Discover everything about everything from Wouter van Noort

Er is nog een andere kloof aan het groeien tussen mensen: een gelukskloof. Interessant stuk van Maarten Schinkel. “Opvallend is dat de kloof groeit tussen ongelukkige en gelukkige mensen. In 2006 gaf 3,4 procent van de mensen wereldwijd hun leven een tien, het hoogst mogelijke cijfer. 1,6 procent gaf zijn of haar leven een nul.

In 2021 gaf maar liefst 7,4 procent van de mensen het leven een tien – een verdubbeling sinds 2006. Aan de onderkant van het geluk veranderde de score juist in negatieve richting: 7,6 procent van de ondervraagden geeft nu het leven een nul – en dat is bijna vijfmaal zoveel als destijds.

Aan de bovenkant van de geluksladder nam het geluk dus toe, terwijl het aan de onderkant juist afnam. Deze gelukskloof is ook op een andere manier terug te zien. Bij het begin van de meting in 2006 gaf de 20 procent gelukkigste mensen het leven gemiddeld een 8,3 en gaf de 20 procent ongelukkigste mensen het leven een 2,5. Vijftien jaar later, in 2021, geeft de gelukkigste 20 procent het leven een hoger cijfer dan toen: een 8,9. De meest ongelukkigen geven hun leven nu juist een lager cijfer dan destijds: een 1,2. Ook zo bezien was de groei van de gelukskloof al aan de gang voordat corona toesloeg.

Waar de kloof vandaan komt? De inkomenskloof in veel landen is groter geworden. Er is een correlatie tussen inkomen en geluk. En er is een flinke samenhang tussen inkomen en gezondheid. Ook in Nederland. Nog deze week kwam het Centraal Bureau voor de Statistiek met een onderzoek waaruit bleek dat mensen uit de hoogste welvaartsgroep, de bovenste 20 procent, 9 jaar langer leven dan die uit de laagste groep. Hun leven in goede gezondheid duurt zelfs 23 (vrouwen) tot 25 (mannen) jaar langer. De welvarendste mens blijft veel langer gezond, en wordt ouder. Gezondheid is een belangrijke geluksfactor.”

De wereld verbeteren door vegetariër te worden of plastic te minderen? Veel beter kun je je carrière wijden aan het maximaal goede doen voor de aarde en de mensheid. In je werk kun je namelijk schaal en bereik creëren die je in je persoonlijke consumptie nooit kan.

Maar hoe?

Dit essay van William MacAskill, oprichter van de Effective Altruism-beweging, zou standaardmateriaal moeten worden op universiteiten, hogescholen en MBO’s vind ik.

‘1. Learn, 2. Build options, 3. Do good. In reality, you’ll be pursuing all of these priorities throughout your career, but each one will get different emphasis at different stages. Learning will tend to be most valuable early in your career. Building your options by investing in yourself and accruing career capital is most valuable in the early to middle stages of your career. Making a bet on how to do good is most valuable in the mid to late stages of your career.

But your emphasis might move back and forth over time. For instance, a 40-year-old who decides to make a dramatic career change might go back into learning mode for a few years. And you might be lucky enough to find yourself with opportunities to have an enormous positive impact right out of college; if so, this framework shouldn’t discourage you from doing that.

Let’s first look at learning. People often feel a lot of pressure to figure out their best path right away. But this isn’t possible. It’s hard to predict where you’ll have the best fit, especially over the long term, and if you’re just starting out, you know very little about what jobs are like and what your strengths are. Moreover, even if you could find the best path now, it might change over time. The problems that are most pressing now could become less pressing in the future if they receive more attention, and new issues could be discovered. Likewise, you might find new opportunities to make progress that you hadn’t anticipated.

Even your personal preferences are likely to change — probably more than you expect. Ask yourself: How much do you think your personality, values and preferences will change over the next decade? Now ask: How much did they change over the previous decade? Intuitively, I thought they wouldn’t change much over the next decade, but at the same time, I think they changed a lot over the previous decade, which seems inconsistent. Surveys find similar results, which suggests that people tend to underestimate just how much they will change in the future.

All of this means that it’s valuable to view your career like an experiment — to imagine you are a scientist testing a hypothesis about how you can do the most good. In practical terms, you might follow these steps:

1. Research your options.

2. Make your best guess about the best longer-term path for you.

3. Try it for a couple of years.

4. Update your best guess.

5. Repeat.

Lees het hele essay hier via link op Noēma:

Wat is dit gaaf. New York heeft een populaire online kaart van de bomen in de stad, waar op te zien is waar bijzondere exemplaren staan, wat hun verhaal is, en een inschatting van de economische en maatschappelijke waarde per boom. Zijn dit soort databases er ook in NL?

‘Near the Tennis House in Brooklyn’s Prospect Park grows a magnificent white oak that stands out for its impressive stature, with a trunk that’s nearly four feet wide. But the massive tree does more than leave visitors in awe. It also provides a slew of ecological benefits, absorbing some 25,000 tons of carbon dioxide and intercepting nearly 9,000 gallons of stormwater each year, according to city data. It also removes pollutants from the air and help the the city conserve enough energy to power a one- or two-bedroom apartment for roughly two months.

