Discover books about art & design from anyone

Dit is een cultboek, geschreven in 1943 en heruitgegeven in 1971, 1993 en 1999. Het boek gaat over een jonge briljante architect in Amerika, die weigert zich in te likken bij toonaangevende commissies. Hij ontwerpt tegen alle conventionele standaarden in en ontwerpt alleen waar hij achter staat. Een indrukwekkend boek.

Ik lees momenteel het boek van Cobi Baars, de onbedoelden. Zij wordt in deze podcast geïnterviewd over haar boek en schrijverschap en geeft cultuurtips!

In Luister vertelt de hoofdpersoon Marie vanuit Parijs haar verhaal. Ze vertelt dat Flo moet luisteren naar dat verhaal, het verhaal dat wij, de lezers, lezen.

Flo is een van de overlevenden van de aanslagen die op vrijdag de 13e in 2015 in Parijs hebben plaatsgevonden.

“Voor ons verhaal heb ik een derde nodig, want ieder verhaal rust op drie punten. Anders valt het om.”

Deze derde persoon heeft Flo nooit gekend. Toch vormt hij een essentiële schakel in het geheel.

Het verhaal is een soort coming of age maar dan niet van slechts één persoon maar van drie personen wiens levens op een bijzondere manier met elke verbonden zijn.

Ik vind het een meesterlijke vertelling van Bronwasser. Haar taal is prachtig en het verhaal zit razendknap in elkaar zonder dat het complex is om te volgen. De verwevenheid van de drie mensenlevens is simpelweg heel goed uitgedacht.

Dit is zo’n boek waarvan je eigenlijk hoopt dat er geen einde aan komt.

Waren alle boeken maar zo goed.

Een triller waarin de hoofdpersoon, een kunstdetective, op zoek gaat naar de verloren gewaande kunstwerken na WO2. Omdat veel kunst van gecancelde kunstenaars na de oorlog zijn verdwenen is het verrassend dat een zo groot en belangrijk kunstwerk wordt teruggevonden. Maar dat gaat niet makkelijk. Meeslepend boek.

Wat als de kunstenaar een monster blijkt te zijn? Kan je dan nog kijken/luisteren/lezen naar het werk? Een boeiende verkenning van de dilemma’s van een fan.

In het weekend tijd om een boek te lezen. Ik hou van historische romans. Dit is weer een pareltje. Je wordt meegenomen in de tijd van de Franse Revolutie en Napoleon.

Een liefdesverhaal tussen een Franse generaal en zijn Joséphine.

Herman Finkers vertaalde Le Petit Prince naar het Twents en dat werd Et Heanige Preenske. Morgen om 20.00 uur is ’t 𝑎𝑛𝑝𝑟𝑒𝑠𝑒𝑛𝑡𝑒𝑟𝑒𝑛 en daarna is het te koop. In dit fragment leest hij alvast een stukje voor. Lastige Franse, literaire zinnen zijn handig vertaald. Ook de niet-kinderlijke passages.

‘Ik zoep um te vergetten.’ – Um wat te vergetten? ‘Da’k zoep.’

Na een epische film of levensgroot boek kan ik niet direct aan iets nieuws beginnen. Dan is een kort verhaal of dun boek ideaal, dit was perfect.

De verhalen van Keegan zijn vaker perfect.

Met zo weinig informatie karakters tot leven brengen, met precies genoeg woorden een sfeer creëren, spanning laten voelen.

In drie bladzijden was ik in het arme Ierland van de vorige eeuw, en de zomer van de hoofdpersoon die uit logeren gaat…

The Guardian:

“Keegan's lyrical novella was originally a New Yorker short story, but it has gained greatly from this expansion: the narrative breathes along with the child slowly detaching from her cramped, impoverished home and starting to unfurl, leaf-like, in an atmosphere of attentiveness. This is a story about liminal spaces: about having ‘room, and time to think’, about the shifting lines between secrecy and shame, and a child's burgeoning apprehension of the gap between what must be explicit and what need merely be implied.”

