Discover tv shows about everything from Thomas van Neerbos

Comedy: “niet flauw en best rauw”.

Had deze volgens mij al op een lijstje staan, nu weet ik zeker dat ik hem wil kijken 🤗

Heb als kind, volwassene én vader eindeloos kinderseries gezien: Bluey is de beste. Ontroerend, grappig, raak - én: niet alleen voor kinderen.

Scoort een zeldzame 9.4, zelfde categorie als Sopranos, The Wire, Breaking Bad en The Office. En is die 9.4 waard.

Ik merk steeds dat als m’n dochter dit kijkt, ik naast haar ga zetten, en blijf kijken…

Met de bijzondere kracht om zowel het leven van kinderen, als volwassenen, tot leven te brengen en te ontleden. Ons zelfs, braak, iets te leren…

Bijvoorbeeld in seizoen 3 aflevering 15, waarin een vader en dochter tegelijk op expeditie zijn - op hun eigen manier.

Andere hoogtepunten voor volwassenen:

Trampoline. Seizoen 1 - 26

Café. Seizoen 2 - 35

Bedroom. Seizoen 3 - 1

Mijn favoriet: Telefoons (3-16). Waarin een opa probeert met z’n kleindochters restaurantje te spelen, maar ontdekt dat hij te maken heeft met online thuisbezorgd app, hij vraagt op een bepaald moment: “maar zit ik dan nu zonder iemand te zien alleen thuis te eten wat ik heb besteld?”

🥲

Het enige nadeel van deze serie is dat ie kort is, want het is een: “a stereotype-smashing, Tarantino-esque triumph” en een “a Coming-of-All-Ages Masterpiece”.

Reservation Dogs (op Disney+) is een baanbrekende komedie over de avonturen van vier inheemse tieners op het platteland van Oklahoma die stelen, roven en sparen om in het exotische, mysterieuze en verre Californië te komen. Een serie die zo min mogelijk uitlegt, maar je gewoon meeneemt naar deze volwaardige wereld vol interessante en grappige mensen.

En helemaal gemaakt door inheemse volken: het volledige schrijversteam, de voltallige crew en het merendeel van de cast. Zo kan de serie scherp zijn en soepel spelen met stereotypen, zonder dat het ongemakkelijk is.

In mijn immer voortdurende zoektocht naar series die serieus en héél erg goed zijn maar niet zo zwaar en donker (Sopranos, Game of Thrones, The Wire) vond ik al Ted Lasso, Only Murders in the Building en Hacks.

Reservation Dogs doet, net als Somebody Somewhere iets extra bijzonders: het behandelt zware onderwerpen op een toegankelijke en zelfs luchtige manier, zonder ze minder serieus te nemen.

En dat werkt fenomenaal.

Ik leer, voel, lach en ervaar met een groep mensen waar ik veel te weinig van wist.

En het is ook nog eens een ‘coming of age’ verhaal - m’n lievelings.

Het enige nadeel dus, maar 28 afleveringen van 25 min. Mijn hoop is dat de makers over 10 jaar nog eens laten zien hoe het met Bear, Cheese, Elora Danan en Willie gaat.

ps. Nog wat ‘raving reviews’:

The Guardian:

Reservation Dogs is able to lay waste stylishly to centuries of myth and misrepresentation due to one simple, crucial, innovation: almost everyone involved in the production is a Native American, offering a perspective which never panders to the often-fetishising gaze of outsiders. Instead, this show tells of the push-pull of home: that simultaneous yearning to both belong and be free. It is a familiar coming-of-age experience, and one that is presumably only intensified when your homelands have been stolen and sold back by the colonisers more times than history records. Reservation Dogs doesn’t get too deeply into all that – in the same way that teenagers themselves tend to skate along the surface of generational trauma, aware but apparently unbothered.”

New York Times;

“For a series that ran only three short seasons, Reservation Dogs left an inordinate amount of unshakable moments like that. And even though it ends by its creators’ own choice, it is easy to feel, as Willie Jack says of Fixico, that we didn’t get to spend enough time with it. But I trust that its run was just about enough. It’s a story about young people in a transitional period of their lives, and it didn’t, like some past teen series, contort itself to keep them in place longer. Like Fixico and his wizard ways, it will stay with us long after it’s gone.”

