Discover everything about everything from Laura Maxime

Agreed! Van het concept “mockumentary” had ik niet eerder gehoord, maar deze serie is fenomenaal en ga je niet snel vergeten.

De humor zit ‘m vooral in de schurende momenten waarin de politiek-correcte antwoorden van de geïnterviewden niet worden aangenomen door Philomena of worden gevolgd door een nóg absurdistischer gedachtespinsel. Dit is “omdenken” op z’n best!

“De helende kracht van verdriet en verlangen”

Deze is voor alle mede-melancholische vrienden van het leven. Aan de hand van anecdotes legt Susan Cain je uit wat een leven gevuld met “bittersweetness” kan betekenen. Levenskwesties (zoals de onvermijdelijkheid van de dood) worden aan de kaak gesteld en afgewisseld met prachtige citaten van allerlei kunstenaars. Cain weet een goede balans te vinden tussen religie en wetenschap en laat genoeg ruimte aan de lezer voor introspectie. Ik noem het al een tijdje mijn “bijbel” en raad het eenieder aan die zich kan vinden in de melancholie van het aardse leven!

Deze prachtige Portugese novelle uit 1966 is heel recent herontdekt en vertaald. Een waar juweel geschreven door Maria Judite de Carvalho. NCRVO-gids: “Waarom kennen we Virginia Woolf wel en haar niet?”

Deze korte roman draait om de levens van drie generaties aan vrouwen. Opgegroeid in verschillende tijdperken, met andere persoonlijkheden en dus ook verschillende perspectieven op het leven. Het leven dat voornamelijk wordt vormgegeven door mannen. Misschien daardoor is er sprake van een afstand tussen de vrouwen onderling. De één slaat de ene weg in, de ander de andere en dat is als lezer wel eens onverwacht. Aanrader!!

Hilarische mini-serie over twee Nederlandse vrouwen die hun voorspelbare gezinslevens in een Vinex-wijk beu zijn en van het ene op het andere moment in “de shit” belanden en overval na overval plegen.

Guilty pleasure: dit was uitstekend tijdverdrijf tijdens een lange vlucht. Niet per se een geloofwaardig plot of hoogstaand acteerwerk maar wel heel erg vermakelijk!

“It’s not where you’re from, it’s what you bring”.

Als een groep Syrische vluchtelingen in een Engels dorp arriveert, veroorzaakt dat veel ophef onder de bewoners die in armoede leven. Ontroerende film met krachtige boodschap: leed hoeft niet vergeleken te worden met elkaar.

Oorlogsfilm over de zeshonderd “kinderen” van Nicholas Winton. Gesitueerd ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en door de Volkskrant de “Engelse Schindler’s List” genoemd. Ik vond het een ontroerende, hoopvolle film. Eentje die erg actueel wordt met een Britse regering die “lastig” doet over de opname van vluchtelingenkinderen; de vergelijking met de huidige “crises” is snel gemaakt.

Een prachtige vertelling van het levensverhaal van Mata Hari, een Friese die haar geluk vond in Parijs maar later werd geëxcuteerd wegens vermoedens van dubbelspionage in de Eerste Wereldoorlog. Ik was al een groot fan van deze femme fatale, dus geheel objectief ben ik niet. Paulo Coelho verwerkt dit tragische verhaal op een uitzonderlijke manier, waardoor er (al dan niet onbedoeld) mooie levenslessen uit voortkomen.

Met haar zachte stem en geweldige interviewstijl gidst Corine Koole je inderdaad door de liefde in al haar vormen, elke keer met een andere gast.

Tot nu toe hebben de afleveringen mij telkens weten te informeren over een liefdesvorm anders dan wat mij bekend is. Verder delen de gasten zo openhartig en eerlijk, dat de verhalen nog lang blijven na-resoneren.

Soortgelijke aanrader: Corine Koole’s “Van Twee Kanten” voor de Volkskrant

Wederom een prachtig vormgegeven podcast van de KRO-NCRV, ditmaal over de maffia-relaties tussen Italië en Nederland. As we speak zit ik dit te luisteren op Sicilië, en dat maakt het toch wel wat spannender allemaal. Doet denken aan podcast De Dienst van de AIVD (ook een aanrader!)

“De hemel boven Berlijn” de titel verklapt het al: ruim twee uur aan dromerige beelden en prachtige overpeinzingen van twee engelen die het leven van sterfelijken volgen. Je wordt in een vredige droom gewiegd met filosofische vragen die ritmisch door de film worden herhaald. En na een tijdje wordt het leven in zwart-wit opeens afgewisseld met beelden in kleur, want: een van de engelen verlangt naar een aards leven met een Franse koorddanseres.

Mijn moeder heeft ‘m vlak na de première in de jaren ‘80 in d’r eentje bezocht. Nu heb ik precies hetzelfde gedaan en ruim 40 jaar later heeft de film ook mij volledig overspoeld met een geluksgevoel. Onbeschrijfelijk goed!