Discover books about everything from Thomas van Neerbos

Een boek over isolatie en ongemak. Geweldig hoe werk, feestjes en andere onderdelen van het volwassen leven worden beschreven vanuit mensen die de regels niet goed kennen, niet mee kunnen doen.

Pas als drie van die mensen elkaar vinden, krijgen ze de kans een beetje liefde en vriendschap te vinden.

Eleanor was mijn favoriete held van 2017. Ontwapenend, warm, en grappig zonder dat ze het doorheeft…

Voor iedereen die de komende tijd het liefst onder een deken wil liggen, lees dit geweldige boek van iemand die probeert dat een jaar lang te doen.

Zo lukt het ook als je zelf wel dingen moet doen indirect toch een beetje om het te ervaren.

De hoofdpersoon doet dit natuurlijk niet omdat ze zo gelukkig is, maar ik vond het toch een inspiratie omdat ze zo eerlijk is, en zo goed uitlegt waarom ze niet naar buiten wil…

Nog maar een paar pagina’s gelezen maar weet nu al dat het heerlijk wordt. Sowieso neem ik alle tips van Stéphanie enorm serieus, plus een 4.10 op Goodreads met in de beschrijving de woorden “career catastrofe, social media paranoia, rapidly dwindling friendships and a life-ruining relationship”.

Dus durf het aan deze nu al te tippen.

Begreep belang van Griekse mythologie nooit zo goed, tot ik Song of Achilles las. Dit boek brengt het Griekenland van Odysseus echt tot leven.

Van de stoffige straten tot de eenvoudige gerechten. Van het leven in het bos, de normen aan het hof, de dynamiek van saaie dagen, tot de geuren en sensaties van een leger op pad.

Je voelt meteen, ook al was je er niet bij, zo was het!

En dat is waarschijnlijk ook zo. Madeline Miller deed meer dan tien jaar over dit boek, en haar eindeloze onderzoek straalt door haar prachtige en eenvoudige zinnen heen.

The Guardian schreef:

This is a deeply affecting version of the Achilles story: a fully three-dimensional man – a son, a father, husband and lover – now exists where a superhero previously stood and fought.

Miller's prose is more poetic than almost any translation of Homer. Iphigenia, sacrificed by her father Agamemnon to appease the goddess Artemis, is described as having "a tripping name, the sound of goat hooves on rock, quick, lively, lovely". And when Briseis, the concubine Agamemnon later steals from Achilles, gradually learns Greek from Patroclus, "her words were like new leather, still stiff and precise, not yet run together with use".

En dat is het belangrijkste aspect van dit boek. Het is zó prachtig beschreven. Het is een gedicht, een lofzang op ervaringen en keuzes maken, een verkenning van emoties waardoor ik mezelf beter leerde kennen.

Adembenemend prachtig 🥹

Op Storytell luister ik naar de boeken van Kate Quinn, ingesproken door Saskia Maarleveld. Een absolute aanrader!

Kate Quinn schrijft heerlijke historische fictie. Goeie setting, speelt vaak net na de oorlog, toen alles nog vloeibaar was en mensen opnieuw hun positie en weg moesten vinden. Sterke vrouwen die hun eigen pad kiezen, charmante mannen, dappere kinderen en de enorme willekeur van wat er in wereldoorlogen allemaal met mensen kan gebeuren.

Ik zit nu in The Alice Network, over spionnen in de eerste en tweede wereldoorlog - er zijn van haar ook nog The Rose Code, The Diamond Eye en Signal Moon in precies dezelfde categorie, los van een hele serie die speelt in het oude Rome.

Maar ik tip hier The Huntress, want die heb ik uit en was precies wat ik deze warme weken wilde. Simpele spanning, mooi geschreven, fijne feitjes over de vrouwelijke Russische piloten van het 588e regiment - waar ik nog nooit over had gehoord.

En dan de stem van Saskia Maarleveld 🥰

Heerlijk Engels zonder dat het er te dik bovenop ligt, prima Frans, Russisch en Duits als het nodig is, goeie mannenstem, beetje acteerwerk maar geen overdreven affectie, geweldig zachte warme vertelstem als basis = genieten!

Doe jezelf dit 🎁

Weet oprecht niet hoe dit boek op m’n kindle was gekomen en niet wat ik van het mini fantasy-aspect vond - maar enorm héérlijk en in drie dagen uit.

Een boek dat net doet alsof het geen boeketreeks is, zelfs verwijst naar boekenreeksen als niet serieus te nemen want te voorspelbaar, maar stiekem precies dat.

Beetje Book Thief & All the light we cannot see - de light versie, of zomereditie. Twee fijne hoofdpersonages, een beetje hekserij, een beetje drama en een paar bruidsjurken - wat wil een mens nog meer?