“Surrounded by losers and misfits and boozers…” zong Mick Jagger speciaal voor deze serie. Het is bijna 2024, kies een slecht voornemen dit jaar:

In plaats van jezelf allerlei moeilijke nieuwe eigenschappen aan te meten, gun ik jullie jezelf te vergelijken met de menselijke mensen uit deze serie, neem een voorbeeld aan deze heerlijke langzame paarden…

Slow Horses is een heerlijke combinatie van suffe kantoor comedy en spannende politieserie.

Belangrijker: de perfecte manier om jezelf gerust te stellen deze dagen. Je ontkomt er niet aan om aan het einde van het jaar terug en vooruit te kijken. Dan kun je zenuwachtig denken: wat is er allemaal niet gelukt? En dan kijk je Slow Horses.

Slow Horses is (ik zag nog maar één seizoen maar ik las gelukkig ook de geweldige reviews van Anke Meijer in VPRO Gids dus ik durf het toch met stelligheid te zeggen) een lekkere spannende serie over eens niet de slimste en succesvolste mensen ooit.

James Bond, Jason Bourne, Jack Bauer - en nog letterlijk honderden anderen - zijn slim en snel en anderen slim te snel af.

De bewoners van Slow Horses zijn rustgevend stoffig, verslaafd en sloom - de perfecte mensen om je aan te spiegelen deze kerst, en je goeie voornemens op af te stemmen.

Deze Slow Horses zitten in Slough House, waarover Meijer schrijft:

“Ergens in een steegje in Londen, net voorbij de overvolle vuilniscontainers, bovenaan een ijzeren trap en achter een stalen deur die altijd klemt, bevindt zich Slough House; het afvoerputje van de Britse geheime dienst. Een plek waarnaar geheim agenten worden verbannen als ze een kolossale fout hebben begaan. Als ze bijvoorbeeld een map met staatsgeheimen in de metro hebben laten liggen, in bed zijn beland met de vrouw van een ambassadeur of de verkeerde persoon binnen MI5 tegen de haren in gestreken hebben. Slough House, dat figuurlijk zo ver van het glimmende hoofdkantoor in Regent’s Park ligt dat het net zo goed in Slough, even buiten Londen, had kunnen liggen (vandaar de naam), is het MI5-kantoor waar spionnencarrières onder stapels stoffig papierwerk langzaam sterven.”

De serie begint met iemand die, uiteraard tegen z’n wil, op Slough House terecht komt en daar weer snel weg wil; waardoor iedereen in beweging moet komen…

Kijk deze serie voor Gary Oldman.

Kijk deze serie omdat het de perfecte combinatie van The Office en Homeland is: “Slow Horses, de serie, werd geschreven door screenwriter Will Smith (Herron was betrokken als adviseur). Smith behoorde hiervoor tot het schrijversteam van Veep, en dat is te merken. Op de momenten waar de slow horses als team opereren, is de serie eerder Veep (of The Office) dan Homeland. En juist die combinatie van een zichzelf serieus nemende, oprecht spannende spionnenserie (de ontvoeringsscènes zijn niet om te lachen) en de bijna workplace comedy-achtige sfeer in Slough House, maakt deze serie onweerstaanbaar.”

Kijk de serie als je zoals ik van Londen houdt, al je lievelingsplekken komen voorbij.

Kijk deze serie om jezelf gerust te stellen. Niet alles is gelukt dit jaar, niet alles zal lukken in 2024, maar je werkt niet in Slough House - als Slow Horse.

🎁

Bepaald geen nieuwe tip; misschien wel m’n beste. Ik kijk de serie ongeveer elke zeven jaar en leer elke keer iets nieuws, het is er weer tijd voor...

Want met de wereld zoals ie is, is deze serie denk ik juist nu urgent en bijzonder.

