Discover everything about everything from Willa Stoutenbeek

Willa did not add a review.

Maartje Laterveer schreef dit wat mij betreft (als bezitter van een neurodivergent brein) belangrijke artikel over neurodiversiteit.

Zelf ADHD, hoogbegaafd met een heel lichte onbekende vorm van dyslexie (waarbij je soms woorden vergeet op te schrijven) heb enerzijds veel baat bij de diagnoses die al op redelijk vroege leeftijd gesteld werden en anderzijds voel ik me ook nog redelijk vaak onzeker over mijn niet neurotypische brein.

Als ondernemer ben ik redelijk succesvol maar ik heb ik allerlei manieren moeten bedenken om op een consistente manier te presteren. Mijn agendabeheer is een van mijn grootste knelpunten dus dat besteed ik uit. Tegelijkertijd zegt mijn ADHD hoofd dan constant dat mensen dat vast arrogant van mij vinden. Soms zijn er ook daadwerkelijk mensen die dat heel irritant vinden, dat alles qua planning via die weg moet. Maar ik ken de keerzijde. Plan ik toch een keer zelf iets in, dan is de kans groot dat ik het vergeet in mijn agenda te zetten, het überhaupt vergeet of een dubbele afspraak inplan. Planning zelf organiseren kan ‘desastreuze’ gevolgen hebben, weet ik inmiddels zelf.

Daarnaast heeft mijn neurodiverse brein juist ook veel voordelen. Ik kan heel creatief en out of the box denken, zie overal oplossingen voor, kan heel goed inschatten wie ik aan elkaar moet voorstellen zodat er mooie samenwerkingen ontstaan. Ik zie letterlijk scenario’s voor me, zie dan alles in alle details ontstaan. Als er veel stress en paniek heerst blijf ik rustig en kan ik heel snel en adrem denken en handelen.

Mijn empathische vermogens is extreem groot en kan me daardoor heel goed verplaatsen in mensen en situaties. Ik kan daardoor in mijn werk qua branding en communicatie bijna letterlijk in de huid van iemand anders kruipen en dingen zien en voelen zoals hen.

Maar ik ben er op dagelijks niveau ook altijd nog wel even onzeker over, want ik ben erg streng op mezelf en baal enorm als ik weer eens ‘een fout’ heb gemaakt.

Daarom ben ik heel blij dat er steeds meer aandacht en onderzoek is voor dit onderwerp waardoor er hopelijk ook steeds meer begrip en bekendheid voor het onderwerp ontstaat.

Dankjewel Maartje Laterveer!

Een heel belangrijk interview dat precies ons probleem op de zere plek raakt. We moeten af van het constante najagen van (lineaire) economische groei.

Al in 1972 voorspelde een jonge groep wetenschappers dat we tegen de crises zouden aanlopen waar we nu de eerste tekenen van beginnen te voelen.

‘Degrowth’, een erg onpopulair concept bij de politiek. Een samenleving groei onthouden vereist namelijk ‘maatregelen die op korte termijn negatief lijken’. Een dergelijke logica is de ‘antithese’ van de moderne politiek. In 1972 ‘geloofden veel economen dat we niet goed bij ons verstand waren’, vooral vanwege het belang dat we in ons onderzoek hechtten aan de lange termijn,’ aldus Meadows.

Wat ik eigenlijk zou willen vragen aan iedereen die dit leest, om het niet te zien als een confronterende en daardoor verlammende werkelijk. Maar misschien kunnen we ipv daarvan even heel goed en rustig bij onszelf ten raden gaan over wat wij kunnen doen binnen onze sfeer van invloed. Misschien heb je een bedrijf, misschien heb je kinderen, misschien werk je in een bedrijf en heb je collega’s en een werkgever. Misschien zit je in het onderwijs of werk je in de media.

Wat kun je doen om bij te dragen aan de oplossing ipv het probleem.