In economic terms, just that one tree contributes more than $550 each year.’

Via Nature Desks

Duwen of loslaten; controleren of vertrouwen? Een eeuwig dilemma en elke manager en ouder kan erover meepraten hoe moeilijk het is om te bepalen wanneer wát het beste is. Goede column weer van Roland van der Vorst in het FD, met een mooi inzicht:

“Er bestaat een experiment waarbij wetenschappers mensen die nog nooit getennist hadden, twee maanden gaven om het spel onder de knie te krijgen. Ze werden in twee groepen verdeeld. De ene groep kreeg normaal tennisles van echte tennisleraren. De proefpersonen uit deze groep werden de baan opgestuurd en leerden hoe ze de forehand en backhand moesten slaan. Elke dag kregen ze instructies van hun leraren en zo moesten ze in twee maanden klaargestoomd worden.

De andere groep mocht ook met een racket in de hand de tennisbaan op. Maar deze proefpersonen kregen geen instructies van tennisleraren. Ze moesten naar beelden kijken van professionele tennisspelers in hun allerbeste doen. De groepsleden kregen te horen dat ze figuranten zouden zijn in een film waarin ze moesten doen alsof ze tennisten. Ze hoefden het spel niet echt onder de knie te krijgen, het moest er gewoon uitzien alsof ze precies wisten wat ze deden. Ze oefenden op de vorm, de houding, de lichaamstaal, de uitdrukkingen van professionele spelers. Het maakt niet uit waar ze de bal sloegen, zolang het er maar goed uitzag.

Na twee maanden lieten ze deze twee groepen tegen elkaar spelen. En wat bleek? De groep die was verteld dat het een film betrof, won met gemak van de eerste groep die zo hard geïnstrueerd was. De winnende proefpersonen hadden de ander nagedaan. Ze hadden elk detail van de tennisbeweging nagebootst, ook de dingen die je nooit kunt uitleggen. In plaats van instructies te volgen, leerden ze door (vaak) onbewust signalen op te vangen.

Voor mij laat het vooral zien dat je blijkbaar heel goed twee dingen tegelijkertijd kunt realiseren: de beste worden zonder te hard te duwen. Mensen net genoeg vrijlaten zodat ze iets leren, op een manier die je nooit helemaal met aanwijzingen kunt overdragen. Leiderschap komt eigenlijk neer op het ontwerpen van situaties waarin mensen zich het goede eigen maken.”

Lees het volledige artikel:

#CuratedLinkedInPost

Nu weer de ogen op de échte bal: ‘Particulieren (en kleine bedrijven) gaan betalen voor de uitstoot die ze veroorzaken met hun auto, hun woning of hun bedrijfsruimte.’

Lees het hele stuk:

We moeten veel meer in relaties en interacties denken en veel minder in hokjes. De plotse afname van wegverkeer tijdens COVID leidde verrassend genoeg tot… méér methaan in de atmosfeer, een zeer krachtig broeikasgas.

‘Er was minder verkeer op de weg en in de lucht als gevolg van lockdownmaatregelen tijdens de coronapandemie. Dat laatste zorgde voor minder uitlaatgassen, zoals stikstofoxiden en koolmonoxide. En dat had, via een keten van reacties, weer tot gevolg dat er in de atmosfeer minder methaan werd afgebroken – waardoor de concentratie hoog uitkwam.’

Goed stuk van Marcel aan de Brugh, en weer een mooi voorbeeld van hoe belangrijk (en moeilijk) systeemdenken is. Hard ingrijpen in complexe dynamische systemen leidt altijd tot onverwachte gevolgen.

Zo’n goede podcast over de wetenschap achter psychedelica, meditatie en mystieke ervaringen als manier om angsten te overwinnen en om je blijvend dieper verbonden te voelen met alles om je heen. En over het ontluikende onderzoek naar de aard van ons bewustzijn.

Van mijn favoriete podcaster Sam Harris met prof. Roland Griffiths van Johns Hopkins University, die onderzoek doet naar het effect van psilocybine op doodsangst bij kankerpatiënten, en nu zelf ongeneeslijke kanker heeft.

Ga hier echt even voor zitten, juist ook als je sceptisch bent over het negeren van risico’s en de spirituele zweeftaal die er vaak hangt rondom psychedelische ervaringen. Die scepsis deel ik, en deze sprekers ook.

Ben ook wel benieuwd naar hoe mensen als Joost J. Breeksema, Dorien Tatalas, Michiel van Elk en Maarten van Huijstee hier naar kijken.

Ik kan niet wachten op Avatar 2, The Way of the Water, zeker na alle lovende recensies. Ik ken geen enkele andere film die ideeën over het web van het leven, diepe ecologie en indigenous wisdom zo overtuigend naar een miljoenenpubliek heeft gebracht. Jij wel?

Zo interessant dit: de gezondste en meest biodiverse bossen zijn die bossen die door inheemse bevolkingsgroepen worden bewoond. Er hóéft geen tegenstelling te zijn tussen de belangen van mensen en de overige natuur.