Discover everything about everything from Thomas van Neerbos

Begreep belang van Griekse mythologie nooit zo goed, tot ik Song of Achilles las. Dit boek brengt het Griekenland van Odysseus echt tot leven.

Van de stoffige straten tot de eenvoudige gerechten. Van het leven in het bos, de normen aan het hof, de dynamiek van saaie dagen, tot de geuren en sensaties van een leger op pad.

Je voelt meteen, ook al was je er niet bij, zo was het!

En dat is waarschijnlijk ook zo. Madeline Miller deed meer dan tien jaar over dit boek, en haar eindeloze onderzoek straalt door haar prachtige en eenvoudige zinnen heen.

The Guardian schreef:

This is a deeply affecting version of the Achilles story: a fully three-dimensional man – a son, a father, husband and lover – now exists where a superhero previously stood and fought.

Miller's prose is more poetic than almost any translation of Homer. Iphigenia, sacrificed by her father Agamemnon to appease the goddess Artemis, is described as having "a tripping name, the sound of goat hooves on rock, quick, lively, lovely". And when Briseis, the concubine Agamemnon later steals from Achilles, gradually learns Greek from Patroclus, "her words were like new leather, still stiff and precise, not yet run together with use".

En dat is het belangrijkste aspect van dit boek. Het is zó prachtig beschreven. Het is een gedicht, een lofzang op ervaringen en keuzes maken, een verkenning van emoties waardoor ik mezelf beter leerde kennen.

Adembenemend prachtig 🥹

Nog précies één dag relevant: de beste, scherpste en meest ‘insider’ podcast over de politieke campagnes en de verkiezingen morgen.

Met in deze aflevering vier mooie betogen:

1. Van Bianca Pander (BKB) over fake facts (liegen) in debatten.

2. Van Pelle Koppen (host) over de veiligheid van politici - dat we gewoon met onze handen van politici afblijven.

3. Van mijzelf; over bluffen in debatten en als toegift hoe de metafoor ‘spel’ niet voldoet als het gaat om verkiezingen…

Stem wijs morgen!

Stem morgen!

🗳️

Bepaald geen nieuwe tip; misschien wel m’n beste. Ik kijk de serie ongeveer elke zeven jaar en leer elke keer iets nieuws, het is er weer tijd voor...

Want met de wereld zoals ie is, is deze serie denk ik juist nu urgent en bijzonder.

In 2005 verscheen de serie Avatar: The Last Airbender op Nickelodeon. Nu staat hij op Netflix. Daar stond ie meteen 61 dagen in de top 10, een record!

“De wereld van Avatar is een combinatie van Aziatische, natuur en Inuit culturen, plus fictieve diersoorten uit de oudheid. In die wereld leven verschillende stammen met hun eigen specialisme in een bepaald soort element. Hoofdpersoon Aang is de Avatar, de enige persoon ter wereld die alle vier de elementen kan besturen.”

Normaal is de wereld in balans, maar nu is het oorlog. Drie jonge tieners moeten samen op pad om de wereld te redden. Tot zover vrij klassiek…

Maar: waar bij de meeste animatieseries de karakters eeuwig jong blijven, is er in Avatar veel meer groei (zowel geestelijk als lichamelijk). De emotionele achtergrondverhalen en gelaagde persoonlijkheden maken de serie letterlijk rijk. De serie is misschien voor kinderen gemaakt, maar vertelt een volwassen verhaal vriendschap, trouw en ambitie; over onze vreemde levenswegen; over oorlog en verlies en wat dit met een mens doet.

Elke keer dat ik hem kijk vind ik een nieuw lievelingskarakter. Zoals oom Iroh, of koning Bumi, of Mai.

Elke keer is er weer een aflevering die me iets leert, of raakt.

Het beste is: het einde is onverwacht en toch précies wat je wil. Zonder een seizoen te lang te duren.

“And if there was ever a show built to be watched again and again, it’s this delightful gem of a series - bright and balanced and full of hope, just like Aang himself.”

Deze kinderserie is bijna perfect, juist voor volwassenen!

Echt vies-lekker, vanaf pagina één, maar stiekem ook echt goed! Een goudeerlijke verkenning van jaloezie, en pakken waar je ‘recht’ op hebt.

Een niet succesvolle schrijver krijgt de kans een boek uit te brengen dat eigenlijk niet van haar is, maar “is het niet voor iedereen beter als ik wel doe alsof dat zo is?”.

