Discover everything about sex & relationships from Haro Kraak

Een van de interessantste schrijvers van de laatste jaren vind ik Marijke Schermer. Haar tweede roman Noodweer is een prachtig en messcherp portret van een huwelijk en een huis die gelijktijdig ineenstorten. Haar derde - Liefde, als dat het is - is nog beter en gaat over een gezin waarin iedereen zijn eigen problemen heeft. Het knappe is dat ze voortdurend van perspectief wisselt, soms zelfs in één alinea, maar dat het nog steeds erg goed leesbaar is. Het vergt een bepaald soort zelfvertrouwen om over zoiets alledaags als een huwelijk of een gezin te schrijven en er toch iets volstrekts origineels van te maken. Schermer kan dat.

Ik ben in korte tijd groot fan van Mike Birbiglia geworden nadat ik drie van zijn stand-upshows op Netflix heb gekeken. Ze zijn allemaal leuk, maar dit is de beste, omdat het zo'n heerlijk simpel en persoonlijk thema heeft: zijn liefdesgeschiedenis - die uiteraard rampzalig is. Hij is heel slim, keihard voor zichzelf en verder ga ik zijn humor niet uitleggen want daar wordt het zelden leuker van. Ga maar gewoon kijken.

Ik had nog nooit iets van Barnes gelezen tot ik vorige week bij toeval dit boekje - een spannende novelle van 149 blz - uit de kast trok. Ik was meteen gegrepen door de licht-melancholische toon van de verteller, een man die terugblikt op een paar vriendschappen en een relatie uit zijn jeugd. Het pretentieuze kameraadschap van de jonge Britse posh boys is geweldig getroffen. En ook zijn moeizame eerste stappen in de liefde zijn heel fraai neergezet. Een dag later had ik het uit en begon ik uit te zoeken wat m'n volgende Barnes-boek zou worden.

Dit is een boek dat eigenlijk niet zou moeten werken. Het zijn in wezen twee romans na elkaar. Op het eerste oog een krukkige compositie - zo plompverloren begint op de helft de tweede roman. Maar de compositie is juist erg slim, als je er oog voor hebt. Het eerste deel gaat over een 25-jarige vrouw die bij een uitgeverij werkt in New York en een zeer ongelijke affaire begint met een oude, zeer beroemde, zeer op Philip Roth lijkende schrijver. Hoe de machtsverhoudingen liggen blijkt al uit het feit dat hij haar nummer heeft, en zij niet het zijne. Het tweede deel gaat over een Iraakse Amerikaan die wordt vastgehouden op een vliegveld en wordt ondervraagd. De dwarsverbanden in de verhalen zijn subtiel. Het laatste hoofdstuk geeft een kleine hint wat de twee boeken verbindt.