Discover books about everything from Thomas van Neerbos

Nog maar een paar pagina’s gelezen maar weet nu al dat het heerlijk wordt. Sowieso neem ik alle tips van Stéphanie enorm serieus, plus een 4.10 op Goodreads met in de beschrijving de woorden “career catastrofe, social media paranoia, rapidly dwindling friendships and a life-ruining relationship”.

Dus durf het aan deze nu al te tippen.

Lees snel, voordat Netflix alles voor je inkleurt, het prachtige en originele Boy Swallows Universe - onvergetelijk 🌟

Een van mijn lievelingsboeken - met scherp en sterk verhaal maar vooral zinnen zo mooi dat nog steeds af en toe gekopieerde pagina’s tegenkom die ik wilde bewaren - is A Fraction of the Whole. Over een geestige en slimme zoon, een vreemde vader, en een oom die een beruchte crimineel is.

Dit boek speelt ook in Australië, heeft ook een slimme en geestige puber als verteller, ook een wereld vol vreemde vaders, charmante criminelen en semi-vrolijk (want - warning - ook moeder in gevangenis, drugscriminaliteit en heftig geweld) opgroeien in een dysfunctionele familie.

Heerlijk boek in een nieuwe categorie waar ik nu veel behoefte aan heb: aantrekkelijk, ‘makkelijk’ en snel zoals een thriller of boeketreeks, maar écht goed geschreven, over meer dan alleen de mensen erin en een beetje fantasie mag van mij altijd.

“The book is jam-packed with such witty and profound insights into what's wrong and what's right with Australia and the world. It is almost 500 pages long but I read it in two sittings and immediately want to read it again. In its deft integration of the sacred and the profane, of high ideals and low villainy, it somehow reminded me of a favourite French movie, Diva. A rollicking ride, rich in philosophy, wit, truth and pathos.”

Een heel universum in een boek.

Lekker, anders en raak!

Dit boek heeft alles, is letterlijk wereldomvattend. Het meest grandiose boek dat ik dit jaar las, een boek om in te wonen… En in achter te blijven.

Het gaat over vliegen en varen, over films, over onze band met de natuur, twee wereldoorlogen, alle continenten, kunst, grootse avonturen, over anders zijn, passie, de vele variaties van succes en falen, complexe relaties - alles.

Over heldhaftigheid gaat het ook.

Maar het gaat vooral over vrijheid. Over je eigen weg kunnen/mogen/durven kiezen. Over een vrouw zijn in een mannenwereld, en wat je moet geven om te krijgen wat je wil.

En het is mooi in al z’n vormen - woorden, plot en personages:

“The plot of Great Circle is intricate and rich, humming like the Merlin engine of the Spitfire Marian will eventually fly. It is rare to read a novel that is as beautifully built as it is elegantly written.

…

Great Circle is peopled by vivid, memorable characters whose fates intersect in ways both inevitable and shocking; whose deaths, when they come, have the blunt, heartbreaking force of truth. The book takes its epigraph from Rilke: “I live my life in widening circles / that reach out across the world.” This is a novel that expands the reader’s horizons, and is moving and surprising at every turn.”

“Here we have an action-packed book rich with character, but it's at the level of the sentence and the scene, the small but unforgettable salient detail, that books finally succeed or fail. In that, Great Circle is consistently, often breathtakingly, sound.”

En daarin hebben de reviews van The Guardian en New York Times een belangrijke toevoeging op de door mij beschreven alles omvattende grootsheid: dit boek blijft bij door de geweldige reis, maar werkt omdat elke zin prachtig is, elk gevoel zo beschreven dat je het altijd snapt - vaak ook direct zelf voelt.

De momenten beschreven, ook al zijn ze 100 jaar oud of mijlenver weg, lijken dichtbij.

Het boek gaat ten slotte ook, en voor mij vooral, over alleen zijn. Into the Wild achtig.