Het boek gaat ook over een onderwerp waar ze niet per sé in thuis is, maar “als mensen er door mijn middelste naam Song van uit gaan dat ik Chinees ben is dat toch niet mijn schuld?”

De hoofdpersoon is niet per se sympathiek maar je snapt en voelt elke stap die ze zet.

Je hebt deze gedachten, als je eerlijk bent…

Ben halverwege en weet oprecht niet of ik hoop dat haar bedrog uitkomt…

🫣🫢🤫

Lichte kost maar goudeerlijk, echt en precies de wereld van marketing, woke-wedstrijden en netwerken waar jonge makers om mij heen zich in begeven.

Lekkerder boek las ik lang niet…

Nu in de bioscoop, met de meest romantische slotscène ooit, waarin alles wordt gezegd door wat er níet gebeurt. Letterlijk adembenemend.

Past Lives is, voor iedereen die wel eens verliefd is geweest of in een relatie heeft getwijfeld, een heel invoelbaar universeel verhaal. Over toeval en het lot, over keuzes en veranderingen, en over vorige en nieuwe levens.

Terecht met prijzen overladen, geweldig geacteerde (was al fan van Greta Lee door de Morning Show) enorm eenvoudige en ingetogen film (beetje de sfeer van Aftersun) in drie grote stappen: twee mensen van 12 jaar oud, dan 24 en dan 36.

De sleutelscène is drie mensen in een bar:

“‘Er is een bar in de East Village,’ zo vertelde filmmaker Celine Song tegen The Hollywood Reporter, ‘waar ik samen met mijn jeugdvriendje uit Zuid-Korea én mijn Amerikaanse man in belandde. Die vriend sprak alleen Koreaans en mijn man alleen Engels. En ik zat tussen ze in. Te vertalen. Als een brug tussen twee werelden.’

Dit is niet zomaar een ongemakkelijke, persoonlijke herinnering van Song, het is ook een heel aardige beschrijving van de allereerste scène van de film.”

En dan die drie stappen. Een geweldige reis in tijd en culturen.

12 JAAR - SEOUL:

De prepubers Na Young en Hae Sung zijn gek op elkaar, maar hebben dat nog nooit durven uitspreken. En dat zal ook nog even op zich moeten laten wachten, want Na Young emigreert met haar ouders naar Toronto, waar ze aan een nieuw leven begint.

24 JAAR - NEW YORK & SEOUL:

Hae Sung zoekt via Skype (de geluidjes van Skype brengen je in één keer terug naar de jaren 00) contact met Na Young, die zich inmiddels Nora noemt en verhuisd is naar New York. In een van de vele online-gesprekken die volgen bekent Nora dat ze eenzaam is in New York. ‘In het begin huilde ik hier iedere dag, totdat ik merkte dat niemand dat iets uitmaakt.’

36 JAAR - NEW YORK:

Nora en Hae Sung draaien nog steeds als planeten om elkaar heen. Hae Sung meldt dat hij naar New York komt en het waarom laat zich raden. Alleen is Nora inmiddels wel getrouwd met Arthur. En zo zijn we weer terug bij dat ongemakkelijke moment in de bar uit het begin van de film.

Wat volgt is de mooiste en aangrijpendste filmfinales van de afgelopen 36 jaar, minstens!

💔

Coco is de mooiste (in de ware betekenis van het woord mooi, als in visueel mooi - beautiful klinkt beter) film die ik ooit zag. En een belangrijke:

Ik vind dat we in Nederland niet Halloween maar Allerzielen moeten vieren, en dan zoals ze dat in Mexico doen. Op een mooie vrolijke manier de doden herdenken, ze weer even in onze levens brengen.

Coco laat perfect zien hoe dat moet. Ik zag (écht!) alle Dinsey en Pixar films, en deze staat met gemak in m’n top tien. Een heerlijke, geestige en vooral adembenemend prachtige film over hoe de doden voor altijd leven in ons.

Adembenemend prachtig dus, ik zet hier niet voor niets in de categorie “art & design”.

Of zoals The Guardian zegt: “The Land of the Dead is one of Pixar’s most visually ambitious worlds yet – a breathtaking vision of interconnected neon-lit boroughs, based loosely on Guanajuato in central Mexico.”

