Discover everything about health & psychology from Thomas van Neerbos

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag… HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen…

Stiekem Stoppen. Op werk niet die afschuwelijke ‘volle 200%’ geven, maar gewoon doen wat was afgesproken.

Een van de meest genuanceerde stukken die ik las over dit fenomeen. Over wat we kunnen leren van verschillende generaties, hoe elke generatie worstelde met werk en hoe onhandig die Boomer-boodschap van “volg je passie” voor hun kinderen (Gen X en Millennials) was.

Uiteindelijk moeten we ons allemaal tot werk verhouden. Dus moeten we uiteindelijk zelf bepalen wat we met dit ‘stiekem stoppen’ kunnen doen, op onze eigen manier…

En bedenken hoe werk voor jou past in een goed geleefd leven.

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film.

Want vooral die scènes, de scènes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best.

Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer.

Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert.

Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van één van de slachtoffers.

Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt.

Ik ga nu ook Wish I was Here kijken…

Dit mooie artikel gaat over echte privacy. Niet de politieke privacy, of andermans ogen, maar privacy van je eigen blik.

Woolf beschrijft het “vasthouden van het leven zonder het te bekijken. Een cadeau dat je niet open maakt”. Dus we zouden dingen onbeschreven, ongespecificeerd, en onbekend moeten houden. Dan blijven ze het mooist en voel je ze het best.

Ik ben het daar helemaal mee eens. In een tijd van dankboeken, budget-apps, optimalisatie, stappen tellen en zelfanalyse is het extra moeilijk maar ook extra prachtig om dingen gewoon te ondergaan. Met je ogen half dicht. Of mensen in je leven gewoon te laten, te accepteren dat ze een stuk hebben dat niet van jou is.

“Usually, we think of social media as a forum for exhibitionism. But, inevitably, the cataloguing of everyday things and thoughts reaches its own limits; it ends up emphasizing what can’t be shared. Talking so freely about your life helps you to know the weight of those feelings which are too vague, or too spiritual, to express—left unspoken and unexplored. “Sharing” is, in fact, the opposite of what we do: we rehearse a limited openness so that we can feel the solidity of our own private selves.”

Je ziet iets moois en kijkt ernaar. Geen foto voor anderen of voor later, of in je agenda zetten hoe je vaker mooie dingen moet bekijken, of grote gedachten over wat schoonheid is.

Gewoon meemaken en verder niets.

Maar het is voor jullie vast iets anders. Dat is ook goed. Lees het artikel en bevrijdt jezelf van die meest kritische blik: je eigen.

Ik durfde nooit drugs te gebruiken; het stond voor mij gelijk aan bezweet dansen tussen vijfduizend anderen en heel hard in mensen hun oren tetteren.

Tot een vriendin zei: MDMA is niet alleen voor grote feesten, het is juist ook voor thuis.

Zij organiseerde een ‘mdmavond’ speciaal voor mij. Muziek, gesprekken, uitzicht, glunderend genieten. Sindsdien probeer ik mensen waarvoor het me leuk lijkt dat mee te maken zoiets een keer te geven.

Dit artikel laat precies zien waarom dat zo belangrijk is, zo goed kan werken. MDMA maakt oprecht contact makkelijker, en zorgt daardoor voor verbinding. Met mensen die je naast zijn, of je therapeut…

Het artikel begint met een verhaal van iemand (John) die om hulp vraagt en toevallig drie mensen aan de MDMA treft, zij zijn daardoor compleet invested in zijn verhaal, nemen alle tijd en helpen hem verder.

Ecstasy heette ooit therapy…

Lees dit artikel, en ontdek wat MDMA voor jou kan betekenen. Hopelijk neem je eens de tijd om, met of zonder MDMA, zo’n moment voor iemand te creëren!

Wat citaten:

“MDMA produces a substantial change in mental state that increases people’s ability to engage with traumatic material in psychotherapy.”

“Many people still think of MDMA as a chemical that makes you feel good when you go out dancing all night long. But what if its greatest power is an ability to inspire empathetic conversations?”

“In a Phase 2 clinical trial started in 2004, a hundred and seven people with a P.T.S.D. diagnosis received several weeks of talk therapy; during two of the sessions, about a month apart, participants received either MDMA or a placebo. When the study concluded, fifty-six per cent of those given MDMA and therapy no longer met the diagnostic criteria for the disorder, more than twice as many as those in the placebo group.”

“Therapy is a social pursuit: a good therapist provides not just insight and tools but a relationship in which it’s possible to change. When someone takes MDMA in the presence of a therapist, they might feel more supported and secure in this bond, and more able to dredge up painful feelings or hard memories without being overwhelmed by fear or shame.”

“It could be that MDMA simply intensifies something that’s already present in successful therapy. Therapy helps, in part, because human connection is good for us. It matters when someone listens to you, and when you listen. Recently, I reached out to John to ask him how he recalled our encounter in the dorm bathroom. On the phone, our old rapport quickly reëstablished itself; the longer we talked, the better I felt. When I asked about that day, he laughed and told me that he remembered our conversation as a soothing one. But he never suspected that we were on MDMA. “You guys were my friends,” he recalled. “I knew you were empathetic people.” That had been enough.”

Voor iedereen die de komende tijd het liefst onder een deken wil liggen, lees dit geweldige boek van iemand die probeert dat een jaar lang te doen.

Zo lukt het ook als je zelf wel dingen moet doen indirect toch een beetje om het te ervaren.

