Discover everything about everything from Myrthe Geerts

Deze is niet nieuw, maar te mooi om niet te delen (en ik denk dat veel mensen het nog niet kennen). Cameraman Pieter woont naast Roos, een oudere vrouw met flink wat temperament, waardoor ze niet altijd op goede voet staat met de andere buren. Pieter ziet haar eenzaamheid en haar behoefte aan contact en vooral wat liefde. Met veel geduld en compassie gaat hij samen met zijn buurvrouw op zoek naar liefde. (Kijk ook deel 2 en 3!)

Mooi en belangrijk artikel over dat emoties en gevoelens naast elkaar kunnen bestaan. Je kunt honderd procent vol overtuiging voor abortus kiezen én achter die keuze blijven staan, maar er óók om rouwen en je leeg voelen of verdrietig. En daar mogen we het wat meer over hebben.

Does size matter? Waarom zijn we bang voor kleine spinnen? Waarom worden knappe mensen vaak voorgetrokken? Hebben dieren ook geestesziekten? En bestaat er in het dierenrijk ook nepotisme? Antwoorden op de vragen die je altijd al had, ook waarvan je niet wist dat je ze had. Van schrijver en ondernemer Ginny Ranu en bioloog en stadsecoloog Roy Veldhuizen.

Toen hij nog columnist was voor het Parool (en dat is nog niet zo lang geleden), zei ik vrijwel na iedere column van Johan Fretz: "Johan for president!" Want ik was het nogal vaak eens met zijn statements - en als ik het niet was, werd ik het soms alsnog - en was tegelijkertijd jaloers op de nuance die hij bracht en de woorden die hij koos om zijn visie te vertalen. Zo zou ik het willen hebben gezegd.

Helaas helaas is hij gestopt bij het Parool. Daarvoor in de plaats (of misschien niet daarvoor) begon hij de podcast 'Waanzinnig land ', waarin hij de politieke week doorneemt. Nu met de verkiezingen op komst extra waardevol, zeker met gasten als Lilian Marijnissen en Jesse Klaver, waarmee hij in debat gaat. Al denk ik nog steeds wel: Johan for president.

Ik zit momenteel weer in een Friends-fase. Aangezien ik de serie al vanaf mijn 10e kijk en ik er iedere twee of drie jaar opnieuw aan begin, gok ik dat het de volledige serie al zo'n tien keer heb gezien. En hoewel ik er nog steeds van geniet (anders zou ik niet kijken) en het kan plaatsen in de tijd, verbaas ik me met iedere rewatch over de ideeën en denkbeelden die anno 2023 echt niet meer oké zijn. Fatshaming en homohaat, om maar iets te noemen.

In OK WOW, bespreekt Lize Korpershoek met haar gasten series en films die we vroeger fantastisch vonden met de bril van nu. En ik denk niet dat we al onze oude nostalgie in de prullenbak hoeven te gooien, maar de bewustwording over welke boodschappen we hebben gekregen destijds lijkt me nuttig: willen we die doorgeven aan onze kinderen?

Een mooi voorbeeld: is het liefdesverhaal van Belle en het Beest een romantisch sprookje of is het een toxisch verhaal over een meisje die gegijzeld wordt door een getraumatiseerde man, die ook nog eens tegen haar schreeuwt en die agressief is, maar waar ze vervolgens toch verliefd op wordt? Wat is de boodschap die kinderen meekrijgen?

Food for thought. (En die deel ik graag. Joey uit Friends niet. 😉)

Ik houd van programma's over mensen die in een totaal andere bubbel leven dan ik. Om te zien hoe ze denken, wat hun drijfveren zijn, waarom ze leven zoals ze leven. Ik denk dat dat ook heel goed is om te doen, in onze huidige maatschappij waarbij steeds meer polarisatie ontstaat. Om iets beter te begrijpen hoe iemand is hoe die is en de mens te zien achter het denkbeeld of het gedrag. Zo genoot ik enorm van de eerdere series van Tim den Besten en Raven van Dorst die in gesprek gingen met mensen die op een zekere manier anders leven dan de gemiddelde Nederlander: mensen die leven op een dieet van fruit, die zonder elektriciteit wonen of die geen belasting betalen - om maar iets te noemen.

Rutger en de nationalisten is er ook zo een, maar dan van een groep mensen met een gedachtengoed en ideologie waar ik niet bij kan. Wie zijn dit? Wat drijft ze?

Rutger Castricum is wat mij betreft ook echt een ideale presentator voor dit programma. Hij durft alles te zeggen en te vragen, zonder respectloos te worden.

Vroeger bestond de midlife crisis nog niet. Nou ja, misschien bestond het wel, maar er had nog niemand een naam aan gegeven. Nu weet iedereen wat het is. Toch lijkt het steeds minder te bestaan. Huh?

Omdat de generatie die nu richting de midlife gerechtigde leeftijd kruipt (blijkbaar zijn de oudste millennials al zover, ik ben zelf een millennial die zich net geen 'jongere' meer mag noemen van het CBS) een heel ander pad bewandelt. Waar iemand in een midlife na jaren huisje, boompje, beestje denkt: 'Is dit alles?', wacht de millennial nog steeds op dat huisje en daardoor vaak ook op het boompje en zeker het beestje. Andere crisis dus.

