Discover everything about everything from Myrthe Geerts

In de Tweede Wereldoorlog stelden de nazi's de zogenoemde Joodse Raad in, onder leiding van hoogleraar David Cohen. Deze raad moet de Joodse gemeenschap controleren en besturen.

Zoals bij vrijwel iedere serie of film over de oorlog (of een oorlog), komt bij mij direct de vraag binnen: wat had ik gedaan? Want oordelen is makkelijk tot je zelf in een dergelijke situatie komt. Angst doet gekke dingen met mensen. De vraag wat het juiste is, wordt al in de eerste aflevering van deze serie erg prangend. Niemand weet immers hoe het gaat lopen.

Zeker in de huidige periode waar we in leven goede morele vragen om over na te denken.

Deze is niet nieuw, maar te mooi om niet te delen (en ik denk dat veel mensen het nog niet kennen). Cameraman Pieter woont naast Roos, een oudere vrouw met flink wat temperament, waardoor ze niet altijd op goede voet staat met de andere buren. Pieter ziet haar eenzaamheid en haar behoefte aan contact en vooral wat liefde. Met veel geduld en compassie gaat hij samen met zijn buurvrouw op zoek naar liefde. (Kijk ook deel 2 en 3!)

Toen hij nog columnist was voor het Parool (en dat is nog niet zo lang geleden), zei ik vrijwel na iedere column van Johan Fretz: "Johan for president!" Want ik was het nogal vaak eens met zijn statements - en als ik het niet was, werd ik het soms alsnog - en was tegelijkertijd jaloers op de nuance die hij bracht en de woorden die hij koos om zijn visie te vertalen. Zo zou ik het willen hebben gezegd.

Helaas helaas is hij gestopt bij het Parool. Daarvoor in de plaats (of misschien niet daarvoor) begon hij de podcast 'Waanzinnig land ', waarin hij de politieke week doorneemt. Nu met de verkiezingen op komst extra waardevol, zeker met gasten als Lilian Marijnissen en Jesse Klaver, waarmee hij in debat gaat. Al denk ik nog steeds wel: Johan for president.

Ik heb volgens mij nog nooit een film gezien met Tom Hanks die ik niet goed vond. En om hem nu in de rol van een oude mopperkont te zien, vond ik een leuke verrassing. Ik heb hardop gelachen ("Otto, dat is een naam die je niet vaak hoort." "Ik wel."), maar ook hardop gehuild (maar ik ben dan ook een vaatdoek). Een mooie film over liefde, het belang van een community en vooral de impact van rouw (en dat heeft als rouwbegeleider altijd mijn aandacht, dat snap je).

Wel een trigger warning: suïcide is een van de hoofd onderwerpen en wordt vrij expliciet behandeld.

Als je geen idee hebt wat je op de cover ziet, dan moet je dit boek sowieso lezen.

Ik houd van taboes die doorbroken worden - zeker als het voor mijzelf nog een beetje een taboe is om erover te praten. Dit boek (of eigenlijk: deze bundel van haar Volkskrant columns) van Joy Delima gaat over het vrouwelijk orgasme. Over grensoverschrijdend gedrag, de orgasme kloof, goede communicatie, waarom consent sexy is en hoe weinig we eigenlijk van het lichaam weten. Vertelde het boek me veel dingen die ik nog niet wist? Dat niet. Maar het persoonlijke en open verhaal vond ik inspirerend en een andere blik op dat wat ik wel wist ook. Plus (nogmaals): hear hear dat hier over geschreven wordt. Niet alleen voor mensen met een vulva, juist ook voor de mensen zonder. (En je leest het zo uit, dus dat is ook fijn )

Girl is een Vlaamse film over een transgender meisje dat alles ervoor over heeft om ballerina te worden; een pittige opleiding naast het zware transitietraject. Mooi in beeld gebracht, zonder het drama aan te dikken, want het drama zit al in de rode draad. Prachtige vertolking van hoofdpersoon Lara, maar wel dubbele gevoelens over het feit dat de hoofdrol gespeeld wordt door een cis man.

Niet alleen hier heb ik een lijstje met dingen die ik nog wil zien, luisteren of lezen, maar ik houd ook lijstjes bij op de verschillende platforms waar ik ze kan zien bijvoorbeeld. En vandaag besloot ik eens te kijken wat ik ooit had opgeslagen op Videoland. En daar vond ik deze documentaire. Niet alleen sterk opgebouwd, maar ook met een ongelofelijk verhaal.

Het begint als een fantastisch verhaal waar ik meermaals hardop om moest lachen. Ineens slaat het om; met het tonen van een boek over snap ik ineens waar we werkelijk speelt en de tranen schieten in mijn ogen en ik krijg kippenvel. (Disclaimer: ik ben nogal een gevoelig typje. 😉) En bij iedere nieuwe onthulling viel mijn mond nog verder open.

Een heel interessant verhaal over nature vs nurture, maar vooral over ethiek en trauma. Ga maar gewoon kijken. (Op Prime kun je 'm huren of kopen, op Videoland dus gewoon gratis.)

Dus mijn tip voor deze regenachtige dagen waarop het komkommertijd is op tv: kijk je oude kijklijstjes nog eens terug. 😉

Was het een boek dat ik niet kon weg leggen? Nee. Ik houd van wat meer dialoog en alle Japanse termen en namen duizelden me af en toe (maar dat is ook persoonlijk natuurlijk). Maar het was wel een boek dat ik graag wilde uitleggen. Over verlies, rouw en het prachtige initiatief 'Telefoon van de Wind' in Bell Gardia in Japan (en inmiddels op verschillende plekken in de wereld, waaronder Gouda en sinds kort Amsterdam).

Mooi en belangrijk artikel over dat emoties en gevoelens naast elkaar kunnen bestaan. Je kunt honderd procent vol overtuiging voor abortus kiezen én achter die keuze blijven staan, maar er óók om rouwen en je leeg voelen of verdrietig. En daar mogen we het wat meer over hebben.

Does size matter? Waarom zijn we bang voor kleine spinnen? Waarom worden knappe mensen vaak voorgetrokken? Hebben dieren ook geestesziekten? En bestaat er in het dierenrijk ook nepotisme? Antwoorden op de vragen die je altijd al had, ook waarvan je niet wist dat je ze had. Van schrijver en ondernemer Ginny Ranu en bioloog en stadsecoloog Roy Veldhuizen.