Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Ieder kind - en volwassene trouwens - fantaseert over het moment dat zij uitgekozen worden om de wereld te redden. Ze zijn onmisbaar voor de missie.

Zo cruciaal blijkt Stan als tienjarige in deze film voor de maanlanding.

Veel belangrijker dan die fantasie is het prachtige (geweldig voorbeeld van rotoscope animatie - look it up) inkijkje in deze jaren ‘60 zomers. Ik kan door dit soort films zo’n sterke nostalgie voelen voor tijden die ik nooit heb meegemaakt. Dit waren de zomers van mijn moeder, de zomers waar Bill Bryson zo geweldig over schrijft, dit is de jeugd van filmmaker Richard Linklater (nu snap je ineens waar die blik en vertraagde verhalen in zijn andere films vandaan komen), prachtig vormgegeven door de lome warme trage dagen in contrast met de spanning van de maanlanding.

Hoe het moet zijn geweest om als kind op die eerste televisies naar de voorbereiding op de maanlanding te kijken. Wat voelde je, hoe zag je je ouders kijken?

“Linklater makes this lucid dream of unsung kid heroism only a very small part of what is otherwise an overwhelmingly real, almost novelistically low-key film: a basically plotless account of just what it was like to be a kid in Houston in the late 60s. It’s a nonstop madeleine-fest, a revival of memories curated with passionate connoisseurship: the ice-cream flavours, the TV shows, the drive-in movies, the schoolyard games, the parents, the eccentric grandparents, the theme park rides, the neighbours, the prank phone calls – and the fact that Walt Disney’s Wonderful World of Color was on Sunday night TV and so unfairly saturated with next-day school dread.”

“The moon landing itself is epochal, transformative, and also just another thing that happened in one boy’s eventful, ordinary life: a small step after all.”

Prachtig tijdsdocument over gezinnen, opgroeien en groots dromen.

Gewoon op Netflix 🤗

We hebben te veel spullen, dat voelden we al. We weten door Marie Kondo precies wat er weg moet. Maar hoe kom je echt van je spullen af?

“Some will have you believe that the hardest part of parting with your belongings is choosing which items must go. Not so; saying goodbye is easy. Finding new homes for your stuff is the challenge.”

Enorm geestig artikel over iets waar ook ik mee worstel. Al die spullen die je ooit zo graag wilde, je voelt je er verantwoordelijk voor en gooit ze niet zomaar weg.

Zo fijn als ze een huis krijgen…

Met onhandige tips, vond vooral het stuk over wat te doen met boeken handig, en vooral heel vrolijke verhalen en voorbeelden.

Mijn lievelingstip is de laatste:

“tip no. 5: A major perk of death is that you don’t have to clean up after yourself. If you can’t muster the courage to deal with your three storage units, leave the contents to your heirs. Mention in the will that there’s something valuable in one of them.”

Als het echt niet lukt met wegbrengen, als je lang genoeg wacht moet iemand anders het doen…

Succes!

ps. De cartoon (2e plaatje) die ik deze week tegenkwam is nu m’n grote fantasie.

Nooit gedacht dat ik ooit een artikel van de EO zou delen, maar nu al deze dagen toch in onze agenda staan is het best leuk er wat over te weten.

Pinksteren, en dan vooral 2e Pinksterdag, blijkt een dag van groots dromen, van durven en van doen te zijn.

🙌

Theoloog Alain Verheij vertelt wat deze dag 2000 jaar later voor ons zou kunnen betekenen:

“Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Nu is het tijd voor iets anders.

Er zijn op deze wereld twee soorten helden. De eerste soort wordt toegejuicht en bewonderd. Je bent een fan van zo’n held, maar dat ben en blijf je wel vanaf je bank.

Jezus wilde het tweede soort held zijn: een inspirator. Dit is een held die jou wil helpen om het beste in jouzelf naar boven te halen. ‘Wat ik doe, dat moet jij ook eens proberen’, zegt dit type held.

Op de eerste Pinksterdag zijn de gelovigen van Jezus nog een beetje bang voor alles en iedereen en sluiten ze zich op in hun huis. Maar dan ineens krijgen ze de Geest: de inspiratie van Jezus begint door te werken. Het eerste wat er gebeurt, is dat ze in actie komen. Direct durven ze erop te vertrouwen dat zij het waard zijn, dat ook zij goed genoeg zijn.

Waarom is dit nou allemaal zo mooi en hoopvol? Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven. Deze Pinksterdag is een geweldige gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het aandurven om gewoon eens iets nieuws te proberen?”

Dus, juist als je net als ik niet in iets groots als een God gelooft: maak van deze dag één durf-dag! Een dag om iets nieuws te beginnen, op jezelf te vertrouwen, niet een andere held na te doen maar zelf te inspireren.

