Drive My Car

Iedereen is zo razend enthousiast over de Japanse film Drive My Car dat ik erheen ging in de verwachting teleurgesteld te worden. En dat werd ik ook. Niet in de film maar in mezelf.

Drive My Car is een bijzondere film. In heel veel opzichten. Zo duurt hij drie uur en komen de openingstitels na 40 minuten. Dan begint het verhaal pas echt. Al is wat ervoor zit een aparte film waard. Zoals veel in Drive My Car een zelfstandige film zou kunnen zijn. Ik zeg niet wat precies want ik wil niks verklappen en alles wat ik over het verhaal vertel zal je op het verkeerde been zal zetten. Dat is mij ook overkomen. Ik las dat de film ging over de relatie tussen de hoofdrolspeler en zijn persoonlijke chauffeur. Daar keek ik naar uit en werd daardoor overvallen door de andere verhaallijnen. De film is als een web, al die lijnen vormen een groot geheel. Althans, dat vermoed ik.

De film gaat over een dramaturg die wordt uitgenodigd een voorstelling te verzorgen op het theaterfestival van Hiroshima. De repetities zijn – alweer – een film op zich. Daarnaast is het een verhaal over liefde, de zin van het leven, theater, acteren, seks, creativiteit, arbeidsdiscipline, schrijven, leven met een beperking, leeftijd, trouw, eenzaamheid, cultuurverschillen en dan vergeet ik vast nog het een en ander.

Drive My Car is gebaseerd op een kort verhaal van Haruki Murakami, de schrijver die zo populair is dat zelfs mensen die nog nooit wat van hem gelezen hebben er mee weglopen. Net als bij Proust en Joyce. Die vind ik ook erg goed natuurlijk.

Het werk van regisseur Ryûsuke Hamaguchi is een literaire verfilming. De stijl, het tempo, de dialogen, de film is als het ware geschreven. Niet alleen moet je goed opletten om alle lijnen in de gaten te houden er zitten ook intermezzo’s in die meer literair aan doen dan cinematografisch. Er zijn bijvoorbeeld opvallend veel soortgelijke overzichtsshots van de rijdende auto. Niet dat dat verveelt, al moet ik bekennen dat hij van mij best korter had mogen zijn.

Ik was teleurgesteld omdat ik de bioscoop uitliep met het gevoel dat ik de film niet goed begreep, dat er lagen in zitten die me ontgaan. Er is bijvoorbeeld een hoofdrol weggelegd voor een stuk van Tsjechov, nog zo’n geweldige schrijver waar ik geloof ik nooit iets van heb gelezen, waarvan me niet duidelijk is geworden waarom het gekozen is. Ik miste de toegevoegde waarde die er heus zal zijn, gezien het minutieuze oog voor detail van de maker. Ik moet dus bekennen dat ik er gewoon te dom of onwetend voor ben. Of beide.

Dat wil niet betekenen dat ik de film afraad of er niet van genoten heb. Integendeel. Drive My Car is alleen al de moeite waard vanwege de kleding die de acteurs dragen. De stijl deed me bijna kwijlen. En zo ook het acteerwerk.

En de dromerige verschijning van Reika Kirishima, die de echtgenote speelt als iemand waar je zielsveel van houdt maar toch nooit zult kennen. Dat laatste geldt eigenlijk ook voor de film zelf, die gaat net voorbij je eigen emotionele reikwijdte. Ik heb maar een enkel boek van Murakami gelezen maar dat bleef me daar ook van bij. Die onmogelijkheid om de kern van het leven te bereiken. Misschien deed de film toch precies bij me wat hij moest doen, realiseer ik me nu.