Discover everything about health & psychology from Ben Thomas van Neerbos

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film.

Want vooral die scènes, de scènes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best.

Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer.

Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert.

Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van één van de slachtoffers.

Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt.

Ik ga nu ook Wish I was Here kijken…

Prachtig klein verhaal over regels volgen en regels breken - over neuro-normaal en abnormaal - over verwachtingen en tevreden zijn.

En een prachtig inkijkje in Japan!

Keiko Furukura is zesendertig jaar oud en werkt al achttien jaar parttime in dezelfde buurtsupermarkt. Ze heeft ook nog nooit een vriend gehad en aan trouwen en kinderen moet ze niet denken.

Dit alles tot grote zorg en frustratie van haar vrienden en familie. Want dit is niet normaal.

Maar wat is dan normaal? In de buurtsupermarkt is er een handboek, Keiko weet precies wat er wel en niet van een medewerker verwacht wordt en houdt zich netjes aan de regels. Daar is ze heel goed in en dus heel normaal. Buiten de winkel gelden allemaal andere regels, die zijn nergens opgeschreven dus dat is lastiger.

“You eliminate the parts of your life that others find strange – maybe that’s what everyone means when they say they want to “cure” me. These past two weeks I’d been asked fourteen times why I wasn’t married. And twelve times why I was still working part-time. So for now I’d decide what to eliminate from my life according to what I was asked about most often I thought.”

Dit verhaal laat perfect zien wat we verliezen als we allemaal ‘normaal’ doen. Als we allemaal het ‘normaal’ van de VVD blijven willen. Allemaal op dezelfde manier consumeren, scoren en tevreden zijn.

Juist mensen die iets anders durven, misschien wat kleiner, moeten we koesteren!

Eens in de week op maandagochtend kijken om te zien hoe het eruit ziet als je doet wat je het liefste doet.

Life is life.

Voor iedereen die de komende tijd het liefst onder een deken wil liggen, lees dit geweldige boek van iemand die probeert dat een jaar lang te doen.

Zo lukt het ook als je zelf wel dingen moet doen indirect toch een beetje om het te ervaren.

De hoofdpersoon doet dit natuurlijk niet omdat ze zo gelukkig is, maar ik vond het toch een inspiratie omdat ze zo eerlijk is, en zo goed uitlegt waarom ze niet naar buiten wil…

Even een lofzang op het herlezen van lievelingsboeken. Een vriendin van mij doet dat met haar twee lievelingsboeken elke vijf jaar. Ze zegt dat dat geweldig is, omdat je vijf jaar verder bent, anders kijkt, meer weet en voelt.

Het is denk ik 20 jaar geleden dat ik Secret History voor het laatst las, een verhaal dat mijn verwachting van wat studeren zou gaan zijn al verpest had voor ik goed en wel begon. Wat een karakters, wat een gegeven, wat een thriller!

Ik ga het deze kerst herlezen, en ik hoop dat het effect wat mijn vriendin beschreef 4x zo sterk zal zijn…

Waarom krijg je vragen van je psycholoog en advies van je vrienden? Dat zou andersom moeten zijn!

Alleen al om deze opmerking wil ik Stutz nog een keer tippen op dit platform.

In anderhalf uur krijg je een hele reeks ‘tools’ aangereikt, zweverig klinkend als je Life Force en je Shadow en toch denk ik dat er voor iedereen iets tussen zit dat direct hun leven een klein beetje beter of overzichtelijker kan maken!

Ik heb best wat contact gehad met psychologen en psychiaters en vond het feit dat ik het uiteindelijk zo alleen moest doen altijd zo somber. Stutz zoekt wat werkt en zorgt dat het snel werkt - alleen dat gegeven al maakt het bijzonder.

De mooiste gedichten voor een nieuw jaar.

Voor fijnere voornemens en een zachter zelfbeeld.

Ik zag dat If van Rudyard Kipling hier al terecht werd gedeeld, met de fenomenale zin “If you can meet with Triumph and Disaster - And treat those two impostors just the same”.

Desiderata van Max Ehrmann uit 1927 heeft eenzelfde toon en tempo, en nog een reeks prachtige levenslessen:

- Enjoy your achievements as well as your plans.

- Many fears are born of fatigue and loneliness.

- With all its sham, drudgery and broken dreams, it is still a beautiful world. Be cheerful. Strive to be happy.

Het mooie van deze teksten is dat ze op eigen kracht rondzwerven en steeds een nieuw publiek vinden - niet omdat de schrijver zo beroemd is maar omdat de zinnen in hun rust en eenvoud aanspreken.

Zoals Wear Sunscreen van Mary Schmich de hele wereld over ging zonder dat mensen wisten wat het was, of van wie. Maar dat is een aparte post waard…

Stiekem Stoppen. Op werk niet die afschuwelijke ‘volle 200%’ geven, maar gewoon doen wat was afgesproken.

Een van de meest genuanceerde stukken die ik las over dit fenomeen. Over wat we kunnen leren van verschillende generaties, hoe elke generatie worstelde met werk en hoe onhandig die Boomer-boodschap van “volg je passie” voor hun kinderen (Gen X en Millennials) was.

Uiteindelijk moeten we ons allemaal tot werk verhouden. Dus moeten we uiteindelijk zelf bepalen wat we met dit ‘stiekem stoppen’ kunnen doen, op onze eigen manier…

En bedenken hoe werk voor jou past in een goed geleefd leven.

Dit mooie artikel gaat over echte privacy. Niet de politieke privacy, of andermans ogen, maar privacy van je eigen blik.

Woolf beschrijft het “vasthouden van het leven zonder het te bekijken. Een cadeau dat je niet open maakt”. Dus we zouden dingen onbeschreven, ongespecificeerd, en onbekend moeten houden. Dan blijven ze het mooist en voel je ze het best.

Ik ben het daar helemaal mee eens. In een tijd van dankboeken, budget-apps, optimalisatie, stappen tellen en zelfanalyse is het extra moeilijk maar ook extra prachtig om dingen gewoon te ondergaan. Met je ogen half dicht. Of mensen in je leven gewoon te laten, te accepteren dat ze een stuk hebben dat niet van jou is.

“Usually, we think of social media as a forum for exhibitionism. But, inevitably, the cataloguing of everyday things and thoughts reaches its own limits; it ends up emphasizing what can’t be shared. Talking so freely about your life helps you to know the weight of those feelings which are too vague, or too spiritual, to express—left unspoken and unexplored. “Sharing” is, in fact, the opposite of what we do: we rehearse a limited openness so that we can feel the solidity of our own private selves.”

Je ziet iets moois en kijkt ernaar. Geen foto voor anderen of voor later, of in je agenda zetten hoe je vaker mooie dingen moet bekijken, of grote gedachten over wat schoonheid is.

Gewoon meemaken en verder niets.

Maar het is voor jullie vast iets anders. Dat is ook goed. Lees het artikel en bevrijdt jezelf van die meest kritische blik: je eigen.

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag… HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen…