Discover everything about politics & society from Marjolijn van Heemstra

Taaie kost lezen blijkt hartstikke goed voor je brein. Dat hoorde ik laatst in deze mooie podcast over hoe en waarom we lezen en wat we verliezen als we nooit meer in de diepte van een tekst duiken.

Soms kom je een boek tegen dat speciaal voor jou geschreven lijkt. Uitgeverij Octavo stuurde mij deze week ‘Het voortleven van de vuurvliegjes’ op. Het is nogal niche; een Franse filosoof reflecteert op de betekenis van vuurvliegjes in het werk van de Italiaanse filmmaker en dichter Pier Paolo Pasolini. Ik weet niet zo veel van Pasolini en ook niet van Franse filosofie maar wel van bioluminescente kevers en al lezend bleef ik me maar verbazen over het feit dat er klaarblijkelijk meer mensen bestaan die gloeiende insecten tot een levensfilosofie hebben verheven.

Voor Pasolini representeerden vuurvliegen zijn politieke hoop, las ik vandaag. Tegenover het verblindende licht van het Italiaanse fascisme waaronder hij leefde stond voor hem het kleine, nabije gloeien in het donker symbool voor het verzet dat overal ter wereld leeft. De vuurvliegmens verzet zich al dansend en gloeiend met een onooglijk klein licht tegen een wereld die ons met haar spektakel verblindt. Datzelfde geldt natuurlijk voor de glimworm-mens, naaste familie van de vuurvlieg.

Heel eerlijk, ik weet niet of ik dit boek direct zou aanbevelen, het is wat taai en nogal specifiek. Maar het is ook geweldig hoopvol op een niet-naïeve manier en hallelujah, ik heb nog nooit zoveel moois over glimmende insecten gelezen. Dus vergeet wat ik hierboven schreef, ik beveel het iedereen aan.

Tip voor als je even niet meer weet waar je de moed vandaan moet halen. Dit gesprek met schrijver Ocean Vuong net voor de tweede keer geluisterd. Zo verschrikkelijk mooi.

In deze podcast onderzoekt Hari Kunzru grensgebieden. De grijze zones tussen echt en nep, waarheid en leugen, dood en leven. Vooral de eerste aflevering vond ik erg goed. Hierin bezoekt Kunzru Stonehenge en spreekt met mensen die daar de zonnewende vieren in de overtuiging dat ze een bloedeigen, oeroude traditie aan het eren zijn. Dat blijkt allemaal een beetje anders te liggen. Een mooi en ongemakkelijk verhaal over aangenomen identiteit, groepsvorming en dwepen met het verleden.