De wens om niet mee te doen, het alleen te rooien, in je eentje te vechten met de elementen. Wat die elementen ook zijn.

En dat voel ik ergens ook, die wens. Fijn om dat vicariously te kunnen meemaken.

Vanaf de bank, met uitzicht op een 🎄

Begreep belang van Griekse mythologie nooit zo goed, tot ik Song of Achilles las. Dit boek brengt het Griekenland van Odysseus echt tot leven.

Van de stoffige straten tot de eenvoudige gerechten. Van het leven in het bos, de normen aan het hof, de dynamiek van saaie dagen, tot de geuren en sensaties van een leger op pad.

Je voelt meteen, ook al was je er niet bij, zo was het!

En dat is waarschijnlijk ook zo. Madeline Miller deed meer dan tien jaar over dit boek, en haar eindeloze onderzoek straalt door haar prachtige en eenvoudige zinnen heen.

The Guardian schreef:

This is a deeply affecting version of the Achilles story: a fully three-dimensional man – a son, a father, husband and lover – now exists where a superhero previously stood and fought.

Miller's prose is more poetic than almost any translation of Homer. Iphigenia, sacrificed by her father Agamemnon to appease the goddess Artemis, is described as having "a tripping name, the sound of goat hooves on rock, quick, lively, lovely". And when Briseis, the concubine Agamemnon later steals from Achilles, gradually learns Greek from Patroclus, "her words were like new leather, still stiff and precise, not yet run together with use".

En dat is het belangrijkste aspect van dit boek. Het is zó prachtig beschreven. Het is een gedicht, een lofzang op ervaringen en keuzes maken, een verkenning van emoties waardoor ik mezelf beter leerde kennen.

Adembenemend prachtig 🥹

Echt vies-lekker, vanaf pagina één, maar stiekem ook echt goed! Een goudeerlijke verkenning van jaloezie, en pakken waar je ‘recht’ op hebt.

Een niet succesvolle schrijver krijgt de kans een boek uit te brengen dat eigenlijk niet van haar is, maar “is het niet voor iedereen beter als ik wel doe alsof dat zo is?”.

Het boek gaat ook over een onderwerp waar ze niet per sé in thuis is, maar “als mensen er door mijn middelste naam Song van uit gaan dat ik Chinees ben is dat toch niet mijn schuld?”

De hoofdpersoon is niet per se sympathiek maar je snapt en voelt elke stap die ze zet.

Je hebt deze gedachten, als je eerlijk bent…

Ben halverwege en weet oprecht niet of ik hoop dat haar bedrog uitkomt…

🫣🫢🤫

Lichte kost maar goudeerlijk, echt en precies de wereld van marketing, woke-wedstrijden en netwerken waar jonge makers om mij heen zich in begeven.

Lekkerder boek las ik lang niet…

Ik was nog maar nauwelijks bekomen van Lessen van Ian McEwan toen ik me compleet verloor in De Jaren van Nobelprijswinnaar Annie Ernaux.

Vergelijkbaar in opzet, totaal anders én minstens net zo mooi.

Ook een boek waarin een heel leven (1940 tot 2007) ons laat zien wat we als wereld en als mens hebben meegemaakt. Wat er is veranderd en wat er hetzelfde is gebleven.

In een zakelijke matter of fact toon die juist zorgt dat je enorm dichtbij komt.

De openingsscène is even wennen maar ook prachtig. Een random collectie herinneringen, zoals we die allemaal hebben, opgesomd zonder lijn of volgorde. Gewoon wat er allemaal door haar hoofd gaat.

Maar het boek gaat dieper dan de herinneringen van één persoon.

“Het is een ‘onpersoonlijke autobiografie’, waarin ze het leven van alledag in Europa beschrijft, dat van ons allemaal, voorzover we die tijd hebben meegemaakt. Wat we eten, kopen, wensen. Wat we lezen en luisteren, hoe we met elkaar omgaan en waarover we discussiëren.

