Mosselman schreef een memoire over moederschap, feminisme en woede. Over de frustratie over hoe afhankelijk je als moeder opeens van anderen wordt, de woede om het verlies van autonomie, en de beknelling van het maatschappelijke beeld van De Goede Moeder.
Een inkijkje:
‘Als ik terugdenk aan hoe het was toen mijn zoon een baby was, herinner ik me de paniek. […] Ik herinner me hoe ik met hem in de draagzak terugliep van een afspraak en hij al in slaap dreigde te vallen. Ik durfde hem niet in slaap te laten vallen in de draagzak, omdat ik bang was dat hij wakker zou worden als ik hem daarna in zijn bedje probeerde te tillen en hij dan misschien niet meer in slaap zou vallen. Want dat zou betekenen dat ik niet meer wist hoe de rest van de dag moest verlopen. Dan verloor ik de uren dat hij sliep, die ik zo hard nodig had omdat ik dan eindelijk iets voor mezelf kon doen, waardoor ik nog wist wie ik was.
Dus begon ik sneller te lopen en probeerde ik hem wakker te houden door in zijn gezicht te blazen en opgewonden tegen hem te praten. Ik was een opgejaagd dier in de stad.’
Ik mocht een quote leveren voor de achterflap van dit boek, wat me vereerde omdat het zo goed is. Ik zou nog willen toevoegen: geef dit boek aan een vader, of koop het wanneer je er zelf één bent.
🧡PS. Koop boeken bij je boekhandel, niet bij Bol!🧡
Want to join the discussion or bookmark this post for later?