Discover everything about sustainability from anyone

Wat een fijne aflevering was dit. Mooi gesprek met slim mens. Over ons denken over de natuur en elkaar, en hoe daar mee om te gaan. Over alles wat waarde heeft. Meer dan de moeite waard!

Hoe tragisch is het dat we het einde van deze prachtige planeet (het enige ons bekende leven) meemaken, en dat we daar nauwelijks over praten?

“Do not go gentle into that good night!”

Een prachtig betoogje over die ‘vervelende, storende, overdreven’ acties van milieuactivisten in musea, op straten en op vliegvelden.

Want hoe gek dat mensen - ook de liefste en weldenkendste in mijn omgeving - bozer lijken over die dappere acties dan over de bestuurders van onder vele anderen Shell & Tata die rijk worden (en de politici die dit faciliteren) ten koste van al het leven dat we kennen…

Er is een hopeloze strijd gaande (zo gek voelt de film Don’t Look Up al niet meer) die we allemaal aan het verliezen zijn. En de mensen die deze strijd voeren kregen meer voor hun kiezen dan de mensen die hun strijd noodzakelijk maken.

“But nothing works. It's like everyone is caught in a collective sleepwalk. And you feel a clear responsibility to do something. And you know most people will hate you for it, and denounce you.”

Ik ben blij dat Extinction Rebellion steeds meer steun krijgt.

Ze hebben het nodig.

We hebben het allemaal nodig. Meer dan nodig. Het is onze laatste kans…

ps. “I'd like to think Vincent himself would have loved this action and cheered on the activists. It was punk, full of life, and in tune with this beautiful Earth, just like he was. There is no art on a dead planet.”

Jelmer Mommers is een van mijn lievelingsauteurs (zijn nieuwsbrief is ook een aanrader). Hij tipte een stuk van Elizabeth Kolbert uit The New Yorker, ’een van de mooiste klimaatverhalen die ik dit jaar las.’ (zijn woorden, ik sluit me er bij aan.) Kolberts stuk sluit weer aan bij Mary Robertson opvatting ‘dat we een wereld moeten schetsen waar we naar toe kunnen rennen.' Dat helpt, tegen klimaatcynisme - en verlamming.

Eindelijk eindelijk eindelijk krijgt biodiversiteit de aandacht die het verdient.

Dit is niet alleen wezenlijk omdat biodiversiteit een minstens zo grote crisis als klimaatverandering en omdat beide crises innig verweven zijn, maar ook omdat de oplossing van de biodiversiteitscrisis een leefstijl-verandering vereist. Daar waar we qua oplossingen bij klimaatverandering vooral ons heil zoeken in incrementele interventies - en we vooral doorgaan met onze huidige leefstijl met wat marginale aanpassingen - draait het bij biodiversiteit luid en duidelijk om transformationele interventies.

De ineenstorting van biodiversiteit kunnen we niet oplossen met technologie. Het vereist dat we onze verstoorde relatie met natuur herstellen en een levensversterkende leefstijl ontwikkelen; een regeneratieve in plaats van degeneratieve leefstijl.

Deze regeneratieve leefstijl vereist een radicale herziening van ons denken en doen. We zullen ons antropocentrische denken en doen moeten vervangen voor een ecocentrisch denken en doen; een denken en doen waarbij we als menselijke soort een constructieve rol in het grotere, levende geheel leren te spelen, in plaats van onze huidige destructieve rol.

Dat kunnen we. Daar ben ik heilig en hartstochtelijk van overtuigd. Maar daarvoor moeten we dan wel eerst afscheid nemen van ons huidige vereconomiseerde normaal, waarbij natuur alleen instrumentele, economische waarde heeft. Natuur is nu een kapitaal om door mensen gebruikt te worden voor economische doeleinden. Natuur heeft nu alleen materiële waarde. Dat is illusoir. Natuur heeft intrinsieke en existentiële waarde.

Europe’s green transition will only happen with the engagement and involvement of communities that produce and consume energy locally.

Luckily, across the continent, there are signs it is happening.

From solar panels in the Netherlands to biomass burners in Spain, communities across Europe are increasingly making, consuming and selling their own energy, a trend that's vital if the EU is to meet its climate targets.

