Fenomenale korte film via link: Rachels don’t Run

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.