Discover articles about health & psychology from Thomas van Neerbos

Stiekem Stoppen. Op werk niet die afschuwelijke ‘volle 200%’ geven, maar gewoon doen wat was afgesproken.

Een van de meest genuanceerde stukken die ik las over dit fenomeen. Over wat we kunnen leren van verschillende generaties, hoe elke generatie worstelde met werk en hoe onhandig die Boomer-boodschap van “volg je passie” voor hun kinderen (Gen X en Millennials) was.

Uiteindelijk moeten we ons allemaal tot werk verhouden. Dus moeten we uiteindelijk zelf bepalen wat we met dit ‘stiekem stoppen’ kunnen doen, op onze eigen manier…

En bedenken hoe werk voor jou past in een goed geleefd leven.

Dit mooie artikel gaat over echte privacy. Niet de politieke privacy, of andermans ogen, maar privacy van je eigen blik.

Woolf beschrijft het “vasthouden van het leven zonder het te bekijken. Een cadeau dat je niet open maakt”. Dus we zouden dingen onbeschreven, ongespecificeerd, en onbekend moeten houden. Dan blijven ze het mooist en voel je ze het best.

Ik ben het daar helemaal mee eens. In een tijd van dankboeken, budget-apps, optimalisatie, stappen tellen en zelfanalyse is het extra moeilijk maar ook extra prachtig om dingen gewoon te ondergaan. Met je ogen half dicht. Of mensen in je leven gewoon te laten, te accepteren dat ze een stuk hebben dat niet van jou is.

“Usually, we think of social media as a forum for exhibitionism. But, inevitably, the cataloguing of everyday things and thoughts reaches its own limits; it ends up emphasizing what can’t be shared. Talking so freely about your life helps you to know the weight of those feelings which are too vague, or too spiritual, to express—left unspoken and unexplored. “Sharing” is, in fact, the opposite of what we do: we rehearse a limited openness so that we can feel the solidity of our own private selves.”

Je ziet iets moois en kijkt ernaar. Geen foto voor anderen of voor later, of in je agenda zetten hoe je vaker mooie dingen moet bekijken, of grote gedachten over wat schoonheid is.

Gewoon meemaken en verder niets.

Maar het is voor jullie vast iets anders. Dat is ook goed. Lees het artikel en bevrijdt jezelf van die meest kritische blik: je eigen.

Ik durfde nooit drugs te gebruiken; het stond voor mij gelijk aan bezweet dansen tussen vijfduizend anderen en heel hard in mensen hun oren tetteren.

Tot een vriendin zei: MDMA is niet alleen voor grote feesten, het is juist ook voor thuis.

Zij organiseerde een ‘mdmavond’ speciaal voor mij. Muziek, gesprekken, uitzicht, glunderend genieten. Sindsdien probeer ik mensen waarvoor het me leuk lijkt dat mee te maken zoiets een keer te geven.

Dit artikel laat precies zien waarom dat zo belangrijk is, zo goed kan werken. MDMA maakt oprecht contact makkelijker, en zorgt daardoor voor verbinding. Met mensen die je naast zijn, of je therapeut…

Het artikel begint met een verhaal van iemand (John) die om hulp vraagt en toevallig drie mensen aan de MDMA treft, zij zijn daardoor compleet invested in zijn verhaal, nemen alle tijd en helpen hem verder.

Ecstasy heette ooit therapy…

Lees dit artikel, en ontdek wat MDMA voor jou kan betekenen. Hopelijk neem je eens de tijd om, met of zonder MDMA, zo’n moment voor iemand te creëren!

Wat citaten:

“MDMA produces a substantial change in mental state that increases people’s ability to engage with traumatic material in psychotherapy.”

“Many people still think of MDMA as a chemical that makes you feel good when you go out dancing all night long. But what if its greatest power is an ability to inspire empathetic conversations?”

“In a Phase 2 clinical trial started in 2004, a hundred and seven people with a P.T.S.D. diagnosis received several weeks of talk therapy; during two of the sessions, about a month apart, participants received either MDMA or a placebo. When the study concluded, fifty-six per cent of those given MDMA and therapy no longer met the diagnostic criteria for the disorder, more than twice as many as those in the placebo group.”

“Therapy is a social pursuit: a good therapist provides not just insight and tools but a relationship in which it’s possible to change. When someone takes MDMA in the presence of a therapist, they might feel more supported and secure in this bond, and more able to dredge up painful feelings or hard memories without being overwhelmed by fear or shame.”

“It could be that MDMA simply intensifies something that’s already present in successful therapy. Therapy helps, in part, because human connection is good for us. It matters when someone listens to you, and when you listen. Recently, I reached out to John to ask him how he recalled our encounter in the dorm bathroom. On the phone, our old rapport quickly reëstablished itself; the longer we talked, the better I felt. When I asked about that day, he laughed and told me that he remembered our conversation as a soothing one. But he never suspected that we were on MDMA. “You guys were my friends,” he recalled. “I knew you were empathetic people.” That had been enough.”

