Discover everything about everything from Thomas van Neerbos

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Ik heb deze film nog niet gezien maar ZEVEN! mensen hebben geappt dat ze weten dat ik hem moet zien en willen weten wat ik vond.

Één van hen zij dat ik sowieso nazorg nodig zou hebben, but in a good way.

En ik wist al dat ik hem moest zien... Magisch realisme, nostalgie, twee mannen om meer dan verliefd op te zijn (de vader uit Aftersun en de priester uit Fleabag) en een vage ondefinieerbare schoonheid - dat moet mijn film zijn.

De VPRO-gids droeg nog bij aan m’n anticipatie: “Schrijver Adam (een magistrale Andrew Scott) bezoekt op een dag zijn ouders in het huis waar hij opgroeide, ook al kwamen ze bij een auto-ongeluk om het leven toen Adam twaalf jaar oud was. Hij vertelt ze over alles wat hij heeft meegemaakt in de jaren die ze gemist hebben. In dezelfde periode ontmoet hij in zijn vrijwel verlaten Londense flatgebouw een man (Paul Mescal) die net zo eenzaam is als hijzelf. Magisch-realistisch (liefdes)drama van Andrew Haigh (Weekend, 45 Years) dat van de ene hartverscheurend mooie scène naar de andere zweeft, zonder dat je als kijker precies begrijpt hoe de twee werelden zich tot elkaar verhouden. Gebaseerd op de roman Strangers (1987) van Taichi Yamada.”

Al met al verheugde ik me zo dat ik nog niet meteen kon. Soms moet je van het verheugen zelf genieten.

En ik wilde met een vriendin die net als ik Aftersun snapte, nostalgie ademt, ASMR tot leven brengt en weet waar het echt om gaat.

We kunnen samen pas maandag… De 26e…

Ik ontplof bijna 🤯

Nog maar een paar pagina’s gelezen maar weet nu al dat het heerlijk wordt. Sowieso neem ik alle tips van Stéphanie enorm serieus, plus een 4.10 op Goodreads met in de beschrijving de woorden “career catastrofe, social media paranoia, rapidly dwindling friendships and a life-ruining relationship”.

Dus durf het aan deze nu al te tippen.

Heel veel mensen kennen deze unieke tekst, die vandaag jarig is 🎂Veel minder mensen kennen het prachtige verhaal achter deze lessons on life.

Wear Sunscreen: A Primer for Real Life ging in 1997 als een van de allereerste ‘hypes’ viral op het net nieuwe internet, vooral via e-mail…

Daar werd de tekst aan beroemde mannen toegeschreven, zoals schrijver Kurt Vonnegut (die later schreef: “what she wrote was funny and wise and charming, so I would have been proud had the words been mine.”) en filmmaker Baz Luhrman, die trouwens wel de heerlijke clip maakte die ik hier deel.

Maar de tekst is van een vrouw: Mary Smich. Ze schreef hem in één middag “high on coffee and M&M’s” als column toen ze bedacht wat ze zou zeggen als iemand haar zou vragen een commencement speech te houden, de speeches op universiteiten waar oude mensen levenslessen bieden aan de net afgestudeerden.

Ik was in dat jaar net klaar met de middelbare school, dit nummer was de hele zomer te horen, en heeft me nooit meer losgelaten. Ik leef ernaar, zo goed als het me lukt.

Het is voor mij een van de beste speeches ooit. Elke zin is raak, de balans en de melodie (zelfs zonder muziek) zijn geweldig en de tips zijn veelzijdig, doordacht en invoelend. Je wil ze als 40-jarige geven én als 22-jarige horen.

“But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. You’re not as fat as you imagine.”

“Don’t be reckless with other people’s hearts,

don’t put up with people who are reckless with yours. … Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.”

“Understand that friends come and go, but to a precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.”

Mooie slotopdracht: Mary Smich schrijft in haar inleiding dat eigenlijk elke lezer zelf een poging moet wagen zo’n speech te schrijven. Al was het alleen maar om te ontdekken wat je zelf aan anderen - en vooral jezelf - mee wil geven.

Ik ga hem in elk geval eens goed vertalen, en kijken of ik er wat moois van kan maken…

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.

Ik kijk niet meer naar alle Marvel geweld, snap niets van de ‘multiverse’ en van de gevechten tussen de Hulk en Thor - ze kunnen toch niet dood. Maar…

Guardians of the Galaxy keek ik wel, want:

De helden zijn geen helden en volstrekt origineel.

Het mag donker en sentimenteel zijn in GotG.

Het verhaal heeft een begin en een eind.

Elke film heeft een eigen karakter.

De single shot action is heerlijk!

De soundtrack is geweldig…

De humor is bijna perfect.

De reeks heeft een ♥️

Maar wel gewoon een actiefilm. Een knotsgekke actiefilm. Voor mensen dus die wel van fantasy en actie houden maar ook vrienden willen worden van een overzichtelijke groep mensen én (zoals vroeger met James Bond) gewoon willen weten wie goed en wie slecht is en waarom.

