Discover everything about everything from Aylin Özalp

Er worden geen nieuwe afleveringen meer gemaakt, en daar ben ik elke dag nog verdrietig over. Nog nooit luisterde ik met zo veel plezier, compassie en vertedering naar de verhalen van willekeurige mensen - maar Jonathan Goldstein flikt 't 51 keer opnieuw.

Elke aflevering is een nieuw verhaal van een nieuw persoon en een nieuw klein avontuur. Altijd gaan ze samen met Jonathan op zoek naar iets: de waarheid achter dat ene verhaal van vroeger, een gemiste kans, een vloek, een uit het oog verloren liefde. De onbevangen houding en gelijkwaardigheid waarmee Jonathan de verhalen en hun vertellers benadert, leveren vaak ook nog eens hele komische situaties op.

Alles wat je over Heavyweight schrijft doet de verscheidenheid aan verhalen en dappere mensen en grappige ongelukjes geen recht aan. De verhalen verdienen het om met aandacht beluisterd te worden. Ik deed dat vaak 's nachts in bed, dan voelde het een beetje alsof ik ook deel uit maakte van het avontuur dat zich ontvouwde. Je wil niets liever, geloof me.

Zo'n serie waarvan er nooit genoeg gemaakt kunnen worden: 30 minuten per aflevering, luchtig en grappig zonder dat het flauw is en best rauw voor Amerikaanse begrippen.

Hoofdpersoon Sam Fox (Pamela Adlon, die de serie ook schreef en regisseerde) voedt drie tienerdochters op in L.A., en moet ook dealen met een vervelende moeder, andere moeilijke familieleden, een ex en werken als acteur in Hollywood.

Sam's huis doet me denken aan het ouderlijk huis van mijn beste vriend, waarvan ik altijd wilde dat wij zo'n huis hadden. Vol snuisterijen en kunst, echt gezellig rommelig. De deur stond altijd open - iedereen was altijd welkom en liep er in en uit. Alleen daarom al kijk ik hier zo graag naar. Later heb ik ook zo'n huis.

Cindy Hoetmer schildert zichzelf in haar boek af als een soort antiheld: een vijftiger met verlammend uitstelgedrag die zichzelf pilsjes drinkend in De Pels voorstelt als 'voormalig schrijver' - want ze heeft immers al in geen jaren een boek gepubliceerd.

Tegen de tijd dat ik het boek uit had, was Cindy alles behalve een antiheld voor mij. Ten eerste schrijft ze heerlijk en lezen de stukjes in dit boek als een tiet. Ze maakt vaak zelf onderdeel uit van de verhalen, en dan zien we dat ze haar schaamteloze zelf is (terwijl ze zich constant schaamt) en radicaal eerlijk is (maar ook super zelfbewust). Bovenal heeft ze de gave om alledaagse dingen mooi en grappig te maken. Iets wat we allemaal wel willen, maar wat maar weinigen kunnen.

Ik ben in ieder geval meteen begonnen in haar volgende boek: 'Goed, naar omstandigheden'. Hoop dat meer mensen dit gaan lezen en we allemaal een beetje meer als Cindy Hoetmer worden en onszelf af en toe wat minder serieus nemen.