Discover everything about everything from Ruby Sanders

De meningen lijken wat verdeeld over de nieuwste van Ruben Östlund, Triangle of Sadness. Ik ben niet een van hen, maar voor degenen die die film over the top vinden, of een zedenschets over de superrijken te makkelijk vinden, kijk dan naar zijn eerdere film Turist (nu op HBO). Subtieler, net zo ongemakkelijk maar véél herkenbaarder (hoe je - juist - op vakantie ruzie maakt, hoe het voor kinderen is die hun ouders voortdurend ruzie horen maken, hoe je in een slechte bui hotelpersoneel afsnauwt, hoe hotelpersoneel soms ook wel echt hinderlijk je privacy weet uit te dagen, hoe beklemmend hotels überhaupt kunnen zijn en hoe vreselijk het is om in een touringbus te zitten die een bergweg vol haarspeldbochten over moet).

En dan ook de nog de perfecte premisse voor een napraatgesprek met als centrale vraag: wat zou jij doen in zo'n situatie?

Ongelooflijk... hoe krijgen die Belgen het voor elkaar om telkens zulke prachtige, waarachtige films te maken? Een tranentrekker maar subtiel. De jonge hoofdrolspelers stelen de show, vooral Eden Dambrine met zijn blauwe hertenogen, door regisseur Lukas Dhont gescout in de trein (of 'op de trein' zoals ze zelf zeggen).

Verhelderend stuk over online kledingmarktplaats Vinted. Want hoe duurzaam is die nou eigenlijk? "De verkoopcijfers van de grote ketens zijn niet gedaald en ook het aanbod aan nieuwe kleding is niet afgenomen. We zijn niet minder gaan produceren en ook niet minder gaan kopen. Het lijkt er dus op dat we onze gebruikscyclus nog meer zijn gaan versnellen. Dat consumenten nu juist nóg makkelijker iets voor één avondje of feestje kopen omdat ze het daarna weer kunnen verkopen op Vinted. Dat maakt weer dat kleding minder waarde heeft, dat we het als een wegwerpproduct zijn gaan zien – het kost toch niets. Dat jaagt die fast fashion nog meer aan."

Helemaal mee eens. Ik dacht altijd dat de midlifecrisis pas rond je 50e de kop op zou steken, maar als ik om me heen kijk weet ik inmiddels beter. De serie 'Fleishman is in trouble' weet dit zó geestig en invoelend neer te zetten. Ook knap hoe door de voice-over het literaire gehalte van het verhaal overeind blijft. Tot de allerlaatste minuut geboeid en ontroerd zitten kijken (bijna de hele slotaflevering in tranen). En ondanks de totaal andere wereld (waarin mensen 'good for you' zeggen als je arts bent en drie ton per jaar verdient, alsof je een vrijwillig vogelhospitaal runt), is alle zelftwijfel, melancholie maar ook ergernis over anderen gewoon akelig herkenbaar.

Dit weekend in het nieuws: Fox News-presentatoren en Fox-eigenaar Rupert Murdoch geloofden zelf níets van de valse beweringen over verkiezingsfraude van Donald Trump, en toch mochten Trumps advocaten in de uitzendingen hun leugens blijven verkopen - alles om dalende kijkcijfers tegen te gaan.

Wie meer wil zien van het totale cynisme dat hieruit spreekt: kijk deze miniserie uit 2019, verfilming van het boek 'The Loudest Voice In The Room', dat het verhaal vertelt van oprichter van Fox News Roger Ailes. Die vond in 1996 onderdak bij Fox van mediamagnaat Rupert Murdoch en mocht daar een nieuwe zender starten voor de 'hardwerkende, godvrezende Amerikaan'. Hoe Ailes daarmee gebruikmaakte van het conservatieve sentiment dat van Donald Trump de 45ste president van de VS maakte, is om van te huilen. De serie daarentegen is ongelooflijk goed gemaakt en zeer de moeite waard, al moet je na afloop wel even bijkomen van zoveel kwaadaardigheid.

Documentaires over dichters kunnen bij een goeie balans tussen kwetsbaarheid, bravoure en inspiratie vaak zeer de moeite zijn. Dit is er zo een.

