Discover everything about comedy corner from Thomas van Neerbos

Een roast van het concept roasts.

De beste test van hoe veel lagen humor mensen begrijpen… En als je het format kent, een prachtige aanklacht tegen het concept roast.

Kijk naar de gezichten van de andere celebrities om te zien hoe oprecht verbaasd ze zijn. In plaats van grappen te maken over hoe oud Sarah Silverman is, vraagt Andy zich af hoe het gaat zijn om zijn moeder te verliezen. Alle grappen over anderen zijn eigenlijk complimenten, of grappen over zichzelf. Kwetsbaarheid in nuance verpakt in zogenaamd keiharde (“roasting so hard right now”) grappen. Oprecht briljant.

Het mooiste moment, dat niet in onderstaande korte clip zit (die het geheel sowieso geen recht doet) is op het einde; waarin hij zich afvraagt waarom je eigenlijk in een kamer gaat zitten om gemene grappen over elkaar te maken terwijl je eigenlijk zenuwachtig bent wat de anderen over jou gaan zeggen.

Een kleine compilatie:

https://youtu.be/J7Cc4F7Ayno

Comedy: “niet flauw en best rauw”.

Had deze volgens mij al op een lijstje staan, nu weet ik zeker dat ik hem wil kijken 🤗

Pijnlijk raak dit artikel… Onze persoonlijkheden uitgelegd in onze huiselijke onhebbelijkheden. Iedereen zit ertussen:

De post-opstapelaars, voet-vegers, afwas-wekers. You know who you are, maar wat zegt het over je?

De kortste beschrijving als voorbeeld:

“Keeping Leftovers in the Fridge Past the Point of Viability

Let’s not mince moldy garlic—you’ve got severe abandonment issues, which cause you to hold onto every damn thing. A perpetual people pleaser, you fear tossing something that may have potential because, well, it will all be good if you just wait awhile and add a little Lawry’s. It’s not. Lesson almost learned.”

Ik ben een kastdeur-open-laten-staander: iemand die nooit iets helemaal afmaakt, half moed en half angst, een leven vol ‘wat als-en’ en ik zal nooit weten wat er zou gebeuren als ik het echt zou doen…

Ik woon in huis met een dishes-soaker, een one-bite-leaver, een leftover-keeper, en een foot-wiper. Ik hoop dat als ik haar laat lezen wat dit echt over haar zegt ze inziet dat ze haar leven moet beteren.

Heb m’n Instagram algoritme eindelijk zover dat ik alleen maar heerlijke sport en comedy filmpjes te zien krijg, daar zat ineens Micky Overman tussen.

Tussen Pete Holmes, Jerry Seinfeld, Norm McDonald en de geweldige James Acaster (Netflix) was ze daar ineens, met een geweldige grap over Engelse understatement, daarna over motivational quotes, meetcutes, sexdrive, de grote leugen die alle gepeste kinderen te horen krijgen en mijn lievelings: hoe opwinding werkt voor mannen en vrouwen.

Eerlijk, open, intelligent, en een compleet nieuwe toon en stijl - enorme aanrader om je instagram-reel mee op te vrolijken.

Het gedeelde fragment is de langste die ik op YouTube vond, maar haar Instagram is geweldig, met live on stage fragmenten en toneelstukjes als Women CEO, Guy Who Knows Art en Your Mom on Feminism.

Roald Dahl is juist voor volwassenen meesterlijk; origineel, slim, genuanceerd vilein, de mens op z’n kleinst. De beste korte verhalen die je nooit las.

De vierde collectie korte verhalen die ik tip, als liefhebber van het genre, na eerdere tips 9 Stories, Five Tuesdays in Winter & Our Story Begins.

Als fan van korte verhalen moet ik het moment dat Netflix vier van zijn korte verhalen, gemaakt door Wes Anderson (een perfecte combinatie), natuurlijk wel even gebruiken.

Roald Dahl is een meesterverteller. Alle soorten menselijke slechtheid, niet in karikaturen zoals Mevrouw Bulstronk of De Griezels, maar slechtheid in jaloezie, in vileinheden, in obscure hobbies en mini-martelingen.

Z’n lievelingsverhalen vind ik die waar mensen anderen te slim af willen zijn, en dat vaak niet lukt maar anders dan je denkt.

De fantasie zit in details, in kleine dingen die net even anders zijn. In een weddenschap die over iets raars gaat maar toch direct spannend is. Zoals in “Man From the South” waar iemand met een weddenschap een cadillac kan winnen maar z’n pink kan verliezen.

In de New Yorker dit prachtige stuk over wat hem als schrijver zo bijzonder maakt: https://www.newyorker.com/books/page-turner/roald-dahls-twisted-overlooked-stories-for-adults

“At the same time, Dahl comes off as more knowing, or perhaps more winking, as if he and we, a writer and his readers, were in cahoots together. For him, the act of storytelling, at its heart, is a collaborative game.

…

As with his books for children, his adult stories are marked by conscience, by a moral center that extends beyond mere payback, leading to moments of unexpected depth.”

Maar, dat besef van moraal, of soms de beloning van het goede - wordt je als lezer nooit opgedrongen. Je mag zelf bedenken wat je wil vinden, of je gerechtigheid wil of wil meegenieten met de dader.

“It’s one of the pleasures of reading him, that for all the callowness, or cruelty, of his characters, he never extends his judgments onto us.”

In deze tijden van uitersten is Dahl een fijn tegengeluid. Ja, er gebeuren gekke dingen. Maar daar hoef je niet altijd iets van te vinden.

In alle geweld van goeie series, vaak zo donker en heftig, ben ik altijd blij als een serie goed is - én licht. Vermaak mag licht zijn in donkere tijden…

Only Murders in the Building is precies dat!

En vooral heerlijk. Helemaal als je fan bent van podcasts en whodunnits, maar ik ben geen van beide dus deze tip zegt wat…

Op Disney+, 3 seizoenen en de 4e komt eraan.

Comedygrootheden Steve Martin en Martin Short (vrienden sinds The Three Amigos) hebben zichtbaar plezier, met hun origineel en goed gekozen tegenspeler Selena Gomez en met de enorme reeks beroemdheden (Tina Fey, Sting, Amy Schumer, Meryl Streep) die het heerlijk lijken te vinden om even mee te mogen doen, maar vooral met elkaar.

Afleveringen zijn kleine feestjes van 30 minuten…

Uit de VPRO gids:

“Waar de camerafilters in prestigieuzere projecten vaak donker en grauw zijn, zijn het hier warme kleuren en gemoedelijke behangetjes die het decor bepalen.”

“De twee mannen op leeftijd proberen moorden op te lossen met hulp van hun jongere buurvrouw terwijl ze er ondertussen een true-crime-podcast – titel: Only Murders in the Building – over maken. Maar gruwelijk wordt het geen seconde, het is eerder gemoedelijk en charmant. Een feelgoodserie eigenlijk, soms met een subtiel, emotioneel randje, maar vooral grappig.”

“Only Murders in the Building had makkelijk de verkeerde toon kunnen treffen. De grens tussen grappig en flauw is immers flinterdun. Ook het feit dat de drie hoofdrolspelers zich wagen aan een true-crime-podcast had geforceerd kunnen aandoen, maar in beide opzichten weet de serie volledig te overtuigen. Daar komt bij dat de whodunit dankzij de vele plotwendingen en onthullingen tot het einde toe blijft boeien. Een uiterst welkom warm bad in deze grauwe tijden.”