Discover everything about health & psychology from Marco Raaphorst

Lijden is iets ervaren maar het niet willen ervaren. Het is het ontkennen van de werkelijkheid. Het is goed om als mens vanaf een afstand naar jezelf te kijken, juist niet om dissociatie toe te passen, nee we moeten juist voelen, maar we moeten ons er niet mee identificieren.

Kortom: wel voelen maar het niet zijn. Juist het niet willen voelen van een gevoel maakt dat je het bent. Je maakt het als het ware te rationeel, je ego verzint er een verhaal omheen. Deze ontkenning van het gevoel creëert het lijden. Terwijl het enige dat je moet doen is het te voelen.

Omgekeerd, een fijn gevoel beschouwen we als het bewijs van onze eigen waardevolheid. Het tegenovergestelde dus van de negatieve emoties beschouwen als het bewijs van ons eigen falen, waardoor we het niet willen voelen.

Jan Geurtz legt het allemaal klip en klaar uit. Fascinerend en helemaal niet zo makkelijk om toe te passen. Maar hij zet wel een deur open naar een groter bewustzijn. Zonder het heel zweverig te maken.

Zo legt hij uit waarom we Ne Me Quitte Pas van Brel zo mooi vinden. Omdat we de emoties kunnen voelen zonder dat we ons ermee identificeren. Dat voelen van emoties zoeken wij dus juist op. De truc is dus om ons er niet mee te identificeren, het gevoel te nemen zoals Ne Me Quitte Pas ons kan raken.

Wat Pieter van der Wielen en Jan Geurtz hier in een uurtje neerzetten is geweldig.

Anderson Cooper is bekend van CNN. Hij komt over als een stabiel persoon. Misschien zelfs enigsinds koel. Maar schijn bedriegt. In zijn podcast All There Is duikt hij in zijn eigen verleden en aanschouwt de rouw die hij jarenlang voor zich uitgeschoven heeft. Op jonge leeftijd verlor hij zijn vader en broer. Met z’n mobiel in de hand treed hij het ouderlijk huis binnen en laat het toe, de herinneringen, de emoties.

Goed spreken, het is van de grootste schoonheid. Deze podcast is zeldzaam mooi.

Het is 3 oktober 2003 als Roy van het illustere duo Siegfried & Roy door een van de tijgers in zijn nek wordt gebeten en het podium wordt afgesleurd. Dit is het spannende vertrekpunt van de podcast Wild Things.

Door uitstekend sounddesign, lekkere speciaal gecomponeerde 80s synth-muziek en topklasse editing word je in dit prikkelende verhaal getrokken. Een verhaal dat de vraag stelt: waarom viel de tijger Roy aan? Zo zou Roy, terwijl hij levensbedreigend verwond was geraakt, nog hebben geroepen: “Don't harm the cat!”

Deze podcast triggerde mijn nieuwsgierigheid maximaal. Het is typisch zo’n podcast die we een Movie For Your Ears noemen.

Met De Kunst van het Verdwijnen hebben Bart Van Nuffelen en Lucas Derycke een podcast gemaakt die een nieuw geluid laat horen. Bart is een theaterregisseur die duidelijk van de taal is. Zijn vertelling vormt de lijm van dit verhaal. Alle woorden, zorgvuldig afgewogen, zijn van de grootste schoonheid.

Lucas is audio- en theatermaker en is verantwoordelijk voor de regie, opname en montage. Om door een ringetje te halen, de gehele productie is ronduit prachtig uitgevoerd. De muziek van Tom Pintens is spaarzaam en werkt heel goed. Diverse muzikale motieven herhalen zich gedurende de achtdelige reeks om zo herkenning en vertrouwdheid te kweken.

Nergens worden de emoties kapot gedrukt door middels de muziek te benadrukken wat het verhaal allang in zich draagt. Deze podcast is met tederheid en oor voor subtiliteit gemaakt.

Hoewel ik lang niet alle podcasts heb gehoord die dit jaar zijn uitgebracht, deze is mijn favoriet. Het is een klassieker. Zo moet het zijn. Een Vlaams meesterwerk.

Ik beveel dit NIET aan.

Dit is, naar mijn mening, verschrikkelijk.

Nederland op zijn goedkoopst. We gooien ff wat muziek in de blender en zetten er een beat onder.

Groteske meuk. Dressed to impress.

Met muziek heeft het geen reet van doen.