Deze ontroerende documentaire gaat over schrijver en vertaler August Willemsen (1936-2007). Een man die als vertaler Portugees vrijwel eigenhandig de Braziliaanse literatuur en poëzie naar de Nederlandse lezer bracht. Hij vertaalde o.m. werk van Fernando Pessoa en Carlos Drummond de Andrade en publiceerde ook zelf bundels en essays. Vooral zijn 'Braziliaanse brieven' zijn onvergetelijk ("Al bijna vier maanden vraag ik me af hoe ik het hier vind, en ik weet het niet. Er is veel aardigheid, er is veel narigheid en het is er tegelijk.")

Hij was monomaan in zijn werk, leefde in Nederland tot aan zijn dood in een flat in de Bijlmer (de enige plek in Nederland waar hij zich thuis kon voelen) en was ook een ongeremde man, een charmeur, alcoholist en niet bepaald de beste partner en vader, zo leren we van alle hoofdpersonen uit zijn leven, die in de docu hun verhaal vertellen.

Nu, vijftien jaar na zijn dood, heeft filmmaker Fredrieke Jochems hem met dit menselijke portret vol poëtische vondsten en sterke anekdotes weer in schijnwerpers gezet.

Spijtig dat de docu nauwelijks te zien is. Wie in de gelegenheid is om een van de schaarse vertoningen te bezoeken (o.a. nog op 24-1 in Nijmegen, 29-1 Zutphen, 17-2 Amsterdam en 13-3 in Hilversum), moet dat zeker doen.

De onwaarschijnlijk grappige Amerikaanse comedyserie Arrested Development, over de steenrijke en disfunctionele familie Bluth, werd oorspronkelijk tussen 2003 en 2006 uitgezonden, maar dat hebben de meeste Nederlanders waarschijnlijk gemist. De hele serie is op Netflix te zien, maar alleen nog tot 15 maart! Dus wie tijd heeft, kijk in godsnaam nog snel de eerste drie seizoenen (de vierde is tien jaar na dato gemaakt en véél minder goed). Een onderkoelde Jason Bateman (uit Ozark) en een piepjonge Michael Cera als hoofdpersonen vader Michael en zoon George Michael, en vooral de andere telgen uit de familie, Michaels zus en twee broers, zijn volkomen absurd, melig, blasé en onvergetelijk. Na(ast) Seinfeld, Curb your Enthusiasm en Broad City misschien wel de grappigste serie ooit.

Eeuwig zonde dat dit Wintergasten-interview met de Frans-Marokkaanse schrijfster Leïla Slimani door zo weinig mensen bekeken werd.

Het gesprek tussen Slimani en Nadia Moussaid had tal van boeiende momenten én fragmenten, bijvoorbeeld uit de films Indigènes over Afrikaanse soldaten in het Franse leger (met uitleg over hoe zij na de Marokkaanse onafhankelijkheid totaal in de steek gelaten werden) en 'Much Loved' over sekswerkers in Marokko, maar ook uit de docu 'When Arabs Danced’ van de Marokkaans-Belgische filmmaker Jawad Rhalib.

Slimani vertelde over haar eigen leven en achtergrond, hoe zij zich verzet tegen de hypocriete conservatieve seksuele moraal in Arabische landen (en hoe de zedenwetten hun oorsprong kennen in de koloniale bezetting) maar ook welke prijs ze daarvoor betaalt. "Mensen in de westerse wereld denken altijd dat vrijheid makkelijk is. Maar je moet bereid zijn heel veel op te offeren om vrij te zijn."

Zeker terugkijken dus.

Ruby did not add a review.

'Deze film komt recht uit mijn onderbewuste, en je kan dat onderbewuste niet serieus genoeg nemen,' zei de Mexicaanse regisseur Alejandro Iñárritu zelf over zijn nieuwe film Bardo. Sommige mensen zagen daar een excuus in voor een raadselachtige en narcistische film, maar in werkelijkheid is het een geweldige film die individuele pijn verbindt aan het lijden van een natie (Mexico), en migratie in het heden in verschillende gedaantes verbindt aan hoe mensen zich in de hele geschiedenis hebben verplaatst. Bardo is ook grappig en prachtig mooi geschoten.