De hoofdpersoon doet dit natuurlijk niet omdat ze zo gelukkig is, maar ik vond het toch een inspiratie omdat ze zo eerlijk is, en zo goed uitlegt waarom ze niet naar buiten wil…

Prachtig klein verhaal over regels volgen en regels breken - over neuro-normaal en abnormaal - over verwachtingen en tevreden zijn.

En een prachtig inkijkje in Japan!

Keiko Furukura is zesendertig jaar oud en werkt al achttien jaar parttime in dezelfde buurtsupermarkt. Ze heeft ook nog nooit een vriend gehad en aan trouwen en kinderen moet ze niet denken.

Dit alles tot grote zorg en frustratie van haar vrienden en familie. Want dit is niet normaal.

Maar wat is dan normaal? In de buurtsupermarkt is er een handboek, Keiko weet precies wat er wel en niet van een medewerker verwacht wordt en houdt zich netjes aan de regels. Daar is ze heel goed in en dus heel normaal. Buiten de winkel gelden allemaal andere regels, die zijn nergens opgeschreven dus dat is lastiger.

“You eliminate the parts of your life that others find strange – maybe that’s what everyone means when they say they want to “cure” me. These past two weeks I’d been asked fourteen times why I wasn’t married. And twelve times why I was still working part-time. So for now I’d decide what to eliminate from my life according to what I was asked about most often I thought.”

Dit verhaal laat perfect zien wat we verliezen als we allemaal ‘normaal’ doen. Als we allemaal het ‘normaal’ van de VVD blijven willen. Allemaal op dezelfde manier consumeren, scoren en tevreden zijn.

Juist mensen die iets anders durven, misschien wat kleiner, moeten we koesteren!

Voor iedereen die zich afvraagt of ie niet meer moet, meer wil - hier het perfecte antwoord: het geeft in 27 seconden rust en ruimte 💫

M’n favoriete mini-moment op het wereldwijde web.

“What more do you want?”

We kunnen dit hele korte moment denken en voelen en meemaken. We bestaan in dit kleine moment, en het enige dat we hoeven doen is uit het raam kijken 🌇🌃

“Why would you ever want more?”

Ja, je kijkt Love Actually weer. Ja, je kijkt de film die je vroeger altijd keek. Maar ja, je wil ook wat nieuws… Dit zijn de beste films die je nog niet zag.

Omdat je vaste waarden wil maar ook iets nieuws (laat dat je meest zorgeloze voornemen voor 2024 zijn: rond kerst een vaste én een nieuwe film) zocht ik het beste lijstje van alle kerstfilm-lijstjes voor jullie op, deze 45 kerstfilms van Variety: https://variety.com/lists/best-christmas-movies/

Daar staan gegarandeerd films op die je nog niet zag (Rare Exports, Best Man Holiday), en films waarvan je niet wist dat het kerstfilms waren (Batman Returns, Kiss Kiss Bang Bang).

Films als je gelooft in de kerstgedachte (Last Holiday, You’ve Got Mail), en films als je dat niet doet (Bad Santa, The Grinch).

Films voor hoopvolle kinderen (Polar Express, The Snowman) en nostalgische ouderen (Shop Around the Corner, Miracle on 34th St.) - maar die kan je ook omruilen…

En gewoon hele mooie films als Carol & It’s A Wonderful Life.

Mijn lievelings? The Family Stone!

Maar ik tip Klaus: de mooiste kerstfilm. Kijk, zeker als je niet van animatie houdt, toch door na de eerste 20 minuten. Het wordt het waard.

Wacht tot je Klaus ontmoet, als er één karakter ooit heeft gezorgd dat ik hoop dat Sinterklaas / Kerstman echt is of was - dan is het deze prachtige man. Ik vertel verder niets, maak het mee - gewoon op Netflix!

Tranen en tevredenheid bij deze kleine pracht van een film.

🥲

ps. Foto 2 is bewijs van m’n goeie keuze van voorbeelden…

Nooit gedacht dat ik ooit een artikel van de EO zou delen, maar nu al deze dagen toch in onze agenda staan is het best leuk er wat over te weten.

Pinksteren, en dan vooral 2e Pinksterdag, blijkt een dag van groots dromen, van durven en van doen te zijn.

🙌

Theoloog Alain Verheij vertelt wat deze dag 2000 jaar later voor ons zou kunnen betekenen:

“Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Nu is het tijd voor iets anders.

Er zijn op deze wereld twee soorten helden. De eerste soort wordt toegejuicht en bewonderd. Je bent een fan van zo’n held, maar dat ben en blijf je wel vanaf je bank.

Jezus wilde het tweede soort held zijn: een inspirator. Dit is een held die jou wil helpen om het beste in jouzelf naar boven te halen. ‘Wat ik doe, dat moet jij ook eens proberen’, zegt dit type held.

Op de eerste Pinksterdag zijn de gelovigen van Jezus nog een beetje bang voor alles en iedereen en sluiten ze zich op in hun huis. Maar dan ineens krijgen ze de Geest: de inspiratie van Jezus begint door te werken. Het eerste wat er gebeurt, is dat ze in actie komen. Direct durven ze erop te vertrouwen dat zij het waard zijn, dat ook zij goed genoeg zijn.

Waarom is dit nou allemaal zo mooi en hoopvol? Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven. Deze Pinksterdag is een geweldige gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het aandurven om gewoon eens iets nieuws te proberen?”

Dus, juist als je net als ik niet in iets groots als een God gelooft: maak van deze dag één durf-dag! Een dag om iets nieuws te beginnen, op jezelf te vertrouwen, niet een andere held na te doen maar zelf te inspireren.

Maak iets moois van deze vrije dag 🌞