Discover everything about everything from Haro Kraak

Ik sluit mij aan bij de hype: kijk deze heerlijk absurde film over groteske welvaart, liefst in de bioscoop, lees er zo min mogelijk over vooraf en laat je meevoeren.

Diep onder de indruk van dit boek dat de geschiedenis van de Troubles in Noord-Ierland beschrijft aan de hand van een aantal persoonlijke verhalen. Ten eerste, de ontvoering en verdwijning van een moeder in 1972. Haar tien kinderen blijven alleen achter.

Het is een monumentaal boek. Aanvankelijk kostte het moeite om erin te komen, ook omdat de materie nieuw en zwaar was, maar op een kwart greep het me zoals me zelden nog gebeurt. Uiteindelijk gaf het een uniek inzicht in de psyche van radicalen en in hoe een land met een collectief trauma omgaat.

Een eigenzinnig en lichtvoetig drama dat is gesitueerd op de prachtige ruige Ierse kust in 1923. De keuze om Colin Farrell een goeiige, ietwat saaie man te laten spelen is verrassend en heel slim. Van de ene op de andere dag wordt hij door zijn beste vriend genegeerd. En dat maakt hem gek. De dialogen zijn heel erg fijn, subtiel en grappig.

Ik ben in korte tijd groot fan van Mike Birbiglia geworden nadat ik drie van zijn stand-upshows op Netflix heb gekeken. Ze zijn allemaal leuk, maar dit is de beste, omdat het zo'n heerlijk simpel en persoonlijk thema heeft: zijn liefdesgeschiedenis - die uiteraard rampzalig is. Hij is heel slim, keihard voor zichzelf en verder ga ik zijn humor niet uitleggen want daar wordt het zelden leuker van. Ga maar gewoon kijken.

Ik was benieuwd naar het vroege werk van Ruben Östlund (regisseur van Triangle of Sadness, The Square en Turist) en vond deze film uit 2011 op Eye Player (voor 3,50). Een indringend, duister verhaal over klasse en ras, met slechts een paar toetsen luchtigheid. Gebaseerd op een echte zaak waarbij een jeugdbende uit een achterbuurt in Göteborg tientallen middenklasse-kinderen scamde. Provocatief en nietsontziend, zeker niet zo satirisch en licht verteerbaar als zijn latere films. Erg sterk.

De beste roman die ik de afgelopen jaren las. Een moderne klassieker volgens Bas Heijne, en die heeft zoals wel vaker gelijk. Het verhaal is geïnspireerd op de moord op Marianne Vaatstra. Normaal gesproken zou zo'n waargebeurde insteek me een beetje afschrikken. Maar Middendorp weet de valkuilen van makkelijk psychologiserend proza te vermijden. Met zijn vederlichte fraaie stijl scheert hij heen en weer in de tijd. En zet een portret neer van een man die nukkig maar welwillend zijn ondergang tegemoet gaat.

Hoewel ik inmiddels een serieuze truecrime-verzadiging heb opgelopen, wist deze podcast me toch te verrassen en ver boven het genre uit te stijgen. Het begint met een rechter die de podcastmaker een tip geeft: een onschuldige man zit al 30 jaar vast voor de moord op zijn vrouw. Wat volgt zijn negen afleveringen van grote vertelkunst en subliem onderzoek.

In de kast van mijn ouders vond ik laatst een prachtige uitgave van The Old Man and the Sea uit 1956. Een schitterende, kleine novelle van Hemingway, zoals altijd in simpele, klare taal geschreven. Het plot kun je samenvatten als: oude man gaat vissen. Maar daarachter schuilt een groter verhaal: “A man can be destroyed but not defeated.” Met andere woorden: waar hoop is, is leven.

Een van de interessantste schrijvers van de laatste jaren vind ik Marijke Schermer. Haar tweede roman Noodweer is een prachtig en messcherp portret van een huwelijk en een huis die gelijktijdig ineenstorten. Haar derde - Liefde, als dat het is - is nog beter en gaat over een gezin waarin iedereen zijn eigen problemen heeft. Het knappe is dat ze voortdurend van perspectief wisselt, soms zelfs in één alinea, maar dat het nog steeds erg goed leesbaar is. Het vergt een bepaald soort zelfvertrouwen om over zoiets alledaags als een huwelijk of een gezin te schrijven en er toch iets volstrekts origineels van te maken. Schermer kan dat.

Ik lees her en der wat kritiek, maar ik vind het nieuwe seizoen van The White Lotus, dat zich dit keer afspeelt in een schitterend hotel op Sicilië, weer ongelooflijk goed en vooral heel erg vermakelijk. Het verhaal stelt niet heel veel voor, maar als elke scene en elke dialoog zo spannend, grappig en vol frictie is, maakt dat niet veel uit. De morele leegte van rijkdom wordt heerlijk neergezet. En de personages zijn weer superieur onhebbelijk. De nieuwe cast is ook heel fijn, omdat er (voor mij) veel voortreffelijke nieuwe acteurs tussen zitten. En eeuwig dankbaar voor de long overdue comeback van Michael Imperioli (voor de Sopranos-fans: Chris Moltisanti).