Discover everything about art & design from Willa Stoutenbeek

Now that’s a scoop!

In plaats van het bedrijf te verkopen of openbaar te maken, hebben Chouinard, zijn vrouw en twee volwassen kinderen de eigendom van Patagonia, ter waarde van ongeveer $ 3 miljard, overgedragen aan een speciaal ontworpen trust en een non-profitorganisatie. Opgezet om de onafhankelijkheid van het bedrijf te behouden en ervoor te zorgen dat alle winst - zo'n $ 100 miljoen per jaar - wordt gebruikt om klimaatverandering tegen te gaan en onontgonnen land over de hele wereld te beschermen.

Als je mensen op een gemiddelde winkelstraat interviewt over wat volgens hen modemerken en bedrijven zij die het goed doen op het vlak van duurzaamheid, dan komt H&M heel vaak in het lijstje terug. En ondanks dat H&M stelselmatig op de vingers getikt wordt, gaan ze stug door met greenwashing. Een reactie die ik vaak krijg; ‘ja maar ze doen toch ook goede dingen…’

Wat mij betreft worden die praktijken niet gerechtvaardigd door de paar miljoen per jaar uitgeven aan goede stappen (als het als om dat soort bedragen gaat) als ze vervolgens vele malen meer aan marketing value halen uit die campagnes. Campagnes die al jaren misleiden en er toe hebben geleid dat H&M dus nu door een grote groep consumenten wordt gezien als het beste jongetje van klas als het op duurzaamheid aankomt.

En als je je ‘minimale’ efforts dusdanig etaleert dat het je vele malen beter doet voorkomen dan je in realiteit bent, dan ben je wat mij betreft echt fout bezig.

Gelukkig zijn de autoriteiten het met me eens en gaan ze H&M na de zoveelste misstap nu 2 jaar monitoren.

Misschien heb je er ergens al iets over voorbij zien komen. Chili gaat deze week stemmen over een nieuw grondwetsvoorstel. Nav de meer dan een miljoen Chilenen die in 2019 de straat op gingen om hun onvrede te uiten, werd een in 2020 door meer dan 80% gestemd voor een grondwetsherziening.

In mei 2021 werd een groep van 155 mensen (bestaande uit 50% vrouwen) samengesteld om het volk te vertegenwoordigen in het herschrijven van de grondwet. Het doel; een eerlijker en duurzamer systeem opzetten. Dit alles ging onder leiding van de inheemse activiste Elisa Loncón.

p.s. Wel zo eerlijk om te vermelden dat op het spoor van dit artikel kwam via Wouter van Noort op LinkedIn.

Een serie over ‘All American’ Honkbal tijdens WW2 in het conservatieve Amerika. Uit noodzaak geboren (de mannen gaan naar t front) worden er professionele vrouwen teams opgericht om het publiek te vermaken.

Een serie waar feminisme, racisme en being queer in het licht van de jaren veertig aan bod komen.

Mooi vormgegeven portret van verschillende vrouwen uit die tijd.

Het is geen leuk verhaal, op zijn zachtst gezegd confronterend. Als ik het lees begin ik me ergens een beetje schuldig te voelen over het feit dat we mensen die wel vlees eten, zich evt. schuldig laten voelen. Want met het vingertje wijzen dat werkt toch niet…

Nee misschien niet. Maar misschien is op een gegeven moment ook gewoon de grens bereikt. Eigenlijk weten we inmiddels allemaal dat de manier waarop en hoe vaak we vlees consumeren problematisch is. Op het front van de klimaatproblematiek die het met zich meebrengt. Dat je er ethisch gezien allerlei vraagtekens bij kunt zetten om het over gezondheid maar niet te hebben.

Maar het was toch zo heerlijk om je af te zetten tegen de quinoakutten. En dat voormalig quinoakutten onder het mom van de laatste food trend zich samen met mister muscular aan hun zijde daar ook zo lekker tegen af konden zetten.

‘Want nee avocado’s en quinoa konden eeeecht niet meer…’ En even voor de duidelijkheid, de problematiek die gepaard gaat met het eten van quinoa en avocado wil ik geenszins ontkennen.

Maar laten we onszelf als mensheid, ok misschien te groot… Als Nederlander dan, even eerlijk in de spiegel aankijken.

Wil jij nog deel uitmaken van dit kapotte systeem?

Nee, laten we dan allemaal en group dat vlees laten staan.

Je gaat er niet dood aan, echt niet.

Oh en je voorkomt er wel doden mee en een hele hoop andere ellende.

It’s really that simple. ;)

Zum kotsen. De landbouw lobby is van onnavolgbare grootte. In NRC Handelsblad ging Tom-Jan Meeus na wat zij doen om het stikstofdebat te beïnvloeden en ontdekte: alles om grootschalige, industriële landbouw intact te laten. Ze hebben directe lijntjes met Den Haag. Ze sponsoren tv-programma’s die het imago van de boer opkrikken. Ze betalen de stichting Agri Facts die met alternatieve feiten twijfelt zaait over het stikstofbeleid. Ze steunen Agractie dat boerenprotesten organiseert.

