Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film.

Want vooral die scènes, de scènes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best.

Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer.

Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert.

Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van één van de slachtoffers.

Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt.

Ik ga nu ook Wish I was Here kijken…

Één van de beste boeken die ik ooit las. Letterlijk over alles. Een leven in al z’n eerlijkheid en schoonheid weergegeven door in- én uitzoomen.

McEwan doet zoveel tegelijk: de geschiedenis van één mens en de mensheid, de laatste decennia in grote gebeurtenissen (van Cuba crisis tot Corona) en prachtig beschreven emoties, kleine keuzes en toevalligheden. Een leven van jeugdig gemak tot berusting en sterfelijkheid, de blik op je ouders én die op je kinderen.

“McEwan’s 17th novel is old-fashioned, digressive and indulgently long; the hero is a gold-plated ditherer, and the story opens with a teenage wank (few books are improved by an achingly sentimental wank). But Lessons is also deeply generous. It’s compassionate and gentle, and so bereft of cynicism it feels almost radical. Can earnestness be a form of literary rebellion?”

Kan radicale eerlijkheid een vorm van literaire rebellie zijn? Ook mooi: de hoofdpersoon is een man maar het zijn de vrouwen om hem heen die z’n leven bepalen. En hij is geboren in 1950. Dit is het leven van die boomers die terecht zo veel wordt verweten. McEwan zelf is een eerlijke boomer, die precies laat zien hoe mensen keuzes maken en daarmee inzicht geeft in alles wat deze generatie heeft bereikt en verloren.

Veel belangrijker: hij laat zien hoe een mensenleven voelt. Ook dat van ons.

Geweldig artikel over waarom alle sociale media op elkaar lijken en veel belangrijker: niets meer met ‘sociaal’ te maken hebben, én gedoemd zijn.

Ellis Hamburger werkte jaren bij Snapchat, hopende dat ze daar de belofte “hier doen we het anders” echt waar gingen maken.

Dat gebeurde niet:

“Today, the product evolution of social media apps has led to a point where I’m not sure you can even call them social anymore - at least not in the way we always knew it.

…

So one day - it’s hard to say exactly when - a switch was flipped. Away from news, away from followers, away from real friends - toward the final answer to earning more time from users: highly addictive shortform videos that magically appear to numb a chaotic, crowded brain.

…

Are relationships made of likes from family members, birthday wishes from strangers, and retweets from long-lost colleagues? Or is this stuff just something that was invented all those years ago? The shame is that these tools are so convenient and addictive that, at times, they can start to replace the real thing.

…

Perhaps this was just a blip in the journey of tech, born of a time when oversharing was novel and fun. Indeed, I remember the joy of posting hundreds of photos to Facebook the day after a party, excited to relive those memories with friends. At the time, it felt like a new form of connection.

Now, I just text them.”

Pijnlijk raak dit artikel… Onze persoonlijkheden uitgelegd in onze huiselijke onhebbelijkheden. Iedereen zit ertussen:

De post-opstapelaars, voet-vegers, afwas-wekers. You know who you are, maar wat zegt het over je?

De kortste beschrijving als voorbeeld:

“Keeping Leftovers in the Fridge Past the Point of Viability

Let’s not mince moldy garlic—you’ve got severe abandonment issues, which cause you to hold onto every damn thing. A perpetual people pleaser, you fear tossing something that may have potential because, well, it will all be good if you just wait awhile and add a little Lawry’s. It’s not. Lesson almost learned.”

Ik ben een kastdeur-open-laten-staander: iemand die nooit iets helemaal afmaakt, half moed en half angst, een leven vol ‘wat als-en’ en ik zal nooit weten wat er zou gebeuren als ik het echt zou doen…

Ik woon in huis met een dishes-soaker, een one-bite-leaver, een leftover-keeper, en een foot-wiper. Ik hoop dat als ik haar laat lezen wat dit echt over haar zegt ze inziet dat ze haar leven moet beteren.

Prachtig klein verhaal over regels volgen en regels breken - over neuro-normaal en abnormaal - over verwachtingen en tevreden zijn.

