Discover everything about science & technology from Marco Raaphorst

Is het op Mohi raar om iets dat je zelf gemaakt hebt aan te prijzen?

Het gaat om mijn korte protestsong. Omdat ik het gedoe in de Haagse politiek niet langer kan aanzien. Dit moest eruit.

(bijsluiter: ik monteerde deze aflevering)

Het is een té bizar rapport dat Bas Haan te lezen krijgt. Hierin wordt de suggestie gedaan om psychiatrische patienten palliatieve zorg te geven zonder met hen te overleggen.

Waarom? Omdat ze teveel tot last zijn. Voor wie? Voor de zorg.

In Luister vertelt de hoofdpersoon Marie vanuit Parijs haar verhaal. Ze vertelt dat Flo moet luisteren naar dat verhaal, het verhaal dat wij, de lezers, lezen.

Flo is een van de overlevenden van de aanslagen die op vrijdag de 13e in 2015 in Parijs hebben plaatsgevonden.

“Voor ons verhaal heb ik een derde nodig, want ieder verhaal rust op drie punten. Anders valt het om.”

Deze derde persoon heeft Flo nooit gekend. Toch vormt hij een essentiële schakel in het geheel.

Het verhaal is een soort coming of age maar dan niet van slechts één persoon maar van drie personen wiens levens op een bijzondere manier met elke verbonden zijn.

Ik vind het een meesterlijke vertelling van Bronwasser. Haar taal is prachtig en het verhaal zit razendknap in elkaar zonder dat het complex is om te volgen. De verwevenheid van de drie mensenlevens is simpelweg heel goed uitgedacht.

Dit is zo’n boek waarvan je eigenlijk hoopt dat er geen einde aan komt.

Waren alle boeken maar zo goed.

Het is Ellen Jens, de vriendin van Adriaan van Dis, die op haar sterfbed in de hospice nog met hem wilde reizen.

“Dan deed ze haar ogen dicht en dan gingen wij reizen als een soort Sjeherazade, met eindeloze vertellingen.”

“Waar wil je dan reizen?”, vroeg Adriaan.

Parijs, telkens weer was het Parijs.

Liefde voor de stad, liefde voor elkaar.

Met De Kunst van het Verdwijnen hebben Bart Van Nuffelen en Lucas Derycke een podcast gemaakt die een nieuw geluid laat horen. Bart is een theaterregisseur die duidelijk van de taal is. Zijn vertelling vormt de lijm van dit verhaal. Alle woorden, zorgvuldig afgewogen, zijn van de grootste schoonheid.

Lucas is audio- en theatermaker en is verantwoordelijk voor de regie, opname en montage. Om door een ringetje te halen, de gehele productie is ronduit prachtig uitgevoerd. De muziek van Tom Pintens is spaarzaam en werkt heel goed. Diverse muzikale motieven herhalen zich gedurende de achtdelige reeks om zo herkenning en vertrouwdheid te kweken.

Nergens worden de emoties kapot gedrukt door middels de muziek te benadrukken wat het verhaal allang in zich draagt. Deze podcast is met tederheid en oor voor subtiliteit gemaakt.

Hoewel ik lang niet alle podcasts heb gehoord die dit jaar zijn uitgebracht, deze is mijn favoriet. Het is een klassieker. Zo moet het zijn. Een Vlaams meesterwerk.

Ik beveel dit NIET aan.

Dit is, naar mijn mening, verschrikkelijk.

Nederland op zijn goedkoopst. We gooien ff wat muziek in de blender en zetten er een beat onder.

Groteske meuk. Dressed to impress.

Met muziek heeft het geen reet van doen.

Het is 3 oktober 2003 als Roy van het illustere duo Siegfried & Roy door een van de tijgers in zijn nek wordt gebeten en het podium wordt afgesleurd. Dit is het spannende vertrekpunt van de podcast Wild Things.

Door uitstekend sounddesign, lekkere speciaal gecomponeerde 80s synth-muziek en topklasse editing word je in dit prikkelende verhaal getrokken. Een verhaal dat de vraag stelt: waarom viel de tijger Roy aan? Zo zou Roy, terwijl hij levensbedreigend verwond was geraakt, nog hebben geroepen: “Don't harm the cat!”

Deze podcast triggerde mijn nieuwsgierigheid maximaal. Het is typisch zo’n podcast die we een Movie For Your Ears noemen.

Lijden is iets ervaren maar het niet willen ervaren. Het is het ontkennen van de werkelijkheid. Het is goed om als mens vanaf een afstand naar jezelf te kijken, juist niet om dissociatie toe te passen, nee we moeten juist voelen, maar we moeten ons er niet mee identificieren.

Kortom: wel voelen maar het niet zijn. Juist het niet willen voelen van een gevoel maakt dat je het bent. Je maakt het als het ware te rationeel, je ego verzint er een verhaal omheen. Deze ontkenning van het gevoel creëert het lijden. Terwijl het enige dat je moet doen is het te voelen.

Omgekeerd, een fijn gevoel beschouwen we als het bewijs van onze eigen waardevolheid. Het tegenovergestelde dus van de negatieve emoties beschouwen als het bewijs van ons eigen falen, waardoor we het niet willen voelen.

Jan Geurtz legt het allemaal klip en klaar uit. Fascinerend en helemaal niet zo makkelijk om toe te passen. Maar hij zet wel een deur open naar een groter bewustzijn. Zonder het heel zweverig te maken.

Zo legt hij uit waarom we Ne Me Quitte Pas van Brel zo mooi vinden. Omdat we de emoties kunnen voelen zonder dat we ons ermee identificeren. Dat voelen van emoties zoeken wij dus juist op. De truc is dus om ons er niet mee te identificeren, het gevoel te nemen zoals Ne Me Quitte Pas ons kan raken.

Wat Pieter van der Wielen en Jan Geurtz hier in een uurtje neerzetten is geweldig.

Jex Blackmore vindt de duivel veel interessanter dan god. Een podcastaflevering van het geweldige Love + Radio. Sounddesign en editing zijn next level.

Wat een geweldig stuk is dit. Om in te lijsten. Zoveel observaties die 100% raak in een paar zinnen zijn gevat. Dit gaat over de creatieve makers die ondanks alles altijd zullen blijven maken wat ze willen maken. Dat brandend vuur, dat heilige geloof, ontroert me bij iedereen die het in zich heeft. The Inner Mountain Flame. En ik wens het iedereen toe. Creativiteit is de kern van het leven. Geen stilstand maar dynamiek.