Discover everything about everything from Ingrid Verbanck

Echt een indringende documentaire over het leven en de successen van Sinéad O’Connor. De openingsscène is echt aangrijpend en langzaam kom je er achter hoe slecht zij door ons werd begrepen en behandeld.

Prachtige beelden, ze kunnen zo op Instagram. Veel emoties maar weinig gepalaver. Een overweldigende Florence Pugh. En dat allemaal in 85 minuten.

Gebaseerd op het werk en het leven van de Nieuw-Zeelandse schrijfster Janet Frame, vertelt deze film van Jane Campion een verhaal van armoede en mentale problemen, maar ook van sociale mobiliteit. Lange film, verveelt echter geen moment.

Trouet beschrijft in dit boek haar eigen vakgebied, namelijk de dendrochronologie. Het klinkt moeilijk, maar dit werk is enorm toegankelijk en bevattelijk. Ze neemt je mee op haar eigen veldonderzoek en wisselt wetenschappelijke inzichten af met persoonlijke anekdotes. Je komt meer te weten over klimaat en klimaatverandering, & de impact van (extreme) weersomstandigheden op de geschiedenis en politieke ontwikkelingen. Een heel fijn boek dat je op het einde laat denken dat je jezelf ook een beetje specialist in de materie kunt noemen.

Een update over de emigratie golf uit Albanië, voornamelijk richting UK.

Deze documentaire een hele tijd geleden op Canvas gezien, en dat was een uitstekende kennismaking met het obsessieve kunstenaarschap van Sam Dillemans.

Naast de beste film aller tijden (niet onterecht Jeanne Dielman van de betreurde Chantal Akerman) kun je deze dagen ook nog Mystify bekijken op VRT.Max. Een documentaire over Michael Hutchenche, de al even betreurde frontman van INXS.

Natuurlijk kende ik INXS, en ook op mij had Hutchenche een bepaald betoverend effect. Hij was minstens even sexy als Anthony Kiedis indertijd, en dat wil wat zeggen. Maar toen INXS groot werd was ik ook al ergens in de twintig, en veel aanleg voor dwepen heb ik verder nooit gehad. Ik herinner me hun grootste hits en dat hij iets had met Kylie Minogue. Die had blijkbaar een bepaalde aantrekkingskracht op Australische bad boys, getuige ook haar samenwerking met Nick Cave. Zij, de pure onschuld die in Neighbours een simpel burgertrutje moest verbeelden en ons nadien zingend uitnodigde om de locomotion met haar te doen.

Mystify Me schetst het portret van Michael Hutchenche voornamelijk door de ogen van een opeenvolgende reeks van vriendinnen en zijn zus. Zijn bandleden en managers komen veel minder aan bod, alsof hun invloed weinig ter zake doet. Hutchenche buitelt guitig over het scherm, tuurt naar je door de camera. Ondertussen wou hij graag serieus genomen worden als artiest, laat in een interview waarin hij een bril opzet achteloos vallen dat hij Cocteau’s Les Enfants Terribles aan het lezen is.

Er is veel dat ik vergeten ben of nooit heb geweten over hem. Dat hij na Kylie jarenlang een relatie had met Helena Christensen, het voormalige supermodel. Op een avond in Kopenhagen met haar heeft hij een fietsongeval, waarbij hij wellicht blijvende hersenschade oploopt. Hutchenche begint zich anders te gedragen: grilliger, irrationeler, agressiever.

Op MTV wordt hij geïnterviewd door Paula Yates, die dan nog getrouwd is met Bob Geldhof. Niet voor lang meer, en Hutchenche en zij worden de ouders van Tiger Lily. Compleet vergeten was ik dat.

De docu eindigt met de tragische dood van Hutchenche in ‘97, na een alweer turbulente episode in zijn relatie met Yates. Of het nu een bewuste zelfmoord was of een ongelukkige samenloop van omstandigheden, je kunt enkel concluderen dat zijn dood geen toeval was.

Over Critical Race Theory (en Critical Theory) doen nogal wat mythes de ronde. Dit doorwrochte artikel geeft je een goed inzicht in wat CRT nu werkelijk is en ook wat het niet is en waarom CRT best een zinvol paradigma is.

Ook graag gezien. Was echt grappig!

Jan Decorte pareert de ‘kritiek’ van Jan Verheyen over Jeanne Dielman. Heerlijk!