Maak iets moois van deze vrije dag 🌞

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag… HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen…

Als aliens 👽👽ooit contact zoeken is het om ons dit te vertellen. Een geweldige Black Mirror aflevering maar dan een hoopvolle…

We kunnen nog iets doen.

Twee boeken die je als één geheel in één ruk uitleest omdat ze zo mooi zijn, zo modern menselijk én zo oprecht spannend zijn.

Uit het niets staan ze er ineens. Prachtige standbeelden in alle grote wereldsteden. Ze lijken net iets boven de grond te zweven. Dit is het verhaal van wat er gebeurt als iemand midden in de nacht oog in oog met zo’n standbeeld staat en een video maakt…

Een combinatie van sciencefiction, analyse van onze maatschappij en big tech, een geweldig overzicht van leven in de grote stad in deze tijd, omgaan met onszelf, met faam en met elkaar. Sociaal zijn én sociale media.

De ‘Carls’ leggen hoe onze relaties, carrières en dromen werken genadeloos bloot. En ze hebben ons iets te vertellen - iets dat ik nooit meer zal vergeten; offline gaan is de laatste hoop voor onze planeet (“being connected is driving us apart”) - dus lees direct ook het tweede boek.

Er is hoop 🌌

Te veel mensen hebben Catcher in the Rye gelezen. Te weinig mensen deze Nine Stories. Misschien wel de beste verhalenbundel ooit.

Wat deze bundel onvergetelijk maakt zijn de kinderen die erin optreden. Het meisje in “A Perfect Day for Bananafish” - een verhaal over een laatste dag, het geweldige zusje en haar broertje in “For Esmé - with Love and Squalor” (mogelijk autobiografisch, Salinger was als sergeant gestationeerd in België en Frankrijk tijdens WWII) en in het laatste verhaal de tienjarige Teddy.

Die laatste is mijn lievelings. Teddy is een genie op een cruiseschip, waar we allemaal veel van kunnen leren.

Indrukwekkend hoe Salinger de taal van een kind en van een genie combineert in hoe Teddy denkt en praat. Teddy is oprecht tien én geniaal, en dat maakt hem zo bijzonder.

Ik ga vaker korte verhalen delen hier, vind dat als tekstschrijver misschien wel de mooiste kunstvorm. Gevonden en vrij, met veel ruimte voor de lezer. En dan is deze bundel les 1.

Salinger was eindeloos bezig zijn verhalen te herschrijven, te tunen. Elke zin is precies goed. Het knapste, alleen daarom al het lezen waard: er staat geen woord te veel in.

Koop een oude bundel en lees het op papier, geniet van een meester aan het werk.

“Woorden doen deze verhalen tekort, ze verdienen met aandacht beluisterd te worden, dan voelt het alsof je deel uitmaakt van het avontuur”

Met zo’n ronkende aanbeveling moet ik (ook als niet per se podcast consument) dit wel gaan luisteren! En jullie ook…

Korte verhalen zijn geweldig! Je stapt een leven of situatie binnen, alsof je een kroeg in stapt, en even later sta je weer buiten - een vreemde reis rijker.

Na mijn eerdere tips 9 Stories en Five Tuesdays in Winter nu Our Story Begins, een andere favoriet van mij. Een verhalenbundel met recent en oud werk van Wolff, je voelt daardoor de breedte van z’n blik - als jonge en oudere man en mens.

Wolff lezen is eigenlijk verplicht, en deze bundel is een ideaal begin, volgens Liesl Schillinger een soort “Portable Wolff”, met alles wat hem zo goed maakt lekker bij elkaar. En wat hem dan zo goed volgens haar?

“To read a Tobias Wolff story is to sink into the soft seat of your grandfather’s strong, old Buick and let yourself be carried through an America of small towns, small joys, small struggles and small despairs. A landscape so familiar as to be invisible, the landscape of homeland. As each tale proceeds, unhurried, unjudging, the car slows, the turn signal makes its reassuring clicks, and the car glides into the drive, delivering you, consoled yet strangely disquieted, to the place you came from —a place you thought you’d left behind.”

Our Story Begins bevat perfecte onderwerpen voor korte verhalen: eerste liefdes, het begraven van je moeder, een uit de hand gelopen jachtpartij, een makelaar die zijn broer uit een religieuze commune moet halen. Met prachtige waarheden als “You can’t be selfish. But we men-it’s a wonder we forget ourselves long enough to buy a birthday card. As for love... we can love, but we’re always forgetting.”

“Wat hij schrijft pakt je bij je nekvel, bezorgt je koude rillingen en laat je niet meer los."

Lees deze bundel.