Discover everything about sex & relationships from Thomas van Neerbos

Voor liefhebbers van korte verhalen én mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven.

Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee.

De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn.

En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten.

Maar alles is goed.

Lily King is goed.

Begreep belang van Griekse mythologie nooit zo goed, tot ik Song of Achilles las. Dit boek brengt het Griekenland van Odysseus echt tot leven.

Van de stoffige straten tot de eenvoudige gerechten. Van het leven in het bos, de normen aan het hof, de dynamiek van saaie dagen, tot de geuren en sensaties van een leger op pad.

Je voelt meteen, ook al was je er niet bij, zo was het!

En dat is waarschijnlijk ook zo. Madeline Miller deed meer dan tien jaar over dit boek, en haar eindeloze onderzoek straalt door haar prachtige en eenvoudige zinnen heen.

The Guardian schreef:

This is a deeply affecting version of the Achilles story: a fully three-dimensional man – a son, a father, husband and lover – now exists where a superhero previously stood and fought.

Miller's prose is more poetic than almost any translation of Homer. Iphigenia, sacrificed by her father Agamemnon to appease the goddess Artemis, is described as having "a tripping name, the sound of goat hooves on rock, quick, lively, lovely". And when Briseis, the concubine Agamemnon later steals from Achilles, gradually learns Greek from Patroclus, "her words were like new leather, still stiff and precise, not yet run together with use".

En dat is het belangrijkste aspect van dit boek. Het is zó prachtig beschreven. Het is een gedicht, een lofzang op ervaringen en keuzes maken, een verkenning van emoties waardoor ik mezelf beter leerde kennen.

Adembenemend prachtig 🥹

Nu in de bioscoop, met de meest romantische slotscène ooit, waarin alles wordt gezegd door wat er níet gebeurt. Letterlijk adembenemend.

Past Lives is, voor iedereen die wel eens verliefd is geweest of in een relatie heeft getwijfeld, een heel invoelbaar universeel verhaal. Over toeval en het lot, over keuzes en veranderingen, en over vorige en nieuwe levens.

Terecht met prijzen overladen, geweldig geacteerde (was al fan van Greta Lee door de Morning Show) enorm eenvoudige en ingetogen film (beetje de sfeer van Aftersun) in drie grote stappen: twee mensen van 12 jaar oud, dan 24 en dan 36.

De sleutelscène is drie mensen in een bar:

“‘Er is een bar in de East Village,’ zo vertelde filmmaker Celine Song tegen The Hollywood Reporter, ‘waar ik samen met mijn jeugdvriendje uit Zuid-Korea én mijn Amerikaanse man in belandde. Die vriend sprak alleen Koreaans en mijn man alleen Engels. En ik zat tussen ze in. Te vertalen. Als een brug tussen twee werelden.’

Dit is niet zomaar een ongemakkelijke, persoonlijke herinnering van Song, het is ook een heel aardige beschrijving van de allereerste scène van de film.”

En dan die drie stappen. Een geweldige reis in tijd en culturen.

12 JAAR - SEOUL:

De prepubers Na Young en Hae Sung zijn gek op elkaar, maar hebben dat nog nooit durven uitspreken. En dat zal ook nog even op zich moeten laten wachten, want Na Young emigreert met haar ouders naar Toronto, waar ze aan een nieuw leven begint.

24 JAAR - NEW YORK & SEOUL:

Hae Sung zoekt via Skype (de geluidjes van Skype brengen je in één keer terug naar de jaren 00) contact met Na Young, die zich inmiddels Nora noemt en verhuisd is naar New York. In een van de vele online-gesprekken die volgen bekent Nora dat ze eenzaam is in New York. ‘In het begin huilde ik hier iedere dag, totdat ik merkte dat niemand dat iets uitmaakt.’

36 JAAR - NEW YORK:

Nora en Hae Sung draaien nog steeds als planeten om elkaar heen. Hae Sung meldt dat hij naar New York komt en het waarom laat zich raden. Alleen is Nora inmiddels wel getrouwd met Arthur. En zo zijn we weer terug bij dat ongemakkelijke moment in de bar uit het begin van de film.

Wat volgt is de mooiste en aangrijpendste filmfinales van de afgelopen 36 jaar, minstens!

💔

Deze luisterervaring maakte in één keer m’n Storytel z’n geld waard. Tom Hanks in een ode aan een huis en thuis. The Great Gatsby zonder Gatsby.

Doe jezelf dit cadeau. Zeker als je zoals ik uit een samengesteld gezin komt, als studeren niet echt iets voor je was, je een geweldige grote zus hebt, of opgroeide in een bijzonder huis.

Maar ook als je je ouders kwijt bent, of nostalgisch wil terugkijken, of nadenken over de gevolgen van kleine en grote keuzes. Als je ooit rijk was en nu niet meer, of andersom.

Als je houdt van simpele zinnen die je zelf verder aan mag vullen, in mag voelen.

Als je houdt van Tom Hanks, die eigenlijk zelden een slechte film maakte. En de perfecte stem is voor de hoofdpersoon, jongere broer Danny.

Weet oprecht niet hoe goed dit boek is als je het leest, maar dit luisteren was zo raak, zo wonderlijk waar, zo dichtbij - hoe ver weg het verhaal ook is…

Dit verhaal van volwassen worden, in en naast en voorbij een huis, voor een maand Storytel.

Een 💝

“Het leven is tegelijk lang en kort” zegt Rachel tegen haar oude gynaecoloog. “Heb ik nog tijd?” Zijn antwoord: “Dat vraag ik me elke dag af…”

Other People’s Children is een prachtige film over het houden van de kinderen van anderen, een kinderwens, hoe levens lopen en hoe we zorgen voor elkaar.

