Discover everything about everything from Ben Thomas van Neerbos

Er was een tijd, niet zo lang geleden, dat we soms met vreemden moesten - of zelfs wílden - praten. Die gesprekken deden meer goed dan we denken:

Praten met anderen, échte anderen, helpt ons gedachten te ordenen, nieuwe dingen te leren en onze waarden te toetsen. “Conversaties kunnen onze mening veranderen terwijl onze ziel gevoed wordt.”

Gesprekken zijn meer dan individueel waardevol, het zijn momenten waarop we onze samenleving uittekenen en inkleuren.

Die gesprekken staan onder druk. Beeldschermen, polarisatie, ‘debat’ met winnaars en verliezers, media die verdienen aan onenigheid en uitvergroten, groepsdenken en bubbels - ze maken gesprekken zwaarder en zeldzamer.

Dit artikel geeft een mooi overzicht van de voordelen van gesprekken met vreemdelingen, én de boeken die erover geschreven zijn.

Het lezen gaf mij, me ineens herinnerend hoe bijzonder sommige van mijn straat/vliegtuig/trein/plein gesprekken waren, een goed voornemen: minstens één keer per dag oortjes uit, telefoon in m’n zak, en een open blik. Hoeft geen gesprek uit voort te komen, maar als iemand zou willen, dan zien ze dat het kan…

Hoe tragisch is het dat we het einde van deze prachtige planeet (het enige ons bekende leven) meemaken, en dat we daar nauwelijks over praten?

“Do not go gentle into that good night!”

Een prachtig betoogje over die ‘vervelende, storende, overdreven’ acties van milieuactivisten in musea, op straten en op vliegvelden.

Want hoe gek dat mensen - ook de liefste en weldenkendste in mijn omgeving - bozer lijken over die dappere acties dan over de bestuurders van onder vele anderen Shell & Tata die rijk worden (en de politici die dit faciliteren) ten koste van al het leven dat we kennen…

Er is een hopeloze strijd gaande (zo gek voelt de film Don’t Look Up al niet meer) die we allemaal aan het verliezen zijn. En de mensen die deze strijd voeren kregen meer voor hun kiezen dan de mensen die hun strijd noodzakelijk maken.

“But nothing works. It's like everyone is caught in a collective sleepwalk. And you feel a clear responsibility to do something. And you know most people will hate you for it, and denounce you.”

Ik ben blij dat Extinction Rebellion steeds meer steun krijgt.

Ze hebben het nodig.

We hebben het allemaal nodig. Meer dan nodig. Het is onze laatste kans…

ps. “I'd like to think Vincent himself would have loved this action and cheered on the activists. It was punk, full of life, and in tune with this beautiful Earth, just like he was. There is no art on a dead planet.”

Heb zelf weinig met antroposofie te maken gehad maar deze levensfases in periodes van precies 7 jaar passen zó goed dat ik ze toch wil delen.

Het leven in periodes van 7 jaar: 0-7, 7-14, 14-21 enzovoort. Het klopt op de een of andere manier, voor mij én veel mensen om me heen. Op die leeftijden (14, 21, 28, 42) gebeurde er steeds iets nieuws, iets dat ongeveer 7 jaar zou duren…

Dat waren trouwens bij mij zelden de dingen die in dit artikel worden beschreven. De fase van de ‘schoonheid’ begon bij mij pas bij 14, en op m’n 21e had ik niet bepaald de fase van de ‘verfijning’, eerder die van ‘worsteling en inactiviteit’. Het lijkt me ook onzin dat er maar 10 fases van 7 jaar zijn, ik ga me van m’n 70e tot m’n 109e echt nog wel opnieuw uitvinden 🐢

En toch, er zit iets in, wat het voor jullie ook is.

Ik heb gezaaid van m’n 28e tot m’n 35e, en geoogst en gezocht naar mezelf tot vorig jaar. Zit nu in het begin van de uniciteit, en ik voel het wel.

Zin in het overzicht over 6 jaar!

Voor liefhebbers van korte verhalen én mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven.

Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee.

De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn.

En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten.

Maar alles is goed.

Lily King is goed.

Voor wie hier niet al op TikTok zit; blijf er weg. Als de helft van dit artikel klopt is TikTok de crack van onze telefoon, als alles klopt is plezier de nieuwe pijn in mondiale oorlogsvoering.

Een uniek algoritme, extra korte content, nul ethiek en hypnose achtige aanpak maakt het de meest succesvolle app in de geschiedenis.

En de meest gevaarlijke:

“The result is a system that’s unsurpassed at figuring you out. And once it’s figured you out, it can then show you what it needs to in order to addict you.”

“There’s research showing a strong association between smartphone addiction and “digital dementia,” an umbrella term for the onset of anxiety and depression and the deterioration of memory, attention span, self-esteem, and impulse control (the last of which increases the addiction).”

“We’ll surely sound like alarmists; TikTok destroys so gradually that it seems harmless. But if the app is a time-bomb that’ll wreck a whole generation years from now, then we can’t wait till its effects are apparent before acting.”

