Het grootste misverstand over klimaat: dat de strijd tegen de opwarming kan ‘mislukken’

Afgelopen vrijdag had ik een goed gesprek met Safi en Ilona, beiden net als ik onderdeel van het climate choir. En hoewel we ons alledrie bewust zijn daarvan, is het soms toch even lekker met elkaar op het altaar tegen elkaar te preachen om het vervolgens roerend met elkaar eens te zijn.

Afijn, heel veel schieten we daar niet mee op behalve we dat weer even lekker met elkaar op 1 lijn hebben kunnen zitten en dat nog wel tijdens werkuren.

Waar we het zo over eens waren; dat we af moeten van het dystopische imago van het klimaat. We moeten af van doemscenario’s en verlammende gevoel dat we er toch niets meer aan kunnen doen. We moeten onszelf een worst voorhouden in de vorm van een Utopische toekomst en wat we daarvoor kunnen doen.

Wat we niet wisten dat iemand het op afstand op dat exacte moment ook heel erg met ons eens zat te zijn. Hij schreef er een mooie column over die vandaag op de Correspondent verscheen.

De moeite van de 2 min leestijd meer dan waard.

Een klein voorproefje op de woorden van Jelmer Mommers;

Het tegengaan van verdere opwarming is dus niet iets wat volledig kan lukken óf mislukken. Het is geen kwestie van winnen of verliezen, van alles of niets.

Het is een kwestie van gradaties: het probleem wordt groter als we meer uitstoten, en minder groot als we daarmee stoppen. Als we CO2 uit de atmosfeer weten te halen, kunnen we de opwarming zelfs terugdraaien.

Vergelijk het met een treinreis. Het is niet alsof je niet meer op je bestemming kunt komen als je een aansluiting mist. Je kunt gewoon de volgende trein pakken. Je komt dan niet meer op de gewenste aankomsttijd aan, maar er zitten een hoop gradaties tussen gewenst en onmogelijk.

Lezen dus!