Vanaf het begin schrijft Ernaux niet vanuit haar verbeelding, maar vanuit haar geheugen. Haar leven lang hield ze, heel nauwgezet, een dagboek bij. Dat voel je ook echt, ze weet het nog zo precies - de namen van de liedjes of hoe het voelde om als klein kind naar de verhalen over de oorlog te luisteren.

Een beetje Proust maar beter leesbaar. Haar oeuvre is alles tezamen ook een soort À la recherche du temps perdu.

Ze wil haar herinneringen vatten, beschrijven en bewaren voor de eeuwigheid. ‘La mémoire n’arrête jamais’, het geheugen stopt nooit, schrijft ze in De jaren. Al die beelden doen ertoe, ze zijn getuigen van haar tijd, inmiddels al een vervlogen tijd.”

Na De Lessen (vanuit het perspectief van een Britse man uit 1950) nu dus De Jaren van een Franse vrouw uit 1940. De combinatie is een ongelofelijk reis die je jezelf deze donkere dagen cadeau kunt doen.

Een heel leven in één boek, dat je ook nog eens uitnodigt om je eigen leven bewuster mee te maken.

Nog vele jaren 🥂

Roald Dahl is juist voor volwassenen meesterlijk; origineel, slim, genuanceerd vilein, de mens op z’n kleinst. De beste korte verhalen die je nooit las.

De vierde collectie korte verhalen die ik tip, als liefhebber van het genre, na eerdere tips 9 Stories, Five Tuesdays in Winter & Our Story Begins.

Als fan van korte verhalen moet ik het moment dat Netflix vier van zijn korte verhalen, gemaakt door Wes Anderson (een perfecte combinatie), natuurlijk wel even gebruiken.

Roald Dahl is een meesterverteller. Alle soorten menselijke slechtheid, niet in karikaturen zoals Mevrouw Bulstronk of De Griezels, maar slechtheid in jaloezie, in vileinheden, in obscure hobbies en mini-martelingen.

Z’n lievelingsverhalen vind ik die waar mensen anderen te slim af willen zijn, en dat vaak niet lukt maar anders dan je denkt.

De fantasie zit in details, in kleine dingen die net even anders zijn. In een weddenschap die over iets raars gaat maar toch direct spannend is. Zoals in “Man From the South” waar iemand met een weddenschap een cadillac kan winnen maar z’n pink kan verliezen.

In de New Yorker dit prachtige stuk over wat hem als schrijver zo bijzonder maakt: https://www.newyorker.com/books/page-turner/roald-dahls-twisted-overlooked-stories-for-adults

“At the same time, Dahl comes off as more knowing, or perhaps more winking, as if he and we, a writer and his readers, were in cahoots together. For him, the act of storytelling, at its heart, is a collaborative game.

…

As with his books for children, his adult stories are marked by conscience, by a moral center that extends beyond mere payback, leading to moments of unexpected depth.”

Maar, dat besef van moraal, of soms de beloning van het goede - wordt je als lezer nooit opgedrongen. Je mag zelf bedenken wat je wil vinden, of je gerechtigheid wil of wil meegenieten met de dader.

“It’s one of the pleasures of reading him, that for all the callowness, or cruelty, of his characters, he never extends his judgments onto us.”

In deze tijden van uitersten is Dahl een fijn tegengeluid. Ja, er gebeuren gekke dingen. Maar daar hoef je niet altijd iets van te vinden.

Prachtig klein verhaal over regels volgen en regels breken - over neuro-normaal en abnormaal - over verwachtingen en tevreden zijn.

En een prachtig inkijkje in Japan!

Keiko Furukura is zesendertig jaar oud en werkt al achttien jaar parttime in dezelfde buurtsupermarkt. Ze heeft ook nog nooit een vriend gehad en aan trouwen en kinderen moet ze niet denken.

Dit alles tot grote zorg en frustratie van haar vrienden en familie. Want dit is niet normaal.