Wat ik mooi vind: zonder overdreven stereotypen wordt op een originele, speelse manier het uitbundige feest van 'Dia de los Muertos' (dag van de doden) uitgelegd, zodat zelfs de jonge kijkers het begrijpen. In Mexico is dit de dag waarop de doden worden geëerd door hun foto op een offrenda (offertafel) te zetten, omringd met eten en cadeaus. Het idee daarachter is dat overleden dierbaren op Dia de los Muertos het rijk der levenden kunnen bezoeken.

Een heel gezellig idee ook, via de vrolijkste spullen komen de doden weer even op bezoek.

Ook mooi: dit is denk ik een film die geschikt is om de dood met kinderen te bespreken. Een kleurrijk en niet luguber verhaal dat gaat over de band tussen familie en het respect voor overleden dierbaren. De boodschap dat de overledenen blijven voortleven zolang wij ze herinneren, is een prachtige en troostrijke boodschap voor iedereen. Oplettende kijkers zullen het plot misschien vrij snel doorhebben, maar voor kinderen is de uitkomst van het verhaal een leuke verrassing, die alles weer goed maakt.

Zet een kaarsje aan, kijk even wat langer naar familiefoto’s en maak juist vandaag deze sentimental journey!

Ik was nog maar nauwelijks bekomen van Lessen van Ian McEwan toen ik me compleet verloor in De Jaren van Nobelprijswinnaar Annie Ernaux.

Vergelijkbaar in opzet, totaal anders én minstens net zo mooi.

Ook een boek waarin een heel leven (1940 tot 2007) ons laat zien wat we als wereld en als mens hebben meegemaakt. Wat er is veranderd en wat er hetzelfde is gebleven.

In een zakelijke matter of fact toon die juist zorgt dat je enorm dichtbij komt.

De openingsscène is even wennen maar ook prachtig. Een random collectie herinneringen, zoals we die allemaal hebben, opgesomd zonder lijn of volgorde. Gewoon wat er allemaal door haar hoofd gaat.

Maar het boek gaat dieper dan de herinneringen van één persoon.

“Het is een ‘onpersoonlijke autobiografie’, waarin ze het leven van alledag in Europa beschrijft, dat van ons allemaal, voorzover we die tijd hebben meegemaakt. Wat we eten, kopen, wensen. Wat we lezen en luisteren, hoe we met elkaar omgaan en waarover we discussiëren.

Vanaf het begin schrijft Ernaux niet vanuit haar verbeelding, maar vanuit haar geheugen. Haar leven lang hield ze, heel nauwgezet, een dagboek bij. Dat voel je ook echt, ze weet het nog zo precies - de namen van de liedjes of hoe het voelde om als klein kind naar de verhalen over de oorlog te luisteren.

Een beetje Proust maar beter leesbaar. Haar oeuvre is alles tezamen ook een soort À la recherche du temps perdu.

Ze wil haar herinneringen vatten, beschrijven en bewaren voor de eeuwigheid. ‘La mémoire n’arrête jamais’, het geheugen stopt nooit, schrijft ze in De jaren. Al die beelden doen ertoe, ze zijn getuigen van haar tijd, inmiddels al een vervlogen tijd.”

Na De Lessen (vanuit het perspectief van een Britse man uit 1950) nu dus De Jaren van een Franse vrouw uit 1940. De combinatie is een ongelofelijk reis die je jezelf deze donkere dagen cadeau kunt doen.

Een heel leven in één boek, dat je ook nog eens uitnodigt om je eigen leven bewuster mee te maken.

Nog vele jaren 🥂

Deze luisterervaring maakte in één keer m’n Storytel z’n geld waard. Tom Hanks in een ode aan een huis en thuis. The Great Gatsby zonder Gatsby.

Doe jezelf dit cadeau. Zeker als je zoals ik uit een samengesteld gezin komt, als studeren niet echt iets voor je was, je een geweldige grote zus hebt, of opgroeide in een bijzonder huis.

Maar ook als je je ouders kwijt bent, of nostalgisch wil terugkijken, of nadenken over de gevolgen van kleine en grote keuzes. Als je ooit rijk was en nu niet meer, of andersom.

Als je houdt van simpele zinnen die je zelf verder aan mag vullen, in mag voelen.

Als je houdt van Tom Hanks, die eigenlijk zelden een slechte film maakte. En de perfecte stem is voor de hoofdpersoon, jongere broer Danny.

