Discover everything about sustainability from anyone

Klepelmaaier ervoor, schijveneg erachter en glyfosaat is niet meer nodig. Deze boer uit Raalte snapt echt niet waarom niet al zijn collega's dit doen. Hij doet het al 30 jaar.

Zou het echt zo simpel zijn?

Misschien heb je er ergens al iets over voorbij zien komen. Chili gaat deze week stemmen over een nieuw grondwetsvoorstel. Nav de meer dan een miljoen Chilenen die in 2019 de straat op gingen om hun onvrede te uiten, werd een in 2020 door meer dan 80% gestemd voor een grondwetsherziening.

In mei 2021 werd een groep van 155 mensen (bestaande uit 50% vrouwen) samengesteld om het volk te vertegenwoordigen in het herschrijven van de grondwet. Het doel; een eerlijker en duurzamer systeem opzetten. Dit alles ging onder leiding van de inheemse activiste Elisa Loncón.

p.s. Wel zo eerlijk om te vermelden dat op het spoor van dit artikel kwam via Wouter van Noort op LinkedIn.

Een must read artikel voor iedereen die in de mode werkt of weleens kleding koopt. Yes iedereen dus. Waarom? Read and see.

Kleine preview:

Ik ben het er volledig mee eens dat fabrieksmanagers hun arbeiders een fatsoenlijk loon moeten betalen. Maar waarom stelt niemand de vraag waarom dat zo moeilijk is? Merken gebruiken, of misbruiken, hun macht om de (financiële) risico’s van kledingproductie op ons af te schuiven. De oorsprong van duurzaamheidsbeleid gaat in veel opzichten over wettelijke naleving – het is ontworpen als manier om de verantwoordelijkheid van merken naar de fabrikanten te schuiven. De taak van merken is nu: controleren of die fabrikanten zich wel houden aan hun regels.’

Afgelopen vrijdag had ik een goed gesprek met Safi en Ilona, beiden net als ik onderdeel van het climate choir. En hoewel we ons alledrie bewust zijn daarvan, is het soms toch even lekker met elkaar op het altaar tegen elkaar te preachen om het vervolgens roerend met elkaar eens te zijn.

Afijn, heel veel schieten we daar niet mee op behalve we dat weer even lekker met elkaar op 1 lijn hebben kunnen zitten en dat nog wel tijdens werkuren.

Waar we het zo over eens waren; dat we af moeten van het dystopische imago van het klimaat. We moeten af van doemscenario’s en verlammende gevoel dat we er toch niets meer aan kunnen doen. We moeten onszelf een worst voorhouden in de vorm van een Utopische toekomst en wat we daarvoor kunnen doen.

Wat we niet wisten dat iemand het op afstand op dat exacte moment ook heel erg met ons eens zat te zijn. Hij schreef er een mooie column over die vandaag op de Correspondent verscheen.

De moeite van de 2 min leestijd meer dan waard.

Een klein voorproefje op de woorden van Jelmer Mommers;

Het tegengaan van verdere opwarming is dus niet iets wat volledig kan lukken óf mislukken. Het is geen kwestie van winnen of verliezen, van alles of niets.

Het is een kwestie van gradaties: het probleem wordt groter als we meer uitstoten, en minder groot als we daarmee stoppen. Als we CO2 uit de atmosfeer weten te halen, kunnen we de opwarming zelfs terugdraaien.

Vergelijk het met een treinreis. Het is niet alsof je niet meer op je bestemming kunt komen als je een aansluiting mist. Je kunt gewoon de volgende trein pakken. Je komt dan niet meer op de gewenste aankomsttijd aan, maar er zitten een hoop gradaties tussen gewenst en onmogelijk.

Lezen dus!

Bedrijven die hun onvermijdelijke CO2-uitstoot willen compenseren, kunnen aankloppen bij Sven Jense van non-profitorganisatie Climate Cleanup . Hij koppelt ze aan natuurprojecten.

Echt een fantastisch boek hoe je je tuin groen kan maken zonder rotzooi te gebruiken. Ik noem het mijn tuinbijbel. Fijn geschreven ook.

De belangrijkste overwegingen om duurzaamer te eten (minder vlees, niet te grote porties en minder verspillen) in gemakkelijke stappen. Voor mensen die de basics weten en zich nu zorgen maken om alles wat ze eten (Biologisch of niet? Avocados slecht? Niet-lokaal gegroeid is niet goed? Plastic verpakkingen vermijden?) Ook een geruststellend overzicht met de keuzes voor gevorderden.

Een van de betere artikelen over waarom 'fashion weeks' van vandaag de dag niet langer houdbaar zijn.

In de praktijk zijn de grenzen minder scherp dan gedacht en kent de ongemakkelijke waarheid tal van nuances.

En daar zijn we weer. Wederom een verhaal over de ongekende expansiedrift van een kapitalistisch bedrijf wat enkel kijkt naar verhoging van winst en omzet, en niet naar effect op mens of planeet.

Fascinerend genoeg verteld dit verhaal ook hoe Ferrero juist in het begin en midden van de vorige eeuw echt een onderneming was om trots op te zijn voor Italië. Van scholing voor werknemers, bussen die mensen ophaalde en thuis brachten tot goed gevulde kerstpakketten in een arm land na de tweede wereld oorlog. Maar inmiddels neemt die bedrijf als grillige monopolie najager land na land over om het kaal achter te laten. Met Italië als eeuwig thuis en wederom volgend doelwit. Een bedrijf waar chemische kunstmest gerelateerde kankergevallen, door de extreme hazelnoot teelt, worden ontkent en ook het gebruik van palmolie wordt weggezet als; we werken eraan. Voeg daaraan toe dat Ferrero als bijna enig bedrijf juist doorgaat met uitbreiden van de productie van shit producten met suiker, en we zijn rond.

Goede onderzoeksjournalistiek met wederom de conclusie; er moét iets veranderen in de wereld!