Discover everything about everything from Marco Raaphorst

Lijden is iets ervaren maar het niet willen ervaren. Het is het ontkennen van de werkelijkheid. Het is goed om als mens vanaf een afstand naar jezelf te kijken, juist niet om dissociatie toe te passen, nee we moeten juist voelen, maar we moeten ons er niet mee identificieren.

Kortom: wel voelen maar het niet zijn. Juist het niet willen voelen van een gevoel maakt dat je het bent. Je maakt het als het ware te rationeel, je ego verzint er een verhaal omheen. Deze ontkenning van het gevoel creëert het lijden. Terwijl het enige dat je moet doen is het te voelen.

Omgekeerd, een fijn gevoel beschouwen we als het bewijs van onze eigen waardevolheid. Het tegenovergestelde dus van de negatieve emoties beschouwen als het bewijs van ons eigen falen, waardoor we het niet willen voelen.

Jan Geurtz legt het allemaal klip en klaar uit. Fascinerend en helemaal niet zo makkelijk om toe te passen. Maar hij zet wel een deur open naar een groter bewustzijn. Zonder het heel zweverig te maken.

Zo legt hij uit waarom we Ne Me Quitte Pas van Brel zo mooi vinden. Omdat we de emoties kunnen voelen zonder dat we ons ermee identificeren. Dat voelen van emoties zoeken wij dus juist op. De truc is dus om ons er niet mee te identificeren, het gevoel te nemen zoals Ne Me Quitte Pas ons kan raken.

Wat Pieter van der Wielen en Jan Geurtz hier in een uurtje neerzetten is geweldig.

Love + Radio blijft mijn favoriete podcast. Verhalen over outsiders. Altijd op het randje of er overheen. Met niet-standaard muziek en niet-standaard sounddesign.

Anderson Cooper is bekend van CNN. Hij komt over als een stabiel persoon. Misschien zelfs enigsinds koel. Maar schijn bedriegt. In zijn podcast All There Is duikt hij in zijn eigen verleden en aanschouwt de rouw die hij jarenlang voor zich uitgeschoven heeft. Op jonge leeftijd verlor hij zijn vader en broer. Met z’n mobiel in de hand treed hij het ouderlijk huis binnen en laat het toe, de herinneringen, de emoties.

Goed spreken, het is van de grootste schoonheid. Deze podcast is zeldzaam mooi.

Het is Ellen Jens, de vriendin van Adriaan van Dis, die op haar sterfbed in de hospice nog met hem wilde reizen.

“Dan deed ze haar ogen dicht en dan gingen wij reizen als een soort Sjeherazade, met eindeloze vertellingen.”

“Waar wil je dan reizen?”, vroeg Adriaan.

Parijs, telkens weer was het Parijs.

Liefde voor de stad, liefde voor elkaar.

In Luister vertelt de hoofdpersoon Marie vanuit Parijs haar verhaal. Ze vertelt dat Flo moet luisteren naar dat verhaal, het verhaal dat wij, de lezers, lezen.

Flo is een van de overlevenden van de aanslagen die op vrijdag de 13e in 2015 in Parijs hebben plaatsgevonden.

“Voor ons verhaal heb ik een derde nodig, want ieder verhaal rust op drie punten. Anders valt het om.”

Deze derde persoon heeft Flo nooit gekend. Toch vormt hij een essentiële schakel in het geheel.

Het verhaal is een soort coming of age maar dan niet van slechts één persoon maar van drie personen wiens levens op een bijzondere manier met elke verbonden zijn.

Ik vind het een meesterlijke vertelling van Bronwasser. Haar taal is prachtig en het verhaal zit razendknap in elkaar zonder dat het complex is om te volgen. De verwevenheid van de drie mensenlevens is simpelweg heel goed uitgedacht.

Dit is zo’n boek waarvan je eigenlijk hoopt dat er geen einde aan komt.

Waren alle boeken maar zo goed.

Bij wijze van introductie moest Hugo Borst kwijt dat Gijs Groeteman een lul is die lijzig praat.

“God, lekker begin zo…”

Vanuit de zaal klonk hier en daar een ongemakkelijk lachje.

(bijsluiter: ik monteerde deze aflevering)

Het is een té bizar rapport dat Bas Haan te lezen krijgt. Hierin wordt de suggestie gedaan om psychiatrische patienten palliatieve zorg te geven zonder met hen te overleggen.

Waarom? Omdat ze teveel tot last zijn. Voor wie? Voor de zorg.

Het is 3 oktober 2003 als Roy van het illustere duo Siegfried & Roy door een van de tijgers in zijn nek wordt gebeten en het podium wordt afgesleurd. Dit is het spannende vertrekpunt van de podcast Wild Things.

Door uitstekend sounddesign, lekkere speciaal gecomponeerde 80s synth-muziek en topklasse editing word je in dit prikkelende verhaal getrokken. Een verhaal dat de vraag stelt: waarom viel de tijger Roy aan? Zo zou Roy, terwijl hij levensbedreigend verwond was geraakt, nog hebben geroepen: “Don't harm the cat!”

Deze podcast triggerde mijn nieuwsgierigheid maximaal. Het is typisch zo’n podcast die we een Movie For Your Ears noemen.

Won Yip zit met een sigaret tussen de tanden samen met zijn zus handmatig de boekhouding te doen in een kelderruimte zonder ramen. Lokatie: de Dam, Amsterdam. Hoewel hij schathemeltje rijk is kiest hij ervoor om elke dag in een verhoogde kruipruimte te gaan zitten, zonder ramen, waar de electriciteitsdraden uit het plafond hangen en een lichtbak permanent op knipperen staat. Het vervangen van een lampie heeft duidelijk geen prioriteit voor onze kettingroker. Het wegwerken van rekeningen wel.

“22 duizend achthonderdzesentachtig”, roept Won. Zijn zus voert het getal braaf in de computer in. Af en toe valt de jongste broer van Won voor haar in. De tatoeage op zijn arm verbergt ‘ie voor Won door lange mouwen te dragen. Er wordt gezegd dat hij bang is voor Won maar Won vindt dat onzin. “Het is een teken van respect voor mij want ik vind tatoeages verschrikkelijk!”

Geldtellen, dat doe je met je familie want wie anders kun je vertrouwen? Zelfs een boekhouder is niet welkom in de bunker op de Dam.

Ondertussen is de vrouw van Won hun penthouse in het Pontsteigergebouw aan het inrichten. Wat ze in Won ziet blijft gissen want Won heeft volgens haar maar in één ding interesse: centjes verdienen. Of zeg maar gerust: dwangmatig geld verdienen.

Als zij Won de meubels in het penthouse toont die zij heeft uitgekozen zie je hem wegkijken en denken “och zat ik toch maar weer lekker in mijn keldertje geld te tellen.”

Geldtellen als vorm van therapie. Een poging tot het aflossen van jeugdtrauma’s.

Bill Evans verzon het mooiste piano intro ooit. Het is te vinden op Kind of Blue van Miles Davis. Maar ook op zijn eigen albums, zoals in deze prachtige uitvoering.

Opvallend detail: Spotify toont een tekst bij dit instrumentale nummer. #error