Weet oprecht niet hoe goed dit boek is als je het leest, maar dit luisteren was zo raak, zo wonderlijk waar, zo dichtbij - hoe ver weg het verhaal ook is…

Dit verhaal van volwassen worden, in en naast en voorbij een huis, voor een maand Storytel.

Een 💝

In alle geweld van goeie series, vaak zo donker en heftig, ben ik altijd blij als een serie goed is - én licht. Vermaak mag licht zijn in donkere tijden…

Only Murders in the Building is precies dat!

En vooral heerlijk. Helemaal als je fan bent van podcasts en whodunnits, maar ik ben geen van beide dus deze tip zegt wat…

Op Disney+, 3 seizoenen en de 4e komt eraan.

Comedygrootheden Steve Martin en Martin Short (vrienden sinds The Three Amigos) hebben zichtbaar plezier, met hun origineel en goed gekozen tegenspeler Selena Gomez en met de enorme reeks beroemdheden (Tina Fey, Sting, Amy Schumer, Meryl Streep) die het heerlijk lijken te vinden om even mee te mogen doen, maar vooral met elkaar.

Afleveringen zijn kleine feestjes van 30 minuten…

Uit de VPRO gids:

“Waar de camerafilters in prestigieuzere projecten vaak donker en grauw zijn, zijn het hier warme kleuren en gemoedelijke behangetjes die het decor bepalen.”

“De twee mannen op leeftijd proberen moorden op te lossen met hulp van hun jongere buurvrouw terwijl ze er ondertussen een true-crime-podcast – titel: Only Murders in the Building – over maken. Maar gruwelijk wordt het geen seconde, het is eerder gemoedelijk en charmant. Een feelgoodserie eigenlijk, soms met een subtiel, emotioneel randje, maar vooral grappig.”

“Only Murders in the Building had makkelijk de verkeerde toon kunnen treffen. De grens tussen grappig en flauw is immers flinterdun. Ook het feit dat de drie hoofdrolspelers zich wagen aan een true-crime-podcast had geforceerd kunnen aandoen, maar in beide opzichten weet de serie volledig te overtuigen. Daar komt bij dat de whodunit dankzij de vele plotwendingen en onthullingen tot het einde toe blijft boeien. Een uiterst welkom warm bad in deze grauwe tijden.”

Roald Dahl is juist voor volwassenen meesterlijk; origineel, slim, genuanceerd vilein, de mens op z’n kleinst. De beste korte verhalen die je nooit las.

De vierde collectie korte verhalen die ik tip, als liefhebber van het genre, na eerdere tips 9 Stories, Five Tuesdays in Winter & Our Story Begins.

Als fan van korte verhalen moet ik het moment dat Netflix vier van zijn korte verhalen, gemaakt door Wes Anderson (een perfecte combinatie), natuurlijk wel even gebruiken.

Roald Dahl is een meesterverteller. Alle soorten menselijke slechtheid, niet in karikaturen zoals Mevrouw Bulstronk of De Griezels, maar slechtheid in jaloezie, in vileinheden, in obscure hobbies en mini-martelingen.

Z’n lievelingsverhalen vind ik die waar mensen anderen te slim af willen zijn, en dat vaak niet lukt maar anders dan je denkt.

De fantasie zit in details, in kleine dingen die net even anders zijn. In een weddenschap die over iets raars gaat maar toch direct spannend is. Zoals in “Man From the South” waar iemand met een weddenschap een cadillac kan winnen maar z’n pink kan verliezen.

In de New Yorker dit prachtige stuk over wat hem als schrijver zo bijzonder maakt: https://www.newyorker.com/books/page-turner/roald-dahls-twisted-overlooked-stories-for-adults

“At the same time, Dahl comes off as more knowing, or perhaps more winking, as if he and we, a writer and his readers, were in cahoots together. For him, the act of storytelling, at its heart, is a collaborative game.

…

As with his books for children, his adult stories are marked by conscience, by a moral center that extends beyond mere payback, leading to moments of unexpected depth.”

Maar, dat besef van moraal, of soms de beloning van het goede - wordt je als lezer nooit opgedrongen. Je mag zelf bedenken wat je wil vinden, of je gerechtigheid wil of wil meegenieten met de dader.

“It’s one of the pleasures of reading him, that for all the callowness, or cruelty, of his characters, he never extends his judgments onto us.”

In deze tijden van uitersten is Dahl een fijn tegengeluid. Ja, er gebeuren gekke dingen. Maar daar hoef je niet altijd iets van te vinden.