Maar wat is dan normaal? In de buurtsupermarkt is er een handboek, Keiko weet precies wat er wel en niet van een medewerker verwacht wordt en houdt zich netjes aan de regels. Daar is ze heel goed in en dus heel normaal. Buiten de winkel gelden allemaal andere regels, die zijn nergens opgeschreven dus dat is lastiger.

“You eliminate the parts of your life that others find strange – maybe that’s what everyone means when they say they want to “cure” me. These past two weeks I’d been asked fourteen times why I wasn’t married. And twelve times why I was still working part-time. So for now I’d decide what to eliminate from my life according to what I was asked about most often I thought.”

Dit verhaal laat perfect zien wat we verliezen als we allemaal ‘normaal’ doen. Als we allemaal het ‘normaal’ van de VVD blijven willen. Allemaal op dezelfde manier consumeren, scoren en tevreden zijn.

Juist mensen die iets anders durven, misschien wat kleiner, moeten we koesteren!

Na een epische film of levensgroot boek kan ik niet direct aan iets nieuws beginnen. Dan is een kort verhaal of dun boek ideaal, dit was perfect.

De verhalen van Keegan zijn vaker perfect.

Met zo weinig informatie karakters tot leven brengen, met precies genoeg woorden een sfeer creëren, spanning laten voelen.

In drie bladzijden was ik in het arme Ierland van de vorige eeuw, en de zomer van de hoofdpersoon die uit logeren gaat…

The Guardian:

“Keegan's lyrical novella was originally a New Yorker short story, but it has gained greatly from this expansion: the narrative breathes along with the child slowly detaching from her cramped, impoverished home and starting to unfurl, leaf-like, in an atmosphere of attentiveness. This is a story about liminal spaces: about having ‘room, and time to think’, about the shifting lines between secrecy and shame, and a child's burgeoning apprehension of the gap between what must be explicit and what need merely be implied.”

The New York Times:

“We critics are guilty of emphasizing, ad nauseam, the novella’s size. Our epithets (short, slim, brief) imply slightness, something lesser than, as if we owe the reader a trigger warning: not a novel.

But who doesn’t want to finish a book over the course of a weekend?

For those of you who do, the Irish writer Claire Keegan’s beautiful new novella, Foster, is no less likely to move you than any heaping 400-page tome you’ll read this year.”

Als je tussendoor iets wil lezen, of dit weekend iets bijzonders mee wil maken, lees dit!

Één van de beste boeken die ik ooit las. Letterlijk over alles. Een leven in al z’n eerlijkheid en schoonheid weergegeven door in- én uitzoomen.

McEwan doet zoveel tegelijk: de geschiedenis van één mens en de mensheid, de laatste decennia in grote gebeurtenissen (van Cuba crisis tot Corona) en prachtig beschreven emoties, kleine keuzes en toevalligheden. Een leven van jeugdig gemak tot berusting en sterfelijkheid, de blik op je ouders én die op je kinderen.

“McEwan’s 17th novel is old-fashioned, digressive and indulgently long; the hero is a gold-plated ditherer, and the story opens with a teenage wank (few books are improved by an achingly sentimental wank). But Lessons is also deeply generous. It’s compassionate and gentle, and so bereft of cynicism it feels almost radical. Can earnestness be a form of literary rebellion?”

Kan radicale eerlijkheid een vorm van literaire rebellie zijn? Ook mooi: de hoofdpersoon is een man maar het zijn de vrouwen om hem heen die z’n leven bepalen. En hij is geboren in 1950. Dit is het leven van die boomers die terecht zo veel wordt verweten. McEwan zelf is een eerlijke boomer, die precies laat zien hoe mensen keuzes maken en daarmee inzicht geeft in alles wat deze generatie heeft bereikt en verloren.

Veel belangrijker: hij laat zien hoe een mensenleven voelt. Ook dat van ons.