Discover everything about art & design from Thomas van Neerbos

Coco is de mooiste (in de ware betekenis van het woord mooi, als in visueel mooi - beautiful klinkt beter) film die ik ooit zag. En een belangrijke:

Ik vind dat we in Nederland niet Halloween maar Allerzielen moeten vieren, en dan zoals ze dat in Mexico doen. Op een mooie vrolijke manier de doden herdenken, ze weer even in onze levens brengen.

Coco laat perfect zien hoe dat moet. Ik zag (écht!) alle Dinsey en Pixar films, en deze staat met gemak in m’n top tien. Een heerlijke, geestige en vooral adembenemend prachtige film over hoe de doden voor altijd leven in ons.

Adembenemend prachtig dus, ik zet hier niet voor niets in de categorie “art & design”.

Of zoals The Guardian zegt: “The Land of the Dead is one of Pixar’s most visually ambitious worlds yet – a breathtaking vision of interconnected neon-lit boroughs, based loosely on Guanajuato in central Mexico.”

Wat ik mooi vind: zonder overdreven stereotypen wordt op een originele, speelse manier het uitbundige feest van 'Dia de los Muertos' (dag van de doden) uitgelegd, zodat zelfs de jonge kijkers het begrijpen. In Mexico is dit de dag waarop de doden worden geëerd door hun foto op een offrenda (offertafel) te zetten, omringd met eten en cadeaus. Het idee daarachter is dat overleden dierbaren op Dia de los Muertos het rijk der levenden kunnen bezoeken.

Een heel gezellig idee ook, via de vrolijkste spullen komen de doden weer even op bezoek.

Ook mooi: dit is denk ik een film die geschikt is om de dood met kinderen te bespreken. Een kleurrijk en niet luguber verhaal dat gaat over de band tussen familie en het respect voor overleden dierbaren. De boodschap dat de overledenen blijven voortleven zolang wij ze herinneren, is een prachtige en troostrijke boodschap voor iedereen. Oplettende kijkers zullen het plot misschien vrij snel doorhebben, maar voor kinderen is de uitkomst van het verhaal een leuke verrassing, die alles weer goed maakt.

Zet een kaarsje aan, kijk even wat langer naar familiefoto’s en maak juist vandaag deze sentimental journey!

Na een epische film of levensgroot boek kan ik niet direct aan iets nieuws beginnen. Dan is een kort verhaal of dun boek ideaal, dit was perfect.

De verhalen van Keegan zijn vaker perfect.

Met zo weinig informatie karakters tot leven brengen, met precies genoeg woorden een sfeer creëren, spanning laten voelen.

In drie bladzijden was ik in het arme Ierland van de vorige eeuw, en de zomer van de hoofdpersoon die uit logeren gaat…

The Guardian:

“Keegan's lyrical novella was originally a New Yorker short story, but it has gained greatly from this expansion: the narrative breathes along with the child slowly detaching from her cramped, impoverished home and starting to unfurl, leaf-like, in an atmosphere of attentiveness. This is a story about liminal spaces: about having ‘room, and time to think’, about the shifting lines between secrecy and shame, and a child's burgeoning apprehension of the gap between what must be explicit and what need merely be implied.”

The New York Times:

“We critics are guilty of emphasizing, ad nauseam, the novella’s size. Our epithets (short, slim, brief) imply slightness, something lesser than, as if we owe the reader a trigger warning: not a novel.

But who doesn’t want to finish a book over the course of a weekend?

For those of you who do, the Irish writer Claire Keegan’s beautiful new novella, Foster, is no less likely to move you than any heaping 400-page tome you’ll read this year.”

Als je tussendoor iets wil lezen, of dit weekend iets bijzonders mee wil maken, lees dit!

Voor wie een goed geïnformeerde keuze wil maken tussen Oppenheimer en Barbie.

Heel veel mensen kennen deze unieke tekst, die vandaag jarig is 🎂Veel minder mensen kennen het prachtige verhaal achter deze lessons on life.

Wear Sunscreen: A Primer for Real Life ging in 1997 als een van de allereerste ‘hypes’ viral op het net nieuwe internet, vooral via e-mail…

Daar werd de tekst aan beroemde mannen toegeschreven, zoals schrijver Kurt Vonnegut (die later schreef: “what she wrote was funny and wise and charming, so I would have been proud had the words been mine.”) en filmmaker Baz Luhrman, die trouwens wel de heerlijke clip maakte die ik hier deel.

Maar de tekst is van een vrouw: Mary Smich. Ze schreef hem in één middag “high on coffee and M&M’s” als column toen ze bedacht wat ze zou zeggen als iemand haar zou vragen een commencement speech te houden, de speeches op universiteiten waar oude mensen levenslessen bieden aan de net afgestudeerden.

Ik was in dat jaar net klaar met de middelbare school, dit nummer was de hele zomer te horen, en heeft me nooit meer losgelaten. Ik leef ernaar, zo goed als het me lukt.

Het is voor mij een van de beste speeches ooit. Elke zin is raak, de balans en de melodie (zelfs zonder muziek) zijn geweldig en de tips zijn veelzijdig, doordacht en invoelend. Je wil ze als 40-jarige geven én als 22-jarige horen.

“But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked. You’re not as fat as you imagine.”

“Don’t be reckless with other people’s hearts,

don’t put up with people who are reckless with yours. … Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.”

“Understand that friends come and go, but to a precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.”

Mooie slotopdracht: Mary Smich schrijft in haar inleiding dat eigenlijk elke lezer zelf een poging moet wagen zo’n speech te schrijven. Al was het alleen maar om te ontdekken wat je zelf aan anderen - en vooral jezelf - mee wil geven.

