Discover everything about everything from Ruby Sanders

De verfilming is geweldig, maar de roman 'Wat ze zeiden' van Miriam Toews is al helemaal overdonderend. Het boek is één lang verslag (eigenlijk zijn het de notulen) van een gefictionaliseerde bijeenkomst van een groep vrouwen in een mennonitische gemeenschap. Zij komen samen om een beslissing te nemen over hun toekomst, nadat de vrouwen jarenlang zijn gedrogeerd en verkracht door de mannen uit hun gemeenschap.

Toews groeide zelf op in een Mennonitische gemeenschap in Canada en baseerde dit verhaal op een waargebeurd drama in een Mennonietenkolonie in Bolivia, waar zo'n 130 vrouwen tussen 2005 en 2009 door 'hun' mannen met veeverdovingsmiddelen gedrogeerd werden en stelselmatig verkracht bleken.

Dit boek is niet alleen schokkend maar ook hoopvol over de macht die vrouwen als collectief kunnen afdwingen. Ook onderzoekt Toews de filosofische antwoorden op de misdrijven en de positie van vrouwen in een dergelijke streng-religieuze gemeenschap.

Eeuwig zonde dat dit Wintergasten-interview met de Frans-Marokkaanse schrijfster Leïla Slimani door zo weinig mensen bekeken werd.

Het gesprek tussen Slimani en Nadia Moussaid had tal van boeiende momenten én fragmenten, bijvoorbeeld uit de films Indigènes over Afrikaanse soldaten in het Franse leger (met uitleg over hoe zij na de Marokkaanse onafhankelijkheid totaal in de steek gelaten werden) en 'Much Loved' over sekswerkers in Marokko, maar ook uit de docu 'When Arabs Danced’ van de Marokkaans-Belgische filmmaker Jawad Rhalib.

Slimani vertelde over haar eigen leven en achtergrond, hoe zij zich verzet tegen de hypocriete conservatieve seksuele moraal in Arabische landen (en hoe de zedenwetten hun oorsprong kennen in de koloniale bezetting) maar ook welke prijs ze daarvoor betaalt. "Mensen in de westerse wereld denken altijd dat vrijheid makkelijk is. Maar je moet bereid zijn heel veel op te offeren om vrij te zijn."

Zeker terugkijken dus.

De onwaarschijnlijk grappige Amerikaanse comedyserie Arrested Development, over de steenrijke en disfunctionele familie Bluth, werd oorspronkelijk tussen 2003 en 2006 uitgezonden, maar dat hebben de meeste Nederlanders waarschijnlijk gemist. De hele serie is op Netflix te zien, maar alleen nog tot 15 maart! Dus wie tijd heeft, kijk in godsnaam nog snel de eerste drie seizoenen (de vierde is tien jaar na dato gemaakt en véél minder goed). Een onderkoelde Jason Bateman (uit Ozark) en een piepjonge Michael Cera als hoofdpersonen vader Michael en zoon George Michael, en vooral de andere telgen uit de familie, Michaels zus en twee broers, zijn volkomen absurd, melig, blasé en onvergetelijk. Na(ast) Seinfeld, Curb your Enthusiasm en Broad City misschien wel de grappigste serie ooit.

Documentaires over dichters kunnen bij een goeie balans tussen kwetsbaarheid, bravoure en inspiratie vaak zeer de moeite zijn. Dit is er zo een.

Deze ontroerende documentaire gaat over schrijver en vertaler August Willemsen (1936-2007). Een man die als vertaler Portugees vrijwel eigenhandig de Braziliaanse literatuur en poëzie naar de Nederlandse lezer bracht. Hij vertaalde o.m. werk van Fernando Pessoa en Carlos Drummond de Andrade en publiceerde ook zelf bundels en essays. Vooral zijn 'Braziliaanse brieven' zijn onvergetelijk ("Al bijna vier maanden vraag ik me af hoe ik het hier vind, en ik weet het niet. Er is veel aardigheid, er is veel narigheid en het is er tegelijk.")

Hij was monomaan in zijn werk, leefde in Nederland tot aan zijn dood in een flat in de Bijlmer (de enige plek in Nederland waar hij zich thuis kon voelen) en was ook een ongeremde man, een charmeur, alcoholist en niet bepaald de beste partner en vader, zo leren we van alle hoofdpersonen uit zijn leven, die in de docu hun verhaal vertellen.

Nu, vijftien jaar na zijn dood, heeft filmmaker Fredrieke Jochems hem met dit menselijke portret vol poëtische vondsten en sterke anekdotes weer in schijnwerpers gezet.

Spijtig dat de docu nauwelijks te zien is. Wie in de gelegenheid is om een van de schaarse vertoningen te bezoeken (o.a. nog op 24-1 in Nijmegen, 29-1 Zutphen, 17-2 Amsterdam en 13-3 in Hilversum), moet dat zeker doen.

