Discover documentaries & movies about everything from Thomas van Neerbos

Prachtig. Een film over voor elkaar zorgen in moeilijke situaties, als de zorg moeilijker te geven én ontvangen blijkt, maar ook belangrijker is.

En een film over doen wat goed is.

Bonus is het geweldige acteerwerk én het inkijkje in de jaren ‘70, waar je je nog echt kon vervelen in je eentje, waar je zat te wachten op je afspraak, en waar de ongelijkheid op alle fronten ook al welig tierde.

Ga in je eentje, raad ik aan…

Coco is de mooiste (in de ware betekenis van het woord mooi, als in visueel mooi - beautiful klinkt beter) film die ik ooit zag. En een belangrijke:

Ik vind dat we in Nederland niet Halloween maar Allerzielen moeten vieren, en dan zoals ze dat in Mexico doen. Op een mooie vrolijke manier de doden herdenken, ze weer even in onze levens brengen.

Coco laat perfect zien hoe dat moet. Ik zag (écht!) alle Dinsey en Pixar films, en deze staat met gemak in m’n top tien. Een heerlijke, geestige en vooral adembenemend prachtige film over hoe de doden voor altijd leven in ons.

Adembenemend prachtig dus, ik zet hier niet voor niets in de categorie “art & design”.

Of zoals The Guardian zegt: “The Land of the Dead is one of Pixar’s most visually ambitious worlds yet – a breathtaking vision of interconnected neon-lit boroughs, based loosely on Guanajuato in central Mexico.”

Wat ik mooi vind: zonder overdreven stereotypen wordt op een originele, speelse manier het uitbundige feest van 'Dia de los Muertos' (dag van de doden) uitgelegd, zodat zelfs de jonge kijkers het begrijpen. In Mexico is dit de dag waarop de doden worden geëerd door hun foto op een offrenda (offertafel) te zetten, omringd met eten en cadeaus. Het idee daarachter is dat overleden dierbaren op Dia de los Muertos het rijk der levenden kunnen bezoeken.

Een heel gezellig idee ook, via de vrolijkste spullen komen de doden weer even op bezoek.

Ook mooi: dit is denk ik een film die geschikt is om de dood met kinderen te bespreken. Een kleurrijk en niet luguber verhaal dat gaat over de band tussen familie en het respect voor overleden dierbaren. De boodschap dat de overledenen blijven voortleven zolang wij ze herinneren, is een prachtige en troostrijke boodschap voor iedereen. Oplettende kijkers zullen het plot misschien vrij snel doorhebben, maar voor kinderen is de uitkomst van het verhaal een leuke verrassing, die alles weer goed maakt.

Zet een kaarsje aan, kijk even wat langer naar familiefoto’s en maak juist vandaag deze sentimental journey!

Ieder kind - en volwassene trouwens - fantaseert over het moment dat zij uitgekozen worden om de wereld te redden. Ze zijn onmisbaar voor de missie.

Zo cruciaal blijkt Stan als tienjarige in deze film voor de maanlanding.

Veel belangrijker dan die fantasie is het prachtige (geweldig voorbeeld van rotoscope animatie - look it up) inkijkje in deze jaren ‘60 zomers. Ik kan door dit soort films zo’n sterke nostalgie voelen voor tijden die ik nooit heb meegemaakt. Dit waren de zomers van mijn moeder, de zomers waar Bill Bryson zo geweldig over schrijft, dit is de jeugd van filmmaker Richard Linklater (nu snap je ineens waar die blik en vertraagde verhalen in zijn andere films vandaan komen), prachtig vormgegeven door de lome warme trage dagen in contrast met de spanning van de maanlanding.

Hoe het moet zijn geweest om als kind op die eerste televisies naar de voorbereiding op de maanlanding te kijken. Wat voelde je, hoe zag je je ouders kijken?

“Linklater makes this lucid dream of unsung kid heroism only a very small part of what is otherwise an overwhelmingly real, almost novelistically low-key film: a basically plotless account of just what it was like to be a kid in Houston in the late 60s. It’s a nonstop madeleine-fest, a revival of memories curated with passionate connoisseurship: the ice-cream flavours, the TV shows, the drive-in movies, the schoolyard games, the parents, the eccentric grandparents, the theme park rides, the neighbours, the prank phone calls – and the fact that Walt Disney’s Wonderful World of Color was on Sunday night TV and so unfairly saturated with next-day school dread.”

“The moon landing itself is epochal, transformative, and also just another thing that happened in one boy’s eventful, ordinary life: a small step after all.”

Prachtig tijdsdocument over gezinnen, opgroeien en groots dromen.