Dat over die millennials was niet het enige dat ik leerde van dit artikel in de Correspondent: ik ontdekte ook de theorie van de U-vorm en daar herken ik mezelf voor een groot deel in.

"Wat onderzoekers wel ontdekten, is dat ‘geluk’ gedurende de levensloop een ‘U-vorm’ aanneemt. We zijn relatief gelukkig als we jong en oud zijn; halverwege is ons geluksniveau het laagst. Niet zozeer een midlifecrisis dus, maar wel een midlifedip.

(...)

Ook is het halverwegeleven vaak erg vol. Vol verantwoordelijkheden, verplichtingen, zorgen en verlies – gemiste carrièrekansen, kwakkelende ouders, zieke of gescheiden vrienden, hi Libby! – en dus vol mogelijke redenen voor verdriet en stress.

Maar, schrijft Hagerty, die volheid is tegelijkertijd ‘het bewijs van een rijk leven’. Alleen wie veel heeft, kan veel verliezen. Tegenover de midlifedip in geluk, ontdekte zij, staat dan ook een piek aan betekenis.

(...)

Wat als we voortdurend veranderen, met de tijd, en onze voorkeuren dus ook? Wat als we in dat proces niet alleen afscheid nemen van wie we vroeger waren of wilden worden, maar ook iets nieuws kunnen omarmen? Nieuwe verlangens, nieuwe – haalbare – doelen, een nieuw soort vrijheid?"

Die laatste drie fragmenten zijn honderd procent op mij van toepassing. Food for thought voor mijn leeftijdsgenoten (en de iets oudere millennial), denk ik zo.

Ik weet niets van voetbal (en dat wil ik ook niet), maar je zou bijna ernaar verlangen om het wel te willen en de liefde voor de sport te delen met je vader zoals James Worthy dat deed. Een mooi boek over rouw, herkenbaar voor iedereen die een dierbare verloor. En uiteraard vol mooie woordkunst, zoals we van deze auteur gewend zijn (en waarom hij een van mijn favoriete auteurs is).

Nog te veel wordt gedacht dat mensen die in therapie zitten gek zijn, niet dat het mensen zijn zoals jij en ik die weleens in de knoop zitten en daar hulp bij zoeken. Door dat stigma is de drempel om die hulp te zoeken vaak onnodig hoog - we voelen ons aanstellers. Daarom is het zo mooi dat Joshua Nolet en Splinter Chabot in therapie gaan mét opname apparatuur, zodat iedereen mee kan luisteren. Joshua is al langere tijd eerlijk over zijn mentale uitdagingen, maar Splinter ziet het als een experiment, niet als iets dat hij wellicht nodig heeft. En juist al in de eerste afleveringen, blijkt het voor Splinter misschien juist heel nuttig te zijn. Een mooie eyeopener voor iedereen die eenzaam worstelt, zich schaamt voor bepaalde angsten of andere mentale worstelingen. Je bent niet gek. Je bent niet de enige.

Ik denk veel na. Soms te veel. Want soms moet je niet denken, maar voelen. Toch helpt het me om goed in te schatten of ik een bepaalde keuze moet maken. Nog voor ik ging samenwonen, had ik voor mezelf goed voor ogen tegen welke dingen ik en mijn partner aan zouden lopen - en doordat ik dat van tevoren wist, was het niet zo'n issue, want we hadden er al - jawel - over nagedacht. Dat geldt ook voor andere grote life-events: we zijn niet getrouwd én zijn het niet van plan, maar mochten we van gedachten veranderen, dan zijn de keuzes snel gemaakt.

Ook hebben we op dit moment geen kinderen. Misschien nooit. Want ook daar heb ik veel over nagedacht. Misschien te veel. Misschien is kiezen voor het ouderschap een gevoelskwestie, een keuze die je maakt op basis van rammelende eierstokken en hormonen en niet op basis van ratio. Toch ben ik vaak verbaasd als ik vrienden of vriendinnen hoor zeggen dat ze x of y niet wisten of verwacht hadden over het (aankomende) ouderschap, dingen waar ik me al heel lang bewust van ben. Dingen die mij ook altijd belemmerd hebben om voor het ouderschap te kiezen. Waarom hebben ze zich niet beter ingelezen? En waarom hebben ze daar niet langer over nagedacht?

Ik weet het antwoord wel: ten eerste is er dus dat gevoel. En ten tweede: als je het allemaal zou weten, zou misschien bijna niemand meer kiezen voor het ouderschap.

Is je kop in het zand steken slim? Vind ik niet, bij zo'n levensveranderende keuze en de verantwoordelijkheden die erbij komen kijken. Is je tot in den treure voorbereiden op iets waar je je uiteindelijk toch nooit volledig op kunt voorbereiden dan het slimste wat je kunt doen? Ook niet, hoor: dat hoofd op pootjes zit me soms ook in de weg.

Dit artikel is dus niet per se voor mij, maar wel voor iedereen die dus een beetje de struisvogel tactiek toepast - of überhaupt niet verder nadenkt over de gevolgen van een zwangerschap en het ouderschap.

Krijgen betekent ook altijd verliezen. Dat geldt ook voor dit onderwerp.