Discover everything about everything from Haro Kraak

Ver voordat energierekeningen en inflatie de pan uitstegen, besloot Jonah Falke om de minderbedeelden en de verdrukten in de samenleving te portretteren. Hij bezoekt achterstandsbuurten, loopt mee bij de daklozenopvang, de ggz, een azc en de voedselbank en praat met ongedocumenteerden. Barmhartig en eerlijk schrijft hij alles op. Toen ik hem onlangs interviewde over het boek zei hij: 'Wat me stoort is dat armoede pas echt veel aandacht krijgt nu er aan de middenklasse wordt geknaagd.'

In alle romans van Walter van den Berg keert hij terug naar de bepalende gebeurtenis in zijn leven: de man die zijn moeder sloeg. In 'Van dode mannen win je niet' vertelt hij dat verhaal vanuit het perspectief van de dader. Het is zijn beste vind ik. Je ziet hoe manipulatief de man is, je kruipt in zijn hoofd. En je leest hoe hij de zoon van zijn vriendin, een afgeleide van de auteur dus, probeert in te pakken. Van den Berg vertelde me eens in een interview dat hij zich zijn halve leven schuldig heeft gevoeld dat hij dat heeft laten gebeuren.

Een openbaring, deze documentaire. Ik heb geen ervaring met therapie en ben mild sceptisch over sommige vormen ervan, maar de methode van deze psychiater, Phil Stutz, is zeer fascinerend. Het uitgangspunt van de docu is ietwat ongemakkelijk (en bij vlagen ijdel en pretentieus): acteur Jonah Hill wil een film maken over zijn shrink. Is dat een goed idee? Ja, wel als het Stutz is, een geestige no-nonsense psychiater die concrete 'tools' heeft voor een ieder die worstelt. (Op Netflix te zien)

Ik lees her en der wat kritiek, maar ik vind het nieuwe seizoen van The White Lotus, dat zich dit keer afspeelt in een schitterend hotel op Sicilië, weer ongelooflijk goed en vooral heel erg vermakelijk. Het verhaal stelt niet heel veel voor, maar als elke scene en elke dialoog zo spannend, grappig en vol frictie is, maakt dat niet veel uit. De morele leegte van rijkdom wordt heerlijk neergezet. En de personages zijn weer superieur onhebbelijk. De nieuwe cast is ook heel fijn, omdat er (voor mij) veel voortreffelijke nieuwe acteurs tussen zitten. En eeuwig dankbaar voor de long overdue comeback van Michael Imperioli (voor de Sopranos-fans: Chris Moltisanti).

Een van de interessantste schrijvers van de laatste jaren vind ik Marijke Schermer. Haar tweede roman Noodweer is een prachtig en messcherp portret van een huwelijk en een huis die gelijktijdig ineenstorten. Haar derde - Liefde, als dat het is - is nog beter en gaat over een gezin waarin iedereen zijn eigen problemen heeft. Het knappe is dat ze voortdurend van perspectief wisselt, soms zelfs in één alinea, maar dat het nog steeds erg goed leesbaar is. Het vergt een bepaald soort zelfvertrouwen om over zoiets alledaags als een huwelijk of een gezin te schrijven en er toch iets volstrekts origineels van te maken. Schermer kan dat.

In de kast van mijn ouders vond ik laatst een prachtige uitgave van The Old Man and the Sea uit 1956. Een schitterende, kleine novelle van Hemingway, zoals altijd in simpele, klare taal geschreven. Het plot kun je samenvatten als: oude man gaat vissen. Maar daarachter schuilt een groter verhaal: “A man can be destroyed but not defeated.” Met andere woorden: waar hoop is, is leven.

Deze podcast gaat over the Weathermen, een groep extreemlinkse radicalen die een nobel doel hadden - de Vietnamoorlog beëindigen - maar daarvoor een zwaar middel kozen: terreur. In de jaren '70 pleegden ze vele bomaanslagen, vooral op overheidsgebouwen. Bernadine Dohrn was de leider en op zeker moment 'the most wanted woman in America'. Haar zoon is de presentator van de podcast en spreekt alle hoofdpersonen van weleer, met als hamvraag: vinden ze terugkijkend hun geweld nog altijd gerechtvaardigd?

Meeslepende podcast over de gekmakende vraag of iemand gevolgd wordt door de geheime dienst - en of je dat ooit echt zeker kan weten. Gaat over Bart, een man die beweert ooit in een vliegtuig te zijn geplaatst dat helemaal leeg was. En toen ging een vrouw naast hem zitten. De eerste vijf afleveringen zijn heel goed, erg benieuwd naar de laatste.

De eerste paar afleveringen van The Old Man (te zien op Disney+) zijn perfect. Actiescènes die echt goed werken, twee fascinerende oude mannen als hoofdpersonen (de geweldige Jeff Bridges en John Lithgow) en een inventief en razend spannend plot. Twee geheim agenten delen een geschiedenis en nu moet de een jacht maken op de ander. Richting het eind komen er iets meer gaten in het thrillerverhaal, maar dit is alsnog een van de beste series van het jaar.

Ik sluit mij aan bij de hype: kijk deze heerlijk absurde film over groteske welvaart, liefst in de bioscoop, lees er zo min mogelijk over vooraf en laat je meevoeren.