Nooit gedacht dat ik ooit een artikel van de EO zou delen, maar nu al deze dagen toch in onze agenda staan is het best leuk er wat over te weten.

Pinksteren, en dan vooral 2e Pinksterdag, blijkt een dag van groots dromen, van durven en van doen te zijn.

🙌

Theoloog Alain Verheij vertelt wat deze dag 2000 jaar later voor ons zou kunnen betekenen:

“Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Nu is het tijd voor iets anders.

Er zijn op deze wereld twee soorten helden. De eerste soort wordt toegejuicht en bewonderd. Je bent een fan van zo’n held, maar dat ben en blijf je wel vanaf je bank.

Jezus wilde het tweede soort held zijn: een inspirator. Dit is een held die jou wil helpen om het beste in jouzelf naar boven te halen. ‘Wat ik doe, dat moet jij ook eens proberen’, zegt dit type held.

Op de eerste Pinksterdag zijn de gelovigen van Jezus nog een beetje bang voor alles en iedereen en sluiten ze zich op in hun huis. Maar dan ineens krijgen ze de Geest: de inspiratie van Jezus begint door te werken. Het eerste wat er gebeurt, is dat ze in actie komen. Direct durven ze erop te vertrouwen dat zij het waard zijn, dat ook zij goed genoeg zijn.

Waarom is dit nou allemaal zo mooi en hoopvol? Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven. Deze Pinksterdag is een geweldige gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het aandurven om gewoon eens iets nieuws te proberen?”

Dus, juist als je net als ik niet in iets groots als een God gelooft: maak van deze dag één durf-dag! Een dag om iets nieuws te beginnen, op jezelf te vertrouwen, niet een andere held na te doen maar zelf te inspireren.

Maak iets moois van deze vrije dag 🌞

Weer een lekker voornemen in de categorie niet meer maar minder: langzamer werken…

Lees dit mooie artikel in the New Yorker!

Als we het hebben over werkdruk gaat het vaak over het aantal uren, zowel onze echte werkweek of het aantal uren dat we overwerken of online beschikbaar zijn…

Maar we kunnen misschien ook wel meer rust vinden binnen ons werk:

“The issue in this evolution is not how many hours you’re now asked to work but the volume of work you’re assigned at any one time.

…

Humans are uniquely adept at crafting long-term strategic plans for accomplishing objectives. Our facility with planning, however, falters when confronting an in-box stuffed with hundreds of messages and a task list that fills multiple pages. When there’s too much for us to imagine actually completing, we short-circuit our executive functioning mechanisms, resulting in a feeling of anxious unease.

…

In this context, Slow Work-style efforts to simply reduce official work hours might actually make matters worse, as they do little to mitigate the stress of overload. What we need is a movement to reduce the volume of work that is assigned to us in the first place—a movement I call Slow Productivity.

…

The autonomy that defines the professional lives of those who toil in front of computer screens has led us into a trap of excessive work volume. We cannot escape this trap by expanding the weekend. We must ultimately brace ourselves for the larger challenge of slowing down the pace of the workday itself.”

Er zijn veel lijstjes met GoT ‘life lessons’. Ik las ze allemaal maar de belangrijkste les die ik zelf leerde stond er niet tussen, dus die staat hier onderaan…

Hieronder eerst, juist niet uit het gelinkte Forbes artikel, een paar mooie van online:

- Don’t underestimate the power of women

- The moral high ground will not save you

- Greatness can truly come from anyone

- Always have your elevator pitch ready

- Defy incorrect social conventions

- Be good to your family members

- Ask for help before you need it

- Get yourself a dragon 🐉

Maar de mijne is anders. Ik ben vier jaar lang verzwolgen geweest door GoT. Ik ging er zo in op dat gebeurtenissen in GoT voor mij net zo belangrijk waren als gebeurtenissen in het echt. Zo verdrietig over Ned Stark als over Donald Trump, zo’n groot fan van Arya als van Maradona, de red wedding een familietrauma.

Wat ik van GoT heb geleerd is dit: enjoy it while it lasts… Because it won’t. Ned Stark was m’n alles. Weg. De jonge wolf zou winnen. Weg. Misandei zou samen met Daenerys een nieuwe samenleving bouwen. Weg.

Gebeurt er iets moois? Denk niet meteen dat het voortaan altijd zo moet, of dat het een begin is van iets nieuws. Geniet ervan, als los event, je weet nooit wanneer het weer gebeurt.

Dus:

- kan ik van losse winst van Nederlands Elftal genieten zonder meteen te dromen over een wereldkampioenschap.

- Kan ik positief terugkijken op een project, ook als het uiteindelijk compleet mislukte.

- Realiseer ik me dat elk moment met dierbaren het laatste kan zijn.

- Maakt één mooie zomeravond voor mij een zomer mooi.

En ga ik over 11 jaar GoT kijken met m’n kinderen…