In vervolg op mijn meest gedeelde post hier op mohi (Quiet Quitting): het recht ‘not to be fun’.

In Frankrijk (toch al het land van ‘s avonds geen mails beantwoorden en rustig en goed lunchen) heeft een hoge rechtbank bepaald dat werknemers niet verplicht kunnen worden om mee te doen aan borrels en andere ‘leuke’ dingen van hun bedrijf.

🎈

Je hoeft geen 120% te geven, en je mag nee zeggen tegen borrels, vrolijke sport-uitjes en weekends weg - die bij de meeste bedrijven lijken te gaan om heel veel drinken zonder de controle helemaal te verliezen.

Ikzelf zie, ook als directeur, wel de waarde van buiten kantoor samen zijn, elkaar als mens ontmoeten en spelenderwijs leren. Maar dat moet vrijwillig zijn, en je moet als organisatie proberen te zorgen dat het past bij iedereen, en die genoemde waarde echt toevoegt.

Veel belangrijker: die ‘vrolijkheid’ mag geen vervanging zijn van zekerheid, gelijke behandeling en betaling, flexibiliteit en respect.

Ik denk dat mensen meer behoefte hebben aan een een paar vrije dagen bij bijvoorbeeld liefdesverdriet of een verhuizing, dan aan drinken na werk.

Misschien moet je als team samen bepalen hoe ‘fun’ eruit ziet, en hoe je die extra uren samen besteed, of juist alleen.

“Nobody wants a field trip at the expense of a generous vacation allowance - and, as I’ve written, women disproportionately bear the costs of having to attend social events outside of working hours. Plenty of people these days don’t even want to come into the office to work, much less to play. For some employees, though, one of the attractive points of office work is its calm and quiet atmosphere, serving as an orderly counterpoint to the chaos of personal life. If you are one of them, the French ruling may offer inspiration.”

Ik hou van levenslessen, vooral lessen die niet klinken alsof ze uit een zelhulpboek komen. Dit is een heerlijke collectie.

Hieronder een paar van mijn lievelings-lessen uit het artikel. De eerste gebruik ik nu als freelancer voor het kiezen van klussen, de laatste kan ik als speechschrijver alleen maar van harte beamen:

Als je het aandurft om een eigen gevoel te delen op het podium, zal je publiek dat gevoel niet alleen herkennen en waarderen, maar ook zelf ervaren - en zo maak je echt samen wat mee.

“When you get invited to something in the future, ask yourself, Would I do this tomorrow?

Ignore what they are thinking of you because they are not thinking of you.

Denying or deflecting a compliment is rude. Accept it with thanks.

Getting cheated occasionally is a small price to pay for trusting the best in everyone, because when you trust the best in others, they will treat you the best.

If you’re giving a speech, be vulnerable. Fall on the audience members and let them catch you. They will.”

Ook als je niet zo bent van animatie (mag best maar je kan niet een heel genre negeren omdat je liever ‘echt’ wil) zijn deze 50 films verplicht.

Naast de films die jullie allemaal kennen staan er parels op als Anomalisa (animatie zo echt dat ik er misselijk van werd), Iron Giant (GRANDIOOS) en alles van Miyazaki.

En jeugdsentiment dat bij herkijken meer blijkt dan dat: de boodschap van Aladdin (je bent zelf genoeg - wel 20 keer gezien), Coco (nóg meer houden van familie - en weten waar je vandaan komt), Up (het loopt altijd anders en dat is niet erg, de beste 8 min een heel leven laten zien in begin)…

En inderdaad Into the Spider-verse op 🥇Adembenemend goed!

“Poop back and forth, forever”

Een sexy chatgesprek tussen een 6 en een 40 jarige, een meisje van 11 dat alleen maar bezig is de meubels voor haar toekomstige huis uit te zoeken en een vader die z’n hand in de brand steekt om te laten zien hoe belangrijk hij iets vindt.

“I am prepared for amazing things to happen!”

Allemaal mensen die hopen op iets groots; en de fragiele connecties die hen binden. Een mooie blik op ontluikende seksualiteit, prachtige dialogen en minstens drie onvergetelijke scènes.

“What if I’m a killer of children?”

“Well that would put a damper on it”

De beste manier om alle moois van Miranda July mee te ontdekken, en een werkelijk originele film die toch lekker kijkt, beloofd.

Een geweldig boek over vriendschap, opgroeien in de jaren ‘90, emigreren en aarden en hoe gek en groots het leven is.

Een prachtige schets van best normale mensen. Een heerlijk coming of age book, altijd mijn lievelings.

En net als je denkt dat je wel erg lang (in ook erg lange zinnen) over een eenzaam bestaan van een oom aan het lezen bent:

blijf lezen want de slotscène, de aan het begin van het boek beloofde laatste omhelzing, is ongeëvenaard. Een orkaan, een ouderlijk huis, Apocalypse Now en dat alles samenkomt 🥹