Discover everything about everything from Willa Stoutenbeek

Een must read artikel voor iedereen die in de mode werkt of weleens kleding koopt. Yes iedereen dus. Waarom? Read and see.

Kleine preview:

Ik ben het er volledig mee eens dat fabrieksmanagers hun arbeiders een fatsoenlijk loon moeten betalen. Maar waarom stelt niemand de vraag waarom dat zo moeilijk is? Merken gebruiken, of misbruiken, hun macht om de (financiële) risico’s van kledingproductie op ons af te schuiven. De oorsprong van duurzaamheidsbeleid gaat in veel opzichten over wettelijke naleving – het is ontworpen als manier om de verantwoordelijkheid van merken naar de fabrikanten te schuiven. De taak van merken is nu: controleren of die fabrikanten zich wel houden aan hun regels.’

Emy raakt met dit artikel (er komt nog een vervolg) een belangrijke snaar. Welke verantwoordelijkheden hebben de bedrijven in het productieproces? Op dit moment zijn de machtsverhoudingen erg scheef. De producenten zijn zo afhankelijk van de merken/bedrijven dat ze vaak tot wanhopige keuzes gedreven worden. Om vervolgens weer afgerekend te worden op hun keuzes.

Wat mij betreft ligt onze consumptiedrang en onze behoefte aan bodemprijzen hier wel deels aan ten grondslag.

Stemmen doe je niet alleen in het stemhokje, dat doe je ook dagelijks met je portemonnee. Waar draag jij aan bij met jouw dagelijkse aankoopkeuzes?

In een wereld waar alles over verticale groei lijkt te gaan en aandeelhouders en investeerders constant aandringen op grotere winstmarges, is het verfrissend om bedrijven te leren kennen die niet alleen een winstoogmerk hebben. Bedrijven die via hun business model hun best doen een positieve impact te hebben. Emy Demkes schreef hier een boeiend artikel over.

De feiten over plastic verpakkingen op een rij. Zelf heb ik me hier de afgelopen 10+ jaar al veel in verdiept maar het blijft best complex. In samenwerking met Milieu Centraal heeft de Greenlist het even allemaal onder elkaar gezet.

Persoonlijk zou ik ook graag meer in educatie/informatie voorzieningen van uit de gemeentes zien. Ook op de bakken zelf. Wist je bijvoorbeeld dat pizzadozen niet bij het papierafval mogen?

Hoe Fashion Fashion met de komst van SHEIN nog ‘faster’ werd. Gelukkig is Europa nu bezig deze bedrijven te weren waardoor er eindelijk ook vanuit de beleidsvorming hoek wat gaat veranderen. De onzichtbare kosten zijn er wel degelijk. Die kosten worden nu gedragen door de makers van de kleding, die 6-daagse werkweken met 12-18-urige werkdagen zichzelf letterlijk kapot werken voor een loon waarmee ze niet in hun levensonderhoud kunnen voorzien. En de rest van de rekening is voor de generaties na ons, want voor de groeiende textielafvalberg is nog altijd geen oplossing.

Aan het begin van de COVID pandemie voelden Ingeborg Ertinger & Thomas Roebers dat het belangrijk was om weer in contact te treden met onze menselijke roots en inheemse kennis.

Ze stelden inheemse leiders de vraag wat de wereld volgens hen nu nodig heeft.

Het resulteerde in een prachtige serie van 16 korte video’s.

We kunnen heel veel leren van inheemse volkeren, die in tegenstelling tot ons, nooit het contact met de natuur verloren zijn. Zij begrijpen als geen ander hoe wij als mens slechts een onderdeel zijn van de natuur. Dat staat haaks op ons perspectief waar de natuur in dienst gesteld wordt van de mens. Onze relatie met de natuur heeft desastreuze gevolgen voor de mensheid en de eerste kenmerken daarvan spelen zich momenteel af onder onze ogen.

Zum kotsen. De landbouw lobby is van onnavolgbare grootte. In NRC Handelsblad ging Tom-Jan Meeus na wat zij doen om het stikstofdebat te beïnvloeden en ontdekte: alles om grootschalige, industriële landbouw intact te laten. Ze hebben directe lijntjes met Den Haag. Ze sponsoren tv-programma’s die het imago van de boer opkrikken. Ze betalen de stichting Agri Facts die met alternatieve feiten twijfelt zaait over het stikstofbeleid. Ze steunen Agractie dat boerenprotesten organiseert.

Het is een pijnlijk geval van privatising gains, socializing losses. De winst is privé, de kosten zijn voor de samenleving. Niemand zet miljoenen reclamegeld in voor de oude eiken op de Veluwe die omvallen. Geen bedrijf betaalt actiegroepen om de rechten van kinderen te beschermen tegen de vernietiging van hun leefomgeving.

Afgelopen vrijdag had ik een goed gesprek met Safi en Ilona, beiden net als ik onderdeel van het climate choir. En hoewel we ons alledrie bewust zijn daarvan, is het soms toch even lekker met elkaar op het altaar tegen elkaar te preachen om het vervolgens roerend met elkaar eens te zijn.

Afijn, heel veel schieten we daar niet mee op behalve we dat weer even lekker met elkaar op 1 lijn hebben kunnen zitten en dat nog wel tijdens werkuren.

Waar we het zo over eens waren; dat we af moeten van het dystopische imago van het klimaat. We moeten af van doemscenario’s en verlammende gevoel dat we er toch niets meer aan kunnen doen. We moeten onszelf een worst voorhouden in de vorm van een Utopische toekomst en wat we daarvoor kunnen doen.

Wat we niet wisten dat iemand het op afstand op dat exacte moment ook heel erg met ons eens zat te zijn. Hij schreef er een mooie column over die vandaag op de Correspondent verscheen.

De moeite van de 2 min leestijd meer dan waard.

Een klein voorproefje op de woorden van Jelmer Mommers;

Het tegengaan van verdere opwarming is dus niet iets wat volledig kan lukken óf mislukken. Het is geen kwestie van winnen of verliezen, van alles of niets.

Het is een kwestie van gradaties: het probleem wordt groter als we meer uitstoten, en minder groot als we daarmee stoppen. Als we CO2 uit de atmosfeer weten te halen, kunnen we de opwarming zelfs terugdraaien.

Vergelijk het met een treinreis. Het is niet alsof je niet meer op je bestemming kunt komen als je een aansluiting mist. Je kunt gewoon de volgende trein pakken. Je komt dan niet meer op de gewenste aankomsttijd aan, maar er zitten een hoop gradaties tussen gewenst en onmogelijk.

Lezen dus!

Een visueel prikkelende documentaire over de problematiek van ons textiel afval. We produceren veel teveel kleding en dan ook nog eens van hele lage kwaliteit (om de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden nog maar even buiten beschouwing te laten). ‘The Global North’ kampt met een heel groot textiel afvalprobleem maar organisaties zoals het Leger des Heils willen ons laten geloven dat onze kleding ‘donatie’ mensen in the Global South zou helpen. Echter zadelen we ze voornamelijk op met ons afvalprobleem. Met alle lange termijn complicaties van dien.

Een interessante documentaire van Teddy Cherim en Lisa Konno die een pijnlijk stuk van ‘White Saviourism’ blootlegt in onze cultuur.

Willa did not add a review.