Het is een pijnlijk geval van privatising gains, socializing losses. De winst is privé, de kosten zijn voor de samenleving. Niemand zet miljoenen reclamegeld in voor de oude eiken op de Veluwe die omvallen. Geen bedrijf betaalt actiegroepen om de rechten van kinderen te beschermen tegen de vernietiging van hun leefomgeving.

Deze vermenging van vorm, inhoud en sentimenten wordt inmiddels handig opgepakt door een partij die soepel de agenda aanpast naar gelang er gewin te behalen is onder boze burgers, zo laat een onderzoek deze week zien. Forum voor Democratie werpt zich opportunistisch op als bondgenoot van ‘de slachtoffers van de regenten die willens en wetens onwaarheden verkondigen’.

Maartje Laterveer schreef dit wat mij betreft (als bezitter van een neurodivergent brein) belangrijke artikel over neurodiversiteit.

Zelf ADHD, hoogbegaafd met een heel lichte onbekende vorm van dyslexie (waarbij je soms woorden vergeet op te schrijven) heb enerzijds veel baat bij de diagnoses die al op redelijk vroege leeftijd gesteld werden en anderzijds voel ik me ook nog redelijk vaak onzeker over mijn niet neurotypische brein.

Als ondernemer ben ik redelijk succesvol maar ik heb ik allerlei manieren moeten bedenken om op een consistente manier te presteren. Mijn agendabeheer is een van mijn grootste knelpunten dus dat besteed ik uit. Tegelijkertijd zegt mijn ADHD hoofd dan constant dat mensen dat vast arrogant van mij vinden. Soms zijn er ook daadwerkelijk mensen die dat heel irritant vinden, dat alles qua planning via die weg moet. Maar ik ken de keerzijde. Plan ik toch een keer zelf iets in, dan is de kans groot dat ik het vergeet in mijn agenda te zetten, het überhaupt vergeet of een dubbele afspraak inplan. Planning zelf organiseren kan ‘desastreuze’ gevolgen hebben, weet ik inmiddels zelf.

Daarnaast heeft mijn neurodiverse brein juist ook veel voordelen. Ik kan heel creatief en out of the box denken, zie overal oplossingen voor, kan heel goed inschatten wie ik aan elkaar moet voorstellen zodat er mooie samenwerkingen ontstaan. Ik zie letterlijk scenario’s voor me, zie dan alles in alle details ontstaan. Als er veel stress en paniek heerst blijf ik rustig en kan ik heel snel en adrem denken en handelen.

Mijn empathische vermogens is extreem groot en kan me daardoor heel goed verplaatsen in mensen en situaties. Ik kan daardoor in mijn werk qua branding en communicatie bijna letterlijk in de huid van iemand anders kruipen en dingen zien en voelen zoals hen.

Maar ik ben er op dagelijks niveau ook altijd nog wel even onzeker over, want ik ben erg streng op mezelf en baal enorm als ik weer eens ‘een fout’ heb gemaakt.

Daarom ben ik heel blij dat er steeds meer aandacht en onderzoek is voor dit onderwerp waardoor er hopelijk ook steeds meer begrip en bekendheid voor het onderwerp ontstaat.

Dankjewel Maartje Laterveer!

Een heel belangrijk interview dat precies ons probleem op de zere plek raakt. We moeten af van het constante najagen van (lineaire) economische groei.

Al in 1972 voorspelde een jonge groep wetenschappers dat we tegen de crises zouden aanlopen waar we nu de eerste tekenen van beginnen te voelen.

‘Degrowth’, een erg onpopulair concept bij de politiek. Een samenleving groei onthouden vereist namelijk ‘maatregelen die op korte termijn negatief lijken’. Een dergelijke logica is de ‘antithese’ van de moderne politiek. In 1972 ‘geloofden veel economen dat we niet goed bij ons verstand waren’, vooral vanwege het belang dat we in ons onderzoek hechtten aan de lange termijn,’ aldus Meadows.

Wat ik eigenlijk zou willen vragen aan iedereen die dit leest, om het niet te zien als een confronterende en daardoor verlammende werkelijk. Maar misschien kunnen we ipv daarvan even heel goed en rustig bij onszelf ten raden gaan over wat wij kunnen doen binnen onze sfeer van invloed. Misschien heb je een bedrijf, misschien heb je kinderen, misschien werk je in een bedrijf en heb je collega’s en een werkgever. Misschien zit je in het onderwijs of werk je in de media.

Wat kun je doen om bij te dragen aan de oplossing ipv het probleem.

Naast de nodige zware kost over maatschappelijke uitdagingen vind ik het ook soms heerlijk om weg te mijmeren bij iets lichtverteerbaars. Alhoewel er de nodige Braziliaanse drama voorbij komt is dit ook vooral een feest voor oog en oor. De styling is van het niveau Mad Men en omdat het verhaal zich afspeelt tijdens de jaren 50-60 in Rio komt er ook veel fijne Bossa Nova, Samba en wat Jazz voorbij. Misschien ben ik bevooroordeeld door mijn affiniteit met Rio (heb er gewoond en mis het nog altijd… wat een magische stad!) maar ik denk dat het ook zonder enige affiniteit met Brazilië of Rio, de moeite waard is. Als je op een regenachtige dag even op (strand)vakantie wilt.