Discover documentaries & movies about everything from Ruby Sanders

De meningen lijken wat verdeeld over de nieuwste van Ruben Östlund, Triangle of Sadness. Ik ben niet een van hen, maar voor degenen die die film over the top vinden, of een zedenschets over de superrijken te makkelijk vinden, kijk dan naar zijn eerdere film Turist (nu op HBO). Subtieler, net zo ongemakkelijk maar véél herkenbaarder (hoe je - juist - op vakantie ruzie maakt, hoe het voor kinderen is die hun ouders voortdurend ruzie horen maken, hoe je in een slechte bui hotelpersoneel afsnauwt, hoe hotelpersoneel soms ook wel echt hinderlijk je privacy weet uit te dagen, hoe beklemmend hotels überhaupt kunnen zijn en hoe vreselijk het is om in een touringbus te zitten die een bergweg vol haarspeldbochten over moet).

En dan ook de nog de perfecte premisse voor een napraatgesprek met als centrale vraag: wat zou jij doen in zo'n situatie?

Waanzinnige documentaire van de Deense filmmaker en Noord-Korea-provocateur Mads Brügger, die na eerdere docu's over Noord-Korea voor het leven verbannen is uit dat land en in zijn plaats een werkloze Deense kok als infiltrant stuurt. Die mol klimt steeds hogerop in de Korean Friendship Association en komt uiteindelijk in contact met louche ondernemers en het Noord-Koreaanse regime. Als dan ook nog een Deense ex-crimineel door Brügger wordt ingezet als zogenaamde steenrijke zakenman die een enorme wapendeal binnensleept met een stel Noord-Koreaanse hoge piefen, wordt het hoe langer hoe gekker - én spannender. Nu terug te kijken via 2Doc!

Typisch Charlie Kaufmann, deze onnavolgbare, duistere en vaak tragische film - die toch ook ontzettend geestig is. Je moet eigenlijk meermaals kijken om door te krijgen wat er (waarschijnlijk) bedoeld wordt. Let vooral op de kleding, de pantoffels (?), de hond en de boekenkast in de kinderkamer. Oh ja, en helemaal in het begin zit een nogal cruciale hint.

Ongelooflijk... hoe krijgen die Belgen het voor elkaar om telkens zulke prachtige, waarachtige films te maken? Een tranentrekker maar subtiel. De jonge hoofdrolspelers stelen de show, vooral Eden Dambrine met zijn blauwe hertenogen, door regisseur Lukas Dhont gescout in de trein (of 'op de trein' zoals ze zelf zeggen).

'Deze film komt recht uit mijn onderbewuste, en je kan dat onderbewuste niet serieus genoeg nemen,' zei de Mexicaanse regisseur Alejandro Iñárritu zelf over zijn nieuwe film Bardo. Sommige mensen zagen daar een excuus in voor een raadselachtige en narcistische film, maar in werkelijkheid is het een geweldige film die individuele pijn verbindt aan het lijden van een natie (Mexico), en migratie in het heden in verschillende gedaantes verbindt aan hoe mensen zich in de hele geschiedenis hebben verplaatst. Bardo is ook grappig en prachtig mooi geschoten.

In plaats van naar het WK kun je ook naar deze film van Sorrentino kijken, zijn meest persoonlijke; een terugblik op Napels in de jaren 80, waarin de Napolitanen mede dankzij de komst van Maradona weer durfden te geloven.

Documentaires over dichters kunnen bij een goeie balans tussen kwetsbaarheid, bravoure en inspiratie vaak zeer de moeite zijn. Dit is er zo een.

Deze ontroerende documentaire gaat over schrijver en vertaler August Willemsen (1936-2007). Een man die als vertaler Portugees vrijwel eigenhandig de Braziliaanse literatuur en poëzie naar de Nederlandse lezer bracht. Hij vertaalde o.m. werk van Fernando Pessoa en Carlos Drummond de Andrade en publiceerde ook zelf bundels en essays. Vooral zijn 'Braziliaanse brieven' zijn onvergetelijk ("Al bijna vier maanden vraag ik me af hoe ik het hier vind, en ik weet het niet. Er is veel aardigheid, er is veel narigheid en het is er tegelijk.")

Hij was monomaan in zijn werk, leefde in Nederland tot aan zijn dood in een flat in de Bijlmer (de enige plek in Nederland waar hij zich thuis kon voelen) en was ook een ongeremde man, een charmeur, alcoholist en niet bepaald de beste partner en vader, zo leren we van alle hoofdpersonen uit zijn leven, die in de docu hun verhaal vertellen.

Nu, vijftien jaar na zijn dood, heeft filmmaker Fredrieke Jochems hem met dit menselijke portret vol poëtische vondsten en sterke anekdotes weer in schijnwerpers gezet.

Spijtig dat de docu nauwelijks te zien is. Wie in de gelegenheid is om een van de schaarse vertoningen te bezoeken (o.a. nog op 24-1 in Nijmegen, 29-1 Zutphen, 17-2 Amsterdam en 13-3 in Hilversum), moet dat zeker doen.