Ik ga hem in elk geval eens goed vertalen, en kijken of ik er wat moois van kan maken…

Zoek een kleine bioscoop. Ga op een dinsdagochtend. Koop geen popcorn. Zet je telefoon uit. Ga zitten en laat het gebeuren…

En dan het liefst meer dan drie uur lang.

Immersive is het woord. Onderdompelen. Lange films doen iets met je, dat geloof ik echt. En ik hou van ze.

Dat begon bewust met Lord of the Rings, maar eerder al onbewust met Dances with Wolves… Ik denk dat iedereen die dit leest een bijzondere band heeft met een echt lange film; Titanic, The Godfather II, The Sound of Music.

Daarom, na een paar keer een lofzang op het korte verhaal, nu juist een ode aan de lange film - met dit lekkere artikel van The New Yorker, voor de filmliefhebbers hier.

“Commercially, length has often worked. Not only was Hollywood’s longtime box-office champion the nearly four-hour-long “Gone with the Wind” but, in Hollywood’s troubled fifties and sixties, such three-hour-plus films as “The Ten Commandments,” “Ben-Hur,” “Spartacus,” and “Lawrence of Arabia” were major hits, as were “My Fair Lady,” and “Camelot,” one minute from it. Then “Fiddler on the Roof,” “The Godfather: Part II,” and “The Deer Hunter” were among the biggest hits of the following decade. In recent years, the length of the leading box-office champions has, on average, increased, with such films as “Dances with Wolves,” “Schindler’s List,” “Titanic,” “The Lord of the Rings: The Return of the King,” “King Kong,” and “Pearl Harbor.

…

The long film is without conventions—it’s like turning a football field, with its sidelines and yard lines, into an open field, unmarked and unbounded and in demand of exploration, offering filmmakers the opportunity to discover the unknown at the risk of getting lost. What such length provides is more of whatever a filmmaker has to offer, more self-revelation, for better or worse.

…

Ordinary filmmakers make long movies mere slogs: those whose ambition exceeds their artistry reveal their public-facing strivings and pleadings for recognition; but, for the greats, such as Scorsese, it’s a canvas as big as the world.”

🤗

“Woorden doen deze verhalen tekort, ze verdienen met aandacht beluisterd te worden, dan voelt het alsof je deel uitmaakt van het avontuur”

Met zo’n ronkende aanbeveling moet ik (ook als niet per se podcast consument) dit wel gaan luisteren! En jullie ook…

Te veel mensen hebben Catcher in the Rye gelezen. Te weinig mensen deze Nine Stories. Misschien wel de beste verhalenbundel ooit.

Wat deze bundel onvergetelijk maakt zijn de kinderen die erin optreden. Het meisje in “A Perfect Day for Bananafish” - een verhaal over een laatste dag, het geweldige zusje en haar broertje in “For Esmé - with Love and Squalor” (mogelijk autobiografisch, Salinger was als sergeant gestationeerd in België en Frankrijk tijdens WWII) en in het laatste verhaal de tienjarige Teddy.

Die laatste is mijn lievelings. Teddy is een genie op een cruiseschip, waar we allemaal veel van kunnen leren.

Indrukwekkend hoe Salinger de taal van een kind en van een genie combineert in hoe Teddy denkt en praat. Teddy is oprecht tien én geniaal, en dat maakt hem zo bijzonder.

Ik ga vaker korte verhalen delen hier, vind dat als tekstschrijver misschien wel de mooiste kunstvorm. Gevonden en vrij, met veel ruimte voor de lezer. En dan is deze bundel les 1.

Salinger was eindeloos bezig zijn verhalen te herschrijven, te tunen. Elke zin is precies goed. Het knapste, alleen daarom al het lezen waard: er staat geen woord te veel in.

Koop een oude bundel en lees het op papier, geniet van een meester aan het werk.

In de meeste verhalen komt eerst de crisis en dan het succes, in dit boek is het succes er meteen. Dat maakt het heerlijk lezen én origineel.

Dit fijne boek gaat over twee jonge mensen die games maken. Je kijkt met ze mee naar het proces daarachter (erg leuk en heerlijk voor iedereen die zich nog het moment herinnert dat zo voor het eerst Mario van links naar rechts over een scherm zagen rennen) en je kijkt terug op hoe ze zijn geworden wie ze zijn.

De taal is simpel en direct, waardoor trots ruzie, depressie, pijn en xtc gebruik zo helder worden beschreven dat je het zelf kunt voelen.

Een speelse lofzang op het opnieuw proberen (in games heb je altijd nóg een leven) en op spelen in het algemeen, één van de mooiste dingen in ons leven die we vaak vergeten.

Blij dat ik gewacht heb tot ie in de bioscoop was. Een film over fantasie, over verbeelden en welke macht de maker van die beelden heeft.

Kijken als je fan bent van Spielberg, kijken als je wil genieten van levens in de jaren ‘50 en ‘60 én kijken voor het korte maar geweldig intense en fysieke optreden van oom Boris (Judd Hirsch):

“Art can tear your heart out, and leave you lonely”

Ook als je niet zo bent van animatie (mag best maar je kan niet een heel genre negeren omdat je liever ‘echt’ wil) zijn deze 50 films verplicht.

Naast de films die jullie allemaal kennen staan er parels op als Anomalisa (animatie zo echt dat ik er misselijk van werd), Iron Giant (GRANDIOOS) en alles van Miyazaki.

En jeugdsentiment dat bij herkijken meer blijkt dan dat: de boodschap van Aladdin (je bent zelf genoeg - wel 20 keer gezien), Coco (nóg meer houden van familie - en weten waar je vandaan komt), Up (het loopt altijd anders en dat is niet erg, de beste 8 min een heel leven laten zien in begin)…

En inderdaad Into the Spider-verse op 🥇Adembenemend goed!