Gewoon op Netflix 🤗

Ik kijk niet meer naar alle Marvel geweld, snap niets van de ‘multiverse’ en van de gevechten tussen de Hulk en Thor - ze kunnen toch niet dood. Maar…

Guardians of the Galaxy keek ik wel, want:

De helden zijn geen helden en volstrekt origineel.

Het mag donker en sentimenteel zijn in GotG.

Het verhaal heeft een begin en een eind.

Elke film heeft een eigen karakter.

De single shot action is heerlijk!

De soundtrack is geweldig…

De humor is bijna perfect.

De reeks heeft een ♥️

Maar wel gewoon een actiefilm. Een knotsgekke actiefilm. Voor mensen dus die wel van fantasy en actie houden maar ook vrienden willen worden van een overzichtelijke groep mensen én (zoals vroeger met James Bond) gewoon willen weten wie goed en wie slecht is en waarom.

Een beetje Indiana Jones en wat meer Firefly en Hitchhikers Guide to the Galaxy. Een beetje 21 Jump Street en een beetje Superbad. Een wolkje Ducktales. Precies goed.

Deel 3 nog net in de bios, over een paar weken kijk je ze op een te warme zomeravond in één keer achter elkaar op Disney+

Ik moet nog even bijkomen, weet nog niet precies wat me precies is gebeurd maar wel dat ik iets bijzonders heb meegemaakt…

Een epische film in de traditie van Lawrence of Arabia en All Quiet on the Western Front, in de stijl van 300 en Apocalypto, maar dan uit India - en daarmee voor mij een onvergetelijke ervaring!

Als je Hollywood films gewend bent is alles anders. Dat merk je al bij de opening, de productiehuizen en de muziek; en later ook bij de backstory (minder, je duikt er gewoon in en hoeft niet te weten waarom iedereen doet wat ie doet) en dialogen (korter, zonder subtext).

Ik durf niet te zeggen of je een goed gevoel zou moeten krijgen van de historische setting, de weergave van religie of nationalisme, en het stiekem aanwezige kastenstelsel, maar als je je overgeeft aan de overdaad:

Is dit een grenzenloze film op alle fronten. Idiote stunts, belachelijke bakken emotie. Bollywood zang en dans. Prachtige kleuren en beelden, een letterlijk episch avontuur.

Die drie uur vliegt voorbij.

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.

“Het leven is tegelijk lang en kort” zegt Rachel tegen haar oude gynaecoloog. “Heb ik nog tijd?” Zijn antwoord: “Dat vraag ik me elke dag af…”

Other People’s Children is een prachtige film over het houden van de kinderen van anderen, een kinderwens, hoe levens lopen en hoe we zorgen voor elkaar.

Klassieke Franse cinema, die romcom en drama is, maar breekt met alle conventies van die genres. Je valt namelijk midden in de romance (geen meet-cutes en misverstanden) en tegelijk in het drama - die moeiteloos en mooi samenvallen. En alles wat een Franse film moet zijn komt samen in Virginie Efira, die speelt ingetogen en is prachtig en geweldig.

Elk gesprek, elke kleine ruzie, elke korte ontmoeting laat veel meer zien, zonder het je te force-feeden.

Nu in de bioscoop, de perfecte film om te ontsnappen uit de hitte de komende week…

“A coming-of-age character study about a woman already of a certain age, Rebecca Zlotowski’s “Other People’s Children” feels, to put it bluntly, delightfully French. And that goes beyond the outer trappings, the Paris setting, the opening shot of the Eiffel Tower glittering in the night sky, or the countless dimly lit, book-lined apartments where the film’s characters enjoy wine and cigarettes, toasting to the pleasures of sophisticated adulthood.

Let those elements aside and consider this story of sentimental education in function and form: this particular drama’s focus on complex emotional scales — finding story beats given Hollywood polish in “Jerry Maguire” and “Stepmom” and exploring them with a focus on the characters’ inner lives — flowing naturally from the French literary tradition. “Other People’s Children” leaves no doubt about its parentage.

Holding the screen for all 104 minutes, and using each one to display her apparently limitless range, Virginie Efira stars as Rachel, a 40-something high school teacher with a bit of a crush. Efira imparts her character’s early anticipation - and eventual yearning, bliss, and hurt - using nothing but a glance. Rachel is a woman of the world with a universe inside.”

Ja, je kijkt Love Actually weer. Ja, je kijkt de film die je vroeger altijd keek. Maar ja, je wil ook wat nieuws… Dit zijn de beste films die je nog niet zag.

