, dat moet jij ook eens proberen’, zegt dit type held.

Op de eerste Pinksterdag zijn de gelovigen van Jezus nog een beetje bang voor alles en iedereen en sluiten ze zich op in hun huis. Maar dan ineens krijgen ze de Geest: de inspiratie van Jezus begint door te werken. Het eerste wat er gebeurt, is dat ze in actie komen. Direct durven ze erop te vertrouwen dat zij het waard zijn, dat ook zij goed genoeg zijn.

Waarom is dit nou allemaal zo mooi en hoopvol? Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven. Deze Pinksterdag is een geweldige gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het aandurven om gewoon eens iets nieuws te proberen?”

Dus, juist als je net als ik niet in iets groots als een God gelooft: maak van deze dag één durf-dag! Een dag om iets nieuws te beginnen, op jezelf te vertrouwen, niet een andere held na te doen maar zelf te inspireren.

Maak iets moois van deze vrije dag 🌞

We hebben te veel spullen, dat voelden we al. We weten door Marie Kondo precies wat er weg moet. Maar hoe kom je echt van je spullen af?

“Some will have you believe that the hardest part of parting with your belongings is choosing which items must go. Not so; saying goodbye is easy. Finding new homes for your stuff is the challenge.”

Enorm geestig artikel over iets waar ook ik mee worstel. Al die spullen die je ooit zo graag wilde, je voelt je er verantwoordelijk voor en gooit ze niet zomaar weg.

Zo fijn als ze een huis krijgen…

Met onhandige tips, vond vooral het stuk over wat te doen met boeken handig, en vooral heel vrolijke verhalen en voorbeelden.

Mijn lievelingstip is de laatste:

“tip no. 5: A major perk of death is that you don’t have to clean up after yourself. If you can’t muster the courage to deal with your three storage units, leave the contents to your heirs. Mention in the will that there’s something valuable in one of them.”

Als het echt niet lukt met wegbrengen, als je lang genoeg wacht moet iemand anders het doen…

Succes!

ps. De cartoon (2e plaatje) die ik deze week tegenkwam is nu m’n grote fantasie.

Zoek een kleine bioscoop. Ga op een dinsdagochtend. Koop geen popcorn. Zet je telefoon uit. Ga zitten en laat het gebeuren…

En dan het liefst meer dan drie uur lang.

Immersive is het woord. Onderdompelen. Lange films doen iets met je, dat geloof ik echt. En ik hou van ze.

Dat begon bewust met Lord of the Rings, maar eerder al onbewust met Dances with Wolves… Ik denk dat iedereen die dit leest een bijzondere band heeft met een echt lange film; Titanic, The Godfather II, The Sound of Music.

Daarom, na een paar keer een lofzang op het korte verhaal, nu juist een ode aan de lange film - met dit lekkere artikel van The New Yorker, voor de filmliefhebbers hier.

“Commercially, length has often worked. Not only was Hollywood’s longtime box-office champion the nearly four-hour-long “Gone with the Wind” but, in Hollywood’s troubled fifties and sixties, such three-hour-plus films as “The Ten Commandments,” “Ben-Hur,” “Spartacus,” and “Lawrence of Arabia” were major hits, as were “My Fair Lady,” and “Camelot,” one minute from it. Then “Fiddler on the Roof,” “The Godfather: Part II,” and “The Deer Hunter” were among the biggest hits of the following decade. In recent years, the length of the leading box-office champions has, on average, increased, with such films as “Dances with Wolves,” “Schindler’s List,” “Titanic,” “The Lord of the Rings: The Return of the King,” “King Kong,” and “Pearl Harbor.

…

The long film is without conventions—it’s like turning a football field, with its sidelines and yard lines, into an open field, unmarked and unbounded and in demand of exploration, offering filmmakers the opportunity to discover the unknown at the risk of getting lost. What such length provides is more of whatever a filmmaker has to offer, more self-revelation, for better or worse.

…

Ordinary filmmakers make long movies mere slogs: those whose ambition exceeds their artistry reveal their public-facing strivings and pleadings for recognition; but, for the greats, such as Scorsese, it’s a canvas as big as the world.”

🤗