The New York Times:

“We critics are guilty of emphasizing, ad nauseam, the novella’s size. Our epithets (short, slim, brief) imply slightness, something lesser than, as if we owe the reader a trigger warning: not a novel.

But who doesn’t want to finish a book over the course of a weekend?

For those of you who do, the Irish writer Claire Keegan’s beautiful new novella, Foster, is no less likely to move you than any heaping 400-page tome you’ll read this year.”

Als je tussendoor iets wil lezen, of dit weekend iets bijzonders mee wil maken, lees dit!

(Deze review schreef ik voor Vuurland.nu)

Ik las eens hoe afscheid overgaat in gemis, dat overgaat in een nieuwe vorm van samenzijn. Dat vond ik troostend, toen. Het idee dat rouw geen vorm van pijn maar eerder een vorm van liefde is. Het heeft iets alledaags en tegelijkertijd ontregelends, de dood. Wat het ook is, het is voelbaar in wilde dood van marwin vos.

De bundel is onderscheidend in woordgebruik; de titels zijn vaak niet-bestaande woorden die ik toch lijk te begrijpen (zelfs al moet ik ze een paar keer lezen). Die manier van woorden vinden voor nieuwe en tegelijkertijd oude gebeurtenissen raakt me. Het lijkt een nieuwe taal die ik kan verstaan zonder hem eerst te leren. Alsof het volkomen gebruikelijk is: zuchtstukken. Ik denk het wel te begrijpen, maar juist die onverklaarbare vluchtigheid voelt als een referentie naar rouw. Enerzijds een vertrouwen, een diep kennen, maar anderzijds ongekende verwarring.

Vorm en inhoud zijn hierin duidelijk op elkaar afgestemd, de leegte en kracht van de cover spiegelt zich aan diens inhoud. Door de krachtige typografie lees de titel steeds weer op nieuwe manieren (wil de dood, wilde dood, wild edood); die onleesbaarheid heeft iets weg van oneindigheid en lijkt rouw te verbeelden, een vorm van herkenning die niet meteen te plaatsen is. Alle gedichten en teksten zijn geschreven en gebundeld met een enorme aandacht voor ruimte en specifieker, witruimte. De pagina’s lijken lichtdoorlatend, de teksten spreken met elkaar in vorm als ze doordrukken vanachter de andere teksten, bestaan steeds in elkaars schaduw. De titelpagina’s zijn hierin des te prettiger, maken de bundel vormvast in al zijn vaagheid, schemeren nog door tot de laatste pagina van het hoofdstuk. (Ik denk nog: dit moet munken papier zijn, voor papierliefhebbers: het is de munken print creme 90 grams.)

Tijdens het lezen valt het op hoe er van de teksten een bepaalde houvast uitgaat, een soort alledaagsheid. Ik herken het benoemen van dagelijksheden, het vasthouden aan omgevingen, dingen die mensen zeggen, gedachtes die rechtstreeks uit de wereld lijken te komen, ik herken ze uit mijn eigen rouwdagboeken. Anderzijds wordt er een groter deel van rouw en gemis aangesneden, dat terug te vinden is in mensen, in systemen en in verschillende tijden. Daarmee is de bundel zowel een verzameling van gemeenschappelijke rouw als een persoonlijk portret van gemis. Het is knap hoe dit alles wordt samengebracht in een bundel met zoveel, zowel visuele als inhoudelijke, aandacht voor leegte.

Prachtige beschrijvingen van personen en natuurgebieden. De thematiek rondom verhuizen en wat een thuis inhoud waren prachtig subtiel en pijnlijk. Ik zou niet snel zeggen dat ik een boek geschreven zou willen hebben, maar dit verhaal komt wel heel dichtbij het verhaal dat ik zelf probeer te vertellen. Andere thema’s zijn: vrouw zijn, verlies, troost en rouw. Het mooiste vind ik hoe de hoofdpersoon en de perzikkenboomgaard op elkaar lijken en zacht en zoet zijn tegenover de pijnlijke en harde wereld om hen heen.