Naast de nodige zware kost over maatschappelijke uitdagingen vind ik het ook soms heerlijk om weg te mijmeren bij iets lichtverteerbaars. Alhoewel er de nodige Braziliaanse drama voorbij komt is dit ook vooral een feest voor oog en oor. De styling is van het niveau Mad Men en omdat het verhaal zich afspeelt tijdens de jaren 50-60 in Rio komt er ook veel fijne Bossa Nova, Samba en wat Jazz voorbij. Misschien ben ik bevooroordeeld door mijn affiniteit met Rio (heb er gewoond en mis het nog altijd… wat een magische stad!) maar ik denk dat het ook zonder enige affiniteit met Brazilië of Rio, de moeite waard is. Als je op een regenachtige dag even op (strand)vakantie wilt.

Al meer dan dertig jaar schrijft Michael Pollan boeken en artikelen over de intersectie waar de menselijke en natuurlijke wereld elkaar kruisen: op ons bord, in onze boerderijen en tuinen, en in onze geest. Een NY Times best selling auteur die telkens weer een maatschappelijk thema op een hele heldere en eigen manier onder de loep neemt. Van het hele kleine maar zo fijne boekje: Food Rules tot the Omnivore’s Dilemma en zijn laatste, How to Change Your Mind waren meteen #1 New York Times-bestsellers. How to Change Your Mind, over de mogelijke positieve effecten van psychedelische therapie, is onlangs door de populaire streamingdienst en Pollan verfilmd tot een Netflix-docuserie waarin de schrijver naast mooie gesprekken met wetenschappers, artsen en ervaringsdeskundigen ook zijn eigen ervaringen zal uitdiepen.

Een nieuwe blik op een thema wat leeft maar niet altijd het beste imago heeft. Decide for yourself… Kunnen psychedelica een mogelijke sleutelrol spelen in het oplossen van moeilijke thema’s als depressie en PTSD?

Als je denkt dit soort praktijken alleen in Amerika bestaan dan heb je t helaas mis. Ook hier in NL is institutioneel racisme levensbedreigend. We must demand change.

Tomas legt op een geheel eigen wijze uit waarom de wereld goed zou varen bij een beetje extra seksisme.

En zijn verhaal is wetenschappelijk onderbouwd en er is dus geen speld tussen te krijgen.

Een must read artikel voor iedereen die in de mode werkt of weleens kleding koopt. Yes iedereen dus. Waarom? Read and see.

Kleine preview:

Ik ben het er volledig mee eens dat fabrieksmanagers hun arbeiders een fatsoenlijk loon moeten betalen. Maar waarom stelt niemand de vraag waarom dat zo moeilijk is? Merken gebruiken, of misbruiken, hun macht om de (financiële) risico’s van kledingproductie op ons af te schuiven. De oorsprong van duurzaamheidsbeleid gaat in veel opzichten over wettelijke naleving – het is ontworpen als manier om de verantwoordelijkheid van merken naar de fabrikanten te schuiven. De taak van merken is nu: controleren of die fabrikanten zich wel houden aan hun regels.’

Afgelopen zondag zag ik de rete goede show van Alicia Keys op North Sea Jazz en daardoor dacht ik aan dit hele fijne live optreden van haar bij Tiny Desk. Sowieso een hele fijne serie intieme shows van de beste artiesten. Als deze show bevalt, check dan ook de Tiny Desk shows van H.E.R. en Jhené Aiko. Naast een goede artiest is Alicia ook een warm en oprecht mens, hier komt ook haar persoonlijkheid wat meer naar voren.

Fun fact: De toetsenist Omar, in deze Tiny Desk opstelling is toevallig een van mijn beste vrienden. Leerde hem meer dan 20 jaar geleden kennen toen speelde hij meestal in de band van Common en The Roots.

Deze aflevering vind ik heerlijk om te kijken of om lekker op de achtergrond aan te zetten.

Deze vermenging van vorm, inhoud en sentimenten wordt inmiddels handig opgepakt door een partij die soepel de agenda aanpast naar gelang er gewin te behalen is onder boze burgers, zo laat een onderzoek deze week zien. Forum voor Democratie werpt zich opportunistisch op als bondgenoot van ‘de slachtoffers van de regenten die willens en wetens onwaarheden verkondigen’.