Discover everything about health & psychology from Willa Stoutenbeek

Al meer dan dertig jaar schrijft Michael Pollan boeken en artikelen over de intersectie waar de menselijke en natuurlijke wereld elkaar kruisen: op ons bord, in onze boerderijen en tuinen, en in onze geest. Een NY Times best selling auteur die telkens weer een maatschappelijk thema op een hele heldere en eigen manier onder de loep neemt. Van het hele kleine maar zo fijne boekje: Food Rules tot the Omnivore’s Dilemma en zijn laatste, How to Change Your Mind waren meteen #1 New York Times-bestsellers. How to Change Your Mind, over de mogelijke positieve effecten van psychedelische therapie, is onlangs door de populaire streamingdienst en Pollan verfilmd tot een Netflix-docuserie waarin de schrijver naast mooie gesprekken met wetenschappers, artsen en ervaringsdeskundigen ook zijn eigen ervaringen zal uitdiepen.

Een nieuwe blik op een thema wat leeft maar niet altijd het beste imago heeft. Decide for yourself… Kunnen psychedelica een mogelijke sleutelrol spelen in het oplossen van moeilijke thema’s als depressie en PTSD?

Maartje Laterveer schreef dit wat mij betreft (als bezitter van een neurodivergent brein) belangrijke artikel over neurodiversiteit.

Zelf ADHD, hoogbegaafd met een heel lichte onbekende vorm van dyslexie (waarbij je soms woorden vergeet op te schrijven) heb enerzijds veel baat bij de diagnoses die al op redelijk vroege leeftijd gesteld werden en anderzijds voel ik me ook nog redelijk vaak onzeker over mijn niet neurotypische brein.

Als ondernemer ben ik redelijk succesvol maar ik heb ik allerlei manieren moeten bedenken om op een consistente manier te presteren. Mijn agendabeheer is een van mijn grootste knelpunten dus dat besteed ik uit. Tegelijkertijd zegt mijn ADHD hoofd dan constant dat mensen dat vast arrogant van mij vinden. Soms zijn er ook daadwerkelijk mensen die dat heel irritant vinden, dat alles qua planning via die weg moet. Maar ik ken de keerzijde. Plan ik toch een keer zelf iets in, dan is de kans groot dat ik het vergeet in mijn agenda te zetten, het überhaupt vergeet of een dubbele afspraak inplan. Planning zelf organiseren kan ‘desastreuze’ gevolgen hebben, weet ik inmiddels zelf.

Daarnaast heeft mijn neurodiverse brein juist ook veel voordelen. Ik kan heel creatief en out of the box denken, zie overal oplossingen voor, kan heel goed inschatten wie ik aan elkaar moet voorstellen zodat er mooie samenwerkingen ontstaan. Ik zie letterlijk scenario’s voor me, zie dan alles in alle details ontstaan. Als er veel stress en paniek heerst blijf ik rustig en kan ik heel snel en adrem denken en handelen.

Mijn empathische vermogens is extreem groot en kan me daardoor heel goed verplaatsen in mensen en situaties. Ik kan daardoor in mijn werk qua branding en communicatie bijna letterlijk in de huid van iemand anders kruipen en dingen zien en voelen zoals hen.

Maar ik ben er op dagelijks niveau ook altijd nog wel even onzeker over, want ik ben erg streng op mezelf en baal enorm als ik weer eens ‘een fout’ heb gemaakt.

Daarom ben ik heel blij dat er steeds meer aandacht en onderzoek is voor dit onderwerp waardoor er hopelijk ook steeds meer begrip en bekendheid voor het onderwerp ontstaat.

Dankjewel Maartje Laterveer!

Journalist Wouter van Noort raakt iets belangrijks aan met dit artikel; ‘De moderne mens is vooral met zijn hoofd bezig, het lichaam is er om er goed uit te zien. Maar we moeten ook naar ons lijf luisteren, zodat we voelen of we stress hebben en daar wat aan doen.’ Heel herkenbaar en ook geen nieuwe materie, toch blijft het meer iets wat we ernstig tegen elkaar en onszelf zeggen. Maar lukt het ons eigenlijk nog wel?

Als werkgever probeer ik mijn collega’s vaak te motiveren even een ommetje te maken of in ieder geval niet achter hun bureau te lunchen. Maar geef ik zelf eigenlijk wel het goede voorbeeld? Terwijl ik op wil schrijven ‘Stof tot nadenken’ bedenk ik me dat ik beter kan schrijven ‘stof tot in beweging komen’. In dat lijf uit dat hoofd. Hoe dan? Gewoon doen I guess… 😅

Wow wat een boeiend mini college. De titel doet een doemscenario vermoeden maar niets is minder waar. Door onze omgeving te ontdoen van toxische (landbouw) stoffen en nieuwe inzichten en toepassingen in de zorg, kunnen we in theorie de progressie van Parkinson vertragen of zelfs voorkomen.

De moeite van het kijken waard!