Discover everything about everything from E Verkoelen

Prachtige beschrijvingen van personen en natuurgebieden. De thematiek rondom verhuizen en wat een thuis inhoud waren prachtig subtiel en pijnlijk. Ik zou niet snel zeggen dat ik een boek geschreven zou willen hebben, maar dit verhaal komt wel heel dichtbij het verhaal dat ik zelf probeer te vertellen. Andere thema’s zijn: vrouw zijn, verlies, troost en rouw. Het mooiste vind ik hoe de hoofdpersoon en de perzikkenboomgaard op elkaar lijken en zacht en zoet zijn tegenover de pijnlijke en harde wereld om hen heen.

(Deze review schreef ik voor Vuurland.nu)

Ik las eens hoe afscheid overgaat in gemis, dat overgaat in een nieuwe vorm van samenzijn. Dat vond ik troostend, toen. Het idee dat rouw geen vorm van pijn maar eerder een vorm van liefde is. Het heeft iets alledaags en tegelijkertijd ontregelends, de dood. Wat het ook is, het is voelbaar in wilde dood van marwin vos.

De bundel is onderscheidend in woordgebruik; de titels zijn vaak niet-bestaande woorden die ik toch lijk te begrijpen (zelfs al moet ik ze een paar keer lezen). Die manier van woorden vinden voor nieuwe en tegelijkertijd oude gebeurtenissen raakt me. Het lijkt een nieuwe taal die ik kan verstaan zonder hem eerst te leren. Alsof het volkomen gebruikelijk is: zuchtstukken. Ik denk het wel te begrijpen, maar juist die onverklaarbare vluchtigheid voelt als een referentie naar rouw. Enerzijds een vertrouwen, een diep kennen, maar anderzijds ongekende verwarring.

Vorm en inhoud zijn hierin duidelijk op elkaar afgestemd, de leegte en kracht van de cover spiegelt zich aan diens inhoud. Door de krachtige typografie lees de titel steeds weer op nieuwe manieren (wil de dood, wilde dood, wild edood); die onleesbaarheid heeft iets weg van oneindigheid en lijkt rouw te verbeelden, een vorm van herkenning die niet meteen te plaatsen is. Alle gedichten en teksten zijn geschreven en gebundeld met een enorme aandacht voor ruimte en specifieker, witruimte. De pagina’s lijken lichtdoorlatend, de teksten spreken met elkaar in vorm als ze doordrukken vanachter de andere teksten, bestaan steeds in elkaars schaduw. De titelpagina’s zijn hierin des te prettiger, maken de bundel vormvast in al zijn vaagheid, schemeren nog door tot de laatste pagina van het hoofdstuk. (Ik denk nog: dit moet munken papier zijn, voor papierliefhebbers: het is de munken print creme 90 grams.)

Tijdens het lezen valt het op hoe er van de teksten een bepaalde houvast uitgaat, een soort alledaagsheid. Ik herken het benoemen van dagelijksheden, het vasthouden aan omgevingen, dingen die mensen zeggen, gedachtes die rechtstreeks uit de wereld lijken te komen, ik herken ze uit mijn eigen rouwdagboeken. Anderzijds wordt er een groter deel van rouw en gemis aangesneden, dat terug te vinden is in mensen, in systemen en in verschillende tijden. Daarmee is de bundel zowel een verzameling van gemeenschappelijke rouw als een persoonlijk portret van gemis. Het is knap hoe dit alles wordt samengebracht in een bundel met zoveel, zowel visuele als inhoudelijke, aandacht voor leegte.