In 2005 verscheen de serie Avatar: The Last Airbender op Nickelodeon. Nu staat hij op Netflix. Daar stond ie meteen 61 dagen in de top 10, een record!

“De wereld van Avatar is een combinatie van Aziatische, natuur en Inuit culturen, plus fictieve diersoorten uit de oudheid. In die wereld leven verschillende stammen met hun eigen specialisme in een bepaald soort element. Hoofdpersoon Aang is de Avatar, de enige persoon ter wereld die alle vier de elementen kan besturen.”

Normaal is de wereld in balans, maar nu is het oorlog. Drie jonge tieners moeten samen op pad om de wereld te redden. Tot zover vrij klassiek…

Maar: waar bij de meeste animatieseries de karakters eeuwig jong blijven, is er in Avatar veel meer groei (zowel geestelijk als lichamelijk). De emotionele achtergrondverhalen en gelaagde persoonlijkheden maken de serie letterlijk rijk. De serie is misschien voor kinderen gemaakt, maar vertelt een volwassen verhaal vriendschap, trouw en ambitie; over onze vreemde levenswegen; over oorlog en verlies en wat dit met een mens doet.

Elke keer dat ik hem kijk vind ik een nieuw lievelingskarakter. Zoals oom Iroh, of koning Bumi, of Mai.

Elke keer is er weer een aflevering die me iets leert, of raakt.

Het beste is: het einde is onverwacht en toch précies wat je wil. Zonder een seizoen te lang te duren.

“And if there was ever a show built to be watched again and again, it’s this delightful gem of a series - bright and balanced and full of hope, just like Aang himself.”

Deze kinderserie is bijna perfect, juist voor volwassenen!

In alle geweld van goeie series, vaak zo donker en heftig, ben ik altijd blij als een serie goed is - én licht. Vermaak mag licht zijn in donkere tijden…

Only Murders in the Building is precies dat!

En vooral heerlijk. Helemaal als je fan bent van podcasts en whodunnits, maar ik ben geen van beide dus deze tip zegt wat…

Op Disney+, 3 seizoenen en de 4e komt eraan.

Comedygrootheden Steve Martin en Martin Short (vrienden sinds The Three Amigos) hebben zichtbaar plezier, met hun origineel en goed gekozen tegenspeler Selena Gomez en met de enorme reeks beroemdheden (Tina Fey, Sting, Amy Schumer, Meryl Streep) die het heerlijk lijken te vinden om even mee te mogen doen, maar vooral met elkaar.

Afleveringen zijn kleine feestjes van 30 minuten…

Uit de VPRO gids:

“Waar de camerafilters in prestigieuzere projecten vaak donker en grauw zijn, zijn het hier warme kleuren en gemoedelijke behangetjes die het decor bepalen.”

“De twee mannen op leeftijd proberen moorden op te lossen met hulp van hun jongere buurvrouw terwijl ze er ondertussen een true-crime-podcast – titel: Only Murders in the Building – over maken. Maar gruwelijk wordt het geen seconde, het is eerder gemoedelijk en charmant. Een feelgoodserie eigenlijk, soms met een subtiel, emotioneel randje, maar vooral grappig.”

“Only Murders in the Building had makkelijk de verkeerde toon kunnen treffen. De grens tussen grappig en flauw is immers flinterdun. Ook het feit dat de drie hoofdrolspelers zich wagen aan een true-crime-podcast had geforceerd kunnen aandoen, maar in beide opzichten weet de serie volledig te overtuigen. Daar komt bij dat de whodunit dankzij de vele plotwendingen en onthullingen tot het einde toe blijft boeien. Een uiterst welkom warm bad in deze grauwe tijden.”

Dit is een serie die snelheid, drama, inhoud, strategie en slimme dialogen a la Aaron Sorkin* combineert. Daardoor blijf je kijken.

*West Wing, Few Good Men, The Newsroom

Seizoen 3 nu op Apple+. Zo goed en gelaagd als in seizoen 1, met meer focus op één onderwerp, belicht vanuit veie perspectieven, is het niet meer - maar het is wel lekker.

