The Batman

The Batman heet deze zoveelste aflevering uit de eindeloze serie en het lidwoord staat er niet voor niets. Bij eerdere afleveringen draaide het om Bruce Wayne die als superheld zijn burgerplicht doet, in deze film speelt Wayne meer een bijrol. Geen gala-avonden waar Wayne zich overgeeft aan glamour om een contrast met zijn ongrijpbare alter ego te vormen. Hier leeft Batman als het ware tussen de mensen. Zijn kenmerkende vleermuislogo komt amper in beeld, behalve dan in het zoeklicht waarmee de stad zijn hulp inroept maar zelf dan oogt het vaag, bijna vergaan.

Vergaan is bijna alles in de film, tot en met de batcave aan toe. Er zijn ook geen gadgets, Batman klaart het werk voornamelijk met zijn blote handen. En dat werk is er veel. Misschien vergis ik me maar ik kreeg het idee dat er niet eerder in een Batman-film zoveel gevochten werd. De aftiteling kent een enorme opsomming aan stuntmensen. Aan het einde van de aftiteling nog een grapje natuurlijk.

The Batman heeft een opmerkelijk eigentijdse sfeer, met wappie-achtige types bijvoorbeeld. Terwijl de film al in voorbereiding was voordat de pandemie uitbrak. Ineens realiseerde ik me dat dat soort dingen onder Trump ook al speelden. Sterker nog, hij voedde dat.

Deze aflevering deed me ook denken aan hoe James Bond is uitgevoerd door Daniel Craig, getormenteerd, worstelend met innerlijke tegenstrijdigheden. Dat zegt wellicht iets over de man van deze tijd.

Verder is Batman ook dit keer gewoon amusement van de betere soort. En het was zeker geen straf naar Catwoman te kijken, gespeeld door Zoë Kravitz, dochter van Lenny en Lisa Bonet. Batman zelf wordt gespeeld door Robert Pattinson die de meeste tijd zijn gezicht achter het masker verborgen houdt. Ik heb nooit eerder iemand zo goed zien acteren met louter z’n ogen.