Kleding-advies: “when it comes to clothes we must always tell ourselves the truth … Everyone is meant to wear nice clothes. Most just get it wrong. They chase fashion rather than style … Fashion is someone else’s style, you must find your own.”

Parijs, Boston, rijke families, sterfbedwensen, iets te charmante en knappe onbereikbare mannen, toch ineens bereikbaar.

Ok. Het is gewoon een boeketreeks boek, maar dan goed.

Plus - fijn huiswerk: ga op zoek naar Les gardiens des fins heureuses in je eigen leven. We all need fairy godmothers 🧚‍♀️🧚‍♀️

Één van de beste boeken die ik ooit las. Letterlijk over alles. Een leven in al z’n eerlijkheid en schoonheid weergegeven door in- én uitzoomen.

McEwan doet zoveel tegelijk: de geschiedenis van één mens en de mensheid, de laatste decennia in grote gebeurtenissen (van Cuba crisis tot Corona) en prachtig beschreven emoties, kleine keuzes en toevalligheden. Een leven van jeugdig gemak tot berusting en sterfelijkheid, de blik op je ouders én die op je kinderen.

“McEwan’s 17th novel is old-fashioned, digressive and indulgently long; the hero is a gold-plated ditherer, and the story opens with a teenage wank (few books are improved by an achingly sentimental wank). But Lessons is also deeply generous. It’s compassionate and gentle, and so bereft of cynicism it feels almost radical. Can earnestness be a form of literary rebellion?”

Kan radicale eerlijkheid een vorm van literaire rebellie zijn? Ook mooi: de hoofdpersoon is een man maar het zijn de vrouwen om hem heen die z’n leven bepalen. En hij is geboren in 1950. Dit is het leven van die boomers die terecht zo veel wordt verweten. McEwan zelf is een eerlijke boomer, die precies laat zien hoe mensen keuzes maken en daarmee inzicht geeft in alles wat deze generatie heeft bereikt en verloren.

Veel belangrijker: hij laat zien hoe een mensenleven voelt. Ook dat van ons.

Een reis door vele eeuwen - en tot in de toekomst - naar een paradijselijke stad in de wolken: Cloud Cuckoo Land.

Constantinopel in 1453, Idaho in 1950 en een ruimteschip in de toekomst, allemaal bewoond door bijzondere mensen met grote dromen. Je moet even je best doen, want zoveel mensen en tijden is even puzzelen. Maar het is het waard.

Want:

- Antony Doerr is een meester in het grote laten zien door juist in te zoomen op het kleine, zoals hij ook in ‘All the Light We Cannot See’ deed.

- Het gaat over onze omgang met onze omgeving, van een stukje land tot een plantje op een ruimteschip. Over hoe mooi onze wereld is, hoe dichtbij het paradijs.

Met mooie analyses over geloof, trouw, oorlog en seksualiteit.

Bijna te veel maar het past precies, en prachtig, in elkaar.

Als je voelt dat alles te snel gaat en de wereld in de brand staat en je je schuldig voelt dat je mensen niet opneemt en de weinig doet aan de brand…

Als je katerig en te laat op je fiets zit naar een volgende lawine van afspraken en je op je telefoon het nieuws checkt terwijl je dat niet meer wilde doen - je telefoon op de fiets én om de vijf minuten het nieuws kijken…

Dan moet je eigenlijk in één vrije middag deze prachtige koortsdroom van een novelle uitlezen.

Het is de zomer 2017, Trump en Brexit en bosbranden en Kathy gaat op vakantie en trouwen en verhuizen en schrijft alles op wat ze denkt en dat klinkt zo:

“She drank too much, she hadn’t been to the gym in weeks, she basically lived on the couch, hunched and barely breathing. She needed clean air, vegetables, she despised comfort, there were too many pastries and radiators in her life. … She felt like she was hastening after agenda’s and appointments with a butterfly net, not able to make anything stick.

…

There’d been a series of pieces in the London Review of Books that she’d read carefully but now could barely recall beyond a slow stirring of nausea, the sense of the ground being parcelled off beneath her.

…

Oaks too, an impeccable landscape that in itself at once depended on and concealed all kinds of colonial atrocities, seemingly natural but totally false, anyway it was beautiful and she was in it and newly awake and disinclined to have to grapple with the potential end of all life.”

Al die dingen die je tegelijk kunt denken als je op een feestje, een balkon of in een file staat…

ps. 2e plaatje vond ik mooiere cover én is hoe het boek er na het lezen uit moet zien.

Voor liefhebbers van korte verhalen én mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven.

Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee.

De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn.

En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten.

Maar alles is goed.

Lily King is goed.