Discover documentaries & movies about everything from Peter Zantingh

Dit doe ik aan het eind van elk jaar: een lijstje met mijn favoriete boek, serie, liedje, artikel, voetbalshirt en meer.

Wat is dit geweldig. Elke aflevering bespreekt Rob Harvilla één nummer uit de jaren 90, als een soort college muziekgeschiedenis, maar het is ook deels memoir, het is grappig, het is elke keer een heel goed geschreven (en gesproken) monoloog die je anders laat luisteren naar liedjes die je al kende.

Mijn favoriete afleveringen tot nu toe: die over ‘Nightswimming’ van R.E.M, over ‘Creep’ van Radiohead en over ‘Fade Into You’ van Mazzy Star.

Het heet ‘60 Songs That Explain the '90s’, maar hij heeft er inmiddels al meer dan honderd gemaakt en is nog niet klaar. In het najaar volgt nog een boek.

Ik vond dit korte verhaal van George Saunders geweldig. Lees het, en lees het dan nog eens om de subtiliteiten te ontdekken.

Ook in podcastvorm (zoek ‘The New Yorker: The Writer’s Voice’ in je favoriete app); Saunders leest ‘t zelf tamelijk goed voor.

Een van de grappigste dingen die ik gelezen heb over de eerste maanden met een baby.

“When a normal person is hungry, or tired, or needs to burp, they’re a little annoyed. Babies are in Shakespearean agony. And then comes the burp and one second later they’re like ‘sup.’”

Een toegankelijke (en erg grappige) verkenning van ethiek, langs onder andere Aristoteles, Kant en Ayn Rand. Michael Schur, de bedenker van o.a. sitcom The Good Place, probeert uit te vogelen hoe we in zo’n beetje elke denkbare situatie zouden moeten handelen als we goede mensen willen zijn. (Met heerlijk lange hoofdstuktitels als ‘We’ve done some good deeds, and given a bunch of money to charity, and we’re generally really nice and morally upstanding people, so can we take three of these free cheese samples from the free cheese sample plate at the supermarket, even though it clearly says “one per customer”?’) Ook uitstekend als luisterboek.

Prachtig profiel van The National, dat je ook het nieuwe album beter laat begrijpen. “What do you think I’ve been fucking doing for the past twenty years? All I’ve been writing about is depression.”

Optimistisch zijn over onze strijd tegen klimaatverandering is niet makkelijk. Hannah Ritchie betoogt bij Vox dat er toch redenen voor zijn – én dat het helpt. Zolang het het goede soort optimisme is: niet ‘het komt wel goed’ maar ‘we moeten de wereld veranderen en dat kan’. Een stuk dat inzichtelijk maakt hoe je denken kunt over dit extreem ingewikkelde onderwerp. “Pessimists use criticism as a wall, while optimists use it as a guiding door.”

Dit is al door veel mensen aangeraden, maar ik wil er ook graag iets over zeggen. Ik had een hekel aan Richie in de eerste aflevering, ik was gek op hem na de laatste. Een van de beste tv-personages in tijden. En Sydney, die ook. En de scènes waarin die twee elkaar treffen. En het is grappig, en het is met muziek van Wilco, R.E.M., Sufjan Stevens en Radiohead. En ik denk er al dagen aan.

David Wallace-Wells maakt drie jaar na ‘De onbewoonbare aarde’ opnieuw de balans op. Zijn punt: wat er in slechts een paar is bereikt om de allerergste klimaatscenario’s af te wenden, is wonderlijk – en een hoopgevende prestatie van de mens. Maar ondertussen is ook het meest optimistische scenario uit zicht. We weten nu dus beter waar we op af stevenen en wat we eraan kunnen en moeten doen.

Ik ken niets zoals Bluey. Een kinderserie die je als ouder ademloos mee zit te kijken. Grappig op allerlei niveaus, gevat, ontroerend. De aflevering waardoor ik dacht ‘ja, hier móét ik anderen over vertellen’, was ‘Rain’, in het nieuwste (derde) seizoen.