Klassieke Franse cinema, die romcom en drama is, maar breekt met alle conventies van die genres. Je valt namelijk midden in de romance (geen meet-cutes en misverstanden) en tegelijk in het drama - die moeiteloos en mooi samenvallen. En alles wat een Franse film moet zijn komt samen in Virginie Efira, die speelt ingetogen en is prachtig en geweldig.

Elk gesprek, elke kleine ruzie, elke korte ontmoeting laat veel meer zien, zonder het je te force-feeden.

Nu in de bioscoop, de perfecte film om te ontsnappen uit de hitte de komende week…

“A coming-of-age character study about a woman already of a certain age, Rebecca Zlotowski’s “Other People’s Children” feels, to put it bluntly, delightfully French. And that goes beyond the outer trappings, the Paris setting, the opening shot of the Eiffel Tower glittering in the night sky, or the countless dimly lit, book-lined apartments where the film’s characters enjoy wine and cigarettes, toasting to the pleasures of sophisticated adulthood.

Let those elements aside and consider this story of sentimental education in function and form: this particular drama’s focus on complex emotional scales — finding story beats given Hollywood polish in “Jerry Maguire” and “Stepmom” and exploring them with a focus on the characters’ inner lives — flowing naturally from the French literary tradition. “Other People’s Children” leaves no doubt about its parentage.

Holding the screen for all 104 minutes, and using each one to display her apparently limitless range, Virginie Efira stars as Rachel, a 40-something high school teacher with a bit of a crush. Efira imparts her character’s early anticipation - and eventual yearning, bliss, and hurt - using nothing but a glance. Rachel is a woman of the world with a universe inside.”

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.

“Happy couples ruin TV shows” is een veelgehoorde quote in Hollywood. De spanning is beter dan de relatie. In Hacks werken ze allebei.

Hacks heeft de spanning in seizoen 1 en de relatie in seizoen 2, en het gaat niet eens om een liefdesrelatie, maar om een vriendschap die begint als verplichte werkrelatie.

Hacks gaat over Deborah Vans, een beroemde comédienne die langzaam de grip op haar carrière verliest. In een poging die carrière nieuw leven in te blazen, wordt Vance door haar agent gekoppeld aan de jonge komedieschrijfster Ava. Ze kunnen elkaar niet uitstaan, maar langzaam groeit het besef dat ze elkaar nodig hebben om hun levens een zetje in de juiste richting te geven.

Ik hou van tragikomedie, en dit is meta-tragikomedie. Komedies over komedie zijn zelden goed, Hacks is juist ook geweldig op de momenten dat het niet grappig is.

Jean Smart is geweldig als comédienne op leeftijd die keihard werkt, geld een prima motivatie vindt voor keuzes en zeuren haat.

Hannah Einbinder is even goed als Gen Z schrijver die haar eigen gevoelens en keuzes bloedserieus neemt, en er wereld wil veranderen.

“They are both prickly, both assured of their talent and essential rightness in all things comic (and, for Deborah, everything else, too), as well as being in need of change.”

“Ze zijn eigenlijk allebei best vreselijk, op totaal verschillende manieren. Maar de serie zelf kiest geen kant. Wat ontzettend slim is. De serie laat zowel de Gen-Z’er als de boomer van hun slechtste kanten zien, en maakt tegelijkertijd van beide vrouwen volwaardige, gecompliceerde en innemende mensen.”

“In een tijd waarin een aantal van onze bekendste komieken koppig blijven trappen naar de mensen die toch al een zwakkere positie hebben in de samenleving, is het verfrissend om een succesvolle komiek te zien die durft te veranderen. Al is het maar in een tv-serie. Het maakt Hacks niet alleen goed maar ook relevant.”

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞

Perfecte kleine film over seksualiteit en intimiteit, en eigenlijk nog meer over wat je jezelf toestaat, wat je moet en mag, in bed en daarbuiten.

De film speelt zich af in een hotelkamer, waar Nancy gigolo Leo Grande inhuurt om haar nou eindelijk eens klaar te laten komen. Dat is nog niet zo makkelijk, want ondanks dat Leo Grande de meest charmante en empathische gigolo voorstelbaar is, is Nancy bijna geblokkeerd van een leven lang vooroordelen, ongelijkheid en schaamte.

Nancy: “Oh. Oh. The big “o”, in fact. Yes. No, I like a list that can be fully ticked-off. Achievable goals. That’s the path to happiness. There’s no point in wishing for the moon.”

Emma Thompson had hiervoor een Oscarnominatie moeten krijgen, en Daryl McCormack is de ideale man voor deze rol. Korte film met een onvergelijkelijke scène in een leeg hotel-restaurant met slechte koffie, en een prachtig slot-shot.

Lauren Mae Murphy schreef het mooi op:

“Good Luck to You, Leo Grande gaat vooral ook over alles waar seks voor stáát: overgave, onzekerheid, respect, grenzen en genot. En de rest van het leven. Anderhalf uur ontroerende en opwindende pillow talk, en een lesje intimiteit voor iedereen.”

Dit is één van de beste films die ik ooit heb gezien. Denk ik, want ik kan hem nergens vinden…

Ingetogen inkijkje in hoe gezinnen werken, omgaan met vreugde en verdriet, en vooral elkaar. En hoe het leven werkt.

Met nul tranentrekkende scènes of ander effectbejag en toch was ik in tranen.

Maar één keer gezien dus helaas, ik ga op zoek naar de dvd!