En een prachtig inkijkje in Japan!

Keiko Furukura is zesendertig jaar oud en werkt al achttien jaar parttime in dezelfde buurtsupermarkt. Ze heeft ook nog nooit een vriend gehad en aan trouwen en kinderen moet ze niet denken.

Dit alles tot grote zorg en frustratie van haar vrienden en familie. Want dit is niet normaal.

Maar wat is dan normaal? In de buurtsupermarkt is er een handboek, Keiko weet precies wat er wel en niet van een medewerker verwacht wordt en houdt zich netjes aan de regels. Daar is ze heel goed in en dus heel normaal. Buiten de winkel gelden allemaal andere regels, die zijn nergens opgeschreven dus dat is lastiger.

“You eliminate the parts of your life that others find strange – maybe that’s what everyone means when they say they want to “cure” me. These past two weeks I’d been asked fourteen times why I wasn’t married. And twelve times why I was still working part-time. So for now I’d decide what to eliminate from my life according to what I was asked about most often I thought.”

Dit verhaal laat perfect zien wat we verliezen als we allemaal ‘normaal’ doen. Als we allemaal het ‘normaal’ van de VVD blijven willen. Allemaal op dezelfde manier consumeren, scoren en tevreden zijn.

Juist mensen die iets anders durven, misschien wat kleiner, moeten we koesteren!

Voor liefhebbers van korte verhalen én mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven.

Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee.

De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn.

En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten.

Maar alles is goed.

Lily King is goed.

“Het leven is tegelijk lang en kort” zegt Rachel tegen haar oude gynaecoloog. “Heb ik nog tijd?” Zijn antwoord: “Dat vraag ik me elke dag af…”

Other People’s Children is een prachtige film over het houden van de kinderen van anderen, een kinderwens, hoe levens lopen en hoe we zorgen voor elkaar.

Klassieke Franse cinema, die romcom en drama is, maar breekt met alle conventies van die genres. Je valt namelijk midden in de romance (geen meet-cutes en misverstanden) en tegelijk in het drama - die moeiteloos en mooi samenvallen. En alles wat een Franse film moet zijn komt samen in Virginie Efira, die speelt ingetogen en is prachtig en geweldig.

Elk gesprek, elke kleine ruzie, elke korte ontmoeting laat veel meer zien, zonder het je te force-feeden.

Nu in de bioscoop, de perfecte film om te ontsnappen uit de hitte de komende week…

“A coming-of-age character study about a woman already of a certain age, Rebecca Zlotowski’s “Other People’s Children” feels, to put it bluntly, delightfully French. And that goes beyond the outer trappings, the Paris setting, the opening shot of the Eiffel Tower glittering in the night sky, or the countless dimly lit, book-lined apartments where the film’s characters enjoy wine and cigarettes, toasting to the pleasures of sophisticated adulthood.

Let those elements aside and consider this story of sentimental education in function and form: this particular drama’s focus on complex emotional scales — finding story beats given Hollywood polish in “Jerry Maguire” and “Stepmom” and exploring them with a focus on the characters’ inner lives — flowing naturally from the French literary tradition. “Other People’s Children” leaves no doubt about its parentage.

Holding the screen for all 104 minutes, and using each one to display her apparently limitless range, Virginie Efira stars as Rachel, a 40-something high school teacher with a bit of a crush. Efira imparts her character’s early anticipation - and eventual yearning, bliss, and hurt - using nothing but a glance. Rachel is a woman of the world with a universe inside.”

Is niet van JFK, maar van z’n broertje Robert. Dit is niet alleen één van de beste speeches aller tijden*, maar uit ‘68 en in ‘23 actueler dan ooit.

*Volgens beste spreker ooit Barack Obama.

Robert Kennedy spreekt op de Kansas University over protest - lees dat stuk Extinction Rebellion liefhebbers:

"If our colleges and universities do not breed people who riot, who rebel, who attack life with all the youthful vision and vigor, then there is something wrong with our colleges. The more riots that come out of our college campuses the better the world for tomorrow."

