Discover everything about everything from Marco Raaphorst

Is het op Mohi raar om iets dat je zelf gemaakt hebt aan te prijzen?

Het gaat om mijn korte protestsong. Omdat ik het gedoe in de Haagse politiek niet langer kan aanzien. Dit moest eruit.

(bijsluiter: ik monteerde deze aflevering)

Het is een té bizar rapport dat Bas Haan te lezen krijgt. Hierin wordt de suggestie gedaan om psychiatrische patienten palliatieve zorg te geven zonder met hen te overleggen.

Waarom? Omdat ze teveel tot last zijn. Voor wie? Voor de zorg.

In Luister vertelt de hoofdpersoon Marie vanuit Parijs haar verhaal. Ze vertelt dat Flo moet luisteren naar dat verhaal, het verhaal dat wij, de lezers, lezen.

Flo is een van de overlevenden van de aanslagen die op vrijdag de 13e in 2015 in Parijs hebben plaatsgevonden.

“Voor ons verhaal heb ik een derde nodig, want ieder verhaal rust op drie punten. Anders valt het om.”

Deze derde persoon heeft Flo nooit gekend. Toch vormt hij een essentiële schakel in het geheel.

Het verhaal is een soort coming of age maar dan niet van slechts één persoon maar van drie personen wiens levens op een bijzondere manier met elke verbonden zijn.

Ik vind het een meesterlijke vertelling van Bronwasser. Haar taal is prachtig en het verhaal zit razendknap in elkaar zonder dat het complex is om te volgen. De verwevenheid van de drie mensenlevens is simpelweg heel goed uitgedacht.

Dit is zo’n boek waarvan je eigenlijk hoopt dat er geen einde aan komt.

Waren alle boeken maar zo goed.

Het is Ellen Jens, de vriendin van Adriaan van Dis, die op haar sterfbed in de hospice nog met hem wilde reizen.

“Dan deed ze haar ogen dicht en dan gingen wij reizen als een soort Sjeherazade, met eindeloze vertellingen.”

“Waar wil je dan reizen?”, vroeg Adriaan.

Parijs, telkens weer was het Parijs.

Liefde voor de stad, liefde voor elkaar.

Bill Evans verzon het mooiste piano intro ooit. Het is te vinden op Kind of Blue van Miles Davis. Maar ook op zijn eigen albums, zoals in deze prachtige uitvoering.

Opvallend detail: Spotify toont een tekst bij dit instrumentale nummer. #error

Bij wijze van introductie moest Hugo Borst kwijt dat Gijs Groeteman een lul is die lijzig praat.

“God, lekker begin zo…”

Vanuit de zaal klonk hier en daar een ongemakkelijk lachje.

Met De Kunst van het Verdwijnen hebben Bart Van Nuffelen en Lucas Derycke een podcast gemaakt die een nieuw geluid laat horen. Bart is een theaterregisseur die duidelijk van de taal is. Zijn vertelling vormt de lijm van dit verhaal. Alle woorden, zorgvuldig afgewogen, zijn van de grootste schoonheid.

Lucas is audio- en theatermaker en is verantwoordelijk voor de regie, opname en montage. Om door een ringetje te halen, de gehele productie is ronduit prachtig uitgevoerd. De muziek van Tom Pintens is spaarzaam en werkt heel goed. Diverse muzikale motieven herhalen zich gedurende de achtdelige reeks om zo herkenning en vertrouwdheid te kweken.

Nergens worden de emoties kapot gedrukt door middels de muziek te benadrukken wat het verhaal allang in zich draagt. Deze podcast is met tederheid en oor voor subtiliteit gemaakt.

Hoewel ik lang niet alle podcasts heb gehoord die dit jaar zijn uitgebracht, deze is mijn favoriet. Het is een klassieker. Zo moet het zijn. Een Vlaams meesterwerk.

Ik beveel dit NIET aan.

Dit is, naar mijn mening, verschrikkelijk.

Nederland op zijn goedkoopst. We gooien ff wat muziek in de blender en zetten er een beat onder.

Groteske meuk. Dressed to impress.

Met muziek heeft het geen reet van doen.

Won Yip zit met een sigaret tussen de tanden samen met zijn zus handmatig de boekhouding te doen in een kelderruimte zonder ramen. Lokatie: de Dam, Amsterdam. Hoewel hij schathemeltje rijk is kiest hij ervoor om elke dag in een verhoogde kruipruimte te gaan zitten, zonder ramen, waar de electriciteitsdraden uit het plafond hangen en een lichtbak permanent op knipperen staat. Het vervangen van een lampie heeft duidelijk geen prioriteit voor onze kettingroker. Het wegwerken van rekeningen wel.

“22 duizend achthonderdzesentachtig”, roept Won. Zijn zus voert het getal braaf in de computer in. Af en toe valt de jongste broer van Won voor haar in. De tatoeage op zijn arm verbergt ‘ie voor Won door lange mouwen te dragen. Er wordt gezegd dat hij bang is voor Won maar Won vindt dat onzin. “Het is een teken van respect voor mij want ik vind tatoeages verschrikkelijk!”

Geldtellen, dat doe je met je familie want wie anders kun je vertrouwen? Zelfs een boekhouder is niet welkom in de bunker op de Dam.

Ondertussen is de vrouw van Won hun penthouse in het Pontsteigergebouw aan het inrichten. Wat ze in Won ziet blijft gissen want Won heeft volgens haar maar in één ding interesse: centjes verdienen. Of zeg maar gerust: dwangmatig geld verdienen.

Als zij Won de meubels in het penthouse toont die zij heeft uitgekozen zie je hem wegkijken en denken “och zat ik toch maar weer lekker in mijn keldertje geld te tellen.”

Geldtellen als vorm van therapie. Een poging tot het aflossen van jeugdtrauma’s.

Het is 3 oktober 2003 als Roy van het illustere duo Siegfried & Roy door een van de tijgers in zijn nek wordt gebeten en het podium wordt afgesleurd. Dit is het spannende vertrekpunt van de podcast Wild Things.

Door uitstekend sounddesign, lekkere speciaal gecomponeerde 80s synth-muziek en topklasse editing word je in dit prikkelende verhaal getrokken. Een verhaal dat de vraag stelt: waarom viel de tijger Roy aan? Zo zou Roy, terwijl hij levensbedreigend verwond was geraakt, nog hebben geroepen: “Don't harm the cat!”

Deze podcast triggerde mijn nieuwsgierigheid maximaal. Het is typisch zo’n podcast die we een Movie For Your Ears noemen.