Omdat je vaste waarden wil maar ook iets nieuws (laat dat je meest zorgeloze voornemen voor 2024 zijn: rond kerst een vaste én een nieuwe film) zocht ik het beste lijstje van alle kerstfilm-lijstjes voor jullie op, deze 45 kerstfilms van Variety: https://variety.com/lists/best-christmas-movies/

Daar staan gegarandeerd films op die je nog niet zag (Rare Exports, Best Man Holiday), en films waarvan je niet wist dat het kerstfilms waren (Batman Returns, Kiss Kiss Bang Bang).

Films als je gelooft in de kerstgedachte (Last Holiday, You’ve Got Mail), en films als je dat niet doet (Bad Santa, The Grinch).

Films voor hoopvolle kinderen (Polar Express, The Snowman) en nostalgische ouderen (Shop Around the Corner, Miracle on 34th St.) - maar die kan je ook omruilen…

En gewoon hele mooie films als Carol & It’s A Wonderful Life.

Mijn lievelings? The Family Stone!

Maar ik tip Klaus: de mooiste kerstfilm. Kijk, zeker als je niet van animatie houdt, toch door na de eerste 20 minuten. Het wordt het waard.

Wacht tot je Klaus ontmoet, als er één karakter ooit heeft gezorgd dat ik hoop dat Sinterklaas / Kerstman echt is of was - dan is het deze prachtige man. Ik vertel verder niets, maak het mee - gewoon op Netflix!

Tranen en tevredenheid bij deze kleine pracht van een film.

🥲

ps. Foto 2 is bewijs van m’n goeie keuze van voorbeelden…

Ik heb deze film nog niet gezien maar ZEVEN! mensen hebben geappt dat ze weten dat ik hem moet zien en willen weten wat ik vond.

Één van hen zij dat ik sowieso nazorg nodig zou hebben, but in a good way.

En ik wist al dat ik hem moest zien... Magisch realisme, nostalgie, twee mannen om meer dan verliefd op te zijn (de vader uit Aftersun en de priester uit Fleabag) en een vage ondefinieerbare schoonheid - dat moet mijn film zijn.

De VPRO-gids droeg nog bij aan m’n anticipatie: “Schrijver Adam (een magistrale Andrew Scott) bezoekt op een dag zijn ouders in het huis waar hij opgroeide, ook al kwamen ze bij een auto-ongeluk om het leven toen Adam twaalf jaar oud was. Hij vertelt ze over alles wat hij heeft meegemaakt in de jaren die ze gemist hebben. In dezelfde periode ontmoet hij in zijn vrijwel verlaten Londense flatgebouw een man (Paul Mescal) die net zo eenzaam is als hijzelf. Magisch-realistisch (liefdes)drama van Andrew Haigh (Weekend, 45 Years) dat van de ene hartverscheurend mooie scène naar de andere zweeft, zonder dat je als kijker precies begrijpt hoe de twee werelden zich tot elkaar verhouden. Gebaseerd op de roman Strangers (1987) van Taichi Yamada.”

Al met al verheugde ik me zo dat ik nog niet meteen kon. Soms moet je van het verheugen zelf genieten.

En ik wilde met een vriendin die net als ik Aftersun snapte, nostalgie ademt, ASMR tot leven brengt en weet waar het echt om gaat.

We kunnen samen pas maandag… De 26e…

Ik ontplof bijna 🤯

Gisteren was Groundhog Day. Naarmate we ouder worden lijkt dat elk jaar eerder. Ik kijk dat weekend altijd deze klassieker, die elk jaar beter wordt.

2 februari is ook precies het moment dat je hem nodig hebt. Koud, feestdagen en voornemens lang geleden maar de lente nog ver weg.

Ik dacht lang dat dit een komedie was. Maar het is een prachtige film over waar het in het besteden van je tijd, en in je omgang met mensen, echt om gaat.

Hij is ook gewoon erg grappig gelukkig, en heerlijk jaren ‘80/‘90 - met acteurs die we alleen toen in films zagen…

Bill Murray vond het z’n beste werk en dat is het denk ik ook.

"It's the movie he was born to make," enthuses David O Russell (Silver Linings Playbook). "It's his greatest role. His cynicism and eventually his sincerity feel so real because he comes by them so honestly. He proves that if you feel it from the feet up, there are no cliches."

Heel veel regisseurs en acteurs rekenen het als een van hun lievelingsfilms.

“Speak to any of the film's admirers and one word comes up repeatedly: perfect. "I thought straight away that it was a classic," says Gillian Wearing. "It's like a Billy Wilder film: other generations will understand immediately what's so good about it. To me, it's a perfect film."

De film raakt je, als je er goed voor gaat zitten.

Wat wil jij elke dag doen?

Gelukkig komt er nog een musical.