Plus Rachel uit Friends, Ellie Don Draper uit Mad Men en Stephen Fry in lekkere bijrol - genoeg nostalgisch te genieten

ps. Dit schreef ik hier na Seizoen 2:

“We zouden op mohi niet alleen moeten zeggen wanneer je iets moet kijken, maar ook wanneer je moet stoppen.

Stop bij Morning Show na seizoen 1. Dan heb je een ongelofelijk inkijkje gehad in de gelaagdheid en vele vormen van metoo, machtsmisbruik en het (ook als dader) omgaan daarmee.

Vanaf seizoen 2 is het gewoon een goede serie over de (oud-)presentatoren van een ochtend-show.”

In totaal: het kijken waard!

“Happy couples ruin TV shows” is een veelgehoorde quote in Hollywood. De spanning is beter dan de relatie. In Hacks werken ze allebei.

Hacks heeft de spanning in seizoen 1 en de relatie in seizoen 2, en het gaat niet eens om een liefdesrelatie, maar om een vriendschap die begint als verplichte werkrelatie.

Hacks gaat over Deborah Vans, een beroemde comédienne die langzaam de grip op haar carrière verliest. In een poging die carrière nieuw leven in te blazen, wordt Vance door haar agent gekoppeld aan de jonge komedieschrijfster Ava. Ze kunnen elkaar niet uitstaan, maar langzaam groeit het besef dat ze elkaar nodig hebben om hun levens een zetje in de juiste richting te geven.

Ik hou van tragikomedie, en dit is meta-tragikomedie. Komedies over komedie zijn zelden goed, Hacks is juist ook geweldig op de momenten dat het niet grappig is.

Jean Smart is geweldig als comédienne op leeftijd die keihard werkt, geld een prima motivatie vindt voor keuzes en zeuren haat.

Hannah Einbinder is even goed als Gen Z schrijver die haar eigen gevoelens en keuzes bloedserieus neemt, en er wereld wil veranderen.

“They are both prickly, both assured of their talent and essential rightness in all things comic (and, for Deborah, everything else, too), as well as being in need of change.”

“Ze zijn eigenlijk allebei best vreselijk, op totaal verschillende manieren. Maar de serie zelf kiest geen kant. Wat ontzettend slim is. De serie laat zowel de Gen-Z’er als de boomer van hun slechtste kanten zien, en maakt tegelijkertijd van beide vrouwen volwaardige, gecompliceerde en innemende mensen.”

“In een tijd waarin een aantal van onze bekendste komieken koppig blijven trappen naar de mensen die toch al een zwakkere positie hebben in de samenleving, is het verfrissend om een succesvolle komiek te zien die durft te veranderen. Al is het maar in een tv-serie. Het maakt Hacks niet alleen goed maar ook relevant.”

Ik kijk graag series die af zijn zodat je weet waar je aan begint. Dit is nog fijner: van The Fall kijk je alleen seizoen 1&2…

Seizoen 3 moet je volgens The Guardian laten gaan, en daar schreven ze zo’n sterk artikel over (zie 2e foto) dat ik hun advies blind gevolgd heb.

Seizoen één is lekkere psychologische detective serie - set in Dublin. Een persoonlijk gevecht tussen vrouw die gemener lijkt dan ze is en een vrouwenhater die zich aardiger voordoet dan ie is. Seizoen twee is een kat en muis spel, in een iets hoger tempo.

Kijken voor een geweldige (én adembenemend sterk en prachtige) Gillian Anderson die tussen het speurwerk door strijdt voor de representatie van vrouwen op alle fronten: “waarom wordt dit slachtoffer ‘onschuldig’ genoemd in dit persbericht? Zijn niet alle slachtoffers, man en vrouw, prostituée of niet, onschuldig?”, en zelf ook alle normen doorbreekt, op volstrekt charmante en subtiele wijze.

En kijken voor een keur aan mannen die werkelijk alles wat ons zo stom maakt tentoonspreiden: domme agressie, zwakheid, entitlement, manipulatie, geweld, gaslighting en gemakszucht…

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten… Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn.

Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls.

Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene.

Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’.

“Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.”

“In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.”

Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons.

💞