Discover everything about sustainability from Thomas van Neerbos

Ok. Niemand leest hele New Yorker artikelen - maar deze wel. Het is zó goed! We moeten allemaal onze reizen opnieuw bezien. Door dit artikel weet ik hoe.

Een oprecht nieuwe kijk op wat reizen is. Nooit werd onze vreemde lofzang op het reizen zo goed beschreven als in dit artikel, hieronder een paar geestige gedachten:

Denk eens over je eigen reizen zoals je over die van anderen denkt:

- Je wil zelf wel reizen maar geen toeristen in je stad.

- Je wil vertellen over jouw reis maar niet luisteren naar de reisverhalen van anderen.

We vertellen nooit echt over wat we meemaken, blijven steken in de beweging…

“Tourism is marked by its locomotive character. “I went to France.” O.K., but what did you do there? “I went to the Louvre.” O.K., but what did you do there? “I went to see the ‘Mona Lisa.’ ” That is, before quickly moving on: apparently, many people spend just fifteen seconds looking at the “Mona Lisa.” It’s locomotion all the way down.”

We valideren de waarde van onze reizen via anderen. Hun kennis, hun checklist, hun ansichtkaart:

“The tourist is a deferential character. He outsources the vindication of his experiences to the ethnologist, to postcards, to conventional wisdom about what you are or are not supposed to do in a place. This deference, this “openness to experience,” is exactly what renders the tourist incapable of experience.”

“Travel gets branded as an achievement: see interesting places, have interesting experiences, become interesting people. Is that what it really is? Pessoa, Emerson, and Chesterton believed that travel, far from putting us in touch with humanity, divorced us from it. Travel turns us into the worst version of ourselves while convincing us that we’re at our best. Call this the traveller’s delusion.”

Reizen verandert ons niet, of maar voor heel even…

“The single most important fact about tourism is this: we already know what we will be like when we return.

Travel is a boomerang. It drops you right where you started.” (afbeelding 2)

Reizen is dus vooral even ontsnappen, waarom moet het dan meer zijn?

“Travel is fun, so it is not mysterious that we like it. What is mysterious is why we imbue it with a vast significance, an aura of virtue. If a vacation is merely the pursuit of unchanging change, an embrace of nothing, why insist on its meaning?”

“You don’t like to think about the fact that someday you will do nothing and be nobody. You will only allow yourself to preview this experience when you can disguise it in a narrative about how you are doing many exciting and edifying things.”

Daarom, in het kort, in de woorden van Fernando Pessoa:

“Ah, let those who don’t exist travel! Travel is for those who cannot feel… Only extreme poverty of the imagination justifies having to move around to feel.”

Laten we vaker blijven waar we zijn. Elke plek heeft iets moois. Leer je eigen plek kennen. En weet wat je doet als je reist.

Als aliens 👽👽ooit contact zoeken is het om ons dit te vertellen. Een geweldige Black Mirror aflevering maar dan een hoopvolle…

We kunnen nog iets doen.

Twee boeken die je als één geheel in één ruk uitleest omdat ze zo mooi zijn, zo modern menselijk én zo oprecht spannend zijn.

Uit het niets staan ze er ineens. Prachtige standbeelden in alle grote wereldsteden. Ze lijken net iets boven de grond te zweven. Dit is het verhaal van wat er gebeurt als iemand midden in de nacht oog in oog met zo’n standbeeld staat en een video maakt…

Een combinatie van sciencefiction, analyse van onze maatschappij en big tech, een geweldig overzicht van leven in de grote stad in deze tijd, omgaan met onszelf, met faam en met elkaar. Sociaal zijn én sociale media.

De ‘Carls’ leggen hoe onze relaties, carrières en dromen werken genadeloos bloot. En ze hebben ons iets te vertellen - iets dat ik nooit meer zal vergeten; offline gaan is de laatste hoop voor onze planeet (“being connected is driving us apart”) - dus lees direct ook het tweede boek.

Er is hoop 🌌

Een reis door vele eeuwen - en tot in de toekomst - naar een paradijselijke stad in de wolken: Cloud Cuckoo Land.

Constantinopel in 1453, Idaho in 1950 en een ruimteschip in de toekomst, allemaal bewoond door bijzondere mensen met grote dromen. Je moet even je best doen, want zoveel mensen en tijden is even puzzelen. Maar het is het waard.

Want:

- Antony Doerr is een meester in het grote laten zien door juist in te zoomen op het kleine, zoals hij ook in ‘All the Light We Cannot See’ deed.

- Het gaat over onze omgang met onze omgeving, van een stukje land tot een plantje op een ruimteschip. Over hoe mooi onze wereld is, hoe dichtbij het paradijs.

Met mooie analyses over geloof, trouw, oorlog en seksualiteit.

Bijna te veel maar het past precies, en prachtig, in elkaar.

Hoe tragisch is het dat we het einde van deze prachtige planeet (het enige ons bekende leven) meemaken, en dat we daar nauwelijks over praten?

“Do not go gentle into that good night!”

Een prachtig betoogje over die ‘vervelende, storende, overdreven’ acties van milieuactivisten in musea, op straten en op vliegvelden.

Want hoe gek dat mensen - ook de liefste en weldenkendste in mijn omgeving - bozer lijken over die dappere acties dan over de bestuurders van onder vele anderen Shell & Tata die rijk worden (en de politici die dit faciliteren) ten koste van al het leven dat we kennen…

Er is een hopeloze strijd gaande (zo gek voelt de film Don’t Look Up al niet meer) die we allemaal aan het verliezen zijn. En de mensen die deze strijd voeren kregen meer voor hun kiezen dan de mensen die hun strijd noodzakelijk maken.

“But nothing works. It's like everyone is caught in a collective sleepwalk. And you feel a clear responsibility to do something. And you know most people will hate you for it, and denounce you.”

Ik ben blij dat Extinction Rebellion steeds meer steun krijgt.

Ze hebben het nodig.

We hebben het allemaal nodig. Meer dan nodig. Het is onze laatste kans…

ps. “I'd like to think Vincent himself would have loved this action and cheered on the activists. It was punk, full of life, and in tune with this beautiful Earth, just like he was. There is no art on a dead planet.”