Hoe meer opstand hoe beter de wereld morgen 🙌

Minstens even mooi en belangrijk vind ik zijn opmerkingen over het BNP, over het meten van welvaart.

“That Gross National Product counts air pollution and cigarette advertising, ambulances to clear our highways of carnage. It counts special locks for our doors and the jails for the people who break them. It counts the destruction of the redwood and the loss of our natural wonder in chaotic sprawl. It counts napalm and counts nuclear warheads and armored cars for the police to fight the riots in our cities.

Yet the gross national product does not allow for the health of our children, the quality of their education or the joy of their play. It does not include the beauty of our poetry or the strength of our marriages, the intelligence of our public debate or the integrity of our public officials. It measures neither our wit nor our courage, neither our wisdom nor our learning, neither our compassion nor our devotion to our country, it measures everything in short, except that which makes life worthwhile.

Kortom: als we kijken hoe het gaat met ons land meten we precies niet de dingen die ons leven mooier maken, die bepalen hoe het écht gaat, met ons.

Laten we onze moed en compassie meten, hoe leuk onze kinderen spelen en hoe bijzonder onze relaties zijn.

Ik stem op de partij die dat gaat regelen!

ps. Lees meer over het effect van deze speech:

https://cusp.ac.uk/themes/aetw/rfk-gdp50/

Er zijn veel lijstjes met GoT ‘life lessons’. Ik las ze allemaal maar de belangrijkste les die ik zelf leerde stond er niet tussen, dus die staat hier onderaan…

Hieronder eerst, juist niet uit het gelinkte Forbes artikel, een paar mooie van online:

- Don’t underestimate the power of women

- The moral high ground will not save you

- Greatness can truly come from anyone

- Always have your elevator pitch ready

- Defy incorrect social conventions

- Be good to your family members

- Ask for help before you need it

- Get yourself a dragon 🐉

Maar de mijne is anders. Ik ben vier jaar lang verzwolgen geweest door GoT. Ik ging er zo in op dat gebeurtenissen in GoT voor mij net zo belangrijk waren als gebeurtenissen in het echt. Zo verdrietig over Ned Stark als over Donald Trump, zo’n groot fan van Arya als van Maradona, de red wedding een familietrauma.

Wat ik van GoT heb geleerd is dit: enjoy it while it lasts… Because it won’t. Ned Stark was m’n alles. Weg. De jonge wolf zou winnen. Weg. Misandei zou samen met Daenerys een nieuwe samenleving bouwen. Weg.

Gebeurt er iets moois? Denk niet meteen dat het voortaan altijd zo moet, of dat het een begin is van iets nieuws. Geniet ervan, als los event, je weet nooit wanneer het weer gebeurt.

Dus:

- kan ik van losse winst van Nederlands Elftal genieten zonder meteen te dromen over een wereldkampioenschap.

- Kan ik positief terugkijken op een project, ook als het uiteindelijk compleet mislukte.

- Realiseer ik me dat elk moment met dierbaren het laatste kan zijn.

- Maakt één mooie zomeravond voor mij een zomer mooi.

En ga ik over 11 jaar GoT kijken met m’n kinderen…

“I’m so happy I can’t wipe the smile of my penis” - heerlijk zinnetje uit boek waarvan ik oprecht niet weet of het goed is maar het is ZO LEKKER lezen!

Voor Fans van SNL, fans van de dialogen van Aaron Sorkin, fans van Sittenfeld (zoals “Rodham” het fijne boek over Hillary, en de geweldige verhalenbundel “You’ll Think It, I’ll Say It”), voor mensen die eindeloos druk zijn met perfecte appjes composeren, voor mensen die daten in deze rare online tijd - dit boek.

Een boek dat leest als een romantische comedy maar de personages weten zelf ook dondersgoed hoe romantische comedies werken dus ze zijn op hun hoede.

Er zit een mailwisseling in die je in één keer uit moet lezen, omdat je niet kunt stoppen.

Een boek over humor, relaties, redacties, onzekerheid, vertrouwen en potdomme - gewoon eens een happy ending 🥲

Een boek omdat lezen leuk mag, nee moet, zijn 🎈