Dit weekend in het nieuws: Fox News-presentatoren en Fox-eigenaar Rupert Murdoch geloofden zelf níets van de valse beweringen over verkiezingsfraude van Donald Trump, en toch mochten Trumps advocaten in de uitzendingen hun leugens blijven verkopen - alles om dalende kijkcijfers tegen te gaan.

Wie meer wil zien van het totale cynisme dat hieruit spreekt: kijk deze miniserie uit 2019, verfilming van het boek 'The Loudest Voice In The Room', dat het verhaal vertelt van oprichter van Fox News Roger Ailes. Die vond in 1996 onderdak bij Fox van mediamagnaat Rupert Murdoch en mocht daar een nieuwe zender starten voor de 'hardwerkende, godvrezende Amerikaan'. Hoe Ailes daarmee gebruikmaakte van het conservatieve sentiment dat van Donald Trump de 45ste president van de VS maakte, is om van te huilen. De serie daarentegen is ongelooflijk goed gemaakt en zeer de moeite waard, al moet je na afloop wel even bijkomen van zoveel kwaadaardigheid.

De meningen lijken wat verdeeld over de nieuwste van Ruben Östlund, Triangle of Sadness. Ik ben niet een van hen, maar voor degenen die die film over the top vinden, of een zedenschets over de superrijken te makkelijk vinden, kijk dan naar zijn eerdere film Turist (nu op HBO). Subtieler, net zo ongemakkelijk maar véél herkenbaarder (hoe je - juist - op vakantie ruzie maakt, hoe het voor kinderen is die hun ouders voortdurend ruzie horen maken, hoe je in een slechte bui hotelpersoneel afsnauwt, hoe hotelpersoneel soms ook wel echt hinderlijk je privacy weet uit te dagen, hoe beklemmend hotels überhaupt kunnen zijn en hoe vreselijk het is om in een touringbus te zitten die een bergweg vol haarspeldbochten over moet).

En dan ook de nog de perfecte premisse voor een napraatgesprek met als centrale vraag: wat zou jij doen in zo'n situatie?

Nu (terug) te kijken via NPO: The Salisbury Poisonings, over hoe de vergiftiging van een voormalige Russische spion (en zijn dochter) het Engelse stadje Salisbury op z'n kop zette. In 2018 vlogen twee Russische agenten met parfumflesjes gevuld met het gif novitsjok naar Engeland, waar zij het gemunt hadden op de dubbelspion Sergej Skripal. Het gif maakte meer slachtoffers, en The Salisbury Poisonings gaat dan ook vooral over de ingrijpende gevolgen voor de nietsvermoedende inwoners van het stadje. Vooral Anne-Marie Duff (ooit uit Shameless!) die als hoofd van de volksgezondheidsdienst de zware taak krijgt om de verspreiding van het dodelijke novitsjok te stoppen, maakt veel indruk. Ook is er de dramatische verhaallijn van een lokale politieagent die tijdens het onderzoek met het gif in aanraking komt en in het ziekenhuis belandt. Door corona komen veel dingen je akelig herkenbaar voor, terwijl de serie in 2019 gemaakt is.

Waanzinnige documentaire van de Deense filmmaker en Noord-Korea-provocateur Mads Brügger, die na eerdere docu's over Noord-Korea voor het leven verbannen is uit dat land en in zijn plaats een werkloze Deense kok als infiltrant stuurt. Die mol klimt steeds hogerop in de Korean Friendship Association en komt uiteindelijk in contact met louche ondernemers en het Noord-Koreaanse regime. Als dan ook nog een Deense ex-crimineel door Brügger wordt ingezet als zogenaamde steenrijke zakenman die een enorme wapendeal binnensleept met een stel Noord-Koreaanse hoge piefen, wordt het hoe langer hoe gekker - én spannender. Nu terug te kijken via 2Doc!

Wat een parel, dit boek. Je wordt heen en weer geslingerd tussen ongeloof en hilariteit. Van hardop-lachen om de grappige, kluchtige scenes, naar kauwen op de über-intellectuele uiteenzettingen over de geschiedenis van het jodendom, en tot slot met de handen in het haar van verbijstering - het verhaal is gebaseerd op een waargebeurde anekdote van de beroemde literatuurcriticus Harold Bloom, die eind jaren vijftig een obscure, Israëlische wetenschapper moest ontvangen op Yale.

Zijn naam: Benzion Netanyahu. Deze Benzion kwam niet alleen maar bracht zijn hele, onaangepaste en onbeschofte gezin mee, onder wie zijn tienerzoon Benyamin. Dé Benyamin Netanyahu dus.

Wonderlijk en taalkundig wonderschoon boek van Joshua Cohen, waarmee hij zijn vaste uitgever niet kon overtuigen en uiteindelijk na een lange zoektocht alleen één kleine uitgeverij vond die het wilde hebben, maar waar hij vorig jaar volkomen terecht een Pulitzer mee won.

Ruby did not add a review.