Een beetje Indiana Jones en wat meer Firefly en Hitchhikers Guide to the Galaxy. Een beetje 21 Jump Street en een beetje Superbad. Een wolkje Ducktales. Precies goed.

Deel 3 nog net in de bios, over een paar weken kijk je ze op een te warme zomeravond in één keer achter elkaar op Disney+

Ik kijk graag series die af zijn zodat je weet waar je aan begint. Dit is nog fijner: van The Fall kijk je alleen seizoen 1&2…

Seizoen 3 moet je volgens The Guardian laten gaan, en daar schreven ze zo’n sterk artikel over (zie 2e foto) dat ik hun advies blind gevolgd heb.

Seizoen één is lekkere psychologische detective serie - set in Dublin. Een persoonlijk gevecht tussen vrouw die gemener lijkt dan ze is en een vrouwenhater die zich aardiger voordoet dan ie is. Seizoen twee is een kat en muis spel, in een iets hoger tempo.

Kijken voor een geweldige (én adembenemend sterk en prachtige) Gillian Anderson die tussen het speurwerk door strijdt voor de representatie van vrouwen op alle fronten: “waarom wordt dit slachtoffer ‘onschuldig’ genoemd in dit persbericht? Zijn niet alle slachtoffers, man en vrouw, prostituée of niet, onschuldig?”, en zelf ook alle normen doorbreekt, op volstrekt charmante en subtiele wijze.

En kijken voor een keur aan mannen die werkelijk alles wat ons zo stom maakt tentoonspreiden: domme agressie, zwakheid, entitlement, manipulatie, geweld, gaslighting en gemakszucht…

Pijnlijk raak dit artikel… Onze persoonlijkheden uitgelegd in onze huiselijke onhebbelijkheden. Iedereen zit ertussen:

De post-opstapelaars, voet-vegers, afwas-wekers. You know who you are, maar wat zegt het over je?

De kortste beschrijving als voorbeeld:

“Keeping Leftovers in the Fridge Past the Point of Viability

Let’s not mince moldy garlic—you’ve got severe abandonment issues, which cause you to hold onto every damn thing. A perpetual people pleaser, you fear tossing something that may have potential because, well, it will all be good if you just wait awhile and add a little Lawry’s. It’s not. Lesson almost learned.”

Ik ben een kastdeur-open-laten-staander: iemand die nooit iets helemaal afmaakt, half moed en half angst, een leven vol ‘wat als-en’ en ik zal nooit weten wat er zou gebeuren als ik het echt zou doen…

Ik woon in huis met een dishes-soaker, een one-bite-leaver, een leftover-keeper, en een foot-wiper. Ik hoop dat als ik haar laat lezen wat dit echt over haar zegt ze inziet dat ze haar leven moet beteren.

Weet oprecht niet hoe dit boek op m’n kindle was gekomen en niet wat ik van het mini fantasy-aspect vond - maar enorm héérlijk en in drie dagen uit.

Een boek dat net doet alsof het geen boeketreeks is, zelfs verwijst naar boekenreeksen als niet serieus te nemen want te voorspelbaar, maar stiekem precies dat.

Beetje Book Thief & All the light we cannot see - de light versie, of zomereditie. Twee fijne hoofdpersonages, een beetje hekserij, een beetje drama en een paar bruidsjurken - wat wil een mens nog meer?

Kleding-advies: “when it comes to clothes we must always tell ourselves the truth … Everyone is meant to wear nice clothes. Most just get it wrong. They chase fashion rather than style … Fashion is someone else’s style, you must find your own.”

Parijs, Boston, rijke families, sterfbedwensen, iets te charmante en knappe onbereikbare mannen, toch ineens bereikbaar.

Ok. Het is gewoon een boeketreeks boek, maar dan goed.

Plus - fijn huiswerk: ga op zoek naar Les gardiens des fins heureuses in je eigen leven. We all need fairy godmothers 🧚‍♀️🧚‍♀️

Ik moet nog even bijkomen, weet nog niet precies wat me precies is gebeurd maar wel dat ik iets bijzonders heb meegemaakt…

Een epische film in de traditie van Lawrence of Arabia en All Quiet on the Western Front, in de stijl van 300 en Apocalypto, maar dan uit India - en daarmee voor mij een onvergetelijke ervaring!

Als je Hollywood films gewend bent is alles anders. Dat merk je al bij de opening, de productiehuizen en de muziek; en later ook bij de backstory (minder, je duikt er gewoon in en hoeft niet te weten waarom iedereen doet wat ie doet) en dialogen (korter, zonder subtext).

Ik durf niet te zeggen of je een goed gevoel zou moeten krijgen van de historische setting, de weergave van religie of nationalisme, en het stiekem aanwezige kastenstelsel, maar als je je overgeeft aan de overdaad:

Is dit een grenzenloze film op alle fronten. Idiote stunts, belachelijke bakken emotie. Bollywood zang en dans. Prachtige kleuren en beelden, een letterlijk episch avontuur.

Die drie uur vliegt voorbij.