According to the latest data, 2 million Europeans are now involved in 7,000 local energy communities across the continent, with numbers growing rapidly since EU directives promoting clean energy and energy communities were introduced in 2018 and 2019.

They will be key to Europe’s green transition because, as heat pumps replace gas boilers and electric vehicles supplant internal combustion engines, highly centralised electricity production and distribution systems – power stations and grids – will simply not be able to adequately handle the huge increase in demand.

The only way forward is “energy citizenship” and to decentralise more and more, produce and consume more energy locally with sources like solar and wind – and boost storage and smart solutions for efficient energy management. All of which means involving “ordinary citizens“.

As things stand, Europe is nowhere near meeting its target of cutting greenhouse gas emissions by 55% in the next eight years, unless we work urgently on the role everyday citizens will have to play. And to get there, we need to explicitly recognise the social side of the energy transition.

All the research on peer-to-peer energy-sharing models showed they were far more accessible, democratised, collaborative and socially just than traditional top-down energy markets.

Fundamentally, they thrive on social interconnectedness among end-users, rather than being based on competing economic self-interests. They reinforce positive social values, and really strengthen empowerment and social engagement.

Do you also see energy citizenship and decentralized community-powered energy production as pivotal areas for powering Europe's green transition?

De #plastic groeit ons boven het hoofd. Het vervuilt niet alleen de natuur en onze voedselketen, maar leidt ook tot forse extra CO2-uitstoot en dus #klimaatverandering, becijferden Paul Stegmann en collega's.

#statiegeld

Het gaat hard! Nu nog flink elektrificeren in de industrie, meer wind op zee, zon op dak en kernenergie erbij. 'We can come an end', zou ik een bekend filosoof willen nazeggen.

Wat een verschrikkelijk raak stuk dit van de twee zeer gewaardeerde Wageningen University & Research hoogleraren Bram Büscher en Han Wiskerke!

Het sluit perfect aan bij een eerder de Volkskrant stuk: https://lnkd.in/ead3Q5h3

Nu het er op lijkt dat er weer een gedweeë jaknikker op de ministerspost op landbouw zetelt, is het een stuk rustiger qua boerenprotesten. Het lijkt alsof ingrijpende maatregelen weer afgewend zijn door de lobby van het agrarische grootkapitaal. Het lijkt erop alsof voorlopig weer alles grotendeels bij het oude blijft.

Maar schijn bedriegt…

Want in tegenstelling tot de protest-bouwsels die her en der in weilanden staan waarop de woorden ‘Geen boer, geen voedsel’ te lezen zijn, is het in werkelijkheid toch echt ‘Geen natuur, geen voedsel’. Je zou het bijna vergeten met de intensieve, industriële norm die we tot schijnwerkelijkheid hebben verheven, maar voedselproductie is een natuurlijk proces. Het is onmogelijk om voedsel te produceren zónder natuur. Een gezonde natuur is een basisvoorwaarde voor gezonde voedselproductie.

We kunnen deze natuurwet nóg een keertje proberen te ontkennen, maar daarmee verdwijnt deze niet. We kunnen deze natuurwet nogmaals proberen te tarten met technologie en innovatie, maar daarmee verandert deze niet.

Zoals vele andere crises, hebben we een voedsel-systeem-crisis. De tijd van marginaal, incrementeel gemier in de marge is over. Het is tijd voor fundamentele veranderingen. Het is tijd voor een voedsel-systeemverandering.

Gelukkig zijn er steeds meer boeren zoals de Caring Farmers die de voedsel-systeemcrisis wél erkennen; boeren die beseffen dat er helemaal niets mis is met hun prachtige professie, maar alles mis is met de destructieve wijze waarop die professie wordt beoefend: https://lnkd.in/eE7rdV8g

In het NRC stond pasgeleden een reconstructie van de strijd om de geborgde zetels bij de waterschappen. Het leest als een spannend verhaal.

Een autonome sciencefictionstaat die de planeet gaat redden van catastrofale opwarming dankzij de gouden energiemix van zon overdag en thermische wind in de nacht. Het heet Neom en een Nederlandse journalist heeft het bezocht. Neom is dus geen verzinsel maar wel iets waar je vol verbazing over kunt lezen. Heel veel verbazing.