Discover everything about everything from Daphne Buitendijk

Lange wachtrijen in de GGZ en psychiatrie.. wat nou als geestelijke verzorging voor meer mensen beschikbaar zou zijn? Voorkomen blijft beter dan genezen. Ik denk dat het gevoel gesteund te worden en je gehoord te voelen bij (crisis) situaties veel mentale problemen voor kan zijn.

"Het is makkelijker om je het einde van de wereld voor te stellen dan het einde van het kapitalisme" 🔥

'Voor vaders die hun kinderen niet mogen zien, wordt veel minder herrie gemaakt'

Over diversiteit op de voetbalclub.

"Maatschappelijke druk om nare gebeurtenissen positief tegemoet te treden kan leiden tot schaamte wanneer mensen toch negatieve gevoelens hebben en geeft het valse idee dat problemen op te lossen zijn als je maar de juiste mindset hebt."

Over hoe je ‘ik’ zich opsplitst na een traumatische gebeurtenis.

“Ik heb geleerd dat het goed is om open te zijn over je persoonlijke leven. Collega’s hebben het vaak in de gaten als het iets minder gaat. En bovendien zijn er graag voor je. Het is oké om te delen wat er buiten het werk om gaande is en het is oké om je kwetsbaar op te stellen.”

Jaren geleden begonnen mijn eerste pijnklachten, ‘ik heb last van mijn rug’, ‘ik heb hoofdpijn’, ‘het lukt me bijna niet om in de collegebanken rechtop te blijven zitten’. Een maand rust nemen op advies van de huisarts werd gevolgd door een kwartaal doorbeuken om geen studievertraging op te lopen. Ik was al een laatbloeier en 27 als ik mijn HBO diploma zonder vertraging zou halen, nog later afstuderen ging er bij mij écht niet in. Ik wilde aan het werk, vette dingen doen of maken, aan mijn toekomst bouwen, ook een mooie reis kunnen betalen, een huis kopen: de achterstand die ik voor mijn gevoel al op mijn vrienden had inhalen. Meedoen. Iemand zijn.

.

In oktober 2020 meldde ik me voor onbepaalde tijd ziek, de pijn in mijn rug en hoofd zat niet alleen maar in mijn rug en hoofd, het zat overal: het zat nu ook in mijn voeten, benen, liezen, onderbuik, borst, armen, handen, schouders, gezicht. Ik was misselijk en kokhalsde zonder reden, ik was veel duizelig, kon veel niet onthouden, kon een verjaardag of etentje amper volhouden, was zo overprikkeld dat ik zonder boodschappen thuis kwam. Ik had geen energie meer om voor mijzelf te zorgen en anderen moesten dat stokje voor een tijdje van me overnemen of me erdoorheen slepen (jullie weten wie je zijn: dankjewel, ik hou van jullie). Ik ging mentaal achteruit, ik had zó hard gevochten om te komen waar ik nu ben en nu stond ik stil.

.

Ondertussen ben ik heel wat ‘interventies’ verder, het gaat beter. Er zijn periodes dat ik weer helemaal ‘mee’ kan doen en me een normaal mens voel. En er zijn periodes waarin ik het even allemaal niet meer weet en opnieuw richting moet bepalen.

.

Voor de mensen om mij heen die mij horen zeggen dat ik weer aan het struggelen ben, iets niet kan plannen omdat ik niet weet of ik er energie voor heb, het raar vinden dat ik ergens wel ben en ergens anders niet, al even geen berichtje van mij hebben gehad of waar ik juist een beroep op heb gedaan als ik me even niet zo goed voelde. Vooral voor degene die mijn situatie beter willen begrijpen of zelf veel last hebben van (over)vermoeidheid en/of ‘aanhoudende' pijn. Deze aflevering van @depodcastpsycholoog was voor mij in ieder geval heel waardevol.

Mensen die naar Nederland vluchten worden opgesloten in AZC'S totdat ze asiel hebben. Dit traject kan weken, maanden, jaren duren en in de tussentijd mogen deze mensen niet werken.

In dit boek lees je wat het effect van ons vluchtelignenbeleid is op een mens.

Voor mij een enorm pijnlijke mini-docu om te zien, maar toch belangrijk om te kijken. Dit is de situatie in Nederland, dit is hoe ons land op dit moment met mensen omgaat.